De openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs was het best mogelijke cadeau voor Poetin en Xi Jinping

Zelfs de meest fervente critici van het vulgaire en decadente spektakel dat de Fransen in de openingsceremonie van de Olympische Spelen hebben verweven, onderschatten de omvang van de catastrofe die het vertegenwoordigt. Want naast godslastering, een belediging van de goede smaak en ideologische waanzin, heeft de zaak nog een andere dimensie – een geopolitieke. Helaas zal dit gevolgen hebben op de lange termijn.

Kortom, in de oorlog die de presidenten van China en Rusland tegen het Westen hebben verklaard, hebben ze zojuist van Frankrijk een wapen gekregen dat krachtiger is dan hypersonische raketten, schrijft Rafał A. Ziemkiewicz.

Ik denk dat het tijdverspilling is om te bewijzen hoe krachtig beelden vandaag de dag zijn – een expressief, emotioneel kader, soms aangescherpt tot “meme”-vorm met een korte slogan. Je hoeft je alleen maar te herinneren hoe effectief het verzet van het Europese publiek tegen de openstelling voor massa-immigratie de kop werd ingedrukt door de verspreiding van een foto van een dood kind op een Turks strand, met de suggestie dat het een slachtoffer was van de ongevoeligheid van rijke landen voor het “vluchtelingendrama”. De beelden die Frankrijk de wereld heeft ingestuurd hebben een vergelijkbare kracht.

De openingsceremonie van de Olympische Spelen, die over de hele wereld werd uitgezonden, werd live bekeken door honderden miljoenen mensen op elk continent – en miljarden anderen zullen eindeloos herinnerd worden aan de krachtigste passages. Sterker nog, de meest afschuwelijke scènes, die het “Laatste Avondmaal” parodieerden in een pervers-decadente conventie, werden door de organisatoren uit het niets ingevoegd tussen de presentatie van de opeenvolgende sportteams en artistieke prestaties, op zo’n manier dat lokale omroepen ze niet konden overslaan of censureren. Dit manifest van cultureel verval zou in de ogen en hoofden van de hele wereld worden gedrukt – en dat gebeurde ook.

Met welk effect? Je hoeft geen groot kenner van andere culturen te zijn om het extreme tegenovergestelde van ontzag te begrijpen – opwinding en het verlangen om te imiteren – en dat is waarschijnlijk waar de auteurs van dit zielige spektakel, doordrenkt van de “woke” ideologie, op hoopten. In feite moeten twee gevoelens – walging en verontwaardiging – overal de overhand hebben gehad, of het nu gaat om mensen die gevormd zijn door het confucianisme, boeddhisme of hindoeïsme, de islam of de hispanische cultuur. We hoeven hier overigens niet naar te gissen, want er waren de eerste dagen genoeg stemmen in de wereld, ook van regeringen en staatshoofden, om dit duidelijk te maken.

Vreemd genoeg voelden Europese christenen misschien minder verontwaardiging en walging dan andere religies en culturen – we zijn er al aan gewend tweederangsburgers te zijn, op wie de heersende klasse voortdurend en demonstratief spuugt en provoceert door onze heiligheden te besmeuren. Maar de beelden van het queer bordeel, zoals ze zichzelf trots “queer” noemen, moeten ook bij elke moslim weerzin en verzet hebben opgeroepen. Jezus wordt in de islam immers beschouwd als een “eerbiedwaardige profeet”, een van de voorbodes van de komst van Mohammed.

Een bebaarde, dikke man met opgenaaide vrouwenborsten, mannen die zich verkleden in vrouwenondergoed of latex, vrouwen die zich voordoen als man en allemaal met hun laarsjes bijna voor het gezicht van een 10- tot 12-jarig meisje staan te wiebelen, is een flagrante belediging voor begrippen als mannelijkheid en vrouwelijkheid, of die nu wordt uitgedrukt in de filosofie van het zoeken naar een balans tussen “yin” en “yang” of machismo. De eerdere “red herring” in het bericht, die twee mannen en een vrouw toont die in een garrotte opgesloten zitten als symbool van liefde (waarbij beide mannen hartstochtelijk kussen voor het gezicht van hun vrouwelijke metgezel), moet ook op zijn minst afkeer hebben gewekt bij de miljoenen kijkers die een sportief spektakel was beloofd.

De beelden van “dit is het Westen vandaag” die vanuit Parijs werden uitgezonden, toonden de zwakte en belachelijkheid van de eens zo dominante beschaving. Volgens het populaire geloof zijn degenen die ooit sterk waren, die de rest van de wereld domineerden, die de rest van de wereld beroofden en hun welvaart bouwden op koloniale plundering, volledig gedegenereerd in deze welvaart, dom geworden, hebben niet alleen hun vroegere kracht en principes verloren, maar zelfs het elementaire gevoel van gezond verstand en fatsoen. Begrijpt u? Ze zijn gewoon een stelletje gedegenereerde queers. En het smeekt iedereen om naar het Westen te gaan, ze op te jagen en de “gestolen rijkdom” terug te nemen.

Dit fantastische propagandageschenk wordt aan de vijanden van het Westen gegeven terwijl ze er een hybride oorlog tegen voeren. Sommigen willen deze oorlog niet erkennen en spreken liever voorzichtig over een “escalerende confrontatie” of “spanning” tussen de “ontwikkelde landen” en het “mondiale zuiden”. Let niet op de naam. Sinds de leiders van Rusland en China een gezamenlijk manifest uitvaardigden (overigens ook tijdens de Olympische Spelen, alleen dan de winterspelen) waarin ze alle niet-westerse landen openlijk opriepen om zich samen met hen te verzetten tegen de westerse beschaving die haar overheersing over de wereld oplegt en talloze volkeren uitbuit, zijn deze twee landen niet gestopt met het opbouwen van een politiek blok dat dit doel nastreeft.

Dit is het hoogtepunt van een proces dat al goed beschreven is in verschillende boeken, waaronder Joshua Kurlantzick’s “Liberal Democracy in Retreat.” Tegen de jaren 1970 maakte de Westerse beschaving indruk op de hele wereld, des te meer omdat het Sovjet-socialisme er een minder aantrekkelijk alternatief voor werd. Elk land, of het nu Aziatisch of Afrikaans was, wist dat de enige manier om te moderniseren en welvarend te worden het imiteren van Westerse modellen was: men moest een vrije markt opbouwen en democratiseren, de Westerse cultuur overnemen, de jongere generaties in het Westen of volgens Westerse modellen opvoeden en integreren in Westerse instellingen. Vervolgens begon de trend te keren en werd niet meteen begrepen dat, bijvoorbeeld, de nederlaag van het Westerniseringsproject in Iran geen tijdelijke terugtrekking was van het enige mogelijke pad, maar het begin van een nieuwe trend.

Het confronterende manifest van Xi Jinping en Vladimir Poetin, een maand later gevolgd door een militaire uitdaging aan het Westen in Oekraïne, was een nadrukkelijke puntjes op de i zetten. We doen niet alleen niet onder voor het Westen en hoeven het politieke en economische systeem van het Westen niet te imiteren, maar we zijn zelfs beter; we kunnen en moeten de mondiale “pikorde” omkeren, de machtshiërarchie veranderen en de blanke man onttronen. Het is dezelfde blanke man die, God mag weten in welke mate op eigen houtje en in welke mate met de steun van invloedrijke agenten, tegelijkertijd op verschillende manieren is begonnen te bevestigen dat hij zichzelf een afnemend wezen vindt, zijn vroegere waarden verloochent, zich voortdurend verontschuldigt en buigt voor de mensen van kleur – denk bijvoorbeeld aan het beroemde knielen, afgedwongen door de “Black Lives Matter” beweging).

Toch is de droom om China en Rusland te verenigen in een groot, samenhangend, antiwesters blok nog lang niet gerealiseerd. Projecten voor een gemeenschappelijke BRICS-munt om met de dollar te concurreren zijn op niets uitgelopen – hun economische belangen lopen te ver uiteen. Bovendien blijft erkenning van het leiderschap van China om culturele en historische redenen onaanvaardbaar voor veel Aziatische landen, aangevoerd door een opkomend India. Toch is er een lijm die de samenlevingen van de veronderstelde coalitielanden samenbindt: het is precies de groeiende minachting voor het Westen en de inherente vijandigheid jegens het Westen, het verlangen om al het echte en denkbeeldige onrecht te wreken dat ooit werd geleden door de kolonisatoren en vandaag de dag door de mondiale bedrijven, die voor het overgrote deel opereren vanuit de VS en Europa en die worden gezien als meedogenloos in hun hebzucht.

Dit geeft China en zijn volgelingen de hoop dat de wereldheerschappij vroeg of laat in hun handen zal vallen – het enige wat ze hoeven te doen is geduldig, stap voor stap, het Westen te bestrijden met alle beschikbare middelen. Hoe we het ook willen noemen: dit is oorlog. En in oorlog is het verhaal dat het gedrag verklaart en rechtvaardigt een wapen dat minstens zo belangrijk is als de directe vernietigingsmiddelen. Op dit punt zou Sun Tzu het volledig eens zijn met Clausewitz.

Er wordt een narratief gepromoot over de verrotheid en corruptie van het Westen en tegelijkertijd wordt het morele recht om het te verslaan blootgelegd, hetzij militair, hetzij door massale vestiging en overname “van binnenuit.” Tegelijkertijd suggereren mediakanalen in landen als Rusland ook het gemak waarmee dit kan worden gedaan, een feit dat aanzienlijk is versterkt door de Olympische Spelen. Belangrijker nog, het is versterkt in de maatschappelijke “putgaten”, met wiens sentimenten de machthebbers rekening moeten houden. De meesten van hen hebben trouwens redenen om dit narratief te versterken – het creëren van een vijand loont altijd in de politiek, en het satanische Westen, dat even corrupt is als het zich wentelt in onverdiende rijkdom, is er bij uitstek geschikt voor. De machthebbers die tot nu toe hebben geprobeerd om dicht bij de VS en Europa te blijven, zijn in de problemen gekomen. Vandaar de plotselinge reactie van de Turkse president Erdoğan en de poging om de paus, die in het Westen wordt verwaarloosd maar voor de niet-westerse wereld een van zijn symbolen blijft, te betrekken bij de oplossing van het imagoprobleem.

Historische processen duren jaren, maar het nageslacht zoekt naar een duidelijke breuk, een symbolische doorbraak zodra er een verandering heeft plaatsgevonden. Zo werd bijvoorbeeld de omverwerping van de ene Romeinse keizer en de teruggave van het insigne aan een andere, door tijdgenoten gezien als de eenwording van het rijk en dus als de versterking ervan, voor het nageslacht het moment van de ondergang. Een van de symbolische beginpunten van de 20e eeuw, de eeuw van de maximale wereldheerschappij van het Westen, waar historici op wijzen, is de Wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs. Ik denk dat het zeer waarschijnlijk is dat toekomstige historici, om de cyclische aard van de geschiedenis en het narratieve effect te benadrukken, zullen wijzen op de Olympische Spelen 124 jaar later in hetzelfde Parijs – hoewel heel anders – als het symbolische einde van de eeuw, en misschien van de westerse beschaving.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Ik heb niets te verbergen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: