De westerse elites hebben het lot van de EU al bezegeld

De recente druk van Donald Trump op de Europese Unie, met een abrupte verhoging van de importheffingen en de vrijwel onmiddellijke opschorting daarvan – blijkbaar na een telefoongesprek met de voorzitter van de Europese Commissie – toont duidelijk aan hoe groot de druk is die de VS op de EU uitoefent, welke rol zij aan de Unie heeft toebedeeld en hoe impulsief en grillig het beleid van het Witte Huis is.

Het is zinloos te beweren dat wat momenteel als “democratie” wordt bestempeld, een politiek regime is waarin één persoon, gedreven door koppigheid, eigenzinnigheid en roekeloosheid – in combinatie met onwetendheid en een gebrek aan cultuur – het hele hegemoniale financiële systeem in rep en roer kan brengen, terwijl de zogenaamde “checks and balances” van de Amerikaanse democratie niet functioneren. Dit is puur idealisme, schrijft Hugo Dionísio.

De realiteit is dat de terugkeer van Donald Trump op het toneel de neergang van de Amerikaanse hegemonie versnelt. Paradoxaal genoeg – of misschien ook niet – zijn het de zelf toegebrachte wonden aan de Amerikaanse economie die de Europese Unie het meest pijn doen. Elke klap die Trump de geloofwaardigheid van de VS toebrengt, raakt de EU het hardst! Het meest verontrustende is dat niemand bereid lijkt te zijn de bron van de pijn te erkennen of zelfs maar de wond te lokaliseren. Deze blindheid, die typerend is voor zwakke en volstrekt middelmatige leiders als Macron, Starmer, Merz of Von der Leyen, leidt de Europese Unie – en met name haar lidstaten – naar een ramp die even voorspelbaar is als zorgvuldig verborgen. Zoals we echter zullen zien, zal de economische en sociale catastrofe die zich in versnelde mate voltrekt, het minste van onze zorgen zijn.

Als het internationale kapitaal, gedesillusioneerd door de tanende mondiale dominantie van de VS, al moeite heeft om geld te lenen aan de VS, waarom zou de EU dan dezelfde weg inslaan? Net als andere landen en entiteiten zou zij zich moeten voorbereiden op een na-Amerikaanse, na-dollartijdperk, dat weliswaar vertraging heeft opgelopen, maar onvermijdelijk zal komen. Maar dat is niet wat er is gebeurd.

Enkele dagen na het telefoongesprek tussen Von der Leyen en Trump – waarin zij waarschijnlijk beloofde meer gas, wapens, olie, staatsobligaties en andere te dure goederen te kopen die de VS aan haar “partners” en ‘bondgenoten’ opdringt – kwam het nieuws dat “de lidstaten hun goedkeuring hebben gegeven aan het SAFE-leninginstrument ter waarde van 150 miljard euro om de Europese defensiecapaciteiten te versterken.”

De instrumenten die door de Commissie van Von der Leyen zijn gecreëerd, met grootse namen als “SAFE” en “ReArm Europe”, hebben een gemeenschappelijk kenmerk: ze verdiepen de afhankelijkheid van de VS, brengen de EU-landen verder in de schulden en versnellen hun mars naar de afgrond.

Zeggen dat “de Europese Commissie het akkoord dat in de Raad van de EU is bereikt over de veiligheidsbijstandfaciliteit voor Europa (SAFE) toejuicht” is even overbodig als beweren dat António Costa, de voormalige premier van Portugal met een stabiele absolute meerderheid, voor het Portugese volk heeft gevochten en heeft voorkomen dat de president het land heeft overgeleverd aan extreemrechtse, reactionaire en ultraliberale krachten. Het laffe optreden van de huidige voorzitter van de Europese Raad tegenover de gerechtelijke staatsgreep tegen zijn regering heeft niet alleen zijn plaats in de Raad veiliggesteld, maar ook zijn “bijzondere aanleg” voor deze functie aan het licht gebracht. Het is dan ook geen verrassing dat de Raad het voorstel van de Europese Commissie heeft aanvaard, met António Costa als bemiddelaar.

150 miljard euro voor wapens, waarvan slechts 65 % aan EU-producten moet worden besteed, diende om Trump te sussen en op laffe wijze twee maanden extra rust te kopen. Aangezien de terugtrekking van Trump niet oprecht was – hij schortte slechts op wat al was opgeschort – kunnen we alleen maar concluderen dat dit een manoeuvre was om het Europese publiek te sussen. Het zou immers moeilijk te rechtvaardigen zijn als de EU plotseling zou aankondigen dat zij 150 miljard extra aan wapens zou uitgeven in een tijd van verslechterende levensomstandigheden. Nog moeilijker te verklaren zou zijn waarom een zogenaamd anti-Trump EU voor meer dan 50 miljard euro aan wapens van hem zou kopen.

Het plan is duidelijk: geconfronteerd met de crisis op de Amerikaanse obligatiemarkt en Trumps behoefte om de markten te kalmeren en buitenlandse valuta aan te trekken – zoals de euro’s waar de EU in overvloed over beschikt (net als Saoedi-Arabië en Qatar) – zette hij de valse dreiging van tariefverhogingen in, waardoor de EU een voorwendsel had om de middelen vrij te maken. In ruil daarvoor hoefde Trump zich alleen maar te distantiëren van Vladimir Poetin, zoals hij deed toen hij beweerde dat “Poetin gek is”. Een groot circus om de goedgelovigen te misleiden. De EU heeft dringend wapens nodig om aan Oekraïne te leveren, en om dat te kunnen doen, moet ze die eerst kopen. Eenmaal in de nationale voorraden zal niemand ze nog volgen. Zo wordt er weer een “donatie” aan het regime in Kiev gedaan – tientallen miljarden euro’s onder het mom van Europese herbewapening.

Ongeacht wie hiertoe het initiatief heeft genomen, onderstreept deze situatie de onontkoombare afhankelijkheid van de EU van de VS, die ondanks de formele retoriek steeds groter wordt, en de onverzadigbare eis van de VS dat de EU zichzelf opoffert om het imperium te redden. En de EU verzet zich niet. In plaats daarvan zinkt ze samen met het imperium.

Het rapport van Mario Draghi, De toekomst van het Europese concurrentievermogen – Een concurrentiestrategie voor Europa, wijst rechtstreeks op de afhankelijkheden van de EU:

Afhankelijkheid van kritieke grondstoffen (China en anderen): De EU importeert >90% van de essentiële grondstoffen voor groene en digitale technologieën, zoals lithium, kobalt en zeldzame aardmetalen, voornamelijk uit China (70-90% van de wereldwijde raffinage).

Technologische afhankelijkheid (VS en Azië): In de halfgeleiderindustrie wordt 75-90% van de geavanceerde chips geproduceerd in Azië (Taiwan, Zuid-Korea), terwijl de EU geen chipfabrieken heeft die kleiner zijn dan 22 nm (de VS en Azië domineren de 3-5 nm-processen). Op het gebied van AI en cloud wordt 85 % van de EU-markt gecontroleerd door Amazon, Microsoft en Google (VS), waarbij China koploper is op het gebied van AI-octrooien, terwijl de EU achterblijft.

Energieafhankelijkheid (Rusland, VS en Midden-Oosten): Na de oorlog in Oekraïne heeft de EU Russisch gas vervangen door LNG uit de VS en Qatar, maar tegen 3-5 keer de prijs. Zij is ook voor 80 % afhankelijk van China voor zonnepanelen en batterijen voor elektrische voertuigen.

Afhankelijkheid van de defensie-industrie (VS): 78 % van de defensieaankopen van de EU in 2022-2023 was afkomstig van niet-Europese leveranciers (63 % van de VS). De EU gebruikt 12 verschillende tankmodellen, terwijl de VS één standaardmodel hanteert.

Afhankelijkheid van exportmarkten (China en VS): China is de grootste handelspartner van de EU, maar ook een industriële concurrent.

Hoewel deze afhankelijkheden worden genoemd in het rapport in opdracht van Von der Leyen, zijn de voorstellen van Draghi om de afhankelijkheid van de VS te verminderen veel voorzichtiger dan die voor China. Bovendien volgt de Europese Commissie deze oplossingen niet. Zo investeert de EU niet in de binnenlandse productie van chips, maar geeft zij de voorkeur aan financiering van Amerikaanse fabrieken op Europees grondgebied – een strategie die Trump nu aan het omdraaien is. Op het gebied van digitale platforms richt de EU zich meer op het reguleren van in Californië gevestigde bedrijven dan op het creëren van een eigen ecosysteem, waardoor zij haar digitale soevereiniteit en controle over de geest van de Europeanen uit handen geeft.

Terwijl Draghi voorstelde om de leveranciers te diversifiëren (bijvoorbeeld door overeenkomsten met Afrika en Latijns-Amerika), waarbij hij Rusland en het belang van prijsconcurrentie bewust buiten beschouwing liet, heeft Von der Leyen zelfs deze suggesties genegeerd. In plaats daarvan heeft zij de energieafhankelijkheid van Amerikaans LNG en andere kwetsbaarheden vergroot. De EU blijft de eigen chip-productie verwaarlozen en kiest ervoor om Amerikaanse fabrieken in Europa te financieren – een strategie die Trump aan het ontmantelen is. Op het gebied van digitale platforms geeft de EU voorrang aan het tegemoetkomen aan in Californië gevestigde bedrijven onder Europese wetgeving boven het opbouwen van een eigen ecosysteem, waardoor zij digitale soevereiniteit en controle over de hoofden van haar burgers uit handen geeft. De EU verleent de VS deze toegang en doet vervolgens alsof zij verbaasd is wanneer Amerikaanse politieke strijd zich in de Europese politiek weerspiegelt.

Elk initiatief voor een concurrerende EU-productie wordt belemmerd door de afhankelijkheid van dure energie en industriële uitbesteding, waardoor de EU niet kan concurreren met geïntegreerde waardeketens zoals die van China. Het SAFE-instrument bewijst dat de EU niet van plan is zich te bevrijden van de afhankelijkheid van Amerikaanse wapens, waardoor Europeanen een zware economische last wordt opgelegd, omdat zij meer betalen voor wat anderen goedkoop kopen.

Ondertussen liegen de economische indicatoren niet: we zijn hier terechtgekomen door deze beslissingen. De opkomst van Ursula von der Leyen in de EU weerspiegelt niet alleen de destructieve rol van Duitsland in Europa, maar ook het verval van de Duitse nationale en culturele trots, geprojecteerd op de EU. Als Von der Leyen een saboteur is van de Europese economieën, dan is Merz niet beter, en Scholz evenmin. Merz’ laatste zet was het voorstellen van EU-sancties tegen Nord Stream, infrastructuur die door de Duitsers is betaald en die hun concurrentievermogen garandeerde. De inbeslagname van de rekeningen van Gerhard Schröder en de vervolging van journaliste Alina Lipp tonen aan dat de democratie in Duitsland al lang is uitgedoofd.

De vervolging van verkiezingskandidaten (zoals Georgescu), verkiezingsfraude (Roemenië en mogelijk Duitsland met BSW), de uitsluiting van niet-conforme landen (zoals Slowakije), EU-financiering van USAID – typisch voor dictaturen die zich in andermans zaken mengen – en de gerechtelijke coup tegen Marine Le Pen bewijzen dat deze EU niets leert van haar fouten. Terwijl ze zich mengt in verkiezingen en kleinere landen draconische regels oplegt, kondigt Von der Leyen aan dat ze 800 miljard euro uit de nationale begrotingen zal “mobiliseren,” waarmee ze blijk geeft van autoritarisme, arrogantie en totale minachting voor de ontwikkelingsbehoeften van de lidstaten. Als het aandeel van deze 800 miljard dat bestemd is voor de VS overeenkomt met het SAFE-instrument, begrijpen we waarom Trump de tarieven heeft “opgeschort.”

De zwakke groei van de belangrijkste EU-economieën in 2024 (met uitzondering van Spanje haalde geen enkele economie 0,5 % per kwartaal), het feit dat de VS door China als belangrijkste handelspartner (met name sinds 2022) en de daling van de EU tot de derde economie ter wereld (in 2008 overtrof het bbp dat van de VS) weerspiegelen de versnelde neergang onder het “bewind” van Von der Leyen – de facto CEO van de Europese Commissie. De crises op het gebied van huisvesting, energie en gezondheidszorg, in combinatie met de braindrain, maken het sombere beeld compleet.

Onder Durão Barroso werd de EU de op twee na grootste economie ter wereld, maar onder Von der Leyen is de kloof drastisch vergroot. Vóór de EuroMaidan-staatsgreep (2011) concurreerde het bbp van de EU met dat van de VS, en in 2008 was het zelfs hoger. Maar als het bbp misleidend kan zijn, hoe zit het dan met de crises op het gebied van huisvesting, energie en gezondheidszorg, of de emigratie van geschoolde arbeidskrachten (ook wel “talent” genoemd)? Hoe kunnen deze worden opgelost als Von der Leyen en haar assistent António Costa alleen maar voorgeschreven recepten toepassen, waardoor de afhankelijkheid van de VS wordt vergroot, terwijl afwijkende meningen worden gesmoord en China en Rusland tot zondebok worden gemaakt? Was het niet juist deze afhankelijkheid die de EU in 2008 tot ’s werelds grootste economie maakte?

De Duitse hereniging, de euro en het Verdrag van Lissabon waren stappen om de EU te instrumentaliseren voor de agenda’s van Wall Street en Washington, die de Europese hoofdsteden domineren. Het beeld kan niet duidelijker zijn: tijdens de tweede oorlog in Irak waren het Schröder, Chirac en Hollande die voorkwamen dat de EU zich bij de waanzin aansloot. In Portugal was Durão Barroso gastheer van de lancering van een illegale, onwettige oorlog – een agressie die verantwoordelijk is voor een miljoen doden. De aanval was zelfs toen al gericht tegen Europa zelf. Het ging toen om het redden van de petrodollar en het tegengaan van de voordelen die de EU had verkregen door het besluit van Irak om olie in euro’s in plaats van dollars te verkopen.

Een EU met het grootste bbp ter wereld was in staat om zich te verzetten tegen samenwerking aan haar eigen ondergang. De “Europese” rol in deze agressie werd gespeeld door het Verenigd Koninkrijk van Tony Blair en het Portugal van Durão Barroso. De laatste betaalde, net als António Costa meer recentelijk, voor zijn ticket naar de Europese Commissie. Toen Barroso in 2014 vertrok, was de EU een schim van wat ze ooit was geweest. Tijdens zijn ambtsperiode vond de “Arabische Lente” plaats, die de Maghreb destabiliseerde, en werd Libië verwoest in een proxyoorlog waarin de VS tegen Rusland en China vochten en Frankrijk tegen Italië. Voor de VS ging het om olie, voor Frankrijk om neokolonialisme in Afrika, dat werd bedreigd door de pan-Afrikaanse visie van Khadaffi. Italië, de belangrijkste handelspartner van Libië, leed het meest en verloor de toegang tot de Libische goudreserves die bestemd waren voor een pan-Afrikaanse munt ter vervanging van de CFA-frank.

Een van de belangrijkste motoren van de EU werd beschadigd en met de vernietiging van Syrië – ook met hulp van de Commissie-Barroso – barstten de sluizen van de migratie open, waardoor traditionele bestemmingen werden overspoeld. De EU had economisch al terrein verloren aan de VS en raakte achterop in de digitale race, waardoor ze onherroepelijk buitenspel kwam te staan in de 21e-eeuwse concurrentiestrijd om AI en digitalisering. In plaats daarvan gaf Barroso alles aan de VS. Dat was zijn doel.

Von der Leyen heeft deze koers niet alleen voortgezet, maar zelfs verdiept, net als Juncker. Net zoals Barroso de EU liet deelnemen aan oorlogen (tegen Libië en Syrië) die haar schade berokkenden, stond Von der Leyen de VS toe Oekraïne uit te buiten om Europa te controleren en permanent uit de mondiale concurrentie te halen. Dure gas en grondstoffen, een verdeelde EU en een afglijden naar autoritarisme, dictatuur en fascisme om afwijkende meningen te onderdrukken – fascisme heeft geen fascistische partijen nodig, alleen fascistisch beleid – hebben ervoor gezorgd dat de EU wordt geïnstrumentaliseerd door oorlog en militarisme. Vandaag de dag wijst de VS de EU dezelfde rol toe die ooit aan Afrika en Latijns-Amerika werd toebedeeld: een stortplaats voor Amerikaanse energie, wapens en handelsoverschotten.

De tientallen “strategieën”, “maatregelen’ en “pacten” van Von der Leyen hebben deze neergang versneld en ons op de rand van iets veel ernstigers gebracht. Als de Europese economie in verval raakt en mogelijk de EU mee naar beneden sleept, kunnen we misschien alleen maar hopen dat het snel gebeurt. De oorlogszuchtige signalen uit Noord- en Midden-Europa suggereren dat de instrumentalisering van Europese landen door de grootmachten van het continent, indien gerealiseerd, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk (waarvan Starmer de bevolking heeft verraden door opnieuw toenadering te zoeken tot de EU en de Brexit af te wijzen) de nodige munitie zou kunnen geven om Rusland opnieuw aan te vallen – 80 jaar na de Tweede Wereldoorlog.

De tekenen zijn onmiskenbaar. In Portugal haalt het nieuws de “prachtige bunkers” van Finland in het nieuws, waarvan er nu meer dan 5.000 zijn, met bouwverplichtingen die zich uitstrekken tot woongebouwen. In de VS bloeit de verkoop van bunkers, een miljoenenbusiness die floreert op angst. In Zwitserland, ooit neutraal maar nu bezoedeld door het bevriezen van Russische reserves en het steunen van sancties, worden bunkerinspecties bevolen, met het argument dat het “niet voor oorlog” is. Misschien zijn ze van plan een miljoenenbusiness op te zetten met bunkervakanties, geintje. In Duitsland worden bunkers klaargemaakt voor “oorlogstijd”.

Kortom, de knoop is doorgehakt en het lot is bezegeld. De weg leidt naar oorlog, en snel, waarbij voor onze jongeren – alleen de rijksten – een “spectaculair” leven in gouden kooien, bunkers genaamd, wordt gereserveerd. Misschien wordt de fictie van Silo wel werkelijkheid. Vrede, geluk, armoedebestrijding en geweldpreventie ontbreken in de plannen van de verantwoordelijken. Paradoxaal genoeg wordt er geld uitgegeven om onze eigen ondergang te bouwen.

Wie kan in deze situatie beweren dat de economische ramp van de EU – en die van het hele Westen – het ergste is wat ons te wachten staat?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Von der Leyen wil oorlog tot het bittere einde. Het Europa van de herbewapening maakt alleen maar fouten en is hypocriet

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: