Miljoenen kinderen in dit land, voor wie wij als samenleving gezamelijk verantwoordelijk zijn, wil ik zeggen wat onze federale regering en onze kanselier nog niet hebben durven zeggen: Wij vragen jullie ons te vergeven. Wij vragen jullie vergiffenis voor anderhalf jaar beleid dat jullie tot slachtoffers heeft gemaakt.
Slachtoffers van geweld, verwaarlozing, isolement, emotionele eenzaamheid. Voor een beleid en berichtgeving in de media dat jullie tot op de dag van vandaag, als vergif het gevoel geven dat jullie een levensgevaarlijk gevaar zijn voor onze samenleving.
Dat zijn jullie niet, laat ze je dat niet wijsmaken. Wij moeten jullie beschermen, niet jullie ons.
Dit beschaamt ons als samenleving
Ik wil het zo duidelijk mogelijk stellen: Wat jullie kinderen is aangedaan door een regering die wij, als ouders, ook en vooral voor jullie hebben gekozen, en die wij natuurlijk niet hard genoeg hebben bekritiseerd voor het sluiten van scholen en het blokkeren van voetbalvelden, maakt ons als samenleving te schande.
Sinds het begin van de pandemie in maart 2020 zijn in Duitsland twintig mensen onder de 20 jaar overleden aan of met Corona. In 2020 zijn 152 kinderen onder de 14 jaar vermoord, veertig meer dan in dezelfde periode in 2019.
Zij vertegenwoordigen wat kinderen tot op de dag van vandaag doormaken in de geïsoleerde en verkokerde ruimten van de lockdown, in kleine woningen, maar ook in ruime woningen waar opsluiting geweld lijkt te hebben ontketend zonder de ruimten van toevlucht en bescherming te openen.
De vermoorde kinderen staan voor alle mishandelde kinderen wier blauwe plekken en schaafwonden geen enkele leraar, geen enkele voetbalcoach kon zien en melden.
“De scholen sluiten als laatste en openen als eerste” – dit is een belofte die onze regeringen in Berlijn en in de deelstaten elke dag breken.
Wat zij de kinderen daarmee aandoen, lijkt niet de moeite waard voor Bondskanselier Angela Merkel en de minister-presidenten om de leerkrachten onmiddellijk – ONMIDDELLIJK – naar de scholen terug te sturen.
Biertuinen zijn vol, klaslokalen zijn leeg
De Zweden hebben hun scholen nooit gesloten. Zij hebben hun verantwoordelijkheid tegenover de kinderen genomen. Dat hebben wij niet. De kinderminister is net vervroegd uit zijn ambt gestapt om zich voor te bereiden op een verkiezingscampagne die niet mag worden verstoord door beschuldigingen over een frauduleus doctoraalscriptie. Franziska Giffey vertrok zonder ook maar een post-it achter te laten met twee zinnen over wat er beter kan worden gedaan voor kinderen. Er is geen cynische uiting van onverschilligheid jegens degenen die aan hen zijn toevertrouwd.
Voor alles wat er met onze kinderen is gebeurd, hebben genoeg mensen gewaarschuwd. Maar er gebeurde niets. Was er de Merkel-top voor kinderen? Nee. In plaats daarvan werden onze kinderen wijsgemaakt dat ze oma zouden vermoorden als ze het waagden kind te zijn, hun vriendjes te ontmoeten. Niets van dit alles is ooit door iemand wetenschappelijk bewezen. Het was gewoon handig om dat te beweren omdat kinderen niet terug vechten en niet stemmen.
Propaganda slogans tegen kinderen
Mijn vraag aan onze politici is: wie gaat een kind met blauw geslagen benen in het gezicht zeggen dat lessen een zaak zijn van de deelstaten en gemeenten?
Vrienden vertellen me over hun tienerzonen die tot de pandemie vijf keer per week aan sport deden en nu helemaal niet meer. Hun puberale energie, woede, wanhoop wordt naar binnen ontladen, in plaats van in een bal, in een schot op doel. We moeten ons realiseren dat we mentale wrakken creëren.
Wanneer de staat de rechten van een kind ontneemt, moet hij bewijzen dat hij daarmee een onmiddellijk en concreet gevaar afwendt. Dat bewijs is nooit geleverd. Het is vervangen door propagandaslogans over het kind als aanjager van een pandemie. Wie wilde tegenspreken, werd niet uitgenodigd voor de deskundigenvergaderingen van het bureau van de kanselier.
Wat dit alles teweeg heeft gebracht, heb ik persoonlijk ervaren toen ik enkele weken geleden een bezoek mocht brengen aan de indrukwekkende alledaagse helden van de “Arche” in Berlijn-Hellersdorf. De armste kinderen in ons rijke land, die er anders elke dag structuur, betrouwbaarheid, onderdak en voedsel (!) vonden, mochten er tijdens de pandemie maar eens in de twee weken komen. En dat was gewoon omdat niemand in de politiek er iets om gaf om het voor hen beter te maken.
Je moet een negenjarige meegemaakt hebben die “Ik hou van je, je bent mijn beste vriend” tegen je zegt na twee uur UNO met hem gespeeld te hebben om enig idee te hebben hoe eenzaam deze kinderen zijn.
Bron: Bild.de
Onze federale regering is nog maar een paar weken verwijderd van haar aantreden. Ik smeek hen om eindelijk, eindelijk, eindelijk de weinige tijd en al hun energie die zij nog hebben aan de kinderen te besteden en alles te doen wat in hun vermogen ligt om te genezen wat zij de jongste en zwakste hebben aangedaan. Onze politici zouden beter scholen en gymzalen openen in plaats van campagnehokjes. Anders zullen zij een puinhoop van kinderzielen achterlaten voor hun geweten en in de geschiedenisboeken.
Huh??? Is dit demagoochelarij om de kinderen er toe te bewegen de gifspuit te nemen??
Na alle dwang en omkopen-met-ijsjes e.d. kan ik me niet voorstellen dat dit een oprechte brief is.
De media vormen inderdaad het hufterige cartel dat de schaduw-regeringen zijn.
Ik ben bang dat wij de laatste generatie zijn die nog een jeugd hebben mogen meemaken in alle vrijheid, als deze ellende niet stopt.
Deze ellende gaat niet over zolang dezelfde ondieren in de regering, maar ook de ambtenarij, blijven zitten. Hebben afgelopen jaar genoeg tijd gehad om hun incompetentie aan te tonen.
Spuiten en testen is het enige wat zeggen zonder te weten wat het inhoudt of wat de gevolgen zijn. Ook de rest is pure humbug, we raken er aan gewend helaas.
Het vervelende is dat kinderen vrij snel wennen aan een nieuwe situatie omdat ze niet beter meer weten.
Ik heb mijn nichtje, van iets van 14 jaar, al horen zeggen dat ze het helemaal niet zo vervelend vond al die verplichte maskers op school.
Dan konden ze in de klas niet zien dat je kauwgom zat in je mond had.
Wat moet je daar nou mee.
Dat het juist helemaal niet zo normaal is komt niet eens bij ze op, lijkt het wel.
Bert , het duurt ongeveer 20 jaar om een hele generatie te indoctrineren. Zo werken dictatoriale systemen. Ze zijn al aardig op weg.