Angst, misleiding en onwetendheid zijn de echte vijanden in deze pandemie; niet het virus en de ongevaccineerden

Het genezen van ziekten en het voorkomen van de dood zijn de focus geweest van de meeste medische systemen gedurende de geregistreerde geschiedenis. Symptomen, en hun onderliggende oorzaken, hebben de debatten en het onderzoek over ziekte gedomineerd, schrijft David Marks.

Honderden jaren lang berustte in de westerse medische wetenschap het centrale paradigma voor het ontwikkelen van therapieën op de veronderstelling dat elke kwaal het gevolg is van één enkel gevaarlijk invasief element. Een fundamentele behandeling bestaat er gewoonlijk in een contaminant bij de patiënt te verdrijven.

Een slechte gezondheid wordt verondersteld een fundamentele oorzaak te hebben – het lichaam is geschonden door iets met een destructieve bedoeling en kracht.

Er zijn vele vorderingen in de technologische geneeskunde die levens hebben gered. De medische wetenschap heeft ongelooflijke vooruitgang geboekt bij het herstellen en vervangen van organen en ledematen. De evolutie van de microchirurgie vertegenwoordigt het snijvlak van de techniek. Nieuwe therapieën hebben vroeger dodelijke kankers behandelbaar gemaakt.

Maar ondanks inzichtelijke ontwikkelingen in de biologie en de genetica worden de ongelooflijk complexe natuurlijke processen van het menselijk lichaam nog lang niet volledig begrepen. Ziekten worden meestal vanuit een statisch standpunt benaderd – zij worden beschouwd als iets dat moet worden uitgeroeid. De remedies bij uitstek zijn giftige brouwsels die worden gebruikt om symptomen te onderdrukken of ziekteverwekkers te overweldigen.

Hoewel er nieuwe behandelingen en geneesmiddelen zijn ontwikkeld, is de benadering van gezondheid in wezen niet veranderd. Dat komt omdat de onderliggende basisfilosofie en het perspectief van medisch onderzoek en medische praktijk niet zijn mee geëvolueerd met de technologie.

Nieuwe technieken, oude gewoonten

Zonder diepere kennis van wat een goede gezondheid in stand houdt, wordt de beoordeling van ziekten gedomineerd door tests en statistieken, en wordt de extremiteit van ziekte beoordeeld aan de hand van de noodzaak tot ziekenhuisopname of het risico op overlijden.

In plaats van een verfijnde, filosofische benadering, houdt de huidige medische praktijk een valse sluier van moderniteit op. Tekortkomingen in de behandeling laten zien hoe de meeste ziekten nog steeds worden gezien als een lichamelijke aantasting.

Aderlating was millennia lang, tot ver in de 19e eeuw, een gangbare praktijk, die voor vele kwalen werd toegepast. De overtuiging dat het menselijk lichaam gezuiverd moest worden van schadelijke stoffen was het centrale leidende principe. De noodzaak om schadelijke delen of ziekteverwekkers uit het lichaam te verdrijven is vandaag de dag nog steeds de drijfveer achter de meeste therapieën.

De medische wetenschap is nog niet begonnen met het begrijpen van de kracht van natuurlijke immuniteit tegen ziekten. Het vermogen van het endocriene systeem en het zenuwstelsel om zich naadloos te integreren in het maximaliseren van vitaliteit, zelfs in het licht van toenemende uitdagingen, is fenomenaal.

Het twijfelachtige geloof dat we een hoogtepunt hebben bereikt in het begrijpen van het menselijk lichaam heeft andere valse veronderstellingen voortgebracht, waaronder dat de geneeskunde de biologie kan verbeteren met krachtige ontwrichtende medicijnen, waaronder vaccins.

Het concept van vaccinatie is betrekkelijk nieuw. Beweringen over resultaten spreken de statistieken tegen, terwijl gissingen over bruikbaarheid en veiligheid met zekerheid worden gepresenteerd.

Epidemieën ontstaan wanneer de voordelen van een vaccin groter zijn dan de risico’s. Tot er meer doordachte oplossingen zijn ontwikkeld, moet de toepassing ervan openlijk worden besproken, en vervolgens met grote omzichtigheid worden toegepast.

Er bestaat terechte bezorgdheid over de vraag welke vaccins veilig bij een kind of volwassene kunnen worden ingespoten om ziekten te voorkomen. De gevaren, met name van additieven en verontreinigende stoffen, hebben ertoe geleid dat sommige vaccins uit de handel zijn genomen.

Totdat generatiestudies kunnen worden verricht, met inbegrip van de effecten op de vruchtbaarheid, kan niemand iets beweren over de veiligheid op lange termijn.

Het zogenaamd geavanceerde mRNA-vaccin, dat is ontwikkeld op basis van een groeiend inzicht in het menselijk genoom, is ontworpen en omschreven als iets dat de cellen leert hoe zij het virus moeten bestrijden. De toepassing is in overeenstemming met het archaïsche arsenaal van de medische wetenschap – het is een wapen dat wordt gebruikt tegen een tegenstander die moet worden overwonnen.

Vaccinatietherapie gaat ervan uit dat het menselijk lichaam moet worden getraind om zichzelf het best te kunnen verdedigen. Volgens de logica van deze hoogst twijfelachtige opvatting lijkt de vijand in dit huidige conflict manieren te hebben gevonden om zich te camoufleren en te evolueren.

Als de pandemie wordt gezien als een oorlog, zou het gebruik van vaccins kunnen leiden tot veel slachtoffers en rampzalige nevenschade.

De strijd tegen de ziekte

Binnen tientallen jaren zullen deskundigen het gebruik van vaccins – die worden aangeprezen om virale infecties te weerstaan – waarschijnlijk als misplaatst beschouwen, vergelijkbaar met hoe we nu tegen aderlating aankijken.

Wanneer de algemene gezondheidstoestand optimaal is, komt geen enkel vaccin in de buurt van de bescherming die wordt geboden door het verfijnde en complexe menselijke immuunsysteem. Bij een evenwichtige vitaliteit elimineert ons lichaam instinctief micro-organismen die er niet thuishoren.

Ziekteverwekkers zijn zelden de hoofdoorzaak van kwalen. Net als in de rest van de natuur gedijen micro-organismen het vaakst wanneer het aftakelingsproces al is begonnen.

De meeste micro-organismen die op of in de mens leven zijn heilzaam. Sommige bacteriën zijn essentieel voor de spijsvertering – we zouden zonder hen sterven.

In de 20e eeuw heeft de ontwikkeling van penicilline een diepgaande invloed gehad op levensbedreigende infecties en traumatische verwondingen met sepsis.

Er is echter groeiende bezorgdheid dat overmatig gebruik van antibiotica, zowel bij mensen als bij dieren, krachtigere en gevaarlijkere bacteriën heeft voortgebracht.

De medische wetenschap gaat onophoudelijk door met het bestrijden van ziekten en ziekteverwekkers zonder te beseffen dat onderdrukking een tactiek is met grote risico’s.

Het besef groeit dat deze aanpak vaak leidt tot meer virulente mutaties en manifestaties van onderliggende oorzaken.

Het voortdurende idee dat we ten koste van alles ziekte moeten bestrijden is een verraderlijk probleem. Pogingen om ziekteverwekkers te vernietigen, of alleen op een vaccin te vertrouwen om zich tegen een giftige kracht te verdedigen, verergeren de onjuiste logica die de behandeling van ziekten sinds de Middeleeuwen heeft gestuurd.

Ons welzijn is gebaseerd op harmonie met onze omgeving, en wordt geïllustreerd door onze aangeboren immuniteit tegen microben die ons zouden kunnen schaden.

Maar in plaats van het welzijn te meten aan de hand van de continuïteit met de natuur, wordt de barometer van het succes van de volksgezondheid vooral bepaald door de gewonnen gevechten met medicijnen en het trotseren van de dood.

De statistieken over de toegenomen levensverwachting in geïndustrialiseerde landen zijn minder veelzeggend in vergelijking met regio’s in de wereld waar stress minimaal is, lucht, water en bodem schoon zijn, en een voedzaam dieet de culturele norm is.

Op sommige van die plaatsen leven de mensen al meer dan 100 jaar zonder medisch ingrijpen.

De centrale strekking van de moderne geneeskunde is gebaseerd op een angstig, feodaal model dat het belang van de levensstijl overschaduwt. Hoewel zij sleutelfactoren zijn bij het voorkomen van ziekte, worden dieet en milieu zelden genoemd door het medisch establishment.

De irrationele angst voor een virale pandemie illustreert hoe de medische wereld zijn verouderde manie op de mensheid heeft geprojecteerd.

Mensen willen pijn en ziekte vermijden, maar ze weten dat hun levenskwaliteit kostbaarder is dan al het andere.

Een goede gezondheid, zelfs in het midden van een pandemie, kan niet worden afgemeten aan het trotseren van de dood of hoe goed een medisch systeem producten verstrekt.

Angst en afkeer tijdens de pest

Aangezien de filosofie van de medische wetenschap hardnekkig in de middeleeuwen blijft steken, worden degenen die een alternatieve benadering zoeken om de gezondheid in stand te houden gemarginaliseerd.

De laatste decennia is er een beweging in de richting van een verlichte benadering als antwoord op deze voortdurende uitdaging.

De huidige situatie wordt nog verergerd doordat de militante reactie op de pandemie de noodzakelijke veranderingen heeft tegengehouden en de gevestigde medische denkwijze verder heeft verankerd. De crisis heeft schadelijke attitudes ten aanzien van ziekte en aandoeningen aan het licht gebracht en in de hand gewerkt.

Ons wordt herhaaldelijk verteld dat kwaadaardige krachten ons aanvallen in de vorm van een micro-organisme, en dat dit afschuwelijke virus erop uit is de mensheid en alle lagen van de maatschappij te destabiliseren.

De felheid van de tegenaanval op het virus is veelzeggend – de ziekteverwekker en zijn mutaties zijn vijanden die wij voortdurend zullen moeten bestrijden. Degenen die de voorgeschreven aanpak op enigerlei wijze tarten, worden als ketters beschouwd.

Soortgelijke opvattingen overheersten tijdens eerdere pandemieën.

Hoewel de grootste plaag in de moderne geschiedenis veel meer ellende en sterfte veroorzaakte, vertoont de reactie op de Zwarte Dood die Europa in het midden van de 14e eeuw teisterde verontrustende parallellen met onze huidige ervaring.

De builenpest veroorzaakte afschuwelijk lijden en veroorzaakte vaak binnen enkele dagen na infectie de dood  De overlevenden waren diep geschokt en getekend en bevonden zich in een onherkenbare wereld.

Die pandemie heeft naar schatting de helft van de bevolking van Europa gedood. Veel factoren hebben bijgedragen tot de overdracht. Behandelingen waren meestal beperkt tot exorcisme, aderlating en giftige brouwsels die de patiënt vaak eerder doodden dan de ziekte.

Wijdverspreide terreur versterkte de verdeeldheid. De schuld werd gelegd bij degenen die afweken van de dominante cultuur van die tijd. Naarmate de horizon donkerder werd, nam de vijandigheid toe en werden onschuldige mensen gevangen gezet, gemarteld of gedood als straf voor hun vermeende verantwoordelijkheid voor het veroorzaken van de pest.

Ongelovigen werden op de brandstapel gezet omdat zij een minderheidsgeloof aanhingen. Zij werden aangewezen als de bron van de kwade plaag die zich over de meeste dorpen, steden en provincies had verspreid.

Hoewel de Zwarte Dood onwetendheid en vijandigheid naar nieuwe hoogten stuwde, kwam uit de duisternis de Renaissance tevoorschijn. Een verlicht tijdperk wakkerde de creativiteit aan in de algemene wetenschappen, kunsten en filosofie, wat uiteindelijk leidde tot de opkomst van meer democratische samenlevingen.

Toch bleef de medische wetenschap geobsedeerd door ziekte en sterfte.

De wetenschap van de dood

Aan het eind van de 16e eeuw arriveerden voor het eerst artsen uit Europa in China. De traditionele artsen die hen ontmoetten vonden hun benadering van het menselijk lichaam eigenaardig. Zij leken weinig te weten over de bron van welzijn of methoden om ziekte te voorkomen.

Er werd hen verteld dat men afhankelijk was van het ontleden van kadavers om het menselijk lichaam te begrijpen. Deze artsen, die waren opgeleid in de oude en verfijnde volksgeneeskunde, concludeerden dat de observatie van de statische anatomie van de doden de fysiologie van de levenden overschaduwde.

De Chinese filosoof-fysicus beschouwde de westerse geneeskunde als de wetenschap van de dood.

In de daaropvolgende eeuwen werd een steeds nauwere focus toegepast op het begrijpen van ziekte, uiteindelijk gesymboliseerd door een microscoop op zoek naar dodelijke ziekteverwekkers.

Vrijwel voorbijgaand aan een bredere kijk op en analyse van het scheppingsproces, werd de geneeskunde gericht op het vinden van bijna onzichtbare beesten, waarvan men nog steeds geloofde dat zij de kernbron van kwalen waren.

Het duurt een lange tijd

Velen geloven dat de recente uitrol van vaccins verlicht is door prestaties van de hoogste orde, waaronder de snelheid waarmee een specifiek geneesmiddel voor COVID-19 werd vrijgegeven.

Degenen die er niet van overtuigd zijn dat er een wondermiddel is ontwikkeld, worden door de vijandigheid van een luidruchtige meerderheid geïntimideerd.

De verdedigers van vaccinatie houden vol dat onbetwistbare, objectieve medische feiten de aanpak van de pandemie hebben bepaald. Hun dogmatische argumenten zijn allemaal gebaseerd op de valse veronderstelling dat het virus een vijand is die moet worden uitgeroeid, en dat het vaccin het enige wapen bij uitstek is.

Alternatieve zienswijzen worden met absolutisme verworpen. Door het debat af te wijzen en de intolerantie van de Middeleeuwen te weerspiegelen, bevestigen de harde critici van de ongevaccineerden hun reactionaire en hypocriete positie.

Zij die ontkennen dat de filosofische benadering van ziekte vastgeroest zit in het verleden, beweren woedend dat de vooruitgang van de moderne geneeskunde onaantastbaar is. Het is nu verboden om het meerderheidsstandpunt van het medisch establishment in twijfel te trekken.

De kern van het gepolariseerde debat is de definitie van ziekte – iedereen heeft het recht deel te nemen aan de invoering van een model voor een goede gezondheid.

Het vasthouden aan één standpunt en het steunen van mandaten om dat af te dwingen, geeft aan hoe een verouderd systeem de bevolking en de politiek heeft geïnfecteerd met middeleeuwse perspectieven en beleid.

Een dodelijke bedreiging kan een atheïst ertoe brengen met god te spreken, een pacifist in een strijder veranderen, of een humanitair in een fascist veranderen. Angst voor het onbekende, vooral wanneer potentiële ziekte en dood op de loer liggen, roept het slechtste van de menselijke instincten op.

Zelfs de president van de Verenigde Staten voelt zich gemachtigd om de kloof verder te vergroten, door de ongevaccineerden de schuld te geven van mislukkingen in de oorlog tegen het virus.

In figuurlijke zin worden andersdenkenden nu op de brandstapel gezet, en vanuit psychologisch oogpunt verschilt deze veroordeling niet van de 14e-eeuwse edelen en priesters die onschuldigen aanklagen wegens het veroorzaken van de pest.

Deze waanzin overheerst omdat de voorstanders van inenting door de onfeilbare goden van de geneeskunde en hun toegewijde ministerie ervan verzekerd zijn dat de ongevaccineerde mensen verantwoordelijk zijn voor de voortdurende pandemie.

Zij twijfelen er niet aan dat degenen die dit edict in twijfel trekken, het toppunt van onverantwoordelijkheid tentoonspreiden in de oorlog tegen een vernietigend virus. Iedereen moet onwrikbare steun geven aan het plan van de regering om de duistere elementen die de plaag veroorzaken te verslaan.

Leiders en aanhangers hebben zich omgevormd tot een vijandige menigte, die groots beweert dat elke wetenschapper, arts of journalist die de strategie van de strijd in twijfel trekt, een gevaarlijke leugenaar en afvallige is. Zij houden vol dat de existentiële bedreiging van de volksgezondheid voor elk land met één front moet worden aangepakt.

Dit woedende en hardnekkige standpunt is een nauwelijks verhulde schertsvertoning.

Onverbiddelijke felheid en woedende tirades zijn recht evenredig met angsten en twijfels. Een dogmatische houding is nooit een verlicht standpunt – het weerspiegelt een behoefte om elke afwijkende mening die onzekerheid aan het licht brengt, te onderdrukken.

Wanneer woede faalt, volgen opgelegde dictaten. Maar de uitvoering van medische mandaten met draconische tactieken is uiteindelijk schadelijk voor de volksgezondheid.

Door de irrationele angsten van de medische wetenschap te herhalen en op absurde wijze de macht van een bedreigende microbe in te roepen, zullen de meeste regeringen spoedig hun geloofwaardigheid verliezen bij de aanpak van de pandemie.

De vijand is niet het virus of de ongevaccineerden. De enige echte bedreigingen zijn angst en onverdraagzaamheid.

Om deze ziekte het hoofd te bieden, hebben we een verlichte aanpak nodig, met name bij het ontwikkelen van innovatieve preventie voor degenen die het grootste risico lopen en effectieve behandelingen voor degenen die ziek zijn.

Een kliek met dubieuze moraal en motieven mag onze toekomst niet bepalen. De moderne geneeskunde zal grillig en zeer gebrekkig blijven zolang er geen nieuwe, onbevooroordeelde, creatieve filosofie wordt toegepast om ziekten te beperken.

De juiste reactie op een echte volksgezondheidscrisis moet worden besproken, bediscussieerd en met kalmte ten uitvoer gebracht door een zo breed mogelijk scala van geïnformeerde individuen.

Het tot stand brengen van welzijn begint met een rationele en ethische discussie over wat werkelijk effectief is, met inbegrip van een hernieuwde nadruk op het belang van goede voeding.

Er is ruimte voor optimisme. Als we inzien dat ondersteuning van de natuurlijke immuniteit de grootste vitaliteit oplevert, kan uit de huidige plaag van onwetendheid een renaissance in de gezondheidszorg voortkomen.

---

Copyright © 2021 door Anatole Sala. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Rechtbank in Peru: Covid-19 uitvinding van een “globalistische criminele elite”

Volg Frontnieuws op Telegram