800 miljard euro aan waanbeloften

Von der Leyen is gewend geraakt aan haar grootsprakerige nihilisme en ontkoppeling van de realiteit. Als je naar haar luistert, zou je soms de indruk kunnen krijgen dat ze zichzelf ziet als een soort scheppingsgod, die alles in materie kan veranderen met de kracht van haar woorden. Maar dat is natuurlijk niet waar! De Russische economie is niet in “duigen” gevallen; integendeel, ze heeft een opmerkelijke veerkracht getoond, met lonen die in hun hoogste tempo in 16 jaar zijn gestegen (een stijging van 21,6% vergeleken met maart vorig jaar, en een reële groei van 11,3% na inflatie – een droom voor elke Portugees), met een gemiddeld loon dat naar verwachting 1.113 dollar zal bereiken in 2025, terwijl alles goedkoper blijft dan in welk EU-land dan ook.

Het is ook niet waar dat de Russen halfgeleiders uit wasmachines hebben gehaald, noch is het waar dat de G7 de Russische olie-export heeft geblokkeerd met hun oliecaps. Rusland heeft nog nooit zoveel olie geëxporteerd als nu. De makelaar Ursula von der Leyen had het ook mis toen ze beweerde dat de VS de goedkoopste LNG had – waarom zou Trump de prijzen nu willen verlagen? – en Europese landen aanspoorde om meer schaliegas te kopen, wat in strijd is met de Europese richtlijn voor duurzaam ondernemen, die vereist dat leveranciers voldoen aan regels voor milieuduurzaamheid. Zoals bekend wordt schaliegas gewonnen door middel van fracking, een methode die zeer schadelijk is voor het milieu en verboden is in de EU. Het lijkt erop dat voor de ongekozen voorzitter van de Europese Commissie richtlijnen worden toegepast volgens haar grillen, schrijft Hugo Dionísio.

Maar de nieuwste waanvoorstelling van de voorzitter van de Europese Commissie is de aankondiging van een “enorme impuls” – zoals ze van deze veramerikaniseerde propagandaslogans met vermeende creatieve kracht houdt – voor de Europese militaire uitgaven, die in de loop der tijd al zijn gestegen, maar nu stelt ze voor om deze met nog eens 840 miljard euro te verhogen. Het is vermeldenswaard dat ze de Duitse minister van Defensie was tijdens het schandaal rond de verkoop van Trident onderzeeërs aan Portugal, een deal die leidde tot de gevangenneming van verschillende tussenpersonen. Ook in die tijd zei von der Leyen, toen ze werd ondervraagd over verschillende zaken, dat ze het mobieltje was verloren dat haar hielp om de gevangenis te ontlopen. Ook was ze in haar tijd bij de Europese Commissie betrokken bij het schandaal rond de aanschaf van vaccins. Bepaalde karaktereigenschappen verdwijnen nooit en het is jammer dat dit de eigenschappen zijn die bepalen wie er gekozen wordt voor dergelijke posities. In ons nadeel.

Natuurlijk had de voorzitter van de Europese Commissie in plaats daarvan een enorme diplomatieke inspanning kunnen voorstellen, een krachtige en mobiliserende beweging voor wereldvrede, een reeks voorstellen voor ontwapening en het verminderen van militaire voorraden. Zou dat gewerkt hebben? Misschien niet, maar als leider van een uitgestrekte bevolking en hoedster van de sleutels die de deuren naar de dood openen, was het in de eerste plaats haar plicht om alles in het werk te stellen om niet alleen over vrede te onderhandelen, maar over een relatie van eenheid en samenwerking in heel Europa, die welvaart bevordert en de levensomstandigheden van de mensen verbetert. Zou dit niet verwacht worden van elke leider die beweert democratisch, humanistisch en een liefhebber van vrijheid te zijn? De eerste stap mag nooit het uitdiepen van de oorlog zijn.

Ze zou zelfs Vladimir Poetin de schuld kunnen geven, hem demoniseren tot een onvoorstelbaar niveau, maar altijd met beide benen op de grond blijven staan en de enorme verantwoordelijkheid erkennen die ze beweert te dragen: de hoedster van de vrije wereld. Van een “hoedster van de vrije wereld” wordt verwacht dat ze er alles aan doet om die vrijheid te behouden. In plaats daarvan heeft Von der Leyen er alles aan gedaan om die vrijheid uit te hollen en van de kaart te vegen. In plaats van een voorbeeld te stellen van het verheffen en verheerlijken van onze beschavingswaarden, hebben de Europese Commissie en alle actoren die rond de Europese Raad paraderen gekozen voor een starre, achterlijke, isolationistische en sektarische houding. ‘Ik kom hier niet vandaan’, ‘ik praat niet met ze’, ‘ik denk niet eens aan ze!’. De EU is tegenwoordig het enige blok dat zich zo gedraagt, behalve Israël met de Palestijnen. Dit zou ons veel te denken moeten geven.

Maar dit is niet eens het grootste probleem met het voorstel van Von der Leyen. Ik heb het niet eens over de willekeur van een commissie bestaande uit ongekozen bureaucraten die draconische herbewapeningsplannen voorstelt, die de Raad bijna unaniem goedkeurt, zonder kritiek, behalve van Orban. Het is meer dan dat. Von der Leyen heeft niet de autoriteit om zoiets goed te keuren, noch kan ze lidstaten dwingen om dit geld uit te geven, of hen dwingen om euro-obligaties goed te keuren die een dergelijke schuldenlast mogelijk maken.

Ik heb in andere artikelen al gezegd dat tegen 2026, met een militair budget van meer dan 600 miljard euro, de EU en haar lidstaten al bijna 3 tot 4% van het BBP aan bewapening zullen uitgeven, zoals Trump wil – dezelfde Trump waar ze beweren zich niet bij aan te sluiten. Met de door von der Leyen voorgestelde verhoging zou 5% van het BBP gegarandeerd zijn.

De waarheid is echter dat als we naar de voorstellen kijken, we zien dat wat er op tafel ligt een kredietlijn is, beschikbaar voor de lidstaten, ter waarde van 150 miljard euro, waarbij het resterende bedrag niet van de “Europese Unie” komt, maar van de lidstaten zelf. Om dit mogelijk te maken zal de EU voorstellen bespreken om militaire uitgaven uit te sluiten van de limieten van het Stabiliteits- en Groeipact, zodat verhoogde investeringen in bewapening niet meetellen voor het tekort of de staatsschuld. Met andere woorden, als het voor wapens is, kunnen staten zoveel lenen als ze willen.

De tegenstrijdigheid met retoriek uit het verleden is absoluut verbijsterend. Toen het ging om het verzachten van de effecten van de “staatsschuldencrisis”, om te voorkomen dat Westerse woekeraars de fundamentele rechten van Europese burgers op gezondheid, onderwijs en huisvesting zouden uithollen, maakte de Europese Commissie geen uitzonderingen. Volgens Durão Barroso leefden we allemaal boven onze stand en moesten we alles terugbetalen, en snel. Het maakte dus niet uit dat Portugal een Portugese voorzitter van de Europese Commissie had. Wat telde was de wens van de Duitse minister van Financiën om vooral de Deutsche Bank te redden.

Maar als het gaat om het kopen van wapens en het toestaan dat deze investering de kwaliteit van essentiële openbare diensten vermindert, is de EU bereid om uitzonderingen te maken op de leenregels. Het maakt niet uit dat António Costa in de Europese Raad zit. Elke keer dat een Portugees een prominente positie in de EU bekleedde, hadden de Portugezen – en de Europeanen – goede redenen om te klagen. Is dit de schuld van de Portugezen? Natuurlijk niet! Het probleem ligt bij het soort mensen dat de oligarchie kiest voor deze posities – altijd ruggengraatloze individuen of, zoals von der Leyen of Kaja Kallas, fanatieke missionarissen die optreden als een factie.

Als von der Leyen’s voorstel al waanzin was, dan wordt het nog waanzinniger als we ons realiseren dat ze de lidstaten niet kan dwingen om dit geld uit te geven en dat ze het zelf ook niet kan uitgeven. De middelen uit de meerjarige Gemeenschapsfondsen kunnen niet worden besteed aan wapens, met uitzondering van een klein deel uit het Europees Defensiefonds. Ze kunnen worden gebruikt voor technologieën voor tweeërlei gebruik, onderzoek en ontwikkeling, maar dat is alles. En dat is niet onbelangrijk, zoals blijkt uit de gezichtsherkenningstechnologie die in Israël is ontwikkeld met Europees geld en die heeft geholpen bij het doden van kinderen en vrouwen in Gaza.

Bovendien is het aan de lidstaten om te beslissen of ze het bovengenoemde bedrag wel of niet uitgeven aan wapens. Aangezien dit geld uit staatsbegrotingen komt, is het aan de respectieve regeringen en parlementen om hierover te beslissen. Dit wekt de legitieme verdenking op wie António José Seguro (een vermoedelijke kandidaat voor het premierschap van de “Socialistische” Partij) probeerde te behagen toen hij zei dat hij de staatsbegrotingen “in Brussel” wilde laten goedkeuren. Kijk eens wat ons te wachten staat met deze mensen! Zo democratisch, nietwaar?

Tot slot kan de voorzitter van de Europese Commissie regeringen niet dwingen om fondsen te verschuiven van sociale programma’s naar defensie, vooral omdat, volgens het Verdrag tot oprichting van de Europese Unie, de bevoegdheden van de EU in sociale zaken slechts subsidiair en aanvullend zijn, nooit in staat om nationaal beleid te vervangen of te overschrijven. Deze aankondiging is dus niet meer dan wanhopige propaganda en extremistisch fanatisme van iemand die de wereld nog steeds wil laten zien dat ze enigszins belangrijk is, terwijl ze dat in feite nauwelijks is.

Maar als de kloof tussen dit voorstel en de Europese en nationale regels ernstig is; als het verraad van de echte waarden van democratie en vrijheid, geworteld in vrede en stabiliteit, het ware gezicht van deze mensen laat zien; nog ernstiger is de kloof tussen het voorstel en de productieve realiteit van de Europese Unie zelf.

De Europese Unie heeft een jaarlijkse industriële groei van ongeveer 1-2% na de COVID-19, met industriële productie-indexen die dalen, vooral na de financiële crisis van 2008. Deze daling van de industriële productie, die ook gepaard gaat met een zwakke industriële groei, wordt verergerd door Europees beleid zoals de Groene Transitie, ontkoling en, meer recent, de energiecrisis als gevolg van het Oekraïense avontuur.

Voeg daarbij het feit dat de EU kampt met een ernstig tekort aan geschoolde arbeidskrachten voor de industrie die ze nog heeft, met een vergrijzende beroepsbevolking, een steeds meer gedereguleerde arbeidsmarkt en een economische cultuur die kinderen behandelt als obstakels voor individueel succes en carrièreontwikkeling, en de Europese Unie kan dit alleen overwinnen met nog meer immigratie. Maar buitensporige immigratie, in combinatie met desinvestering in openbare diensten, creëert enorme sociale tegenstellingen en wijdverspreide ontevredenheid.

Een van de volgende twee dingen moet gebeuren: of de EU is bereid – zoals ik denk dat ze bereid is – om de vanzelfsprekende sociale strijd tegen de verslechtering van de levens- en arbeidsomstandigheden steeds meer te onderdrukken, of ze zet in op een sociaal en demografisch duurzamere economie. Het laatste zou meer dan twee generaties duren voordat het tastbare resultaten oplevert. Een dergelijk uitstel lijkt niet in overeenstemming te zijn met de urgentie die deze Europese “leiders” laten zien. Hun bezorgdheid is van korte duur, meer niet.

Het demografische probleem brengt ook een andere kwestie met zich mee: wie zal de wapens opnemen? De kinderen van Von der Leyen en António Costa? Ik denk het niet. Of ze veranderen de regels voor militaire dienst van vrijwillig naar verplicht, of ze zullen legers van huurlingen moeten opbouwen, die meestal verslagen worden door degenen die voor een zaak vechten.

Als dit nog niet genoeg is om von der Leyen’s waanideeën te begrijpen, is het belangrijk om op te merken dat de EU hoe dan ook niet de industriële, menselijke, economische of politieke capaciteit heeft om zo’n stijging van de militaire uitgaven aan te kunnen, tenzij het doel is om nog meer te betalen voor wapens die, zoals we in Oekraïne hebben gezien, even duur als ineffectief zijn. Dit zou ook een aangename oplossing kunnen zijn voor degenen die gewoon wachten op een nieuwe jackpot. De kapitaalmarkten laten al zien dat de aandelen van Europese militaire bedrijven in waarde stijgen, wat ook het doel moet zijn.

Concluderend, met deze aankondiging geeft de Europese Commissie ons het zoveelste bewijs van haar spreekwoordelijke loskoppeling van de realiteit, haar schadelijkheid voor de Europese bevolking en haar dienstbaarheid aan obscure machten die rechtstreeks botsen met de belangen van de Europese en mondiale bevolking. En wat zijn deze obscure machten? Naast de machten die banden hebben met de wapenindustrie en het militair-industrieel complex, zijn het de machten die het conflict in Oekraïne zo lang mogelijk proberen te rekken en uit te breiden, om te voorkomen dat ze hun fout toegeven, hun nederlaag, of beide. Het is ook mogelijk dat ze de 300 miljard euro aan Russische reserves hebben uitgegeven of gebruikt als onderpand voor leningen, waardoor ze gegijzeld worden door een situatie die het hele Europese financiële systeem zou kunnen laten imploderen. Per slot van rekening waren hun voorspellingen – die altijd fout waren – gebaseerd op een langetermijnconflict, misschien wel een generatieconflict. Trump, om al zijn redenen – die geen van alle geworteld waren in een oprecht verlangen naar vrede – verstoorde uiteindelijk het plan.

Of het nu een van deze redenen is of al deze, dit hele circus is bedoeld om er nog een lening van 150 miljard euro door te drukken, die ongetwijfeld in Zelensky’s Oekraïne zal belanden. Hoe zouden de Europeanen reageren als de “Brusselse jongelui” zouden zeggen: “Terwijl sommigen proberen het conflict te beëindigen, willen wij nog eens 150 miljard euro naar de oorlog sturen!”. Het zou er niet goed uitzien, toch? En zo gezegd, zou het zelfs onbegrijpelijk zijn. Onbegrijpelijk is ook het idee dat dit alles is voor een “sterke vrede”, een propagandaconstructie om een klinkende nederlaag voor te stellen als iets wat smakelijker is om het gezicht van deze bende verwende kinderen te redden. Er is echter iets dat ze niet langer kunnen verbergen met hun show van “kracht”: de totale in diskrediet brengen van de NAVO en de Europese Unie zelf. Terwijl de NAVO op korte termijn met existentiële bedreigingen wordt geconfronteerd, kunnen we de implosie van de EU op middellange termijn niet uitsluiten. En dat allemaal omdat een pan-Europese organisatie is verworden tot slechts een verlengstuk van de NAVO, waarvan de samenhang wordt bepaald door de belangen van Washington.

Dus verzinnen ze een algemeen, propagandistisch voorwendsel om het doel te verbergen van het blijven omleiden van geld dat de Europese bevolking hard nodig heeft om een van de meest corrupte regimes ter wereld te voeden. Aan de andere kant weten de Europese “leiders” niet hoe ze het moeras dat ze hebben gecreëerd op een waardige manier kunnen verlaten en zetten ze alles in op een sprong in de afgrond. Eenmaal in een kuil die ze zelf hebben gegraven, besluiten deze politieke “leiders”, in plaats van zich naar het licht te keren, om dieper te blijven graven, in de hoop dat iemand hen zal komen redden of voorgoed zal begraven.

Ondertussen begraven ze ons in de problemen die ze creëren met hun incompetentie. Het blijft te gemakkelijk om dit conflict te bestrijden en te “steunen” met het geld en de levens van de kinderen van degenen die werken en belasting betalen.

Totdat iedereen die werkt zich dit realiseert, zal het zwaard van de Derde Wereldoorlog boven onze nek blijven hangen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

‘Militaristische’ EU hoort niet thuis aan vredesonderhandelingstafel Oekraïne – Moskou

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: