Waarom ik de tweede dosis niet neem

Ik ben een microbioloog en een wetenschapper. Ik ben microbioloog omdat ik me daarin heb gespecialiseerd aan de universiteit, en omdat ik sindsdien in de academische wereld heb gewerkt. Ik ben een wetenschapper omdat ik meer waarde hecht aan het stellen van vragen dan aan het consumeren van kennis, schrijft Dr. Medhet Khattar.

Nooit eerder heb ik aarzelingen gehad over vaccins. Toch heb ik afgelopen maart met enige aarzeling mijn eerste dosis van het Covid-19 vaccin genomen, en sindsdien heb ik besloten de tweede dosis niet te nemen.

Al heel vroeg in het Covid-19 narratief werd mij iets problematisch gewaar toen de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie aankondigde dat het Coronavirus in kwestie “volksvijand nummer één” was, een “ongekende bedreiging” en een “vijand tegen de mensheid”.

Ik wist dat er iets niet klopte, want dit was het soort terminologie dat aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt, niet om een besmettelijke ziekteverwekker te beschrijven, maar om te verwijzen naar kernwapens en de banaliteit van het kwaad.

Ik voldeed aan de eerste Britse lockdown in maart 2020 met een onopgeloste mengeling van ongeloof en bezorgdheid, doorspekt met een onvermijdelijke scheut angst; ook al geloofde ik rationeel gezien niet dat de lucht om ons heen vol zat met een nieuwe plaag. Ik heb me zelfs vrijwillig aangemeld voor proeven met vaccins. Dit was het Verenigd Koninkrijk dat alles sloot, en iedereen erin.

Maar geleidelijk aan kwam ik tot de overtuiging dat de lockdown een verontrustend misplaatste maatregel was; in het beste geval niet in verhouding staan ​​tot het probleem dat het moest oplossen. Maar zoals velen wilde ik niet dat de NHS in elkaar zou storten, noch wilde ik zelf SARS-CoV-2 oplopen, of het aan iemand anders doorgeven. Ik zag er zelfs van af om mijn moeder en broers en zussen te omhelzen toen ik mijn familie eind 2020 bezocht.

Het bleek dat de wetenschap het slachtoffer was geworden van een giftig narratief van extreme urgentie en angst, een narratief dat snel werd overgenomen door de meeste regeringen en hun adviseurs over de hele wereld. De postulaten van Koch (het aantonen van een oorzakelijk verband tussen een microbe en een ziekte, die ons sinds hun formulering door de Duitse arts Robert Koch al meer dan honderd jaar goed van pas komen) werden summier terzijde geschoven ten voordele van correlatie.

De aanwezigheid van fragmenten van SARS-CoV-2, specifiek gericht en gedetecteerd met behulp van RT-PCR, werd het onweerlegbare bewijs dat SARS-CoV-2 de veroorzaker was van symptomen die zo algemeen waren dat ze gemakkelijk veroorzaakt konden worden door een hele reeks luchtwegen pathogenen en niet alleen virale.

Maar zodra je de noodzaak om causaliteit aan te tonen wegneemt, vervalt de geest in een soort gemeenplaats, want als het wetenschappelijk denken het aflegt, kan alles, als het maar vaak genoeg wordt beweerd. En zo werden wij, ieder van ons, een biologisch probleem.

We werden tot de ene of de andere groep gerekend: kwetsbaar of besmettelijk, een segregatie die voortduurt ondanks bewijs van reeds bestaande immuniteit en bijna-universele vaccinatie in het Verenigd Koninkrijk. En “test, test, test” was de manier waarop deze tweedeling in ons dagelijks leven werd geplant. Als je positief test, dan ben je infectieus. En als je negatief test, ben je kwetsbaar voor infectie.

Als gevolg daarvan werd een positief testresultaat synoniem met een klinisch geval. En hoewel (na enige druk van andersdenkende wetenschappers) de dagelijkse Britse Covid-19 sterftecijfers worden gerapporteerd als sterfgevallen door welke oorzaak dan ook binnen 28 dagen na een positieve Covid-19 test, werd het voorbehoud louter semantiek. In het publieke bewustzijn was Covid-19 de oorzaak van deze dagelijkse sterfgevallen; in mijn ogen waren de statistieken een dagelijkse aankondiging van de langzame dood van helder denken.

De ineenstorting van het helder denken lijkt sommigen ertoe te hebben gebracht het idee van de eliminatie van SARS-CoV-2 gelijk te stellen met, laten we zeggen, dat van de mazelen. Het fantasie-idee van een nul-Covid-wereld kan alleen iemand aanspreken die (bewust of onbewust) lijdt aan een dystopische obsessie met onsterfelijkheid. Maar wat nog veel erger is, we zijn niet langer alleen verantwoordelijk voor ons eigen welzijn.

We zijn nu belast met het redden van elk ander leven op de planeet van een ziekte waarvan het besmettingssterftecijfer niet ongebruikelijk is in vergelijking met andere ademhalingsziekten waarmee menselijke beschavingen hebben samengeleefd, geleden en hersteld.

De collectieve schuld voor de overdracht van de kleinste en meest glibberige van alle microben, virussen, was tot nu toe impliciet en wijselijk door de gemeenschap gedeeld als een prijs die het waard was te betalen voor het voortdurende proces van beschaving. Zoals professor Sunetra Gupta het formuleerde: “Deze keten van schuld is op de een of andere manier gelokaliseerd bij het individu in plaats van verdeeld en gedeeld te worden. We moeten de schuld delen. We moeten de verantwoordelijkheid delen. En we moeten zelf bepaalde risico’s nemen om onze verplichtingen na te komen en het sociaal contract te handhaven stand te houden.”

De komst van een vaccin om de menselijke bevolking te verlossen van de dreiging van een dodelijke ziekte zou een moment van wereldwijde viering moeten zijn. Maar voor de Zero Covid geest zijn Covid-19 vaccins een wapen in een strijd tegen de natuur, niet een vrijwillige gezondheidsinterventie om de kwetsbaren te beschermen. En wanneer mensen met hun neiging tot verward denken zich tegen de natuur keren, keren zij zich uiteindelijk altijd tegen hun medemensen.

Ik ben niet tegen vaccinatie, maar ik ben wel tegen de dwangcampagnes en het schuldgevoel-beleid om vaccinatie, of welke andere medische ingreep dan ook, te bevorderen. Het Covid-19 vaccin is voor mij niet langer een kwestie van gezondheid, maar een diepere kwestie van principe, van goede wetenschap, en van morele filosofie.

Met name het inschakelen van kinderen om volwassenen te beschermen in wat in feite een lopende klinische proef is, is gewoon ondoorgrondelijk. Het volstaat naar deze campagne te kijken om de enorme, oneerlijke en verkeerd voorgelichte last te zien die op kinderen rust. Degenen die beweren dat vaccinatie nodig is om scholen open te houden, hoeven maar een fractie dieper na te denken over hun argument om het verontrustende motief ervan te onderkennen, namelijk het vergemakkelijken van het nemen van een politieke beslissing.

Ik heb de eerste dosis genomen, maar ik wens geen deel te blijven uitmaken van het narratief van irrationalisme, angst en dwang dat het vaccinatieprogramma promoot. Het kan zijn dat ik de tweede dosis moet nemen als dat nodig is om te kunnen blijven werken of reizen om mijn familie te bezoeken; ik ben geen ideoloog. Maar voorlopig stop ik met de wereldwijde klinische proef met Covid-19 vaccins omdat deze moreel gezien verontrustend is, vanuit welke hoek je het ook bekijkt.

Het was de veteraan columnist Simon Jenkins die met een ongeëvenaarde voorkennis de toekomst zag waar we naar op weg waren. In The Guardian van 6 maart 2020 – iets meer dan twee weken voor de eerste lockdown van het Verenigd Koninkrijk – eindigde Jenkins zijn stuk met de volgende zin.

Het lijkt erop dat ze ons beide hebben gedaan.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Het systeem is in paniek, het narratief werkt niet meer, houd voet bij stuk, de vijand is aan het barsten

Volg Frontnieuws op Telegram