De gevaarlijkste technologie ooit uitgevonden – Deel I

In 1995 bereidde de telecommunicatie-industrie zich voor op de introductie van een gevaarlijk nieuw product in de Verenigde Staten: de digitale mobiele telefoon. Bestaande mobiele telefoons waren analoog en duur, voornamelijk in het bezit van de rijken en werden maar een paar minuten per keer gebruikt. Vaak waren het autotelefoons waarvan de antennes zich buiten de auto bevonden, niet in de hand en niet naast de hersenen. Mobiele telefoons werkten alleen in of nabij grote steden. De weinige zendmasten die er waren, bevonden zich meestal op heuveltoppen, bergtoppen of wolkenkrabbers, niet dicht bij de plaats waar de mensen woonden, schrijft Arthur Firstenberg.

Het probleem voor de telecommunicatie-industrie in 1995 was aansprakelijkheid. Microgolfstraling was schadelijk. Mobiele telefoons zouden ieders hersenen beschadigen, mensen zwaarlijvig maken, en miljoenen mensen kanker, hartziekten en diabetes bezorgen. En zendmasten zouden bossen beschadigen, insecten uitroeien, en vogels en wilde dieren martelen en doden.

Dit was allemaal bekend. Er was al uitgebreid onderzoek gedaan in de Verenigde Staten, Canada, de Sovjet-Unie, Oost-Europa, en elders. Bioloog Allan Frey, onder contract bij de Amerikaanse marine, was zo gealarmeerd door de resultaten van zijn dierstudies dat hij weigerde op mensen te experimenteren. “Ik heb te veel gezien,” vertelde hij zijn collega’s op een symposium in 1969. “Ik vermijd zelf heel zorgvuldig blootstelling, en dat doe ik nu al geruime tijd. Ik heb niet het gevoel dat ik mensen kan meenemen naar deze velden en ze kan blootstellen en ze in alle eerlijkheid kan vertellen dat ze naar iets veiligs gaan.”

Frey ontdekte dat microgolfstraling de bloed-hersenbarrière beschadigt – de beschermende barrière die bacteriën, virussen en giftige chemicaliën uit je hersenen houdt en de binnenkant van je hoofd op een constante druk houdt, waardoor je geen beroerte krijgt. Hij ontdekte dat zowel mensen als dieren microgolven kunnen horen. Hij ontdekte dat hij het hart van een kikker kon stoppen door microgolfpulsen op een precies punt in het hartritme te timen. Het vermogen dat hij voor dat experiment gebruikte was slechts 0,6 microwatt per vierkante centimeter, duizenden malen lager dan de straling van de huidige mobiele telefoons.

Oogarts Milton Zaret, die contracten had met het Amerikaanse leger, de marine en de luchtmacht, en met de Central Intelligence Agency, ontdekte in de jaren zestig dat microgolfstraling op laag niveau cataract (grijze staar) veroorzaakt. In 1973 getuigde hij voor de Handelscommissie van de Senaat van de Verenigde Staten. “Er is een duidelijk, aanwezig en steeds toenemend gevaar,” vertelde hij de senatoren, “voor de gehele bevolking van ons land door blootstelling aan het gehele niet-ioniserende deel van het elektromagnetische spectrum. De gevaren kunnen niet overdreven worden…” Zaret vertelde de commissie over patiënten die niet alleen staar hadden als gevolg van blootstelling aan microgolven, maar ook kwaadaardige tumoren, hart- en vaatziekten, hormonale disbalans, artritis en psychische aandoeningen, alsmede neurologische problemen bij kinderen die uit hen werden geboren. Deze patiënten varieerden van militair personeel dat werd blootgesteld aan radar tot huisvrouwen die werden blootgesteld aan hun magnetronovens.

“De lekkagenorm voor magnetronovens die is vastgesteld door het Bureau voor Radiologische Gezondheid,” vertelde hij de commissie, “is ongeveer 1 miljard keer hoger dan het totale microgolfspectrum dat door de zon wordt afgegeven. Het is ontstellend dat deze magnetrons überhaupt mogen lekken, laat staan dat de reclame voor magnetrons onze kinderen aanmoedigt om er met plezier mee te leren koken!” De lekkagenorm voor magnetrons is vandaag, in 2021, dezelfde als in 1973: 5 milliwatt per vierkante centimeter op een afstand van 5 centimeter. En de microgolfblootstellingsniveaus aan de hersenen van elke mobiele telefoon die vandaag in gebruik is, zijn hoger dan dat.

De marine stelde in die tijd soldaten bloot aan lage microgolfstraling tijdens onderzoek dat werd uitgevoerd in Pensacola, Florida. In navolging van Frey, zei Zaret dat deze experimenten onethisch waren. “Ik geloof niet dat het mogelijk is,” vertelde hij de Senaatscommissie, “om geïnformeerde, onbezoedelde toestemming te krijgen van een jonge volwassene die ermee instemt om blootgesteld te worden aan bestraling waarvan je niet zeker weet wat het eindresultaat zal zijn… Ook, dat eventuele kinderen die hij in de toekomst zal hebben, kunnen lijden onder deze bestraling.” Hij benadrukte nog eens de ethische problemen van dit onderzoek: “Ik denk dat als het hen volledig was uitgelegd en zij zich nog steeds vrijwillig aanmeldden voor dit project, men meteen al hun geestelijke vermogens in twijfel zou trekken.”

Wetenschappers die experimenteerden op vogels waren net zo gealarmeerd door hun resultaten, en gaven waarschuwingen over de milieu-effecten van de straling die onze maatschappij op de wereld losliet, die net zo ernstig waren als de waarschuwingen aan het Congres door Milton Zaret, en de waarschuwingen aan de Marine door Allan Frey.

Aan het eind van de jaren zestig en in de jaren zeventig stelden John Tanner en zijn collega’s van de Canadese National Research Council kippen, duiven en zeemeeuwen bloot aan microgolfstraling, en zij vonden beangstigende effecten bij elk niveau van blootstelling. Kippen die gedurende negen maanden werden blootgesteld aan een straling tussen 0,19 en 360 microwatt per vierkante centimeter ontwikkelden tumoren van het centrale zenuwstelsel, en avian leukosis – ook een soort tumor – van eierstokken, darmen en andere organen die bij sommige vogels “enorme proporties” aannamen, “op een schaal die nog nooit eerder was gezien door dierenartsen met ervaring op het gebied van vogelziekten”. De sterfte onder de bestraalde vogels was hoog. Alle blootgestelde vogels, op elk vermogensniveau, hadden een verslechterd verenkleed, met verloren veren, gebroken veren of met gedraaide en broze schachten.

Bij andere experimenten, waarbij deze onderzoekers vogels met een hoger vermogen bestraalden, krompen de vogels binnen enkele seconden ineen van de pijn. Dit gebeurde niet alleen wanneer de hele vogel werd bestraald, maar ook wanneer alleen de staartveren werden bestraald en de rest van de vogel zorgvuldig werd afgeschermd. In verdere experimenten toonden zij aan dat vogelveren prima ontvangstantennes zijn voor microgolven, en speculeerden zij dat trekvogels hun veren wellicht gebruiken om richtingsinformatie te verkrijgen. Deze wetenschappers waarschuwden dat toenemende niveaus van microgolven in de omgeving wilde vogels ongerief zouden kunnen bezorgen en hun navigatie zouden kunnen verstoren.

Maria Sadchikova, werkzaam in Moskou; Václav Bartoniček en Eliska Klimková-Deutshová, werkzaam in Tsjecho-Slowakije; en Valentina Nikitina, die officieren van de Russische marine onderzocht, ontdekten reeds in 1960 dat de meerderheid van de mensen die op het werk aan microgolfstraling waren blootgesteld – zelfs mensen die vijf tot tien jaar eerder met dergelijke werkzaamheden waren gestopt – een verhoogde bloedsuikerspiegel of suiker in hun urine hadden.

Dierproeven toonden aan dat de straling rechtstreeks ingrijpt in het metabolisme, en dat dit snel gebeurt. In 1962 stelde V.A. Syngayevskaya in Leningrad konijnen bloot aan radiogolven van laag niveau en ontdekte dat de bloedsuiker van de dieren in minder dan een uur met een derde steeg. In 1982 meldde Vasily Belokrinitskiy, in Kiev, dat de hoeveelheid suiker in de urine recht evenredig was met de stralingsdosis en het aantal keren dat het dier was blootgesteld. Michail Navakitikian en Lyudmila Tomashevskaya meldden in 1994 dat het insulinegehalte met 15% daalde bij ratten die slechts een half uur, en met 50% bij ratten die twaalf uur lang waren blootgesteld aan gepulseerde straling met een vermogen van 100 microwatt per vierkante centimeter. Dit niveau is vergelijkbaar met de straling die een mens vandaag ontvangt als hij recht voor een draadloze computer zit, en aanzienlijk minder dan wat de hersenen van een mens ontvangen van een mobiele telefoon.

Dit waren slechts enkele van de duizenden studies die in die tijd over de hele wereld werden uitgevoerd en waaruit bleek dat microgolfstraling ingrijpende gevolgen had voor elk menselijk orgaan, en voor het functioneren en de voortplanting van elke plant en elk dier. Luitenant Zory Glaser, die in 1971 van de U.S. Navy de opdracht kreeg om de wereldliteratuur over de gezondheidseffecten van microgolf- en radiofrequente straling te catalogiseren, verzamelde tegen 1981 5.083 studies, leerboeken en verslagen van conferenties. Hij slaagde erin ongeveer de helft van de op dat ogenblik bestaande literatuur te vinden. Dus ongeveer 10.000 studies hadden bewezen dat microgolf- en RF-straling gevaarlijk is voor alle leven, reeds vóór 1981.

Het koken van je DNA en het roosteren van je zenuwen

In het begin van de jaren 80 besloot Mays Swicord, werkzaam bij het National Center for Devices and Radiological Health van de Food and Drug Administration, zijn vermoeden te testen dat DNA resonant microgolfstraling absorbeert, en dat zelfs een zeer laag stralingsniveau, hoewel het geen meetbare warmte in het menselijk lichaam als geheel produceert, niettemin uw DNA kan verhitten. Hij stelde een oplossing met een kleine hoeveelheid DNA bloot aan microgolfstraling en ontdekte dat het DNA zelf 400 maal zoveel straling absorbeerde als de oplossing waarin het zich bevond, en dat verschillende lengtes van DNA-strengen verschillende frequenties van microgolfstraling resoneren. Dus ook al wordt de algemene temperatuur van uw cellen niet merkbaar verhoogd door de straling, het DNA in uw cellen kan enorm worden verwarmd. Swicord’s latere onderzoek bevestigde dat dit DNA beschadigt en zowel enkel- als dubbelstrengs DNA-breuken veroorzaakt.

Professor Charles Polk van de Universiteit van Rhode Island rapporteerde in wezen hetzelfde op de tweeëntwintigste jaarlijkse bijeenkomst van de Bioelectromagnetics Society in juni 2000 in München, Duitsland. Directe metingen hadden onlangs aangetoond dat DNA veel sterker elektrisch geleidt dan iemand had vermoed: het heeft een geleidingsvermogen van minstens 105 siemens per meter, dat is ongeveer 1/10 zo geleidend als kwik! Een mobiele telefoon die tegen je hoofd wordt gehouden, kan je hersenen bestralen met een specifieke absorptiesnelheid (SAR) van ongeveer 1 watt per kilogram, wat in het algemeen weinig opwarming veroorzaakt. Polk berekende echter dat dit stralingsniveau de temperatuur in het inwendige van uw DNA met 60 graden Celsius per seconde zou doen stijgen! Hij zei dat de weefsels de warmte niet zo snel kunnen afvoeren, en dat een dergelijke verhitting de bindingen tussen complementaire DNA-strengen zou verbreken, wat de DNA-breuk zou verklaren die in verschillende studies is gerapporteerd.

En in 2006 vroeg Markus Antonietti, aan het Duitse Max Planck Instituut, zich af of een gelijkaardig type van resonante absorptie voorkomt in de synapsen van onze zenuwen. Mobiele telefoons zijn zo ontworpen dat de straling die ze uitzenden je hersenen niet meer dan één graad Celsius opwarmt. Maar wat gebeurt er in de piepkleine omgeving van een synaps, waar elektrisch geladen ionen betrokken zijn bij de overdracht van zenuwimpulsen van het ene neuron naar het andere? Antonietti en zijn collega’s simuleerden de omstandigheden in zenuwsynapsen met minuscule vetdruppeltjes in zout water en stelden de emulsies bloot aan microgolfstraling met frequenties tussen 10 MHz en 4 GHz. De resonante absorptiefrequenties hingen, zoals verwacht, af van de grootte van de druppeltjes en andere eigenschappen van de oplossing. Maar het was de grootte van de absorptiepieken die Antonietti schokte.

“En nu komt de tragedie,” zei Antonietti. “Precies daar waar we het dichtst bij de omstandigheden in de hersenen zijn, zien we de sterkste verhitting. Er wordt honderd keer zoveel energie geabsorbeerd als eerder werd gedacht. Dit is een verschrikking.”

Inspanningen van de EPA om Amerikanen te beschermen

Geconfronteerd met een spervuur van alarmerende wetenschappelijke resultaten, richtte het U.S. Environmental Protection Agency (EPA) zijn eigen onderzoekslaboratorium voor microgolfstraling op, dat van 1971 tot 1985 werkte met tot 30 fulltime medewerkers die honden, apen, ratten en andere dieren blootstelden aan microgolven. De EPA was zo verontrust door de resultaten van haar experimenten dat zij reeds in 1978 voorstelde richtlijnen te ontwikkelen voor de blootstelling van de mens aan microgolfstraling, die zouden kunnen worden overgenomen en gehandhaafd door andere federale agentschappen waarvan de activiteiten bijdroegen tot een snel dikker wordende mist van elektromagnetische verontreiniging in ons gehele land. Maar er was tegenwerking van die agentschappen.

De Food and Drug Administration wilde niet dat de voorgestelde blootstellingslimieten zouden gelden voor microgolfovens of computerschermen. De Federal Aviation Administration wilde niet dat het publiek beschermd zou worden tegen luchtverkeersleiding en weerradars. Het ministerie van Defensie wilde de grenswaarden niet van toepassing laten zijn op militaire radars. De CIA, de NASA, het Ministerie van Energie, de kustwacht en de Voice of America wilden de blootstelling van het publiek aan hun eigen stralingsbronnen niet beperken.

Tenslotte kondigde de telecommunicatie-industrie in juni 1995, toen zij van plan was microgolfstralingsapparatuur in de handen en naast de hersenen van iedere man, vrouw en kind te plaatsen, en miljoenen zendmasten en antennes op te richten in steden, dorpen, bossen, natuurreservaten en nationale parken in het hele land om die apparatuur te laten werken, aan dat zij begin 1996 fase I van haar blootstellingsrichtsnoeren zou uitbrengen. De Federal Communications Commission zou verplicht zijn geweest deze richtlijnen te handhaven, mobiele telefoons en zendmasten zouden illegaal zijn geweest, en zelfs als ze niet illegaal zouden zijn geweest, zouden de telecommunicatiebedrijven onbeperkt aansprakelijk zijn gesteld voor al het lijden, de ziekte en de sterfte die ze op het punt stonden te veroorzaken.

Maar het mocht niet zo zijn. De Electromagnetic Energy Association, een lobbygroep van de industrie, slaagde erin te voorkomen dat de blootstellingsrichtsnoeren van de EPA zouden worden gepubliceerd. Op 13 september 1995 schrapte de Senaatscommissie voor 350.000 dollar kredieten die waren begroot voor het werk van de EPA aan haar blootstellingsrichtsnoeren en schreef in haar verslag: “De commissie is van mening dat de EPA zich niet moet bezighouden met EMV-activiteiten”.

De Personal Communications Industry Association (CTIA), een andere industriegroep, lobbyde ook bij het Congres, dat bezig was met het opstellen van een wetsvoorstel genaamd de Telecommunications Act, en er werd een bepaling aan de wet toegevoegd die staten en lokale overheden verbood om “persoonlijke draadloze dienstvoorzieningen” te reguleren op basis van hun “milieu-effecten”. Deze bepaling schermde de telecommunicatie-industrie af van elke aansprakelijkheid voor schade door zowel GSM-masten als GSM’s en stond die industrie toe om de gevaarlijkste technologie ooit uitgevonden aan het Amerikaanse publiek te verkopen. Het werd mensen niet langer toegestaan om hun verkozen ambtenaren tijdens openbare hoorzittingen te vertellen over hun verwondingen. Wetenschappers mochten niet langer voor de rechtbank getuigen over de gevaren van deze technologie. Elk middel voor het publiek om erachter te komen dat draadloze technologie dodelijk voor hen was, werd plotseling verboden.

De telecommunicatie-industrie heeft deze technologie zo goed aan de man gebracht dat het gemiddelde Amerikaanse huishouden vandaag de dag 25 verschillende apparaten bevat die microgolfstraling uitzenden en de gemiddelde Amerikaan vijf uur per dag met zijn mobiele telefoon doorbrengt, hem de rest van de dag naast zijn lichaam in zijn zak heeft en er de hele nacht mee in of naast zijn bed slaapt. Vandaag de dag houdt bijna iedere man, vrouw en kind de hele dag door een microgolfstralingsapparaat in zijn hand of tegen zijn hersenen of lichaam, zich totaal niet bewust van wat hij zichzelf, zijn gezin, zijn huisdieren, zijn vrienden, zijn buren, de vogels in zijn tuin, zijn ecosysteem, en zijn planeet aandoet. Degenen die zich er zelfs maar van bewust zijn dat er een probleem is, zien alleen de torens als een bedreiging, maar hun telefoon als een vriend.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Studie: Chemische stof die penissen doet krimpen, gevonden in mondkapjes

Volg Frontnieuws op Telegram