Veel gewaardeerde lezers hebben me afgeraden om me verder te verdiepen in Unlearn CO2, dat twijfelachtige en belachelijke boekwerk over klimaatgekte dat ik anderhalve week geleden voor het eerst onder ogen kreeg. Waarom zouden we onze aandacht verspillen aan het geraaskal van gekken, vroegen ze? We kunnen onze tijd toch zeker beter besteden aan wat de goed geïnformeerde, weloverwogen en volwassen mensen te zeggen hebben.
Ik begrijp het bezwaar, maar ik ben het er schoorvoetend niet mee eens. Klimatisme is een politiek programma dat verbonden is met een brede sociale beweging. Het meeste komt niet van De Wetenschap of De Experts, maar van diffuse culturele krachten die we waarschijnlijk moeten proberen te begrijpen, al was het maar omdat ze onze hele beschaving de grond in boren. Tegen alle adviezen in zal ik daarom de pestkroniek in dit belachelijke moeras van links groen gebrabbel sturen, met een blik op onze eerste les in Unlearnings, namelijk “Unlearn Repression,” schrijft Eugyppius.
Dit oppervlakkige en ongeorganiseerde essay is het werk van een woedende jonge vrouw genaamd Katharina van Bronswijk. Ze is een psychotherapeute die het meest bekend is van haar boek uit 2022, Klimaat in ons hoofd. Angst, woede, hoop: wat de ecologische crisis met ons doet. Het behoort tot dat genre van onvermijdelijk onleesbare monografieën, waarin de auteur zelf op de cover staat, verwaaid, pionierend en onversaagd kijkend:
“Klimaatgevoelens” zijn van Bronswijks niche in de extreem drukke onderneming van CO2-onderdrukking. In “Unlearn Repression” betoogt ze dat we onze negatieve gevoelens over klimaatverandering niet moeten onderdrukken, maar juist op een constructieve manier moeten omarmen ten behoeve van de planeet.
Nu is van Bronswijk het soort zeer onoriginele persoon die steeds maar weer dezelfde dingen zegt. Alles wat ze schrijft in “Unlearn Repression” vloeit rechtstreeks voort uit Climate in our Heads; ze is nu al bijna twee jaar bezig met het verteren, heropwarmen en herbewerken van deze zelfde overgekookte intellectuele artisjok, door middel van verschillende media-interviews en zelfs in deze Engelstalige TEDx Talk. Door het werk van deze vrouw heen zit de vage angst dat de klimatologen het misschien wat te bont hebben gemaakt met het doemdenken en dat veel mensen er genoeg van hebben om te horen over een klimaatapocalyps die nooit echt plaatsvindt.
Van Bronswijk is natuurlijk erg dom, maar meer dan dat is ze pijnlijk neerbuigend, vergeetachtig, breedsprakig en gewoon overspoeld met liters oestrogeen. Ik daag iedereen uit om haar werk te lezen en er niet als een razende vrouwenhater vanaf te komen. Deze weerzinwekkende overgepromoveerde schooljuffrouw hoort thuis in een kinderdagverblijf waar ze jonge kinderen het alfabet leert. Misschien zou ze ook in een koor moeten zitten, of deel moeten uitmaken van een lokale milieuclub die zich bezighoudt met het verzamelen van zwerfvuil in parken. Dat onze maatschappij van Bronswijk en zoveel anderen zoals zij deze juiste uitlaatkleppen voor hun instincten heeft ontzegd en hen in plaats daarvan heeft geduwd naar publiek activisme en intellectuele productie verklaart een groot deel van wat er mis is met de wereld.
“Unlearn Repression” opent met een aantal autobiografische details, want natuurlijk gaat alles waar van Bronswijk over praat over van Bronswijk. Zoals zoveel Duitsers van haar generatie werd ze geradicaliseerd door klimaatpropaganda op school – in het bijzonder door de noodlottige vertoning van die klassieke propagandafilm door haar leraar, An Inconvenient Truth:
Toentertijd … Ik was blij met de welkome afleiding van het kijken naar een film in plaats van de normale lessen. Maar na afloop was ik geschokt en vroeg ik mijn moeder om antwoorden op alle vragen en uitdagingen. Ze had geen oplossingen voor me, hoe kon ze? Ik werd gealarmeerd en begon na te denken over de dreigende gevolgen van klimaatverandering en wat eraan gedaan kon worden. Ik vond benaderingen in nieuwsbrieven van NGO’s en door te lezen over dieren- en milieubescherming … Toen barstte mijn droombel en realiseerde ik me: de wereld is oneerlijk en, in tegenstelling tot alle Disneyverhalen uit mijn kindertijd, zal er niet één heldin* zijn die de wereld redt. En er is ook geen magische of technische wonderoplossing.
Al Gore’s film maakte de jonge van Bronswijk zo bang, dat ze zich een tijdje terugtrok in samenzweringstheorieën over waarom klimaatverandering niet plaatsvindt, wat onze krijtpsychotherapeut kwalificeert om een uitspraak te doen over de psychologie van degenen die het klimaat ontkennen. Deze zeer kwaadaardige en irrationele beweging wordt voornamelijk gedreven door “blanke mannen”, omdat zij “nog steeds de meeste privileges in onze samenleving genieten en daarom het meest te verliezen hebben.”
De noodzakelijke verandering in onze manier van leven en de omwentelingen van de afgelopen decennia bedreigen deze privileges. We zetten vraagtekens bij de rol van “mannen”, we zetten vraagtekens bij sociale verhalen over superioriteit door geslacht, door academische prestaties, door professioneel succes, door de verbranding van fossiele brandstoffen… door de overconsumptie van luxegoederen. Dit is begrijpelijkerwijs verontrustend en kan gevoelens oproepen die variëren van woede tot een gevoel van bedreiging … voor degenen die hun privileges in de toekomst zullen moeten opgeven.
We zijn nog maar op de derde pagina van deze gruwel en van Bronswijk legt nu al haar bijbedoelingen bloot. Eerst vond ze klimaatverandering doodeng en zocht ze naar redenen om te betwijfelen of het wel gebeurde, maar toen realiseerde ze zich dat het alleen maar geweldig was om oude witte mannen een hak te zetten, en dus deed ze weer volop mee. Nog voordat ze ook maar één concreet negatief gevolg van koolstofuitstoot heeft genoemd, betreurt Van Bronswijk mannelijke “privileges” en de voordelen van de rijken en hoogopgeleiden waar het klimaatveranderingsbeleid vroeg of laat het einde van moet betekenen. Al deze schurken zullen hun “mooie auto’s” moeten opgeven, ze zullen het moeten stellen zonder hun dierbare “statussymbolen” en die dingen die ze “als bijzonder mannelijk beschouwen.” Het is het standaard, versleten ressentiment van links in het algemeen, met slechts een andere matrix van rechtvaardiging.
Dit is een politiek programma dat van nature mensen boos maakt, en zo komen we bij onze eerste Klimaatemotie. Soms, schrijft van Bronswijk, “hebben we door onze [1] biografische achtergrond de neiging om bepaalde emoties te onderdrukken en andere te overcompenseren.” Die “boze burgers” (“Wutbürger”) die op AfD stemmen, hebben in feite te maken met gevoelens van “angst” of “onzekerheid”, die ze onderdrukken door “boosheid te uiten op de Groenen, op mensen die veganistisch eten, in grote steden wonen, jong zijn, een vluchtelingenachtergrond hebben, enzovoort, enzovoort.”
Terwijl deze luchtdichte pop-psychologische analyse laat zien dat de woede van de klimaatontkenners onrechtmatig is, is er een ander soort woede die we moeten omarmen, zij het met tegenzin. Dit is Klimaatwoede:
Klimaatwoede maakt ons bewust van het onrecht in de wereld en onze eigen beperkingen. Voor velen zijn eerlijkheid en rechtvaardigheid zeer belangrijke waarden – en wanneer er een gebrek is aan intergenerationele, sociale of mondiale rechtvaardigheid, maakt dit veel mensen boos. Een groot deel van de lokale bevolking ziet klimaatverandering als een bedreiging en ook als de noodzaak voor een transformatie van ons leven, en velen willen dat deze transformatie eerlijk verloopt.
Het probleem, zoals Van Bronswijk het ziet, is dat niemand het eens kan worden over wat “eerlijkheid” inhoudt, wat “een groot potentieel voor conflicten opent …. als mensen hun woede niet kunnen reguleren en constructief kanaliseren.” Veel linkse mensen houden echt van woede; Antifa zijn enkele van de meest moorddadige woedende mensen die ik ooit ben tegengekomen. Helaas waarschuwt Van Bronswijks schoolmarmerij haar voor deze meer vermakelijke aanpak. Ze zou liever “onze woede reguleren” en die gebruiken als motivatie om “ons aan te melden voor projecten op het gebied van sociale rechtvaardigheid, naar protesten te gaan en petities te steunen.” Dat klopt, je kunt boos zijn omdat de aarde voor je ogen smelt, maar het beste wat je daartegen kunt doen is jezelf kalmeren door … vrijdagmiddag demonstraties bij te wonen, vrijwilligerswerk te doen en dingen te ondertekenen. Het is tenminste een troost dat als de klimatologen ooit geen macht meer hebben, hun schoolmeesterbrigades achterhoedegevechten zullen voeren om de economie en onze levens te vernietigen op de meest lauwe en ineffectieve manieren denkbaar.
Wat zijn de andere klimaatemoties, vraag je je af?
Nou, er zijn de saaie, zoals Klimaatschuld en Klimaatschaamte, die ons helpen om “verantwoordelijkheid te nemen”, maar die goed beheerd moeten worden om te voorkomen dat de klimatologen “te missionair” worden in hun houding en iedereen gaan uitschelden over hun klimaatschuld. Ook hier zien we een stille, half erkende angst dat de klimatologen misschien te ver zijn gegaan, maar het is natuurlijk niets dat de psychologische expertise van Van Bronswijk niet kan oplossen.
Belachelijker is Klimaatangst, dat “ons waarschuwt dat extreme weersomstandigheden mogelijk levensbedreigend zijn, dat we onze bezittingen kunnen verliezen en dat de toekomst van onze kinderen er steeds somberder uitziet.” Hier is het belangrijk om “niet bang te zijn voor angst”, want uit je dak gaan van denkbeeldige horrorscenario’s is een geweldige motivatie, en het zal ons “hopelijk genoeg hobbels in onze reet geven om van de bank af te komen, op onze handen te spugen, bondgenoten te zoeken en samen aan de slag te gaan.”
De volgende zijn Climate Disgust en Climate Contempt. Dit zijn “behulpzame gevoelens” die “ons beschermen om niet in contact te komen met dingen of om te gaan met mensen die ons (of onze reputatie) zouden kunnen schaden.”
Dus de volgende keer dat je je neus ophaalt voor de Caribische cruise van je buurman of een weekendje weg naar Mallorca of [voeg een klimaatzonde naar keuze in], is het walging die ons duidelijk vertelt dat dit (naar onze mening) gewoon niet langer de juiste manier is om te doen.
Stel je voor dat je naast van Bronswijk woont. In welk tijdperk en onder welk politiek regime dan ook zou ze altijd een ellendige harpij zijn die door haar luxaflex naar voorbijgangers gluurt en de wandaden van haar medemens opsomt. Het klimatisme geeft deze vrouw echter een heel moreel systeem om haar kleinzielige oefeningen in zelf-superioriteit te rechtvaardigen. Ze kan neerkijken op haar culturele ondergeschikten en tegelijkertijd het klimaat redden.
Na dit alles komen we eindelijk bij onze volgende Klimaatemotie, namelijk Klimaatverdriet – specifiek, “solastalgie“. Dit is een achterlijk en taalkundig onsamenhangend neologisme, bedacht door de “milieufilosoof” Glenn Albrecht, dat gevoelens van “existentiële nood” beschrijft die worden veroorzaakt door milieuveranderingen. Van Bronswijk rapporteert dat ze bijzonder intense solastalgie voelt als ze denkt aan alle dode sparren in het Harzbos, die volgens haar “door de hitte zijn gedood.” [2] De manier waarop Van Bronswijk omgaat met Klimaatrouw is dezelfde manier waarop ze omgaat met bijna al het andere: ze praat en praat en praat en praat en praat erover.
Tijdens het rouwproces helpt het om met andere mensen over je gevoelens te praten en begrepen te worden … Ik moet iemand om me heen vinden die bereid is deze gevoelens aan te spreken. Iemand die ze kan verdragen en de emotionele capaciteit heeft om samen met mij ruimte te creëren voor deze gevoelens. Als we ons inleven, als de ander naar ons luistert, het met ons eens is en met ons rouwt, helpt dat ons om de situatie emotioneel te verwerken. Het is net als liefdesverdriet – je moet er gewoon doorheen.
Nu we ons medeleven hebben betuigd aan de buren van Van Bronswijk, zouden we nalatig zijn als we niet ook even stil zouden staan bij haar lankmoedige vrienden. Hun lot is aantoonbaar ordes van grootte erger. Stel je voor dat je belachelijke urenlange gesprekken moet aanhoren waarin deze domme logorroeër haar diepe verdriet over dode planten uit de doeken doet. Er zijn maar weinig mensen in leven die dat zouden kunnen verdragen en daarom geeft onze heldin uiteindelijk toe dat “zo iemand vinden om mee te praten … moeilijk kan zijn.”
“Unlearn Repression” sluit af met een oproep tot “Unlearn Crisis Exhaustion”. Van Covid tot Oekraïne tot Gaza, er zijn gewoon te veel crises geweest en veel mensen willen niets meer horen over klimaatverandering. Ze moeten dus hun crisisuitputting afleren zodat ze zich weer druk kunnen maken over Van Bronswijks stokpaardjes. Eén manier om de crisisuitputting te overwinnen, is lid worden van activistische groepen en naar protesten gaan, petities ondertekenen en allerlei andere activistische dingen doen, die (zoals Van Bronswijk stilzwijgend erkent) natuurlijk eigenlijk gaan over het vervullen van sociale en emotionele behoeften en niet echt over het veranderen van iets. We moeten ook “vreugde voor de toekomst” cultiveren door te praten over “hoe geweldig ons leven zal zijn als we CO2 hebben afgeleerd.”
Er zijn nog steeds plekken in onze samenleving waar we samen creatief kunnen zijn en kunnen dromen van een mooie, kleurrijke toekomst binnen de grenzen van onze planeet. Dit kunnen bestaande initiatieven of voorbeeldprojecten zijn waarin we de nieuwe realiteit en de mooie toekomst nu al gedeeltelijk kunnen ervaren. Of misschien is het een groep enthousiaste collega’s met wie we tijdens de lunchpauze nadenken over hoe we de transformatie kunnen vormgeven ten gunste van het bedrijf. Geen fossiele brandstoffen meer verbranden is niet alleen belangrijk voor het klimaat, het leidt ook tot veel nevenvoordelen waar we het zelden over hebben: schone lucht, schoon water, gezonde grond, lekker eten en een betere gezondheid.
Er zijn natuurlijk ook de nadelen van het “niet langer verbranden van fossiele brandstoffen”, bijvoorbeeld de onvermijdelijke dood van miljarden mensen. We kunnen alleen maar hopen dat het “heerlijke voedsel” van onze koolstofvrije toekomstige utopie verrukkelijk genoeg zal zijn om dit te compenseren. Het zal zeker erg schaars zijn.
Ik weet niet hoe ik dit moet afsluiten, behalve om te zeggen dat ik deze vrouw absoluut verafschuw. Op dit moment sparen we kosten noch moeite om onze economieën, onze samenlevingen en ons dagelijks leven te vernietigen, en dat is al erg genoeg. Wat bijna te veel is om te verdragen, is het bijkomende vernederende feit dat de meest uitgesproken voorstanders van de kunstmatige vernietiging van onze beschaving zulke leeghoofdige nitwits blijken te zijn. De cartooneske banaliteit van het denken van deze idiote vrouw is een absolute schande. Het is alsof je door een roze Sesamstraat muppet op sacherijnige toon de les wordt gelezen over de noodzaak van een op handen zijnde massaslachting.
[1] Let op het onoprechte gebruik van de eerste persoon meervoud.
[2] In feite zijn de bomen in de Harz gedood door schorskevers. Wat daar gebeurt, is het onvermijdelijke afsterven van een monocultuur als gevolg van een verschrikkelijk achttiende-eeuws besluit om de regio te herbebossen (nadat de ertswinning het gebied van de meeste bomen had beroofd) met snelgroeiende, uitheemse sparren. Dit zou gebeuren met of zonder “klimaatverandering.”
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Nu werd er bij de uitzending van de Olympische spelen, denk ik,
een “foutje” gemaakt.
Men liet een opname van 100 jaar geleden zien over hoe
warm het daar toen was. Parijs 1924
35 gr.
Lachen toch.
Ik zou haar in een afgesloten ruimte zetten en alle beschikbare CO2 afzuigen. Kijken hoe lang het duurt.
Met een knopje waarop te drukken staat: “meer CO2.”
Ik weet niet wat je precies met “afgesloten ruimte” bedoeld, maar op zich kan een mens kan zonder CO2 leven. Alleen wil er in de natuur dan geen plant/boom meer groeien. De CO2 ondergrens (de lijn des doods) voor de groene natuur is naar ik meen 162ppm, waarbij de mens tot sterven gedoemd is.
Maar je hebt dan wel een “groene” planeet. lol
Deze tweede Greta moet je op een onbewoond eiland zetten met twee negers met een tampeloeres waarop staat ,”guppie” en als die uitzet staat erop Groeten uit Paramaribo dan moet ze tegen hun zeggen dat ze rekening mee houden met het klimaat als ze een BBQ hebben 🧐🤔😜😂😂😂
Je kunt je er wel druk om maken, maar je kunt dat beter niet doen.
Het mens heeft dit boek als een soort ultieme zelfbevrediging geconcipieerd, maar die boeken zijn dan gelukkig ook het enige dat ze concipieert en zullen door nauwelijks een sterveling gelezen worden.
Knap dat je de moeite nog neemt om jezelf door de mentale bagger van dit opgeblazen ego heen te ploegen.
Dat er een kennisval van ongekende proporties heeft plaatsgevonden in de afgelopen 50 jaar, moge in deze zijn bevestiging vinden. Te triest voor woorden.
Ik heb het laatste jaar veel tijd op de school van mijn dochter doorgebracht. Heb daar met afschuw kennis moeten nemen van het gegeven dat havo 4 minder kwaliteit in huis bleek te hebben dan mijn lagere school……en het hoeft dus niet tot verbazing te leiden dat een dergelijke mentaal gemankeerde truthola aan een bul van de universiteit weet te komen.
Nieuw is het niet. De tweede kamer zit al jaren vol met dit soort klapharken.
Misselijkmakend is en blijft het.
Interlake. You are so right. But that is done on purpose by the deep state.
Its time we going to hunt these people down.
Dit gekke gedrocht geen aandacht meer aan besteden…..waait het vanzelf over…..
Academisch misvormd, het hele incompetente zooitje.
Deze schrijfster heeft geen besef van de realiteit want, wat is het, 10, 15 ? jaar geleden dat Gore Al zijn misselijk boek schreef waarin stond dat we rond deze tijd met ruim 1 meter hoger water te maken zouden hebben. Dat is niet gebeurd, dus waarom zou ze dan de rest wel geloven? Ze hoeft toch maar naar buiten te kijken?
En wat de schrijver van dit artikel betreft: ik zal dat boek NOOIT kopen.
Dag Matt, de film in de link weerlegd zowat alles wat in Al Gore’s film near voor gebracht werd en dit door top wetenschappers . Zeer de moeit award om te bekijken : https://youtu.be/55n-Zdv_Bwc?si=vd1rjpziirsyLia2
NSB blaadje de Telegraaf kopt nu alweer”
WHO roept uitbraak apenpokken uit tot internationale noodsituatie: zo herken je mpox en dit kun je tegen het virus doen
.
Daar gaan we weer. Wat een shitzooi.
Over existentiële nood gesproken.
Mijn god, je zou zo’n troel maar thuis hebben zitten.
Verschrikkelijk.
Ik zou op een gegeven moment mijn woede niet meer kunnen reguleren, ben ik bang.
Volgende week zingt ze in Engeland “welkom, welkom, welkom in ons land”.
Ze weten ze wel uit te kiezen hoor.
Misschien zijn velen vergeten dat de term duurzaam een code woord is voor depopulatie, ook het hete hangijzer het verminderen door allerlei apparaten die het co2 gehalte van de atmosfeer verminderen speelt de helpers helpers van de globalisten in de kaart.
Ze zal de dood van planten nog veel meer moeten betreuren in haar co2 vrije toekomst want planten hebben co2 nodig en bij voorkeur in veel grotere hoeveelheden dan we nu hebben.
Geen co2 is geen planten meer, hoe minder co2 hoe minder goed planten gedijen.
Meer co2 betekent sterkere ziekte resistentere en minder waterbehoevende planten met meer vruchtopbrengst.
Meer co2 is de oplossing in plaats van het probleem.
De moeite genomen om na het lezen van dit artikel nog wat speurwerk te doen naar dit domme wicht.
Je krijgt dan toch het idee dat islam misschien nog iets goed heeft met het idee om vrouwen in de keuken te houden, want als je met dergelijke stupiditeit wordt geconfronteerd (en dan de lovende reacties van veel (jongeren leest) dan krijg te tech echt het idee dat dit soort figuren ergens opgesloten dienen te worden. De keuken is dan nog niet zo’n gekke keuze, kan ze tenminste nog iets nuttigs doen.
No comment.