Het einde van La Grande illusion démocratique

Alleen de ongeneeslijk naïevelingen waren geschokt door de schaamteloze en opzettelijke manipulatie van de Franse presidentsverkiezingen. Toegegeven, de schandalige schending van de verbaal verkondigde democratische verkiezingscanons van het collectieve Westen in Roemenië, die kort daarvoor plaatsvond, had door alerte waarnemers kunnen worden opgevat als een betrouwbaar signaal van wat er binnenkort zou kunnen gebeuren in andere delen van de “Europese tuin.” Verblind door cultureel racisme zouden sommigen van hen echter de verkiezingsfraude in Roemenië, een recent verworven stukje van die tuin, hebben beschouwd als een geval sui generis, volledig toe te schrijven aan Balkanprimitivisme. Maar ze zouden gemakshalve over het hoofd hebben gezien dat de instructies aan corrupte Roemeense bureaucraten om de lastige kandidaat Georgescu uit te schakelen niet alleen uit Boekarest kwamen. We weten nu dat ze dwingend werden uitgevaardigd vanuit het ideologische centrum van de idyllische tuin, dat zich in Brussel bevindt.

Zonder afbreuk te doen aan de invloed van de lokale Franse tak van de globalistische cabal op de verkiezingsdiskwalificatie en straf van Marine Le Pen (het zou onvergeeflijk onjuist zijn om dat gespuis “elite” te noemen) moet ook de snode rol van het zenuwcentrum in Brussel worden benadrukt, schrijft Stephen Karganovic.

Het arbitraire mechanisme dat de cabal in staat stelt om vrijwel iedereen aan te vallen die zij als ongeschikt of als een bedreiging beschouwt, werd blootgelegd door de Kroatische afgevaardigde in het Europees Parlement Mislav Kolakušić. De belangrijkste aanklacht tegen Le Pen was van puur financiële aard, namelijk dat zij als EU-parlementslid haar kantoormedewerkers in Straatsburg gedeeltelijk gebruikte om politiek werk te doen namens haar Franse politieke partij, het Front National, en hen oneigenlijk betaalde met geld van de Europese Unie. De openhartige EU-parlementariër Kolakušić weet waarover hij spreekt, want hij werd zelf beschuldigd van deze afschuwelijke overtreding, een beschuldiging waartegen hij zich alleen met succes kon verdedigen omdat hij een nauwgezette administratie bijhield. Het lijkt erop dat Marine Le Pen of haar kantoormanager, die met Gallische overgave handelde, lang niet zo kieskeurig waren in het bijhouden van gegevens en zij betalen nu de politieke en strafrechtelijke prijs voor hun nalatigheid.

Wat Kolakušić onthult over de innerlijke werking van het systeem, gebaseerd op zijn eigen ervaring en observatie, is zeer verontrustend en suggereert sterk een opzettelijk ingebouwde val die klaar staat om te worden dichtgeklapt op iedereen die uit de pas loopt. Zijn opmerkingen zijn in het Kroatisch, maar de kern ervan is als volgt. Zoals het Europees Parlement zijn eigen regels interpreteert, mogen zijn ambtenaren naar eigen goeddunken bepalen of parlementaire afgevaardigden of hun personeel op een bepaalde dag al dan niet een volle acht uur hebben gewerkt aan taken die uitsluitend betrekking hebben op aangelegenheden van het Europees Parlement. Zo niet, dan kunnen daar onaangename consequenties aan verbonden worden. Het deel van de salarissen dat uit Europese fondsen zou zijn betaald voor het uitvoeren van taken die geacht worden geen verband te houden met het werk van het Europees Parlement, moet op verzoek worden terugbetaald, zoals subjectief beoordeeld door onderzoekers die gemachtigd zijn om naar eigen goeddunken te handelen. Maar dat is nog niet alles. Onheilspellender is dat de willekeur zich uitstrekt tot het bepalen van de manier waarop de zaak zal worden behandeld. Het zou kunnen worden beschouwd als een onschuldig verzuim dat kan worden opgelost met een berisping en een terugbetaling. Maar als de machthebbers een bijzonder negatief beeld hebben van de vermeende boosdoener, kan het ook worden behandeld als een daad van morele onwaardigheid, omdat het is gepleegd met het element mens rea, wat grond creëert voor de toerekening van strafrechtelijke aansprakelijkheid. Het is natuurlijk door te kiezen voor de laatste interpretatie dat ze met de behulpzame hulp van de Franse rechterlijke macht (waarvan sommige naïevelingen dachten dat ze zo onkreukbaar waren) Marine Le Pen hebben te pakken genomen.

“Een dergelijke procedure,” legt Kolakušić verder uit, ”is ongekend waar ook ter wereld of in welk ander parlement dan ook, maar het is een perfect wapen om af te rekenen met dissidenten, of ze nu van zogenaamd extreem rechts of extreem links zijn, of onafhankelijke parlementariërs, dat wil zeggen de enige leden van het Europees Parlement die denken met hun eigen hersenen en die hun eigen originele standpunten over belangrijke kwesties formuleren.”

Voordat we de benarde situatie van mevrouw Le Pen overdreven sentimenteel maken en haar overladen met buitensporige sympathie, waarvan ze ongetwijfeld een deel verdient, maar niet kritiekloos en altijd in voorzichtige mate, moeten we haar eigen verantwoordelijkheid voor de situatie waarmee ze wordt geconfronteerd eerlijk onder ogen zien. Op een bepaald moment heeft ze er bewust voor gekozen om mee te spelen met de cabal die haar nu vervolgt. Om hen tegemoet te komen ging ze zover dat ze haar kinderplicht verzaakte en afstand deed van haar vader, Jean-Marie Le Pen, de oprichter van de politieke partij die ze nu leidt en die ze deugdzaam herdoopte van Front National in Rassemblement national in een poging om het smakelijker te maken en minder “extremistisch” te klinken voor haar vijanden. Vervolgens haalde ze de medewerkers van haar vader uit de partij en verving ze hen door een “moderner” en “progressiever” team, met hetzelfde doel voor ogen om zichzelf in te lijven en opnieuw uit te vinden als een “mainstream” politiek acteur (of actrice, zo u wilt). Onnodig te zeggen dat ze ook aan het hoofd stond van een ideologische verschuiving in de politieke oriëntatie van haar partij, die weliswaar verbaal toegewijd bleef aan soevereinisme en de bevordering van de Franse nationale belangen, maar opvallend genoeg het scherpe randje verloor dat haar voorheen onderscheidend maakte in het Franse politieke landschap.

En nu, met het presidentschap van Frankrijk binnen haar bereik, het Franse volk dat een grondige afkeer heeft gekregen van de wereldvreemde cabal die hun land in de afgrond stort en klaar is om op haar te stemmen, wat heeft Marine Le Pen dan voor haar onderdak te bieden? Ze kan bogen op een boete van miljoenen euro’s, een gevangenisstraf van vier jaar, waarvan de helft voorwaardelijk maar de andere helft wel degelijk van kracht, en een verbod van vijf jaar op politieke activiteiten, waardoor haar droom om president van Frankrijk te worden voor lange tijd, en waarschijnlijk voor altijd, in duigen valt.

Mevrouw Le Pen heeft nu op de harde manier een pijnlijke les geleerd die ook de Russen geleidelijk en tegen aanzienlijke kosten voor zichzelf hebben moeten begrijpen. Het is dat de cabal недоговороспособныe zijn, of in gewoon Engels “not agreement capable.” Alle pogingen om bij hen in de gunst te komen zijn vruchteloos. Ze hebben hun betrouwbare agenten, waarvan “meneer en meneer Macron” de voornaamste voorbeelden zijn, die ze cultiveren om hun bevelen uit te voeren. Er worden geen vervangers gevraagd of geaccepteerd uit de gelederen van de profanen, hoe hard en lang de nieuwkomers ook hebben gewerkt om zich te integreren.

De massale uitbarsting van woede van het rechteloze Franse volk, dat terecht woedend is omdat het de kans is ontnomen om op de kandidaat van hun keuze te stemmen, kan Marine Le Pen enige troost bieden, net zoals soortgelijke uitingen van volkswoede die al wekenlang in Roemenië plaatsvinden, de gekwetste gevoelens van Calin Georgescu kunnen sussen, maar verder geen tastbaar effect zullen hebben.

Madame Le Pen kan haar tijd verdoen door in beroep te gaan tegen de schandalige beslissing van de Franse rechtbank als ze dat wil. Ze kan naar hartelust publiekelijk woeden en haar vervolgers aanklagen. (Vernederend genoeg is de video-opname van een van haar vernietigende aanklachten, waarin ze haar verkiezingsuitsluiting in haar waan vergelijkt met een “kernbom,” kort na plaatsing verwijderd van YouTube, zoals kan worden geverifieerd door op de hyperlink hierboven te klikken). Maar het is onwaarschijnlijk dat wat voor commotie dan ook in de straten zal leiden tot significante veranderingen in de dispensatie die van bovenaf is verordonneerd, noch in Frankrijk noch in Roemenië.

In plaats van haar tijd te verdoen in de rechtbanken, die net zo gemanipuleerd zijn als het kiesstelsel, kan Marine Le Pen misschien wat plezier maken en een beetje dollen met haar kwelgeesten. Ons advies aan haar is om een Perón-stunt uit te halen en haar superslimme en fotogenieke nichtje Marion Maréchal Le Pen, een afgevaardigde in het EU-parlement en een politieke persoonlijkheid, af te vaardigen om de mantel van Le Pen over te nemen en zich met de zegen van tante Marine kandidaat te stellen voor het presidentschap van Frankrijk in 2027. In de jaren 1970 was Juan Perón in ballingschap en op dezelfde manier gediskwalificeerd in Argentinië om zich kandidaat te stellen voor een politieke functie. Hij was zijn tegenstanders te slim af door Hector Cámpora aan te wijzen om zich in zijn plaats kandidaat te stellen voor de Peronistische partij. Cámpora won, vernietigde de belemmeringen die Perón’s terugkeer naar de macht in de weg stonden en nam ontslag ten gunste van Perón. Marion zou zeker hetzelfde kunnen doen voor tante Marine.

Zal Marine Le Pen de creativiteit hebben buiten het kader te denken en de staart van de leeuw beetje te verdraaien? Daar zullen we snel achter komen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EU in angstzweet na triomf Le Pen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: