“Unvaccinated Lives Matter”: zijn ongevaccineerden de nieuwe zwarten?

De geslaagde verdeling van de samenleving langs kunstmatig getrokken fronten door het volk is de grote, blijvende verdienste van het kanselierschap van Angela Merkel. En wat zij vóór Corona niet voor elkaar kreeg met de vluchtelingencrisis en de strijd tegen rechts, en daarna in de pandemie met de splitsing van jong tegen oud, van superverspreiders tegen risicogroepen, wordt nu – als een laatste furioso – bereikt met de geplande “vrijheden voor gevaccineerden en herstelden”.

Met deze strategie wordt nu definitief de bijl gelegd aan de sociale vrede. Nadat nog geen twee weken geleden was besloten tot een niet nader gespecificeerde maar landelijke lockdown-dictatuur op basis van incidenten, herontdekt het beleid nu plotseling de zegen van individuele rechten – en voert het precies datgene in wat sinds het begin van de pandemie om ethische en juridische redenen altijd werd afgekeurd, en zelfs in het rijk van de samenzweringstheorieën werd geduwd: privileges voor de gevaccineerden, met gelijktijdige discriminatie van de ongevaccineerden. En het credo van de “federale uniformiteit”, in naam waarvan de uniformiteit van de staten werd afgedwongen, wordt alweer afgezwakt, in die zin dat de staten deze keer op geheel verschillende wijze omgaan met de vrijheden voor de geïmmuniseerde, bericht journalistenwatch.com.

Ongevaccineerden mogen alleen nog maar elkaar ontmoeten

Maar zelfs als er een landelijke regeling komt, zoals vice-kanselier Olaf Scholz voor dit weekend al heeft aangekondigd, en de juiste juridische voorwaarden daarvoor worden geschapen: wat zijn de gevolgen voor de samenleving als op het hoogtepunt van de zomer volle straatcafés, pubs, biertuinen, theaters, bioscopen, badinrichtingen, maar ook hotels en stranden in populaire vakantieoorden weer de norm worden – maar alleen voor degenen die gevaccineerd zijn of hersteld zijn? “Ongevaccineerden moeten helaas buiten blijven” – en mogen elkaar alleen nog maar alleen ontmoeten?

Deze perversie van de gemeenschapsgedachte is niet alleen een afkeer van de “basissolidariteit”; zij betekent uitsluitingservaring van onberekenbare explosieve kracht. Vooral omdat onder de ongevaccineerden velen wellicht geen prik hebben genomen uit overtuiging of vastberaden weigering, maar eenvoudigweg omdat zij nog niet de gelegenheid hebben gehad dit te doen (let wel, voor beide vaccinaties, die noodzakelijk zijn voor een volledige immunisatie). Er is hier een aanzienlijk conflictpotentieel, dat niet alleen vrienden en families verscheurt, maar ook collegiale werkrelaties.

De vaccinatie-apartheid is de hoogste discipline van Merkels verdeeldheid. Het is veelzeggend dat niemand het heeft over het enige werkelijk passende en achterhaalde alternatief: de openstelling voor ALLEN, de terugkeer van alle grondrechten en vrijheden voor ALLEN. Wie gevaccineerd wil worden moet dat doen, wie dat niet wil moet het laten en leven met het “restrisico”, dat voor de getroffen leeftijdsgroepen lager is dan voor veel andere dodelijke ziekten, waarvoor wij vóór Corona altijd het huis uit mochten.

En aangezien de vaccinfabrikanten bekend hebben gemaakt dat er geen bescherming is tegen herinfectie en dus geen kudde-immuniteit, maar de vaccins alleen een ernstig ziekteverloop verzachten, speelt het argument van het doorgeven van virussen geen rol meer – omdat dit risico geen grotere bedreiging voor de gezondheid vormt dan een verkoudheid.

Het feit dat hierover met geen woord wordt gerept, terwijl steeds meer landen (vooral staten van de VS) ons laten zien – zelfs zonder vaccinatiedekking – dat men zonder Coronavrees zonder enige beperking goed kan leven: daar ligt het echte schandaal.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Duitse parlementsleden die voor aanscherping infectiebeschermingswet hebben gestemd staan op een dodenlijst