Vergelijk Irak met Oekraïne – Het is duidelijk dat het tijdperk van de wereldwijde suprematie van de VS voorbij is

De macht van Washington wordt plotseling bedreigd door een China met nieuw zelfvertrouwen en onrust onder leiders in het mondiale zuiden.

Het is een nuttig toeval dat de 20e verjaardag van de illegale aanval van George W. Bush en Tony Blair op Irak slechts enkele weken na de verjaardag van de illegale aanval van Vladimir Poetin op Oekraïne valt. Voor geen van beide oorlogen werd toestemming verleend door de VN. Beide worden gekenmerkt door massale vernietiging en een enorm verlies aan mensenlevens, schrijft Jonathan Steele.

De invasie en bezetting van Irak door Bush/Blair, en de chaotische gevolgen daarvan, hebben volgens één onderzoek het leven gekost aan meer dan een miljoen Iraakse burgers. De Amerikaanse strijdkrachten hebben talloze oorlogsmisdaden begaan, niet in de laatste plaats het martelen van gevangen soldaten. In het detentiecentrum Abu Ghraib bij Bagdad vernederden Amerikaanse officieren Iraakse gevangenen in strijd met de conventies van Genève. De invasie lokte wijdverspreid verzet uit, maar de Amerikaanse tactiek tegen de opstandelingen omvatte invallen in dorpen die leidden tot massamoorden op ongewapende burgers.

De wereld reageerde met afkeuring op de oorlog tussen Bush en Blair, maar er werd bijna niets tegen ondernomen. Er waren geen door de staat opgelegde sancties tegen de VS of Groot-Brittannië. Geen enkele onderzoeker van het Internationaal Strafhof nam bewijsmateriaal op om vervolging voor oorlogsmisdaden te onderbouwen. Enkele individuen en enkele mensenrechtenorganisaties riepen op om Blair in staat van beschuldiging te stellen wegens het plegen van agressie, maar geen enkele regering benaderde de VN met een resolutie om een strafzaak tegen hen te openen.

Kijk nu eens naar de heel andere reactie op de illegale oorlog van Vladimir Poetin tegen Oekraïne. Vrijwel elke westerse regering heeft in navolging van de VS sancties opgelegd aan de export van Rusland. De financiële belangen van Rusland in Amerikaanse banken zijn bevroren. Bij vrienden van Poetin is beslag gelegd op hun jachten en andere eigendommen – en een paar dagen geleden heeft het Internationaal Strafhof een arrestatiebevel tegen Poetin uitgevaardigd wegens vermeende oorlogsmisdaden in verband met de deportatie van kinderen uit Oekraïne.

Het contrast in de wereldwijde reactie op de twee oorlogen is leerzaam. Niets illustreert beter het verschil tussen het magere internationale gezag van Rusland en dat van de VS. Voor Poetin is het vernederend. Hij ziet zijn land misschien graag als een supermacht, maar in werkelijkheid heeft Rusland, afgezien van een enorm kernwapenarsenaal, wereldwijd weinig invloed en weinig buitenlandse vrienden. Poetin wordt alom bekritiseerd omdat hij een ouderwets imperium probeert te creëren door land in beslag te nemen en staten aan de west- en zuidgrenzen van Rusland te intimideren.

De VS voeren op hun beurt met groot succes een niet-territoriaal imperium nieuwe stijl. Zij hebben een enorme politieke en economische invloed op elk continent, domineren het internationale financiële systeem en exploiteren 750 militaire bases in meer dan 80 landen. Het grootste deel van de wereld durft zich niet te verzetten tegen het gezag van Washington.

Sommige analisten beweren dat als Rusland wordt verslagen in zijn huidige oorlog tegen Oekraïne, Europa voor het eerst in de geschiedenis zal kunnen genieten van een postimperiaal systeem van vreedzame betrekkingen en autonomie op het continent. Zij vergeten de NAVO. De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie begon in 1949 en wordt nog steeds gedeeltelijk voortgezet als instrument voor de Amerikaanse hegemonie in Europa. Bondgenoten kunnen weigeren deel te nemen aan militaire operaties van de VS, zoals Frankrijk en Duitsland in 2003 stoutmoedig deden boven Irak, maar ze veroordelen deze niet publiekelijk als illegaal of riepen niet op tot sancties.

Europeanen en sommige Amerikanen, waaronder vroegere en huidige hoge ambtenaren, die na de val van de Sovjet-Unie tegen de uitbreiding van de NAVO pleitten – of zelfs voor de opheffing van het bondgenootschap nu de vijand er niet meer was – hebben hun doel nooit bereikt. De Baltische staten en Polen snakten naar de bescherming van de imperiale Amerikaanse paraplu, die het Amerikaanse militair-industriële complex hoe dan ook niet zou opgeven.

Even onbereikbaar was het voorstel dat de NAVO de Russische Federatie zou uitnodigen om toe te treden, om zo de verzoening na de Koude Oorlog te bevorderen. Het mocht niet zo zijn. Hoewel de Russische leiders, zowel Michail Gorbatsjov als Boris Jeltsin, de verdeling van Europa wilden beëindigen, wilde Washington het bondgenootschap niet openstellen voor een nieuw lid dat het nucleaire potentieel van de VS zou kunnen evenaren en zijn politieke prioriteiten in twijfel zou kunnen trekken.

Nu, 30 jaar na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, zijn er tekenen dat de unipolaire wereld van de Amerikaanse dominantie wellicht ten einde loopt. De belangrijkste uitdager is niet Poetin’s Rusland, maar een steeds zelfverzekerder China. Ook leiders in het zuiden van de wereld roeren zich. In de eerste golf van schok over de Russische agressie tegen Oekraïne in februari vorig jaar stemden meer dan 140 VN-landen voor een veroordeling. Maar in totaal hebben slechts ongeveer 40 landen zich aangesloten bij de VS om Rusland sancties op te leggen. Terwijl het westen Oekraïne overspoelt met militair materieel, lijkt het idee dat het alleen maar helpt om Oekraïne te verdedigen twijfelachtig voor veel Aziatische, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse landen die vermoeden dat het einddoel een regimewisseling in het Kremlin is.

Uit een enquête van de European Council on Foreign Relations (ECFR) blijkt dat de publieke opinie in verschillende belangrijke landen aanzienlijk is verschoven. De mensen willen een snel einde van de oorlog in Oekraïne, zelfs als dat betekent dat Oekraïne zijn door het Westen gesteunde streven naar een overwinning opgeeft en het tijdelijke verlies van wat grondgebied aanvaardt. Niet alleen burgers van het autoritaire China denken er zo over. Dat geldt ook voor burgers in India en Turkije.

Josep Borrell, het hoofd buitenlandse zaken van de EU, zei vorige maand op de veiligheidsconferentie in München: “Ik zie hoe krachtig het Russische narratief is, zijn beschuldigingen van dubbele normen.” De Franse Emmanuel Macron zei dat hij “geschokt was door hoeveel geloofwaardigheid we verliezen in het mondiale zuiden”.

Sommigen vrezen een nieuwe koude oorlog, ditmaal tussen het westen en China. Anderen verwachten over tien jaar een multipolaire wereld waarin staten niet onder druk worden gezet om zich aan te sluiten bij de ene of de andere partij. Hoe dan ook, ondanks de opleving van de Amerikaanse macht in Europa als gevolg van de oorlog in Oekraïne, is het tijdperk van de Amerikaanse suprematie in de rest van de wereld wellicht snel voorbij.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Een paniekerig Imperium probeert Rusland een aanbod te doen “It Can’t Refuse”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: