Israëlische aanval op Iran: de gewelddadige nieuwe wereld die ontstaat, zal je met afschuw vervullen

Westerse politici en media wringen zich in allerlei bochten om het onmogelijke te verkopen: ze presenteren de onmiskenbare agressieoorlog van Israël tegen Iran als een soort ‘defensieve’ maatregel.

Deze keer was er geen rationeel excuus, zoals dat wel het geval was toen Israël een genocide pleegde in Gaza na de eendaagse aanval van Hamas op 7 oktober 2023, schrijft Jonathan Cook.

Er was vooraf geen serieuze poging gedaan om een vals doemscenario te bedenken – zoals wel het geval was in de maanden voorafgaand aan de Amerikaanse en Britse illegale invasie van Irak in 2003. Toen werd ons voorgelogen dat Bagdad over “massavernietigingswapens” beschikte die binnen 45 minuten op Europa konden worden afgevuurd.

Iran was juist in diepgaande onderhandelingen met de Verenigde Staten over zijn nucleaire verrijkingsprogramma toen Israël afgelopen vrijdag zijn niet-uitgelokte aanval lanceerde.

Het Westen heeft de beweringen van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu dat Israël gedwongen was om op te treden omdat Iran op het punt stond een atoombom te produceren, maar al te graag overgenomen – een volstrekt onbewezen bewering die hij al sinds 1992 doet.

Geen van zijn dreigende waarschuwingen is ooit door de feiten bevestigd.

In feite heeft Israël Iran aangevallen kort nadat president Donald Trump de hoop had uitgesproken dat er een nucleair akkoord met Teheran zou worden bereikt, en twee dagen voordat de onderhandelaars van beide landen opnieuw bijeen zouden komen.

Eind maart had Tulsi Gabbard, hoofd van de nationale inlichtingendienst van Trump, in het kader van de jaarlijkse evaluatie van de Amerikaanse inlichtingendiensten uitdrukkelijk verklaard: “Iran bouwt geen kernwapen en de hoogste leider [Ali] Khameini heeft geen toestemming gegeven voor een kernwapenprogramma dat hij in 2003 heeft opgeschort.”

Deze week hebben vier bronnen die zeggen bekend te zijn met die beoordeling, tegen CNN gezegd dat Iran niet probeert een bom te bouwen, maar dat het, als het van koers zou veranderen, “nog drie jaar zou duren voordat het in staat zou zijn om een [kernkop] te produceren en af te leveren op een doelwit van zijn keuze.”

Desondanks leek Trump zich dinsdag klaar te maken om zich aan te sluiten bij de aanval van Israël. Hij weerlegde in het openbaar het oordeel van zijn eigen inlichtingenchef, stuurde Amerikaanse gevechtsvliegtuigen via het Verenigd Koninkrijk en Spanje naar het Midden-Oosten, eiste de “onvoorwaardelijke overgave” van Iran en dreigde op nauwelijks verhulde wijze met de moord op Khamenei.

‘Samson-optie’

Israël is al jaren bezig met het bedenken van een voorwendsel om Iran aan te vallen – door het tribunaal van Neurenberg in 1945 omschreven als de “grootste internationale misdaad”.

De huidige gesprekken tussen de VS en Iran waren alleen nodig omdat Trump, onder intense druk van Israël tijdens zijn eerste ambtstermijn als president, een bestaande overeenkomst met Teheran verscheurde.

Die overeenkomst, die door zijn voorganger, Barack Obama, was gesloten, was bedoeld om de niet-aflatende roep van Israël om een aanval op Iran te temperen. Ze beperkte de verrijking van uranium door Teheran tot ver onder het niveau waarop het land zou kunnen “uitbreken” uit zijn civiele energieprogramma om een bom te bouwen.

Israël daarentegen mag een kernwapenarsenaal van minstens 100 kernkoppen behouden, terwijl het – in tegenstelling tot Iran – weigert het Non-proliferatieverdrag te ondertekenen en – eveneens in tegenstelling tot Iran – toegang weigert aan inspecteurs van het Internationaal Atoomenergieagentschap.

De medeplichtigheid van het Westen aan de schijn dat de kernwapens van Israël geheim zijn – een beleid dat in Israël officieel “ambiguïteit” wordt genoemd – is alleen nodig omdat de VS geen militaire hulp mag verlenen aan een staat met niet-aangegeven kernwapens.

Israël is veruit de grootste ontvanger van dergelijke hulp.

Niemand – behalve onverbeterlijke racisten – gelooft dat Iran de zelfmoordactie zou ondernemen om een kernraket op Israël af te vuren, zelfs als het er een had. Dat is niet de echte reden voor de bezorgdheid van Israël en de VS.

De dubbele moraal wordt veeleer gehandhaafd om Israël als enige kernmacht in het Midden-Oosten te behouden, zodat het zijn militaire macht onbeperkt kan uitoefenen in een olierijke regio die het Westen vastbesloten is te controleren.

Door zijn atoombom is Israël onaantastbaar en onverantwoordelijk geworden en klaar om zijn buren te intimideren met de “Samson-optie” – de dreiging dat Israël zijn kernarsenaal zal gebruiken in plaats van een existentiële bedreiging te riskeren.

De Israëlische minister van Nationale Veiligheid, Itamar Ben Gvir, leek deze week in een bericht een dergelijk scenario tegen Iran te suggereren: “Er zullen nog moeilijke dagen komen, maar vergeet Hiroshima en Nagasaki nooit.”

Bedenk dat Israëlische regeringen elke bedreiging van de huidige status van Israël als koloniale staat, die het Palestijnse volk bezet en met geweld uit zijn thuisland verdrijft, als “existentieel” beschouwen.

De kernwapens van Israël zorgen ervoor dat het in de regio kan doen wat het wil – inclusief genocide plegen in Gaza – zonder noemenswaardige angst voor represailles.

Oorlogspropaganda

De bewering dat Israël zich “verdedigt” door Iran aan te vallen – gepropageerd door Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, de Europese Unie, de G7 en de VS – moet worden gezien als een verdere aanval op de grondbeginselen van het internationaal recht.

Deze bewering is gebaseerd op het idee dat de aanval van Israël “preventief” was – wat mogelijk gerechtvaardigd zou zijn als Israël zou kunnen aantonen dat er een onmiddellijke, geloofwaardige en ernstige dreiging van een aanval of invasie door Iran bestond die niet met andere middelen kon worden afgewend.

Maar zelfs als er bewijs zou zijn voor de bewering van Israël dat het in direct gevaar verkeerde – wat niet het geval is – zou het feit dat Iran in onderhandeling was met de VS over zijn nucleaire programma deze rechtvaardiging tenietdoen.

De bewering van Israël dat Iran op een bepaald moment in de toekomst een dreiging vormde die moest worden geneutraliseerd, is veeleer een “preventieve” oorlog – en is onbetwistbaar illegaal volgens het internationaal recht.

Let op het opvallende contrast met de reactie van het Westen op de zogenaamde “niet-uitgelokte” aanval van Rusland op Oekraïne, slechts drie jaar geleden.

De westerse hoofdsteden en hun media waren er toen maar al te duidelijk over dat de acties van Moskou onaanvaardbaar waren – en dat strenge economische sancties tegen Rusland en militaire steun aan Oekraïne de enige mogelijke reacties waren.

Dit ging zelfs zo ver dat vroege pogingen om een staakt-het-vuren te onderhandelen tussen Moskou en Kiev, op basis van een Russische terugtrekking, werden gedwarsboomd door premier Boris Johnson, vermoedelijk op bevel van Washington. Oekraïne kreeg de opdracht door te vechten.

De aanval van Israël op Iran is een nog flagrantere schending van het internationaal recht.

Netanyahu, die al voortvluchtig is voor het Internationaal Strafhof, dat hem wil berechten voor misdaden tegen de menselijkheid in Gaza door de bevolking daar uit te hongeren, maakt zich nu ook schuldig aan de “grootste internationale misdaad.”

Niet dat men dit zou weten als men luistert naar westerse politici of de media die in handen zijn van miljardairs.

Daar wordt opnieuw het verhaal verteld van een dapper Israël dat gedwongen is eenzijdig op te treden, van een Israël dat wordt geconfronteerd met een existentiële bedreiging, van een Israël dat wordt bedreigd door barbaarse terroristen, van het unieke lijden – en de humaniteit – van de Israëlische bevolking, en van Netanyahu als een sterke leider in plaats van een regelrechte oorlogsmisdadiger.

Het is hetzelfde, afgezaagde script dat bij elke gelegenheid wordt herhaald, ongeacht de feiten of omstandigheden. Dat is een duidelijke aanwijzing dat het westerse publiek niet wordt geïnformeerd, maar wordt blootgesteld aan nog meer oorlogspropaganda.

Regimeverandering

Maar de voorwendsels van Israël voor zijn agressieve oorlog zijn een bewegend doelwit – moeilijk te begrijpen omdat ze steeds veranderen.

Netanyahu begon met de ongeloofwaardige bewering dat het nucleaire programma van Iran een onmiddellijke bedreiging vormde, maar schakelde al snel over op het argument dat de agressieve oorlog van Israël ook gerechtvaardigd was om een vermeende dreiging van het ballistische raketprogramma van Iran weg te nemen.

Als ultiem voorbeeld van chutzpah haalde Israël als bewijs aan dat het werd geraakt door Iraanse raketten – raketten die door Teheran waren afgevuurd als directe reactie op de regen van raketten die Israël op Iran had afgevuurd.

Israëls protesten tegen het stijgende aantal dodelijke slachtoffers onder Israëlische burgers gingen voorbij aan twee ongemakkelijke feiten die Israëls hypocrisie hadden moeten onderstrepen, ware het niet dat de westerse media zo hun best deden om die te verdoezelen.

Ten eerste heeft Israël zijn eigen burgerbevolking tot menselijk schild gemaakt door belangrijke militaire installaties – zoals zijn inlichtingendienst en zijn ministerie van Defensie – in het centrum van het dichtbevolkte Tel Aviv te plaatsen en zijn raketten vanuit de stad af te vuren.

Bedenk dat Israël Hamas verantwoordelijk heeft gesteld voor de dood van tienduizenden Palestijnen in Gaza in de afgelopen 20 maanden, op basis van de grotendeels onbewezen bewering dat zijn strijders zich onder de bevolking schuilhouden. Nu kan en moet hetzelfde argument tegen Israël worden gebruikt.

Ten tweede is het overduidelijk dat Israël zelf woonwijken in Iran bombardeert, net zoals het eerder bijna alle gebouwen in Gaza heeft verwoest, waaronder huizen, ziekenhuizen, scholen, universiteiten en bakkerijen.

Zowel Netanyahu als Trump hebben de Iraniërs opgeroepen om de stad Teheran “onmiddellijk te evacueren” – iets wat voor de meeste van de 10 miljoen inwoners onmogelijk is in de gegeven tijd.

Maar hun eis roept ook de vraag op waarom Israël, als het de ontwikkeling van een Iraanse kernkop wil tegenhouden, zoveel van zijn aanvallen richt op woonwijken in de Iraanse hoofdstad.

Meer in het algemeen gaat het argument van Israël dat Teheran zijn ballistische raketten moet ontmantelen ervan uit dat alleen Israël – en zijn bondgenoten – enige vorm van militaire afschrikking mogen hebben.

Het lijkt erop dat Iran niet alleen geen kernwapenarsenaal mag hebben als tegenwicht voor de kernwapens van Israël, maar zelfs niet mag terugslaan wanneer Israël besluit zijn door de VS geleverde raketten op Teheran af te vuren.

Wat Israël in feite eist, is dat Iran wordt omgevormd tot een grotere versie van de Palestijnse Autoriteit: een volgzaam, licht bewapend regime dat volledig onder de duim van Israël staat.

Dat raakt de kern van wat Israël met zijn huidige aanval op Iran werkelijk wil bereiken.

Het gaat om het instellen van een regimewisseling in Teheran.

Getraind in martelen

Ook hier weer helpen de westerse media mee aan deze nieuwe narratief.

Het is opmerkelijk dat politieke tv-programma’s zoals Sunday with Laura Kuenssberg van de BBC Reza Pahlavi, de zoon van de Iraanse sjah die in 1979 door de ayatollahs werd afgezet om een islamitische republiek te stichten, als gast uitnodigden. Hij gebruikte het programma om de Iraniërs op te roepen om in opstand te komen tegen hun leiders.

Het beeld dat wordt geschetst – een volledig door Israël geconstrueerd beeld – is dat de Iraanse samenleving wanhopig het juk van de islamitische dictatuur wil afwerpen en terug wil naar de gelukkige dagen van het monarchale bewind onder de Pahlavi’s.

Dit is een volstrekt absurde analyse van het moderne Iran.

Pahlavi vragen om te bespreken hoe Iran bevrijd kan worden van het clericale bewind is hetzelfde als Josef Stalins kleinzoon uitnodigen om in de studio te komen vertellen hoe hij een pro-democratische beweging in Rusland wil leiden.

In feite waren de zo gevreesde Pahlavi’s alleen in 1979 aan de macht – en in een positie om omvergeworpen te worden – omdat Israël, Groot-Brittannië en de VS zich zo intensief in Iran hadden gemengd om hen zo lang aan de macht te houden.

Toen de Iraniërs in 1951 de seculiere hervormer Mohammed Mossadegh, een advocaat en intellectueel, tot premier kozen, werkten Groot-Brittannië en de VS onvermoeibaar om hem ten val te brengen. Zijn grootste misdaad was dat hij de controle over de Iraanse olie-industrie – en de winsten daarvan – terugnam van het Verenigd Koninkrijk.

Binnen twee jaar werd Mossadegh omvergeworpen in de door de VS geleide Operatie Ajax en werd de sjah opnieuw als dictator geïnstalleerd. Israël werd ingeschakeld om de Iraanse geheime politie Savak te trainen in marteltechnieken die ze konden gebruiken tegen Iraanse dissidenten, technieken die ze hadden geleerd bij het martelen van Palestijnen.

Het was te verwachten dat het verpletteren van alle pogingen tot democratische hervormingen in Iran door het Westen ruimte zou creëren voor verzet tegen de sjah, die al snel werd ingenomen door islamitische partijen.

In 1979 wierpen deze revolutionaire krachten de door het Westen gesteunde dictator Mohammad Reza Pahlavi omver. Ayatollah Ruhollah Khomeini keerde terug uit ballingschap in Parijs om de Islamitische Republiek Iran te stichten.

Halve maan verzet

Met name Khomeini’s opvolger als opperbevelhebber, Ali Khameini, vaardigde in 2003 een religieus edict uit dat Iran verbood kernwapens te ontwikkelen. Hij beschouwde dit als een schending van de islamitische wet.

Daarom is Iran zo terughoudend geweest met de ontwikkeling van een bom, ondanks de eindeloze provocaties en beweringen van Israël dat het tegendeel het geval is.

Wat Iran in plaats daarvan heeft gedaan, zijn twee dingen die de echte aanleiding zijn voor Israëls agressieve oorlog.

Ten eerste heeft het de beste alternatieve militaire strategie ontwikkeld die het kon bedenken om zich te beschermen tegen de agressie van Israël en het Westen – een agressie die te maken heeft met de weigering van Iran om als vazal van het Westen te fungeren, zoals de sjah ooit deed, en niet met de kwestie van de mensenrechten onder het clericale bewind.

De Iraanse leiders begrepen dat ze een doelwit waren. Iran heeft enorme reserves aan olie en gas, maar in tegenstelling tot de naburige regimes in de Golf is het geen marionet van het Westen. Het kan ook de Straat van Hormuz afsluiten, de belangrijkste toegangspoort voor de olietoevoer naar het Westen en Azië.

En als sjiitische staat (in tegenstelling tot de soennitische islam die in het grootste deel van de rest van het Midden-Oosten domineert) heeft Iran een reeks geloofsgemeenschappen in de hele regio – in Libanon, Syrië, Irak, Jemen en elders – waarmee het sterke banden heeft opgebouwd.

Met de hulp van Iran heeft Hezbollah in Libanon bijvoorbeeld een grote voorraad raketten en raketten opgebouwd dicht bij de grens met Israël. Dat moest Israël ervan weerhouden om Libanon opnieuw aan te vallen en te bezetten, zoals het twee decennia lang had gedaan, van begin jaren tachtig tot 2000.

Maar het betekende ook dat elke aanval van Israël op Iran met een groter bereik riskant zou zijn, omdat het land dan zou worden blootgesteld aan een spervuur van raketten aan zijn noordgrens.

Ideologen in Washington, bekend als de neoconservatieven, die fervent voorstander zijn van de Israëlische hegemonie in het Midden-Oosten, waren fel gekant tegen wat werd gezien als “de as van het verzet.”

De neocons, die op zoek waren naar een manier om Iran te verpletteren, maakten snel gebruik van de aanslagen op de Twin Towers in New York in 2001 als een kans om de Iraanse macht te ondermijnen.

Generaal Wesley Clark werd in de dagen na de aanslag in het Pentagon verteld dat de VS een plan had bedacht om “zeven landen in vijf jaar tijd uit te schakelen.”

Opvallend is dat, hoewel de meeste kapers die vliegtuigen in de Twin Towers hebben laten neerstorten uit Saoedi-Arabië kwamen, op de lijst van doelwitten van het Pentagon vooral leden van de zogenaamde “sjiitische halve maan” stonden.

Alle landen zijn sindsdien aangevallen. Zoals Clark opmerkte, is het zevende en laatste land op die lijst – het moeilijkst aan te pakken – Iran.

Machtsvertoon

Een andere zorg van Israël was dat Iran en zijn bondgenoten, in tegenstelling tot de Arabische regimes, zich onvermurwbaar hadden getoond in hun steun aan het Palestijnse volk tegen decennia van Israëlische bezetting en onderdrukking.

De weerstand van Iran tegen de Palestijnse zaak werd onderstreept tijdens het eerste presidentschap van Trump, toen Arabische staten actief begonnen met normalisering van de betrekkingen met Israël via de door de VS bemiddelde Abraham-akkoorden, zelfs terwijl de situatie van de Palestijnen onder Israëlisch bewind verslechterde.

Tot grote woede van Israël werden Iran en de overleden Hezbollah-leider Hassan Nasarallah de belangrijkste vaandeldragers van de populaire steun voor de Palestijnen onder moslims in het algemeen.

Toen de Palestijnse Autoriteit halverwege de jaren 2000 grotendeels inactief was, richtte Iran zijn hulp op Hamas in het belegerde Gaza, de belangrijkste Palestijnse groepering die nog steeds bereid was te strijden tegen het Israëlische apartheidsregime en de etnische zuiveringen.

Het resultaat was een soort gespannen stabiliteit, waarbij beide partijen zich in bedwang hielden in een Midden-Oosterse versie van “wederzijds gegarandeerde vernietiging.” Geen van beide partijen had een reden om een totale aanval te wagen uit angst voor de ernstige gevolgen.

Aan dat model kwam op 7 oktober 2023 abrupt een einde, toen Hamas besloot dat zijn eerdere berekeningen moesten worden herzien.

Omdat de Palestijnen zich steeds meer geïsoleerd voelden, verstikt door de belegering door Israël en in de steek gelaten door de Arabische regimes, voerde Hamas een machtsdemonstratie uit en brak het voor één dag uit het concentratiekamp Gaza.

Israël greep deze kans om twee verwante taken te volbrengen: de Palestijnen als volk voorgoed vernietigen, en daarmee ook hun ambities voor een staat in hun thuisland; en de sjiitische halve maan terugdringen, precies zoals het Pentagon meer dan twintig jaar eerder had gepland.

Israël begon met het met de grond gelijk maken van Gaza, waarbij de bevolking werd afgeslacht en uitgehongerd. Vervolgens ging het over tot de vernietiging van Hezbollahs zuidelijke bolwerken in Libanon. En met de ineenstorting van het Syrische regime van Bashar al-Assad kon Israël delen van Syrië bezetten, de restanten van de militaire infrastructuur vernietigen en een route naar Iran vrijmaken.

Dit waren de voorwaarden voor het ontketenen van de huidige agressieve oorlog tegen Iran.

‘Weeën’

In 2006, toen Israël grote delen van Libanon bombardeerde in een eerdere poging om het plan van het Pentagon te realiseren, bestempelde Condoleezza Rice, de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, het geweld van Israël voortijdig als de “weeën van een nieuw Midden-Oosten.”

Wat we de afgelopen twintig maanden hebben gezien, tijdens Israëls langzame opmars naar Iran, is precies een heropleving van die barensweeën. Israël en de VS zijn gezamenlijk bezig het Midden-Oosten te hervormen door middel van extreem geweld en de uitroeiing van het internationaal recht.

Israël kan op twee manieren succes boeken.

Ofwel installeert het een nieuwe autoritaire heerser in Teheran, zoals de zoon van de sjah, die de bevelen van Israël en de VS zal uitvoeren. Ofwel laat Israël het land zo verwoest achter dat het vervalt in gewelddadige facties, die te veel in beslag worden genomen door een burgeroorlog om hun beperkte energie te steken in de ontwikkeling van een atoombom of het organiseren van een “sjiitische halve maan” van verzet.

Maar uiteindelijk gaat het om meer dan het hertekenen van de kaart van het Midden-Oosten. En het gaat om meer dan het omverwerpen van de heersers in Teheran.

Net zoals Israël Hamas, Hezbollah en Syrië moest uitschakelen voordat het kon overwegen een weg vrij te maken voor de vernietiging van Iran, moeten de VS en hun westerse bondgenoten de as van het verzet uitroeien en Rusland in een eindeloze oorlog in Oekraïne verstrikken, voordat ze kunnen overwegen China aan te pakken.

Of zoals de Duitse bondskanselier Friedrich Merz deze week opmerkte, in een van die stille-buiten-luid-momenten: “Dit [de aanval op Iran] is het vuile werk dat Israël voor ons allemaal doet.”

Dit is een cruciaal moment in het twintigjarenplan van het Pentagon voor “wereldwijde dominantie op alle fronten”: een unipolaire wereld waarin de VS niet wordt beperkt door militaire rivalen of internationale wetgeving. Een wereld waarin een kleine, onverantwoordelijke elite, verrijkt door oorlogen, de rest van ons dicteert wat we moeten doen.

Als dit allemaal klinkt als de benadering van buitenlandse betrekkingen door een sociopaat, dan is dat omdat het dat ook is. Jarenlange straffeloosheid voor Israël en de VS hebben ons op dit punt gebracht. Beide voelen zich gerechtigd om te vernietigen wat er nog over is van een internationale orde die hen niet precies geeft wat ze willen.

De huidige weeën zullen toenemen. Als je gelooft in mensenrechten, in beperkingen van de macht van de overheid, in het gebruik van diplomatie vóór militaire agressie, in de vrijheden waarmee je bent opgegroeid, zal de nieuwe wereld die aan het ontstaan is je met afschuw vervullen.

---

---

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Brief geschreven door Albert Pike in 1871 onthult het Illuminati-plan voor Wereldoorlog 3

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: