Het propagandamodel heeft grenzen

Wat er de afgelopen weken in het kader van de Amerikaanse presidentsverkiezingen is gebeurd, is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. We zijn getuige van een sociaal systeem dat – om een term uit de complexe dynamische systeemtheorie te gebruiken – afstevent op een catastrofe. En de essentie van het omslagpunt dat we naderen is dit: het propagandamodel begint te falen.

Het begon een paar weken geleden als volgt: Trump, de presidentskandidaat die niet mag winnen, neemt het op tegen Biden, de presidentskandidaat die wel moet winnen. Na het eerste debat was het meteen duidelijk: Trump zal winnen van Biden. Het grote probleem: Biden en Jill zijn ongeveer de enigen die zich dit niet realiseren.
De media keerden zich vervolgens tegen Biden. Dat is op zich al een revolutie. Vier jaar lang hadden ze president Biden de hemel in geprezen, zonder er erg in te hebben dat de man zich nauwelijks bewust leek te zijn van wat hij zei of toespraken hield die alleen maar konden worden omschreven als toespraken met de kenmerken van een fascistisch discours.
Ik denk onder andere aan de midterm speech van 2022 waarin hij, tegen een bombastisch-dramatische achtergrond en geflankeerd door twee soldaten met machinegeweren, min of meer direct opriep tot geweld tegen de Maga-aanhangers. Om nog maar te zwijgen van de schaamteloze vervolging en opsluiting van politieke tegenstanders en de intimidatie en excommunicatie van honderden journalisten (die zorgvuldig uit de media werden gehouden door journalisten die de kant van het regime kozen), schrijft Mattias Desmet.

Het zou Huxley niet verbazen dat Biden in bijna elke toespraak beweert dat hij de democratie moet redden, inclusief zijn meest recente toespraak. Ik heb het onderstaande citaat van Huxley al eerder gedeeld, maar het kan geen kwaad om het nog eens te lezen:

In elk geval was de liefde van de media voor Biden plotseling voorbij toen duidelijk werd dat hij onmogelijk de verkiezingen kon winnen, zelfs niet met een beetje hulp van de media. Als je wilt weten hoe dat ‘beetje hulp’ in 2020 werkte, kijk dan naar een van de belangrijkste interviews van het afgelopen jaar, waarin Mike Benz – voormalig directeur van de cyberportefeuille van de Amerikaanse overheid – aan Tucker Carlson in detail uitlegt hoe informatiestromen op het internet werden gemanipuleerd tijdens de verkiezingen van 2020 (en de Covid-crisis). De man walgde uiteindelijk van wat hij deed en leidt nu een project dat streeft naar online vrijheid van meningsuiting. Ik raad iedereen aan om een uur naar dat interview te kijken. Zo’n uitleg is wat we nodig hebben: kalm, deskundig, genuanceerd en buitengewoon onthullend.

Na het eerste debat realiseerden de media zich dat zelfs zij Biden niet konden helpen de verkiezingen te winnen. Ze veranderden hun aanpak. Biden werd al snel ontdaan van zijn heilige status. De sluier van de schone schijn werd weggetrokken en plotseling stond hij naakt en kwetsbaar in het oog van de mainstream – een man in de herfst van zijn leven, mentaal in de war, verslaafd aan macht en arrogant. Sommige journalisten begonnen hem zelfs trekjes van het Grote Narcistische Monster Trump toe te schrijven.

Maar zelfs de druk van de media kon Biden niet van gedachten doen veranderen. Hij was zo ver heen dat hij de hopeloosheid van zijn situatie niet inzag. Dat veranderde niet toen de Democratische elite hem de rug toekeerde. Barack, Hillary, Nancy – het maakte niet uit, de presidentskandidaat die niet kon winnen bleef struikelen in een verloren race.
Toen nam de situatie een andere wending, een wending die zo voorspelbaar was dat het je verbaast dat het echt gebeurde. Een tiener van overjarige leeftijd klom rustig op een dak met een scherpschuttersgeweer, onder het toeziend oog van de veiligheidsdiensten, en schoot Trump bijna in het hoofd. De veiligheidsdiensten, die aanvankelijk minutenlang niet reageerden toen mensen de aandacht probeerden te vestigen op de overjarige tiener met een aanvalsgeweer, reageerden plotseling resoluut: ze schoten de overjarige tiener enkele seconden na de moordaanslag dood.

Wat gebeurde daar? Er zijn veel redenen om bedenkingen te hebben bij Trump, maar één ding kunnen we niet anders zeggen: als Trump president wordt, is de oorlog in Oekraïne voorbij. Iedereen die daar geen gewicht aan toekent, zou zichzelf aan een gewetensonderzoek moeten onderwerpen. En nee, Trump hoeft daarvoor niet half Europa aan Poetin te geven. Mijn voorzichtige schatting, voor wat het waard is: Het zal volstaan dat de NAVO haar expansie naar het oosten stopt en deels terugdraait, dat Rusland via de Krim toegang behoudt tot de Zwarte Zee (iets waarvan iedereen met historisch besef weet dat ontkennen de doodsteek zou betekenen voor Rusland als grootmacht en dus een directe oorlogsverklaring), en dat de bevolking van het Russischtalige deel van Oekraïne in een referendum kiest of ze bij Rusland of Oekraïne wil horen.

Een van de grootste en gevaarlijkste medialeugens van dit moment is dat Poetin een ‘niet-uitgelokte oorlog’ is begonnen in Oekraïne. Ik raad je hier een tweede interview aan van Tucker Carlson (ongetwijfeld een van de belangrijkste hedendaagse journalisten, een van de weinigen die nog de oorspronkelijke maatschappelijke functie van journalistiek vervult). Het interview met professor en voormalig topdiplomaat Jeffrey Sachs heeft ook alles wat een goed interview moet hebben: zeer deskundig gegeven, kalm en genuanceerd. Iedereen die na het beluisteren van dit interview nog steeds gelooft dat de oorlog in Oekraïne ‘niet uitgelokt’ was, wordt vriendelijk uitgenodigd zich te verantwoorden in het commentaargedeelte van dit artikel.

Dus, ik herhaal mijn punt: met Trump stopt de provocatie van Rusland, en eindigt de oorlog in Oekraïne. Presidenten die dreigen oorlogen te beëindigen worden soms beschoten door eenzame schutters. En die eenzame schutters worden op hun beurt doodgeschoten.

En de archieven over die opmerkelijke daad van eenzame schutters blijven soms opmerkelijk lang verzegeld, veel langer dan normaal.

De media hebben uiteindelijk verrassend luchtig gedaan over deze historische gebeurtenis van de moordaanslag op Trump. Er was geen journalist te vinden die met een beschuldigende vinger naar Biden wees omdat hij een paar maanden eerder min of meer letterlijk had opgeroepen om Trump ‘als doelwit’ te nemen. Laat staan dat de media toegaven dat ze de onuitgesproken steun in de bevolking voor dit politieke geweld creëerden. Ik heb ook geen journalisten gevonden die zich grote zorgen maakten over het feit dat de overjarige tiener gelinkt werd aan Antifa – niets mis met Antifa volgens hen. Ik kan me voorstellen dat de morele waardering anders zou zijn geweest als een overjarige tiener aan de Maga-beweging bijna president Biden had vermoord.

Hoe dan ook, we zijn niet verrast. Die reactie was voorspelbaar. We zijn gewend aan de media. Sommige journalisten suggereerden zelfs dat Trump was beschoten met een paintball, anderen dachten dat de meest accurate manier om verslag te doen was dat iemand ‘Trump verwondde aan zijn oor.’

Na de moordaanslag werd de situatie nog nijpender voor de mainstream: de presidentskandidaat die niet mag winnen is nu nog populairder en zijn overwinning in een race met Biden is bijna onvermijdelijk.

Dan begint het volgende hoofdstuk. Biden verandert plotseling van gedachten: hij is tot bezinning gekomen en stapt uit de race. Hij kondigt dit uitgerekend aan in een brief met een handtekening die er, zelfs voor zijn wankele toestand, nogal onhandig uitziet. Daarna bleef hij een paar dagen uit de publieke belangstelling. We zijn benieuwd wat daar precies is gebeurd.

Maar de media zijn weer meegaand. Biden is nu weer heilig verklaard. Net als Kamala Harris natuurlijk. Ze hebben het al over peilingen waaruit blijkt dat ze Trump zal verslaan. Met een beetje hulp van de media natuurlijk. Benieuwd hoe dit verder gaat, maar het zou me verbazen als de rest van de campagne een wandeling in het park wordt. Trump is niet veilig na de eerste poging, dat is zeker. En tegen Kamala Harris zeg ik dit: als totalitaire systemen in een chaotische fase komen, worden het monsters die hun eigen kinderen verslinden.

Het is moeilijk te negeren: het indoctrinatie- en propagandamodel kraakt en kreunt in al zijn voegen. De Sluier van Schijn die alle vuile was voor het publieke oog moet verbergen, scheurt links en rechts. En daarom wordt de stap naar terreur steeds vaker gezet. Je kunt er iets beangstigends in zien, maar het luidt ook het begin van het einde van het propagandamodel in. Niemand weet precies hoe lang het eindspel zal duren, maar het is zeker dat het systeem in een diepe crisis verkeert. Uit het feit dat de Democraten met iemand als Biden op de proppen kwamen en hem vervolgens op deze amateuristische en transparante manier moesten wegjagen, kunnen we maar één ding met zekerheid concluderen: de wanhoop moet enorm zijn.

Waar we getuige van zijn is niets minder dan het falen van het grootste propaganda-apparaat in de geschiedenis. En op dat punt zien we ook een feit dat mensen die opgaan in complotdenken maken: ze overschatten de vermeende vijand niet alleen als te kwaadaardig, maar ook als (veel) te machtig. Op deze manier kan men zich alleen maar kleiner voelen en steeds meer machteloosheid, woede en haat voelen, precies de gevoelens die de komende jaren dodelijk zullen blijken te zijn.

De algemene reductie van alles wat er gebeurt tot een samenzwering, het niet zien van een Werkelijkheid achter de gecreëerde manipulatie en illusies, is zelf een symptoom van deze tijd. Samenzweringen bestaan. Niemand hoeft mij daarvan te overtuigen. En een probleem van deze tijd is dat de meeste mensen die zich identificeren met het mainstream discours een opmerkelijk vermogen hebben om dat te ontkennen. En ze hebben een even groot vermogen om te negeren dat ze zelf gretig complottheorieën produceren als het gaat om Poetin of Saddam Hoessein of ‘extreem rechts.’

Samenzweringstheorieën hebben soms correct betrekking op feiten, en soms incorrect. Ze bieden echter geen allesomvattende verklaring voor wereldwijde gebeurtenissen. Ze raken de essentie van het probleem niet. De kern van het probleem ligt in het rationalisme en de daarmee gepaard gaande menselijke arrogantie. En deze overmoed is zeker niet het voorrecht van ‘de elite’. Het is zelfs typerend voor het complotdenken zelf, dat uiteindelijk de essentie van sociale dynamiek probeert te vangen door middel van een rationalistische constructie. En precies daarom valt het complotdenken, net als het dominante discours, ten prooi aan Babylonische verwarring. Net als het dominante discours slagen ze er niet in om echte vrede te brengen met betrekking tot de Werkelijkheid die zich in dit historische tijdperk steeds meer van achter de Sluier der Verschijning opdringt.

In tijden waarin Amerika gevaarlijk op een burgeroorlog afstevent, is het gouden advies: laat je niet verleiden door de mogelijkheid van geweld. Blijf kalm en beheerst. En blijf spreken. Totalitarisme ontmenselijkt; de enige remedie tegen totalitarisme is om altijd een mens te herkennen in de Ander. Ook in de totalitaire Ander. Wat er gebeurt is historisch. Sta aan de goede kant van de geschiedenis. Dit is niet de kant van de Democraten of de kant van de Republikeinen, het is niet de kant van Trump of de kant van Harris; het is de kant van de mensheid, het is de kant van degenen die niet zo overtuigd zijn van hun eigen woorden dat ze geen ruimte meer vinden voor de woorden van de Ander om te bestaan.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Waarom de elites zo gehaat worden en Donald Trump sterker is dan ooit na drie tenlasteleggingen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: