Deze week belde mijn moeder me om te praten over een mogelijke medische ingreep.
Dat kwam niet helemaal als een verrassing.
Mijn moeder is net 80 geworden, de gouden leeftijd voor de Amerikaanse gezondheidszorg. Wat ik bedoel is: ze is oud genoeg om voortdurend naar de dokter te gaan, maar niet zo oud dat de dokters niets meer voor haar kunnen doen. Ze is in redelijke conditie, wat betekent dat ze geen kanker heeft en trappen kan lopen. Dit voorjaar is ze nog naar Londen geweest. Ik denk dat ik daar op mijn 80e ook wel voor zou tekenen, schrijft Alex Berenson.
Het telefoontje van deze week ging echter over iets nieuws.
“Mam heeft een nieuw stel Medicare eigen bijdragen nodig!”
Ik moet aan mijn staar worden geopereerd. Ik ben naar een nieuwe oogarts geweest en hij zegt dat het nodig is. Hij zegt dat het tussen de 5000 en 9000 dollar kost, ik weet niet waarom, dat moet ik nog uitzoeken.
Mam, zei ik.
Dat lijkt me een groot verschil.
Wacht even, zei ik.
Je weet dat mijn oogarts met pensioen is gegaan, ik weet niet waarom, ze was pas in de veertig, ze heeft hier nooit iets over gezegd, deze…
Mam, zei ik. Heb je ergens last van? Met je gezichtsvermogen?
Nee.
Ook ’s nachts?
Nee. Ik bedoel, soms als ik ’s avonds door Times Square loop, zie ik niet zo goed…
Zie je halo’s? Iedereen ziet halo’s in Times Square ’s avonds.[1] Nog iets anders?
Nee, niet echt.
Oké. Voordat je een oogoperatie ondergaat, moet je er zeker van zijn dat het nodig is. Dat je daadwerkelijke symptomen hebt. Iedereen krijgt staar als ze ouder worden. En je moet binnenkort ook nog XXXX (een andere medische ingreep) ondergaan, dus je moet dit alleen doen als het echt nodig is. Vraag hem dus wat er gebeurt als je het niet doet. Wordt het onomkeerbaar erger?
Ja… nou, ik heb morgen weer een afspraak met hem.
(Ten eerste: doe geen kwaad. Of koop een nieuwe Range Rover? Ik weet het niet meer, het is het een of het ander.)
Mijn moeder belde de volgende dag terug en zei dat hij niet alleen de staaroperatie wilde doen, maar dat ze misschien ook een ingreep aan haar oogzenuw nodig had.[2]
Ik ben een groot voorstander van klinische geneeskunde, dat wil zeggen het behandelen van de symptomen van de patiënt, in plaats van geneeskunde op basis van bloedonderzoek.
En ik ben een groot voorstander van het NIET uitvoeren van diagnostische procedures, tenzij er zeer sterke aanwijzingen zijn dat ze ziekten kunnen opsporen die vervolgens kunnen worden behandeld. Met andere woorden, tenzij meer informatie op de een of andere manier van invloed is op je verdere keuzes, wat heeft het dan voor zin om meer informatie te hebben?
En ik ben een groot voorstander van afwachten of je vanzelf herstelt – hoewel, zoals u zich wellicht herinnert, dat laatste mij niet bepaald goed heeft geholpen toen het om mijn rug en drop foot ging.
Waar ik geen fan van ben, zijn artsen die naar testresultaten kijken en daarin een excuus zien om zeer dure ingrepen bij ouderen uit te voeren. Ik ben er bijvoorbeeld zeker van dat mijn moeder staar heeft. Dat was geen bedrog. Iedereen heeft staar als hij 80 is. Maar het feit dat ze staar heeft, betekent niet dat ze een operatie nodig heeft. Ze rijdt ’s nachts niet en heeft nooit geklaagd over problemen met haar gezichtsvermogen.
Dus heeft ze hem gedumpt. Helemaal uit zichzelf – ze had geen advies meer van mij nodig, het was genoeg om te horen over de oogzenuw. Dr. Feelgood3 heeft de kip met de gouden eieren geslacht, maar hij heeft er ongetwijfeld nog wel honderd.
Ze heeft een afspraak met een nieuwe oogarts. Als die ook zegt dat ze geopereerd moet worden, oké, dan praten we verder. Maar wat als ze er niets over had gezegd? Waarschijnlijk zou de operatie al gepland zijn. En waarschijnlijk zou alles goed gaan, zou mijn moeder ’s nachts een paar halo’s minder zien en zou Dr. Feelgood[3] weer een stapje dichter bij zijn volgende reis naar St. Barts zijn, hoera voor hem.
Maar misschien ook niet. Niet elke operatie verloopt perfect – hoewel het de patiënt is, en niet de arts, die het risico loopt. En zelfs als dat wel het geval is, zijn de kosten reëel, ook al is het systeem nu zo groot dat zelfs de duurste medicijnen of behandelingen slechts een afrondingsfout zijn.
In de geneeskunde moeten wij als patiënten meer dan in enig ander beroep vertrouwen op de eer en integriteit van onze zorgverleners. Zij hebben een enorme informatievoorsprong, zelfs bij electieve operaties als deze, laat staan bij ernstigere en emotioneel belastende situaties zoals kankerbehandelingen.
Maar de gezondheidszorg – en met name de Amerikaanse gezondheidszorg – zit vol met financiële prikkels die de relatie tussen arts en patiënt kunnen verstoren en in het ergste geval ertoe kunnen leiden dat artsen hun patiënten uitbuiten.
Ik heb geen idee hoe dit probleem kan worden opgelost, of dat het überhaupt oplosbaar is.
In de tussentijd is mijn beste advies om iedereen die je wil opereren alle vragen te stellen die je maar kunt bedenken, inclusief de belangrijkste: wat gebeurt er met mij als ik dit NIET doe?
1 Even afgezien van de vraag waarom mijn 80-jarige moeder ’s avonds in Times Square is. (Ze gaat wel eens naar het theater.)
2 Ik weet niet precies wat, daar zijn we niet op ingegaan.
3 Niet zijn echte naam.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Uithoholling van de samenleving.
Gezondheid staat niet voorop.
Geld
Zelfs terminalen worden nog chemo opgedrongen.
Wreed.
Maar he, protocol wordt nageleefd
Brtzz, precies, mee eens met wat je zegt.
Voorbeeld van een goede vriend van me. Liep met zijn ziel onder zijn arm, zijn vrouw was 1 jaar daarvoor overleden. Voor zover ik weet heeft hij zich ook laten prikken. Benauwdheid, ziekenhuis, naar huis, uiteindelijk opname in hospice. Knapte op (voeding, aandacht, geen zorgen) maar moest van de zorgverzekering na ruim 5 maanden naar een verpleeghuis. Goed geregeld daar dus (sarcasme), want na 2 maanden overleed hij daar. De laatste keer dat ik hem bezocht vertelde hij dat hij de dag erna ging “hemelen”. Dus is daarbij duidelijk geholpen. Hij geloofde overigens echt in de cojona en overbrengen daarvan, ondanks dat ik hem een en ander uitlegde.
Maar enkele dagen, misschien 1 week voor zijn overlijden had hij nog een volledig kunstgebit gekregen. Naar mijn idee dus volledig overbodig als je weet dat hij gaat overlijden. Extra geld voor verpleeghuis of tandarts? Ik kan het alleen maar denken.
Klien, triest. Jammer dat het zo moeilijk is in zo’n situatie de boel om te buigen. Ja protocol is heilig. Ik heb weinig bewondering voor deze ZKH specialisten. Laatst moest / wilde ik een check up laten doorvoeren voor het rijbewijs en ja hoor, omdat ik de huisarts in kwestie in geen jaren had gezien werd mij verondersteld dat ik iets te verbergen had danwel aan het verdringen ben (lach) Conclusie na het onderzoek: niks aan de hand met u, hierbij de goedkeur stempel.
ALLES IS BUSINESS ! De meeste ingrepen zijn TOTAAL OVERBODIG ! Kijk maar ns rond , er zijn weinig of geen ouwe rakkers die zonder rollator rondlopen ! Waarom ?!
Ministerie vws heeft overduidelijk gekozen voor verdienen aan zieken, ziekte en gezondheidszorg.
Dan is er ook nog de pikorde onder de witjassen. Bovenaan staan natuurlijk de cardiologen –> pacemakers handel. Vervolgens de oncologen die je geen gezondheid kunnen garanderen –> provisie op medicatie die ze voorschrijven is vast nog meer te melden over die wit jassen.
Soms heb je de witte jassen nodig, voor de rest “ lach ze uit en hoon ze weg “ het meeste is marketing en appelleren aan angst.
Wanneer je op je zwakst bent. Ik ben van 1968, nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Maar heb genoeg gezien om mij heen. Tja, als je erin meegaat … zij verdienen wel, en ik betaal wel via de belasting en zorgverzekering. Mooi hè democratie.
Hahaha, ik sprak laatst iemand, we kregen het over hoesten en codeine pilletjes die daar enorm goed voor helpen. Hij vertelde me dat zijn moeder daar een keer last van had, de dokter kwam thuis en liep naar zijn auto met een handvol. In 2018 was er ook een griepgolf en ik kreeg met moeite 10 pilletjes en moest er 1,80 per stuk voor betalen. Ja we hebben veel bereikt. 🤮
Ze kunnen kapot vallen.
Hahaha, je kan beter heroine op straat kopen, dan heb je in ieder geval het echte spul en voor de zelfde prijs dan die zooi bij de apotheker, ergens gaat er iets mis toch🙈🤣
Kan je toch ook zelf zien, ze bouwen paleizen als kastelen, geld kan niet op. Zelfde als bij de stinkambtenaren …. Controle controle controle .. Ai kom ons redden alsjeblieft. De verstikking is enorm.
Gebruik een RIFE machine en je hebt geen dokter, pillen of operaties nodig?