Wetenschappers ontwikkelen mRNA-technologie die lijken kan terugbrengen uit de dood

Wetenschappers hebben aangekondigd dat ze binnenkort mRNA-technologie kunnen gebruiken om lijken letterlijk terug te brengen uit de dood.

Vorige maand kondigden wetenschappers aan dat ze met succes RNA uit de overblijfselen van een uitgestorven Tasmaanse tijger hadden gehaald. De gevolgen van deze prestatie zijn belangrijk voor “de-extinction”-inspanningen, schrijft Sean Adl-Tabatabai.

Het terugbrengen van dode diersoorten is lang sciencefiction geweest. Maar dankzij nieuwe ontwikkelingen in het DNA- en RNA-onderzoek zijn wetenschappers nu een stap dichter bij dat doel. Volgens deskundigen zou deze vooruitgang er binnenkort toe kunnen leiden dat ook menselijke lijken weer tot leven gewekt kunnen worden.

Metro.co.uk meldt:

DNA, of desoxyribonucleïnezuur, is de blauwdruk van het lichaam. DNA in cellen bevat alle informatie die nodig is om een heel individu te bouwen, gecodeerd in chromosomen. Maar om dit te doen, moeten ze zich specialiseren en bepaalde celtypes vormen, een proces dat genexpressie wordt genoemd – en dit is waar RNA, of ribonuceleïnezuur, om de hoek komt kijken.

Het is de architect die deze plannen omzet in een levend wezen.

Dr. Emilio Mármol Sánchez en zijn collega’s hebben nu RNA uit de 130 jaar oude resten van een Tasmaanse tijger gehaald, in een sequentie gezet en geanalyseerd.

Deze prestatie is niet eenvoudig, aangezien RNA-moleculen veel kwetsbaarder zijn dan DNA en soms binnen enkele uren na de dood beginnen te vervallen.

Nu bewezen is dat het mogelijk is, zou teruggevonden, oeroud RNA een superboost kunnen geven aan de inspanningen om uitsterven tegen te gaan.

Maar – en het is een grote maar – er zijn nog steeds vragen te beantwoorden voordat een soort uit de dood kan worden teruggebracht, nog afgezien van de vele andere momumentale wetenschappelijke stappen die nodig zijn.

Ten eerste een filosofische vraag. Als een mammoet geboren zou worden uit een moderne olifant, zou hij dan weten hoe hij zich als een mammoet moet gedragen? Of zou het zich gedragen als een harige olifant?

Zonder andere leden van hun soort om van te leren, en geboren in een heel andere wereld dan die waarin ze evolueerden en leefden, is het onwaarschijnlijk dat herrezen soorten exacte replica’s zijn van de soorten die hen voorgingen, zelfs als ze er hetzelfde uitzien.

Dat wil niet zeggen dat ze zeker niet nog steeds de ecologische niche zouden vervullen die ze ooit deden, door ecosystemen te helpen vormen en mogelijk herstellen – een belangrijk argument voor het terugbrengen van de mammoet, de passagiersduif en andere soorten.

Het is echter mogelijk dat de specifieke niche van de soort al door anderen is ingevuld in de decennia, eeuwen of millennia sinds hun verdwijning. Hierdoor valt de herrezen soort in de categorie “invasief”, ondanks dat ze er technisch gezien eerst waren.

Invasieve soorten behoren tot de grootste bedreigingen voor ecosystemen over de hele wereld, en in het verleden is het niet goed gegaan als mensen zich ermee bemoeiden door dieren te verplaatsen naar plaatsen waar ze niet zouden komen.

Gezien de hachelijke positie van duizenden levende soorten op alle zeven continenten, beweren velen dat het geld dat wordt uitgegeven om uitgestorven dieren weer tot leven te wekken, beter kan worden besteed aan het beschermen van de soorten die het risico lopen zich bij hen aan te sluiten.

Toch zijn we nog niet helemaal op het niveau van Jurassic Park, en sommige wetenschappers geloven niet dat “de-extinction” ooit mogelijk zal zijn.

Maar voor nu zijn hier nog maar drie van de dieren die wetenschappers letterlijk uit de dood proberen terug te brengen.

De dodo

De uitdrukking ‘zo dood als een dodo’ vat de tragische en snelle ondergang van deze diersoort goed samen. De grote, loopvogel, die niet bang was voor mensen nadat hij op het weelderige paradijs van Mauritius was geëvolueerd, was een gemakkelijke prooi voor Nederlandse soldaten die rond 1600 op het eiland aankwamen. Daarnaast zorgden ontbossing en de vernietiging van hun nesten door andere roofdieren die door de kolonisten werden meegebracht ervoor dat de dodo ongeveer 80 jaar na de komst van de Europeanen uitstierf.

Het terugbrengen van vogels uit de dood brengt echter extra wetenschappelijke complicaties met zich mee vanwege de aard van de voortplanting van vogels. Het huidige proces om vogels terug te brengen vereist toegang tot een eicel, of vrouwelijke gameet, die klaar is voor bevruchting. Dit is relatief eenvoudig te verkrijgen bij zoogdieren, maar minder bij vogels.

In plaats daarvan moeten de wetenschappers van Colossal Biosciences, dat het project leidt, een stap verder teruggaan. Eieren worden gevormd uit oerkiemcellen, en het zijn deze cellen die wetenschappers proberen te manipuleren met behulp van het genoom van de dodo om de beroemde vogel op een dag te reproduceren.

De quagga

De soort waarmee het allemaal begon, is in feite helemaal geen soort, maar een ondersoort – hoewel dit door sommigen nog steeds wordt betwist. Net als de dodo werden ze uitgeroeid door Europese kolonisten, en de laatste quagga stierf op 12 augustus 1883 in de dierentuin van Amsterdam.

Het Quagga Project in Zuid-Afrika doet al bijna 40 jaar pogingen om dit raadselachtige paard, dat half zebra, half paard is, nieuw leven in te blazen. Ervan uitgaande dat de quagga een ondersoort is van de vlaktezebra, heeft een team van wetenschappers met behulp van selectief fokken van individuen geprobeerd om de genen van degenen met de meeste quagga-achtige kenmerken te concentreren, om uiteindelijk individuen te produceren die op de quagga lijken en het kenmerkende vachtpatroon dragen.

Maar wordt dat een quagga of een ongewone zebra?

Tasmaanse tijger

Ondanks zijn naam is de Tasmaanse tijger geen kat en ondanks zijn uiterlijk geen hond. Het is – of was – een vleesetend buideldier.

Net als de quagga stierf de laatste van deze grote soort in een dierentuin. In het geval van de thylacine, of Tasmaanse tijger, was het een bijzonder ongelukkig einde – het personeel had het dier uit zijn schuilplaats buitengesloten en twee maanden nadat de soort een beschermde status had gekregen, stierf het op 7 september 1936 aan de gevolgen van blootstelling.

En net als de dodo leidden de overmatige jacht en de vernietiging van de habitat door Europese kolonisten – plus de introductie van ziektes – tot het snelle uitsterven van de thylacine.

Maar nu hoopt Colossal Biosciences, het bedrijf achter de wederopstanding van de dodo, de thylacine te herstellen en streeft ernaar om binnen tien jaar een ‘uitgestorven thylacine-achtig ding’ te hebben.

Het bedrijf werkt ook aan het terugbrengen van de wolharige mammoet – binnen de komende vijf jaar.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Zombie-“slib” brengt levenloze organen tot leven in het lab, maar werpt enorme ethische vragen op over gebruik bij mensen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: