De waarheid over Covid komt eindelijk naar buiten

Het heeft lang op zich laten wachten, maar eindelijk, onverbiddelijk, als een lek in een lab in Wuhan, lijkt de waarheid over COVID-19 naar buiten te sijpelen. Het lijkt veilig om te zeggen dat de anti-vaxxers en wappies onder ons (er zijn nog andere beledigingen beschikbaar van degenen die niets geleerd hebben van Brexit) het bij het rechte eind hadden over praktisch alles, schrijft Frank Haviland.

Dus, hoe wisten we dat – wij ‘kleine mensen’, die duidelijk geen wereldberoemde virologen zijn en daarom geen recht hadden op een mening over deze kwestie? Ik vermoed dat ik, net als de meesten van jullie, weet wat bullshit is als ik het ruik, een talent waarvoor we noch dank noch verontschuldiging krijgen van degenen die het vermogen missen. In mijn geval had ik een klein voordeel (omdat ik letterlijk het boek over bullshit heb geschreven), en ik zal herhalen wat ik in 2019 schreef:

Helaas waren in het geval van Covid de leugens van onze regeringen zo adembenemend amateuristisch, dat zelfs de meest conformisten onder ons geen andere geloofwaardige optie hadden dan ze in twijfel te trekken.

Bij mij viel het kwartje bij de rechtvaardiging voor de eerste lockdown – we moesten het doen om opa en oma te redden, zeiden de Tories. Dit deed onmiddellijk ernstige alarmbellen rinkelen. Afgezien van hun neiging om te stemmen, geeft geen enkele regering iets om iemand die de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt. In feite zou het ideale scenario zijn dat we allemaal doodvallen op het moment dat we in aanmerking komen voor een staatspensioen. Anders is er altijd het gevaar dat ouderen de schatkist blijven uitputten, ziekenhuisbedden, woningvoorraad en ruimte in het openbaar vervoer monopoliseren en anderszins de infrastructuur verstoppen die beter geïnvesteerd kan worden in Mohammad en Abdul, vers van de nieuwste Uber-boot in Dover. In feite was de eerste reactie van Boris Johnson op Covid precies dat, dat het “de manier van de natuur is om met oude mensen om te gaan.”

Maar de meest voor de hand liggende aanwijzing dat er iets mis was, was natuurlijk het gedrag van degenen die de leiding hadden: de politici en wereldleiders die toegang hadden tot alle informatie en desondanks hun tijd doorbrachten met het overtreden van de lockdown, er niet in slaagden hun geslachtsdelen op een sociale afstand van twee meter (of zelfs twee centimeter) van elkaar te houden, hun eigen alcohol meenamen naar ‘werkbijeenkomsten’ en hun maskers afzetten zodra de camera’s stopten met filmen. Met andere woorden, degenen die het meest te verliezen hadden, wisten (of handelden in ieder geval alsof ze het wisten) dat ze geen enkel gevaar liepen door Covid.

Het was duidelijk dat de leugens niet voldoende waren om ons in bedwang te houden, dus moesten we gestraft en belasterd worden zodat we ons aan de regels hielden – of in de taal van Matt Hancock: “ons de stuipen op het lijf jagen.” En zo geschiedde. De good guys waren de werknemers in de publieke sector, die zich Netflixend hun weg baanden door 400 miljard pond aan verlofbetalingen. De slechteriken waren die gierige schoften in de privésector – niet alleen belast met het betalen voor alles zoals gewoonlijk, maar deze keer met een ongewone draai – om dat te doen terwijl ze het recht ontzegd werd om daadwerkelijk te werken.

Eerst waren anti-vaxxers alleen maar ‘egoïstisch‘. Toen werden we opgewaardeerd tot ‘gevaarlijk‘. Uiteindelijk zat er natuurlijk niets anders op dan ons te beschuldigen van ‘moord‘. Schuldgevoelens, bedreigingen, boetes en dan gedwongen om de prik te nemen – de ultieme keuze van Hobson. Het was ook niet de krankzinnige marge, maar de hoofdstroom. Uitgerekend Andrew Neil verklaarde openlijk: “Het is tijd om de vijf miljoen vaccinweigeraars van Groot-Brittannië te straffen.” Ik vraag me af hoe Neil zich voelt nu die “angstige”, “onwetende”, “onverantwoordelijke” en “domme” weigeraars gelijk hebben gekregen.

Gelijk hebben is een gevaarlijk spel, bijna net zo gevaarlijk als het in twijfel trekken van autoriteit. Maar de spot die werd gedreven met iedereen die ‘de wetenschap in twijfel durfde te trekken’ was ongelooflijk onlogisch – niet alleen omdat we allemaal een cocktail van vaccinaties hebben ondergaan voordat we kunnen lopen, maar meer ter zake, waarom zou iemand opzettelijk zijn of haar gezondheid in gevaar brengen als een modestatement? Het in twijfel trekken van ‘de wetenschap’ was onder geen enkele omstandigheid toegestaan, zelfs niet als de wetenschap niet klopte; zelfs niet voor degenen wier werk het is om ‘de wetenschap in twijfel te trekken’.

Ook hier hadden de alarmbellen moeten gaan rinkelen: de basis waarop de wetenschap rust, is om zichzelf in twijfel te trekken – en om een verdomd goede reden. Een eeuw geleden werd heroïne op de markt gebracht als hoestsiroop; in de jaren 1960 werd thalidomide op tragische wijze gebruikt om misselijkheid bij zwangere vrouwen te behandelen. De wetenschap heeft het per definitie al eens mis gehad en zal het ook in de toekomst mis hebben.

Maar voor echte gelovigen had dit geen probleem moeten zijn. Opnieuw was de leugen amateurisme: als de vaccins echt werkten, waarom zou je je dan druk maken over mensen die je veracht en die weigeren ze te nemen? Helaas werkten ze niet; ze verloren hun ‘100% werkzaamheid‘ sneller dan een 40 jaar oud OnlyFans-model.

Misschien wel het meest macabere aspect van de Covid-zwendel was de domheid waarmee de toename van het ‘sudden death syndrome’ werd gerechtvaardigd, toen duidelijk werd dat de gevaccineerden zonder waarschuwing dood neervielen. Hartaanvallen bij 20-jarige atleten kwamen vroeger zelden voor, maar nu niet meer – vrijwel alles kan een aanval van myocarditis veroorzaken. Dus als je van plan was om later in de tuin te gaan werken, tv te kijken of in hemelsnaam te gaan sporten na je 93e vaccinatie, kun je het beter overslaan.

De waarheid over Covid komt eindelijk aan het licht, ondanks alle pogingen van de autoriteiten om het te verbergen. Nooit kan er minder plezier zijn geweest in het zeggen van ‘We zeiden het toch’. Maar dat hebben we gedaan. En nu weten we het. De maskers werken niet en hebben ook nooit gewerkt, maar de autoriteiten hebben toch liever dat je ze draagt. Als je de MHRA (Medicines and Healthcare products Regulatory Agency) mag geloven, zijn zwangerschappen niet beïnvloed. Als je de gegevens daarover wilt zien, daar kun je naar fluiten. En de sociale afstandsregels? Die zijn verzonnen, net zoals anderen al jaren beweren.

En de vaccins? Maak je geen zorgen – er is helemaal niets mis mee. Afgezien van het feit dat de FDA (U.S. Dept of Food and Drug Administration) 55 jaar wil wachten op verzoeken om vrijheid van informatie over vaccingegevens; naast AstraZeneca dat zijn eigen vaccin terugtrekt en eindelijk toegeeft dat het bijwerkingen veroorzaakt zoals ‘de dood’. En natuurlijk beweerden alleen idioten als Trump dat celebrity artsen aan de haal gingen met het promoten van Covid – het is gewoon zo dat celebrity artsen aan de haal gingen met het promoten van de vaccins.

Met de verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk voor de deur is het de moeite waard om te onthouden dat de politici die om je stem smeken, dezelfde Tory-parlementsleden zijn die de hele pandemie ofwel aan de pis hebben gezeten ofwel hebben genomen. Als je denkt dat Labour beter is, is het enige verschil dat Starmer je doodsbang wilde maken zodat hij je harder en sneller in lockdown kon plaatsen

De vraag die me echt bezighoudt is: wanneer komen er excuses en compensatie voor degenen die alles riskeerden om zich uit te spreken – degenen zoals Mark Steyn, die nog steeds zijn naam door Ofcom door het slijk wordt gehaald? En nog belangrijker, wanneer zullen er echte consequenties zijn voor degenen die betrokken zijn bij de ultieme scamdemic?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Zullen ze ooit schoon schip maken over de vaccinschade die ze hebben aangericht?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: