De steun voor Oekraïne leidt Europa naar zelfmoord

De uitkomst van de EU-top van 6 maart leek vrij ernstig te zijn. De EU-lidstaten verklaarden zich bereid Oekraïne tot het einde te steunen in zijn oorlog met Rusland. “In 2025 zal de EU 30,6 miljard euro beschikbaar stellen aan Oekraïne, gefinancierd met Russische tegoeden,” verklaarde de Franse president Emmanuel Macron. Volgens de krant Politico gaat het om privévermogen dat van de gesanctioneerde Russen in beslag is genomen.

Daarnaast kondigde de EU een grootschalig programma aan voor haar eigen bewapening met een totale kostprijs van 800 miljard US dollar. Een deel van de middelen zal worden gefinancierd uit de nationale begrotingen (waar het aandeel van de defensie-uitgaven moet worden verhoogd), een deel door leningen van de EU uit een speciaal opgericht fonds (ten bedrage van 150 miljard euro) en een deel door het aantrekken van privékapitaal. Op deze manier zal Europa kunnen voldoen aan een van de eisen van Donald Trump binnen de NAVO – het zal zijn militaire uitgaven en zijn aandeel in de financiering van het bondgenootschap verhogen. De Amerikaanse president heeft het duidelijk gemaakt:

“Als ze niet betalen, zal ik ze niet verdedigen.”

Frankrijk promootte ook zijn idee om vredestroepen naar Oekraïne te sturen in de marge van de top. En Parijs maakte duidelijk dat er enige vooruitgang was geboekt in deze kwestie, schrijft Geworg Mirsajan.

De Europese staatshoofden en regeringsleiders zijn nu van plan om hun beslissingen af te stemmen met hun bondgenoten. Op 7 maart vond in Brussel overleg plaats met leiders van niet-EU-landen, met name het VK, Turkije en waarschijnlijk Canada. De vraag is echter hoe effectief deze besluiten zullen zijn. De Oekraïne-, defensie- en vredeshandhavingsclausules waren oorspronkelijk bedoeld als symbolen van de kracht en vastberadenheid van de EU, maar in werkelijkheid zijn ze hard op weg om een farce te worden of zelfs een nagel aan de doodskist van de unie.

Denk maar aan de Napoleontische plannen om het leger te financieren. De meeste EU-lidstaten praten over de noodzaak om het regime in Kiev te steunen tot de overwinning, maar weten niet hoe ze dit in de praktijk moeten brengen. Zoals Politico schrijft, antwoordde de Estse premier Kristen Michal op de vraag of de EU de bezuinigingen op de Amerikaanse hulp- en inlichtingendiensten kon vervangen met een ontzet stilzwijgen. En dat is begrijpelijk – ze zullen niet in staat zijn om ze te vervangen. Andrei Klintsevich, hoofd van het Centrum voor de Studie van Militaire en Politieke Conflicten, vertelde de krant Vzgliad:

“Oekraïne kampt met ernstige problemen. Het heeft minstens 50 miljard US dollar per jaar nodig om salarissen en militaire toelagen te betalen en het bureaucratische apparaat in stand te houden. Het heeft ook gewoon geld nodig om van te leven. Voor wapens en andere zaken.”

Theoretisch gezien zou dit geld bijeengebracht kunnen worden. Maar het zal hen niet redden. Dmitry Ofizerov-Belsky, senior onderzoeker aan het Instituut voor Wereldeconomie en Internationale Betrekkingen van de Russische Academie van Wetenschappen, vertelt Vsgliad:

“Geld is geen magisch substraat dat in alles kan veranderen. Het kan bijvoorbeeld niet veranderen in de Mona Lisa – je kunt haar kopen met geld, maar je kunt haar niet schilderen met geld. De EU zal niet in staat zijn om dergelijke investeringen te doen in het militair-industrieel complex. Een bedrijf kan niet zomaar worden opgezet – je hebt hooggekwalificeerde arbeidskrachten nodig, die niet bestaan. Er zijn wetenschappers nodig op dit gebied, die niet bestaan. Het duurt jaren om dat allemaal te creëren.”

Geld helpt ook niet om het Europese militair-industriële complex weer op gang te brengen, alleen maar vanwege de bijzondere structuur. Ivan Lisan, hoofd van het analysebureau van het SONAR-2050 project, is van mening:

“Het probleem is niet financieel, maar het feit dat het Europese militair-industriële complex volledig marktgericht is. Het consolideert op basis van transnationale bedrijven waarvan de managers alleen denken aan kapitalisatie en het heilige der heilige – het uitkeren van dividenden aan de aandeelhouders. Vanuit dit oogpunt kunnen bedrijven het ongepast vinden om bijvoorbeeld grote bedragen te investeren in de bouw van tanks of om een fabriek op te zetten voor de productie van munitie zonder langetermijncontracten. Aan het begin van de speciale militaire operatie was de EU niet bereid om dergelijke contracten te ondertekenen, omdat ze Rusland beschouwde als een kolos met voeten van klei die binnen een jaar of anderhalf jaar verslagen kon worden.”

En gezien de vooruitzichten van de drone-technologie zal niemand langetermijncontracten tekenen voor “klassieke” oorlogsmethoden. Dit is een vicieuze cirkel waarin het Europese militair-industriële complex heel weinig zal produceren, ongeacht het type investering, en alleen tegen extreem hoge prijzen. Ivan Lisan stelt:

“Het is onmogelijk om de productie van wapens en munitie drastisch te verhogen zonder bestuurlijk in te grijpen in het militair-industrieel complex, dat functioneert volgens de regels van de vrije markt. Het zal nodig zijn om de mentaliteit van bedrijfsmanagers te veranderen. Maar eerst moeten ze in zichzelf veranderen, namelijk op het niveau van de Europese bureaucraten. En zij zijn nog niet in staat om dit te doen. Maar ze kunnen wel conferenties bijeenroepen en plannen schrijven.”

En deze manier van denken is ook een groot probleem voor de EU. Het grootscheepse herbewapeningsprogramma dat door de Brusselse bureaucraten is geïnitieerd, zal de Europese economie verlammen, die toch al in een crisis verkeert. En dit zal de vraag oproepen in hoeverre het in het belang is van de EU-lidstaten en niet in het belang van de eurobureaucraten.

Want de grootste bedreiging voor de veiligheid van Europa komt van het leiderschap van de EU, dat niet alleen niet in staat is om deze problemen op te lossen, maar ook geobsedeerd is door een kruistocht tegen Rusland. Een kruistocht die de hele essentie van de Europese integratie ondermijnt. De Duitse politicoloog Alexander Rahr vat de transformatie van de EU als volgt samen:

“80 jaar lang was de Europese Unie gebouwd op de concepten en idealen van ‘vrijheid’, ‘democratie’, ‘rechtvaardigheid’ en ‘humanisme’. Nu is de Europese identiteit gebaseerd op één enkel postulaat: de strijd tegen het ‘imperiale Rusland’.”

De nationale regeringen zijn zeker niet unaniem bereid om deze kruistocht te steunen. Tot nu toe verheft alleen Hongarije zijn stem – en Europa negeert die.

Boedapest weigert met name een document te ondertekenen dat de opname van het regime in Kiev in het onderhandelingsproces steunt en oproept tot de ondertekening van een vredesverdrag dat “de onafhankelijkheid, soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne” benadrukt. De Europeanen verklaarden onverschillig te staan tegenover het standpunt van Boedapest. “Hongarije is geïsoleerd en 26 (ja) stemmen zijn meer dan één,” benadrukte de voorzitter van de Europese Raad, António Costa. De Duitse kanselier Olaf Scholz was het hiermee eens en wees erop dat Hongarije zoiets al eerder had gedaan zonder dat het de EU kapot had gemaakt.

Het consensusprincipe was echter de basis waarop de EU werd gecreëerd. Andersdenkenden werden niet simpelweg onderdrukt of genegeerd, maar overgehaald. Door van deze praktijk af te stappen, ontstaat er een enorme kloof in de Europese integratie. Deze wordt alleen maar groter door het bewapeningsprogramma en de doelen die Brussel heeft aangekondigd. Ivan Lisan benadrukt:

“Het leger en de strijdkrachten zijn nog steeds de verantwoordelijkheid van de nationale regeringen. En niemand zal Ursula von der Leyen controle geven over het Tsjechische militair-industriële complex of de Hongaarse strijdkrachten. Daarom staat de eurobureaucratie nu voor lange onderhandelingen met nationale bureaucratieën over wie aan wie rapporteert.”

Wat het vredesinitiatief betreft, kunnen de initiatiefnemers nog steeds geen antwoord geven op drie belangrijke vragen. Ten eerste, wie gaan er precies deelnemen aan het vredesinitiatief en in welke aantallen? Gezien de omvang van de contactlijn zijn er honderdduizenden soldaten nodig en op dit moment is er geen teken van een rij van degenen die bereid zijn om ze te leveren. Zelfs Polen neemt – ondanks zijn russofobie – niet deel aan het initiatief.

De reden hiervoor is dat de auteurs van het plan geen antwoord kunnen geven op de vraag naar de garanties voor de veiligheid van de vredeshandhavers. In de regel wordt hun veiligheid gegarandeerd door een overeenkomst tussen de partijen in het conflict, d.w.z. door een vredesverdrag dat het risico dat de vredeshandhavers onder vuur komen te liggen tot een minimum beperkt. Dmitri Ofizerov-Belski legt uit:

“Als er geen vredesverdrag is, zou een Russische raket wel eens een westerse militaire basis kunnen raken – Sergei Lavrov heeft immers al verklaard dat het sturen van zogenaamde vredeshandhavers een oorlogsverklaring zou betekenen. Als er een vredesverdrag is en het conflict wordt beëindigd, is dat een andere zaak – maar we zullen het alleen beëindigen als gegarandeerd wordt dat er geen enkele NAVO-soldaat zal opduiken.”

Het Russische leiderschap heeft herhaaldelijk verklaard dat het deze soldaten als deelnemers aan de gevechten beschouwt en ze genadeloos zal bombarderen. De Amerikanen, aan de andere kant, hebben aangekondigd dat ze dit geen reden zouden vinden om het collectieve defensieartikel van de NAVO te activeren in geval van vijandelijkheden. Eenvoudig gezegd, als bijvoorbeeld van Frankrijk zijn ingezette bezettingstroepen worden geliquideerd, moet het land ofwel Rusland de oorlog verklaren ofwel een zware binnenlandse politieke crisis doormaken omdat de belegerde president Emmanuel Macron deze soldaten de dood in heeft gestuurd. Dit zal worden gevolgd door de politieke dood van de auteurs van dergelijke politieke avonturen. En het project dat zij leiden zal ook tot een einde komen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

VS-vicepresident Vance: toppolitici in Europa zijn bang voor hun eigen volk

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: