De gevaarlijkste man ter wereld en zijn handlanger

Het is alweer enkele jaren geleden dat ik Benjamin Netanyahu beschreef als de gevaarlijkste man in West-Azië. Dat was toen we nog alles hoorden over de dreiging van het regime van Assad in Damascus, de Beëlzebub die ook wel bekend staat als de hoogste leider van Iran, en andere onvoorstelbaar kwaadaardige figuren.

De Israëlische premier is net geslaagd. Naar alle waarschijnlijkheid is hij de gevaarlijkste man ter wereld, gezien de schokkend roekeloze, volstrekt nihilistische aanvallen die hij in de vroege uren van vrijdag 13 juni op de Islamitische Republiek heeft uitgevoerd. Ik kom zo meteen op de plaats van Donald Trump in de ranglijst, schrijft Patrick Lawrence.

In zijn eerste aankondiging van Operatie Rising Lion beweerde Netanyahu dat Iran een “existentiële bedreiging” vormt voor Israël en dat hij geen andere keuze had dan een aanval te bevelen. Dit is onzin, maar we kunnen maar beter aandacht schenken aan deze onzin. Met deze beladen uitspraak heeft Bibi de zionistische staat in feite toestemming gegeven om een kernwapen in te zetten als deze aanvallen niet alle nucleaire programma’s van de Islamitische Republiek vernietigen, wat waarschijnlijk is. Dat is mijn interpretatie.

Er is inderdaad een existentiële dreiging vanuit het buitenland sinds afgelopen vrijdag. Maar die reikt veel verder dan Iran en zelfs West-Azië. Zoals blijkt uit de lange, gruwelijke geschiedenis van de zelfbenoemde Joodse staat, lijkt deze geen grenzen te erkennen aan het geweld dat hij anderen aandoet, zijn schendingen van het internationaal recht en de normen van de mensheid, en de risico’s die hij de wereld oplegt in naam van wat neerkomt op een bijbels geautoriseerd project van onderwerping en overheersing.

Om dit punt af te ronden: de geobsedeerde leider van een kernmacht die zich nooit aan de voorwaarden van het Non-proliferatieverdrag heeft onderworpen, heeft zojuist een niet-nucleaire natie aangevallen die hij een dodelijk gevaar voor het voortbestaan van Israël noemt vanwege de kernwapens die zij niet bezit. Maak zelf maar de rekensom, zoals het gezegde luidt.

Voor de goede orde: “Operatie Rising Lion” is een verwijzing naar de profetie van Bileam, een ongelovige met een zeer gemengde reputatie, maar die indruk maakte op de oude Israëlieten met zijn uitzonderlijke waarzeggende gaven. In de herziene standaardversie van Numeri 23:24 zegt hij: “Zie, het volk zal opstaan als een grote leeuw en zich verheffen als een jonge leeuw; het zal niet rusten voordat het de prooi heeft verslonden en het bloed van de verslagenen heeft gedronken.” Zo verkondigt Bibi, die de Palestijnen beschouwt als kwaadaardige Amalekieten uit de mythologie van het Oude Testament, eens te meer zijn doel.

Israël en Iran zijn nu in oorlog, zoals een vrouw uit Teheran tegen The New York Times zei nadat ze afgelopen vrijdagavond explosies had gehoord en vanuit haar raam de flikkerende vuren had gezien. Alles is nu veranderd. Netanyahu hunkert al decennia naar deze oorlog en rechtvaardigt zijn lust – een klinisch psychotische lust, zo mag wel gezegd worden – met eindeloze leugens en een schijnbaar bodemloze paranoia. Deze leugens en deze paranoia brengen de wereld in gevaar van een wereldwijde confrontatie. We zijn nu allemaal Iraniërs: ik durf dat gerust te zeggen.

Wat president Trump en de rol van Amerika hierin betreft, hoeven we onszelf niet langer voor de gek te houden. Ik blijf er, tegen de mening van velen in, op hameren dat de zionistische staat moet worden gezien als een roekeloze, te zeer verwende cliënt en niet als de Übermeister van het Amerikaanse beleid.

Het is een complexe dynamiek, bedoel ik, maar de zionistische staat heeft gewoon gedaan wat het imperium wil in zijn bredere ambitie om “het Midden-Oosten te hervormen”, zoals de neoconservatieve kliek die het Amerikaanse beleid bepaalt, het al lang zegt. Zoals ik hier al eerder heb opgemerkt, doet Israël, om het in spionagetaal te zeggen, het vuile werk van Washington in West-Azië.

Zoals veel commentatoren op verschillende plaatsen hebben opgemerkt, hebben de Israëli’s een gevestigde praktijk van liegen over gebeurtenissen, beleid, het optreden van de Israëlische strijdkrachten, enzovoort. Alle regeringen liegen, zoals I.F. Stone bij vele gelegenheden heeft betoogd, maar de Israëli’s vormen een klasse apart onder de officiële leugenaars, dat kan wel gezegd worden.

Het bijzondere aan de Israëli’s is dat ze blijven liegen, zelfs nadat een leugen aan het licht is gekomen. Netanyahu, een sprekend voorbeeld, blijft maar hameren op hoe de Hamas-milities die op 7 oktober 2023 Zuid-Israël hebben aangevallen, mannen en vrouwen hebben verkracht, sommige baby’s hebben onthoofd en andere in ovens hebben gebakken, enzovoort. Dit alles is ontmaskerd als leugen, het product van het Israëlische hasbara-apparaat, de voortdurend draaiende machine die propaganda produceert voor het internationale publiek. Maar Bibi blijft deze laster toch verkondigen.

Hetzelfde geldt voor Netanyahu’s beweringen dat Iran vorige week op het punt stond kernwapens te produceren en dat het daarom dringend noodzakelijk was om dit te stoppen.

Toen hij Operatie Rising Lion aankondigde, beweerde Netanyahu: “Het kan binnen een jaar zijn, het kan binnen een paar maanden zijn – het kan minder dan een jaar zijn.” Lees dit aandachtig. Het is pure bangmakerij, er staat geen enkel feit in. Deze beweringen hebben evenveel inhoud als toen Netanyahu hiermee in het begin van de jaren negentig voor het eerst begon. Iedereen die op de hoogte is van de feiten weet dat dit slechts een van de vele uitspraken is die Netanyahu in dit verband heeft gedaan. Bibi weet dat al zijn “zou kunnen” en voorspellingen ongegrond zijn – de Israëlische inlichtingendienst en de CIA hebben hem dat verteld – en hij kan niet anders dan weten dat degenen die opletten, weten dat hij dit weet. Nu blijkt deze doorzichtige leugen voldoende om een oorlog met twee partijen te beginnen en een oorlog met vele partijen te riskeren.

Op 11 juni, twee dagen voordat de Israëli’s hun aanvallen op Iran lanceerden, plaatste een socialemedia-account met de naam The United States of Israel op “X” een tijdlijn van Netanyahu’s beweringen dat de Islamitische Republiek op het punt stond de drempel te overschrijden en een nucleair gevaar te worden. Er zijn 20 vermeldingen, beginnend in 1992 en eindigend eerder dit jaar. In 1996 was Iran enkele maanden tot een jaar verwijderd van de bouw van een bom. In 2010 was het een jaar verwijderd, in 2021 maanden tot een jaar, enzovoort.

Ik ben niet bekend met The United States of Israel en kan niet voor elke vermelding instaan, maar van de vermeldingen die ik ken, zijn ze allemaal correct. Ik denk in de eerste plaats aan 2013, toen Netanyahu op 1 oktober het woord voerde voor de Algemene Vergadering van de VN met die beruchte belachelijke afbeelding die de lezers zich wellicht nog herinneren: een bom in de vorm van een bowlingbal met een lont aan de bovenkant. De voorspelling toen, twaalf jaar geleden, was dat het land binnen een jaar over kernwapens zou beschikken.

Ik heb verslag gedaan van die gebeurtenis. Het was een week nadat Hassan Rouhani, die in juni was gekozen als hervormingsgezinde president van Iran, het woord had gevoerd in de Algemene Vergadering en moedig de hand had gereikt om onderhandelingen voor te stellen over het nucleaire programma van zijn land. Twee jaar later ondertekende Teheran het Joint Comprehensive Plan of Action, waarmee dat ook gebeurde. Het was precies wat Netanyahu het minst wilde, en Donald Trump kwam hem tegemoet toen hij het akkoord in 2018, een jaar na zijn aantreden, opzegde.

Voor geïnteresseerde lezers: The Intercept publiceerde tien jaar geleden een artikel waarin veel van deze data worden bevestigd. Het artikel circuleert nu opnieuw onder de oorspronkelijke kop “Benjamin Netanyahu’s lange geschiedenis van huilen over Iraanse kernwapens,” die nu nog toepasselijker is dan in 2015.

Maar laat dat allemaal maar zitten. Netanyahu is er in de loop der jaren in geslaagd een soort meta-realiteit te creëren die op dit moment floreert in de mainstream media. Dat moet je hem nageven.

Israël had geen andere keuze dan aan te vallen, suggereerde Bret Stephens, een fervent tegenstander van Iran, afgelopen vrijdag in de New York Times: “In gewoon Engels: Iran houdt de wereld al jaren voor de gek terwijl het de middelen verzamelt om meerdere kernwapens te bouwen.” David French, een andere conservatieve columnist van de Times, in de editie van zaterdag: “De noodzaak om Iran te stoppen in zijn mars naar een bom is vandaag veel duidelijker [sic] dan drie jaar geleden.”

Deze commentatoren en anderen hechten nu veel belang aan een rapport van het Internationaal Atoomenergieagentschap waarin Iran wordt beschuldigd van schending van zijn verplichtingen uit hoofde van het Non-proliferatieverdrag.

Enkele feiten: het agentschap is een orgaan van de Verenigde Naties en telt 35 leden. Het kwam bijeen om te stemmen over een resolutie die was ingediend door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland. Deze resolutie werd op donderdag 12 juni ingediend, een dag voordat Israël Iran aanviel. Ze werd aangenomen met 19 stemmen voor, drie tegen (Rusland, China, Burkina Faso) en 11 onthoudingen; twee leden van de raad stemden niet.

Deze feiten verdienen nadere bestudering. Waarom hebben vier westerse mogendheden, die Israël unaniem steunen en tegen Iran zijn, deze resolutie ingediend, terwijl Amerikaanse en Europese functionarissen afgelopen donderdag al waarschuwden voor een aanstaande Israëlische aanval? Waarom hebben 16 andere landen – veelal niet-westerse landen, waaronder enkele bondgenoten van de VS (Canada, Nederland, Zuid-Korea en Japan) – geweigerd de resolutie te steunen? Zoals u zich wellicht herinnert, heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken op de dag van de stemming zijn diplomatieke personeel uit de ambassade in Bagdad teruggetrokken en de families van militairen in de regio aangemoedigd om op vrijwillige basis te evacueren.

De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, Abbas Araghchi, interpreteerde de afkeuring van het IAEA onmiddellijk als politiek gemotiveerd, een voorbode van de Israëlische operatie van de volgende dag. Laten we hier voorzichtig zijn: deze visie op de gebeurtenissen kan niet als zodanig worden geverifieerd, maar ze kan zeker niet worden verworpen.

De afkeuring van het IAEA is opgenomen in het vier pagina’s tellende rapport van 12 juni. Het gaat om een zeer technisch document dat betrekking heeft op de toegang van het agentschap tot nucleaire sites in Iran en de officiële verklaringen van de Iraniërs over hun nucleaire programma’s in hun regelmatige contacten met de IAEA. De geschilpunten tussen het agentschap en de Iraniërs gaan vijf jaar terug; de meest recente dateren van november 2024. Er is vorige week, vorige maand of de maand daarvoor niets gebeurd dat aanleiding gaf tot de afkeuring door het agentschap.

Hier volgt een belangrijke passage uit het document:

Leest dit als een verklaring dat Iran op het punt staat kernwapens te ontwikkelen en dringend moet worden tegengehouden? Of leest dit als het zoveelste tussentijdse rapport, dat de basis vormt voor verdere interactie zoals die al decennialang routinematig plaatsvindt? Ondersteunt deze passage, of enige andere passage als u de technische tekst wilt lezen, de recente voorspellingen van Bibi Netanyahu zoals eerder geciteerd? Ondersteunt het de commentaren van David French en Bret Stephens?

Leg dit rapport naast de beweringen van deze mensen en u ziet een over de hele linie grove verdraaiing van de feiten. Iran dreigt nu, in reactie op de kritiek van het IAEA, zich volledig terug te trekken uit het Non-proliferatieverdrag en serieus werk te maken van zijn nucleaire capaciteiten. U kunt dit zien als een potentieel horrorverhaal, of u kunt nadenken over het principe van afschrikking. In het geval van Iran ben ik al jaren voorstander van het laatste.

Afschrikking stond tijdens de decennia van de Koude Oorlog hoog in het strategisch vaandel. Ik betreurde de omstandigheden die afschrikking noodzakelijk maakten, maar zag wel de noodzaak ervan in. En nu hebben we een kernmacht met een gevaarlijk denkvermogen dat zich al vele malen heeft bewezen en die een “staat zonder kernwapens” bedreigt, zoals de IAEA Iran noemt. Ik kom tot dezelfde conclusie.

Abbas Araghchi, de nu verontruste minister van Buitenlandse Zaken van Iran, zou op zondag 15 juni naar Oman reizen voor verdere besprekingen met de Verenigde Staten over een nucleair akkoord dat in de plaats zou komen van de overeenkomst waar Netanyahu al vóór de ondertekening fel tegen ageerde en die Trump heeft opgezegd. Dit is nu om voor de hand liggende redenen van de baan.

En zo komen we bij het geval van Donald J. Trump. Ik beschouw de Amerikaanse president niet als even gevaarlijk als Benjamin Netanyahu. Trump is misschien dommer dan Bibi, maar hij is niet zo gestoord. Ik beschouw Trump als de facilitator van Netanyahu, en dat is ook de rol die hij zojuist heeft gespeeld.

Trump zit net zo diep in de zakken van de Israëlische lobby en diverse rijke Amerikaanse aanhangers van de zionistische staat als elke andere Amerikaanse politicus, op enkele uitzonderingen na.

Maar met zijn steun aan een zo gevaarlijke operatie als Rising Lion heeft Trump hen misschien allemaal overtroffen, lijkt mij. Het is één ding, verwerpelijk genoeg, om een genocide te steunen door middel van onbeperkte levering van wapens, politieke steun en diplomatieke dekking. Maar is het niet iets heel anders om agressie goed te keuren die het risico van een wereldwijde brandhaard met zich meebrengt? De mate van cynisme lijkt mij nog groter dan die van Joe Biden, en ik geef toe dat dat al heel wat is.

Een dag of wat voordat Netanyahu’s leeuw begon te rijzen, stuurde Trump zijn ongelukkige minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio voor de microfoons en camera’s om de wereld te vertellen dat de VS geen voorkennis had van de plannen van Israël en dat er geen “Amerikaanse vliegtuigen” bij betrokken waren. Het blijkt dat Rubio geen vliegtuigen bedoelde met het insigne van de “USAF” op de romp. Newsweek meldde op de dag van de Israëlische aanval dat Israël verschillende Amerikaanse gevechtsvliegtuigen uit zijn arsenaal – F-35’s, F-16’s en F-15’s – heeft ingezet tegen de Iraniërs. Je zou je kunnen afvragen of dit neerkomt op stilzwijgende toestemming, maar doe geen moeite. De Israëli’s, altijd gretig om te pochen met de goedkeuring van Amerika voor al hun kwaadaardigheden, hebben de zaak opgehelderd.

Antiwar.com, de libertarische nieuwssite, meldde op 13 juni dat een hoge Israëlische functionaris aan The Jerusalem Post had onthuld dat de regeringen van Netanyahu en Trump samenspanden “om Teheran ervan te overtuigen dat diplomatie nog steeds mogelijk was nadat Israël klaar was om Iran aan te vallen.” Zoals The Jerusalem Post meldde: “De ronde van de nucleaire onderhandelingen tussen de VS en Iran die voor zondag gepland stond, maakte deel uit van een gecoördineerde misleiding door de VS en Israël om Iran voor de aanval van vrijdag op zijn hoede te brengen.”

Hier is het bekwame verslag van Dave DeCamp in Antiwar.com en hier is dat van The Jerusalem Post. En hier, voor de goede orde, is hoe The New York Times dit verhaal bracht onder de kop “Een misrekening van Iran leidde tot hoge tol bij Israëlische aanvallen, zeggen functionarissen.” Die dwaze Iraniërs: ze geloofden de Amerikanen op hun woord.

Al die tijd, om het plaatje compleet te maken, stond Trump op zijn Truth Social-berichtendienst met dit soort dingen:

Ik hou van de omgekeerde vleierij, de hoofdletters en de uitroeptekens. Heel Donald. Dat is ook wat we lezen in de bovengenoemde publicaties.

Ik wil niet verder uitweiden over hoe laf de VS zich zo vaak gedraagt in staatszaken. Dat is al vaak genoeg opgemerkt. Maar wat de Verenigde Staten zojuist met de hulp van hun bondgenoot Israel hebben gedaan, lijkt mij het ne plus ultra van diplomatiek verraad. Ik kan maar één ander geval bedenken dat een goede vergelijking biedt.

Dat was toen Vladimir Poetin persoonlijk onderhandelde over een regeling van de crisis in Oekraïne in een vroeg stadium. De Russische president investeerde zwaar in de twee Minsk-protocollen, die in september 2014 en februari 2015 werden ondertekend, als een veelbelovende oplossing voor de verdeeldheid die in Oekraïne was ontstaan na de door de VS georkestreerde staatsgreep in Kiev in februari 2014. Vervolgens ontdekte hij dat noch Oekraïne, noch de westerse mogendheden die als garant voor deze akkoorden hadden gefungeerd, namelijk Frankrijk en Duitsland, ooit van plan waren geweest deze uit te voeren.

In beide gevallen gaat het in wezen om vertrouwen en het schenden daarvan. Vertrouwen is een fundamentele factor in internationale betrekkingen. Zonder vertrouwen is constructieve diplomatie onmogelijk, zowel tussen tegenstanders als tussen bondgenoten. Landen komen dan veel dichter bij vijandigheid en mogelijke chaos. De Europeanen hebben het vertrouwen van de Russen geschonden toen ze de akkoorden van Minsk onmiddellijk na ondertekening hebben opgegeven. Trump heeft zojuist het vertrouwen van de Iraniërs geschonden. Dit is een soort verwoesting – we kunnen het net zo goed een tactiek van verschroeide aarde noemen.

Om dit punt af te ronden: denkt u dat anderen dit niet opmerken? De Chinezen, om het meest kritieke geval te noemen?

Trump en Netanyahu hebben zojuist de goedkoopste vorm van good cop, bad cop gespeeld met Teheran. Het is een variant op de dubbelhartigheid van Biden, die Israël alles gaf wat het nodig had om door te gaan met zijn genocide in Gaza, terwijl hij beweerde “dag en nacht” te vechten voor een staakt-het-vuren. Biden heeft de Palestijnen verraden, Trump de Iraniërs. Ze hebben ons allemaal verraden. In mijn ogen zijn dit daden van wanhoop. Laten we niet vergeten waarom dit zo is en in welke richting het wiel van de geschiedenis draait.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Trump begrijpt nog steeds niet wat Rusland wil en eist

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: