Wat er gebeurt als elk gezicht opzoekbaar is

In februari ontdekte een vrouw uit Los Angeles dat haar gezicht als lokaas werd gebruikt.

Een vriendin stuurde haar een TikTok-video die blijkbaar haar Tinder-profiel liet zien. De clip maakte deel uit van een virale ‘vreemdgaan-test’-trend, waarbij makers de foto van een persoon uploaden naar een site genaamd Cheaterbuster en de resultaten filmen, schrijft Christina Maas.

Haar gezicht verscheen onmiddellijk, voorzien van haar voornaam, leeftijd en de wijk die ze het laatst had bezocht. Ze had zich al acht maanden niet meer aangemeld bij Tinder, de datingapp.

Zo kwam ze te weten wat 404 Media later door middel van tests bevestigde: Cheaterbuster en soortgelijke diensten zoals CheatEye doorzoeken het ecosysteem van Tinder om gezichtsherkenning mogelijk te maken voor iedereen met twintig dollar en een telefoon.

Upload een foto, voer een voornaam in en de sites leveren een lijst met overeenkomende Tinder-profielen.

De resultaten tonen de laatste activiteitslocatie van elke persoon, soms tot op een straatblok nauwkeurig, en tonen elke foto die ze in de app hebben gebruikt. De gegevens zijn enigszins verouderd, maar nauwkeurig genoeg om iemand in realtime te stalken.

De bedrijven beweren dat ze gebruikers helpen “erachter te komen of hun partner vreemdgaat”.

Wat ze in werkelijkheid verkopen, is de mogelijkheid om vreemden te volgen, te identificeren en te controleren.

Cheaterbuster kost 20 dollar per maand en kan worden betaald met een creditcard of PayPal. In de FAQ wordt gebruikers aangeraden om “het kantoor, hotel of de club” in te voeren waar de doelpersoon zich mogelijk bevindt, als ze de exacte locatie niet weten. “Het enige wat je nodig hebt is een internetverbinding en een geldig e-mailadres”, staat er.

Het proces duurt minder dan een minuut.

Onze tests met personen die hiermee instemden, leverden in beide gevallen nauwkeurige resultaten op. Het profiel van een persoon verscheen als bovenste resultaat, gelokaliseerd in een bepaalde wijk in Los Angeles.

Een ander profiel verscheen na wat scrollen en identificeerde correct de buurt in Brooklyn.

Voor een zogenaamd privé-datingapp is dit een rampzalige schending van de privacy.

En Tinder kan het niet stoppen. Het bedrijf benadrukt dat het “geen relatie heeft met Cheaterbuster of CheatEye” en zegt dat deze activiteit “duidelijk in strijd is met ons beleid”.

Maar de verdedigingsmechanismen, API-beperkingen en inhoudstoegangsbeperkingen van Tinder zijn al door schrapers gereverse-engineerd. Zodra de gegevens in omloop zijn, is het onmogelijk om ze terug te halen.

Wat begon als “swipe-based dating” is stilletjes veranderd in een wereldwijde gezichtscatalogus.

De gezichtszoekfunctie van Cheaterbuster is gebaseerd op een combinatie van gescrapte Tinder-gegevens en gezichtsherkenningssoftware van derden.

Technisch gezien zijn Tinder-profielen openbaar toegankelijk, maar ze mogen alleen verschijnen binnen het locatiegebaseerde matchesysteem van de app. Cheaterbuster omzeilt deze barrière.

De oudere versie van het bedrijf, Swipe Buster, scrapte in 2016 rechtstreeks de Tinder-API.

Toen Tinder de toegang beperkte, verdween Swipe Buster en verscheen vervolgens weer als Cheaterbuster met een geavanceerder scrapingsysteem.

Het systeem toont meer dan alleen profielen. Het toont patronen: wanneer een gebruiker de app voor het laatst heeft geopend, in welk deel van een stad hij zich bevond en wanneer hij zijn foto’s heeft bijgewerkt.

Het wordt op de markt gebracht als verantwoordingsplicht, maar het is surveillance in technische zin.

Cheaterbuster is niet vanzelf viraal gegaan. Het bedrijf bouwde een affiliate-imperium op via een marketingnetwerk genaamd Clipping.io, dat influencers betaalt om nep-‘tests’ van de app te produceren.

De aanpak is eenvoudig: upload de foto van een willekeurig persoon voor de camera, reageer op de resultaten en tag Cheaterbuster.

De opkomst van gezichtsherkenning in datingapps weerspiegelt een grotere trend: de privatisering van surveillance.

In 2019 bouwde Clearview AI een enorme database op met gezichten die waren gescraped van Facebook, LinkedIn en Instagram, en verkocht deze aan wetshandhavingsinstanties.

Maar je hebt geen regeringsbadge meer nodig om Big Brother te spelen. Pimeyes, een andere openbare gezichtszoekmachine, stelt iedereen in staat om een foto te uploaden en andere instanties van dat gezicht op het web te vinden.

Onlangs combineerden studenten Pimeyes met Meta’s Ray-Ban Smartglasses om willekeurige vreemden binnen enkele seconden te identificeren.

Een gezicht was vroeger persoonlijk eigendom. Het was hoe mensen elkaar ontmoetten, herkenden en zich door de wereld bewogen. Nu is het data.

Elke keer dat iemand een foto uploadt op Instagram, een TikTok plaatst of op de achtergrond van een video verschijnt, wordt die afbeelding toegevoegd aan een stilstaand wereldwijd archief. Zoekmachines zoals Pimeyes en FindClone zetten deze fragmenten om in een kaart van wie iedereen is, waar hij is geweest en wat hij doet.

De implicaties reiken veel verder dan een virale video of een inbreuk op de privacy; ze reiken tot de vraag hoe identiteit online nu werkt.

Social media beloofden ooit verbinding zonder volledige openheid. Een persoon kon onder een pseudoniem bestaan, zijn professionele leven scheiden van zijn privéleven of gewoon kiezen wat hij openbaar wilde maken.

Gezichtsherkenningstechnologie maakt een einde aan deze keuze. Zodra één foto openbaar is, kan automatisch een verband worden gelegd.

Degenen die vroeger afhankelijk waren van pseudoniemen, lopen nu het risico te worden gekoppeld aan elke foto die ze ooit hebben geüpload, hoe oud of obscuur die ook is.

Deze afbraak van de scheiding maakt een einde aan de mogelijkheid om in verschillende contexten te leven.

Het persoonlijke en het professionele, het verleden en het heden versmelten tot één onbewerkbare identiteit. De belofte van het internet om jezelf opnieuw uit te vinden, is vervangen door permanente leesbaarheid.

De opkomst van Cheaterbuster laat zien hoe snel deze macht zich verspreidt als er een begrijpelijke excuus voor is: ontrouw. Bewaking, verpakt in de taal van emotionele gerechtigheid, verkoopt beter dan welke overheidsopdracht dan ook ooit zou kunnen.

Hulporganisaties voor huiselijk geweld waarschuwen hier al jaren voor. Slachtoffers van misbruik hebben al te maken met spyware, gps-trackers en online intimidatie. Gezichtsherkenning voegt een nieuwe dimensie toe; een dader kan binnen enkele minuten de nieuwe woonplaats of het datingprofiel van een slachtoffer vinden.

Het bedrijfsmodel van Cheaterbuster houdt geen rekening met dit risico. In de FAQ wordt niets vermeld over misbruik, alleen een korte disclaimer dat het “illegale activiteiten niet aanmoedigt”.

Het gevaar is ingebouwd in het product. De schade is een feature, geen bug.

Het effect van gezichtsherkenning reikt veel verder dan datingapps. Elke smartphonecamera, elke beveiligingsopname en elke post op sociale media draagt bij aan een voortdurend bijgewerkte kaart van menselijke gezichten. Er is geen opt-out.

Een gezicht is geen wachtwoord. Je kunt het niet veranderen. Zodra het in een database staat, blijft het daar voor onbepaalde tijd staan; geïndexeerd, vergeleken en verkocht. Diensten die beweren foto’s te verwijderen, verwijderen ze zelden uit back-ups.

Het internet heeft een fase bereikt waarin privacy niet door hacks wordt geschonden, maar door normaal gebruik. Het plaatsen van een foto op het verjaardagsfeestje van een vriend kan je koppelen aan elke foto die die vriend ooit uploadt. Een vreemdeling op hetzelfde evenement kan onbewust je locatie taggen via zijn eigen feed.

Elke foto wordt onderdeel van een herkenningsraster, een structuur die definieert wie je bent en waar je bent geweest.

De VS hebben geen federale wetgeving voor het verzamelen van biometrische gegevens.

De Biometric Information Privacy Act (BIPA) van Illinois is de enige echte consumentenbescherming en geldt alleen binnen de staat. Deze wet heeft enkele successen opgeleverd, zoals de schikking van 650 miljoen dollar van Facebook vanwege gezichtsherkenning, maar heeft geen betrekking op internationale bedrijven of buitenlandse gegevenshosts.

De meeste diensten achter deze golf van gezichtsherkenning voor consumenten zijn offshore geregistreerd, vaak in Cyprus, Estland of de Seychellen.

Tegen de tijd dat wetgevers nieuwe regels opstellen, is de technologie alweer iets anders geworden.

Er is nu een groeiende markt voor “reputatiebeschermingsdiensten”, bedrijven die mensen betalen om hun foto’s uit gezichtsdatabases te laten verwijderen.

De prijzen variëren van 100 tot 2000 dollar per verwijdering, afhankelijk van het aantal sites dat uw foto’s host. In de praktijk zijn deze verwijderingen tijdelijk.

Zodra er ook maar één versie van een foto online blijft staan, zullen geautomatiseerde schrapers deze vinden en opnieuw indexeren.

Privacy is iets geworden dat je huurt, niet iets dat je bezit.

Gezichtsherkenning bouwt een collectief geheugen op dat niemand heeft goedgekeurd om te delen. Elke foto is een spoor van broodkruimels, en het web blijft ze verzamelen.

De werkelijke kosten zijn niet het verlies van geheimen, maar het verlies van een normaal leven.

Mensen leren minder te glimlachen op foto’s, openbare datingprofielen te vermijden en te beperken hoeveel van hun gezicht online verschijnt.

Een hulpmiddel voor veiligheid en verbinding is veranderd in een systeem van blootstelling. De ironie is dat dezelfde technologie die mensen bij elkaar moest brengen, hen nu leert zich te verbergen.

Tegenwoordig is je gezicht niet meer van jou. Het is eigendom, verhandeld voor twintig dollar per maand, getagd, getrackt en verkocht aan iedereen die erom vraagt.

Het vermijden van gezichtsexpositie online wordt een vorm van digitale hygiëne, net zoals mensen ooit hebben geleerd om niet meer op willekeurige links te klikken of privéadressen te delen.

Zelfs een onschuldige profielfoto of groepsfoto kan gezichtsherkenningsmodellen voeden, die zich vervolgens onbeperkt kunnen repliceren en verspreiden. De veiligste zet is om helemaal geen ruw materiaal beschikbaar te stellen.

Voor de meeste mensen betekent dit dat ze moeten beperken waar hun gezicht verschijnt. Vervang profielfoto’s door symbolen, landschappen of kunstwerken in plaats van selfies.

Weiger taggingverzoeken van vrienden en schakel automatische gezichtsherkenningsfuncties op sociale mediaplatforms uit. Als een dienst een profielfoto vraagt voor ‘verificatie’, gebruik dan een bijgesneden foto die zo min mogelijk van je gezicht laat zien, of doe niet mee. Het weigeren van deze verzoeken is geen paranoia meer, het is zelfbescherming.

De eenvoudigste regel is dat de controle ophoudt zodra een gezicht online komt. Verwijdertools bieden troost, maar geen zekerheid. Schrapers en archieven bewaren kopieën nog lang nadat een foto uit een feed is verdwenen. De enige betrouwbare verdediging is onthouding: als een foto niet openbaar hoeft te zijn, houd hem dan privé.

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

WEF zegt dat gezichtsherkenning digitale ID’s zal vervangen in slimme steden

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: