Scott Ritter: Ruslands overwinning op Oekraïne nadert

Nu de militaire operatie van Rusland in Oekraïne zijn 28e maand ingaat, kan gezegd worden dat het conflict verschillende fases heeft doorlopen, die op één na (de openingsfase) allemaal een uitputtingsoorlog als belangrijkste militaire filosofie hadden. Voor Westerse militaire waarnemers, geschoold als we zijn in wat wij beschouwen als de ‘moderne’ militaire filosofieën van manoeuvreoorlogsvoering, lijkt de Russische aanpak van gevechten primitief, een terugblik op de loopgravenoorlogen uit het verleden, waar mensenlevens gemakkelijk werden verhandeld in ruil voor een paar honderd meter landschap vol granaatinslagen, schrijft Scott Ritter.

Bij nadere bestudering, en met het voordeel van 27 maanden aan verzamelde gegevens, komt de Russische benadering van oorlogvoering naar voren als een progressieve toepassing van militaire kunst die rekening houdt met het geheel van het spectrum van oorlogvoering – tactieken met kleine eenheden, wapencapaciteit, inlichtingen, communicatie, logistiek, de defensie-economie en, misschien wel het allerbelangrijkste, de politieke realiteit. Het is van cruciaal belang om in gedachten te houden dat Rusland weliswaar het conflict inging met één enkele tegenstander (Oekraïne), maar dat binnen enkele maanden duidelijk werd dat Moskou te maken had met de cumulatieve militaire capaciteit van het collectieve Westen, waar de financiële, materiële, logistieke, bevel- en controle- en inlichtingenondersteuning van de NAVO was gekoppeld aan de Oekraïense mankracht om een militaire capaciteit te creëren die was ontworpen met de intentie om Rusland fysiek en mentaal uit te putten, om Rusland strategisch te verslaan door de condities voor zijn economische en politieke ineenstorting te bevorderen.

Dat Rusland deze strategische intentie van zijn verklaarde en niet-verklaarde tegenstanders al vroeg herkende, getuigt van het geduld en de visie van zijn leiderschap. Militaire waarnemers van buitenaf bekritiseerden het onvermogen van Moskou om Oekraïne in een vroeg stadium een knock-out klap toe te dienen en schreven deze mislukking toe aan slecht leiderschap en nog slechtere militaire capaciteiten van de kant van een Russische militaire machine die plotseling incompetent werd geacht. De realiteit was echter heel anders – Moskou was bezig met de strategische overgang van een vredestijd militaire houding. Aanvankelijk beoogde het een kortstondig conflict door de Oekraïense regering naar de onderhandelingstafel te dwingen (alleen om te worden gedwarsboomd door de westerse partners van Oekraïne, die ervoor kozen Oekraïne op te offeren in de hoop Rusland strategisch te verslaan in plaats van te kiezen voor een vreedzame oplossing), naar een houding die in staat was zowel het vermogen van Oekraïne om weerstand te bieden als het collectieve vermogen van het Westen om Kiev economisch en politiek te steunen, uit te putten.

Vanuit militair oogpunt is het strategische doel van Rusland altijd de “demilitarisering” van Oekraïne geweest. Aanvankelijk had dit bereikt kunnen worden door het Oekraïense leger op het slagveld te verslaan. Moskou was inderdaad goed op weg om dit doel te bereiken, zelfs nadat het zijn troepen had teruggetrokken uit de omgeving van Kiev en de andere Oekraïense gebieden die het in de eerste fasen van het conflict had bezet. Toen Rusland overging naar fase twee, was het doel de bevrijding van de Donbass-regio te voltooien. De gevechten die in mei en juni 2022 werden uitgevochten, brachten het Oekraïense leger bijna tot het breekpunt – langzame, slijpende operaties waarbij Rusland zijn vuurkrachtoverwicht uitbuitte om massale verliezen toe te brengen aan een leger met eindige mogelijkheden om zichzelf in stand te houden. Alleen het besluit van het collectieve Westen om enorme infusies van militaire middelen te geven – uitrusting, training, logistiek, bevelvoering en controle, en inlichtingen – redde de Oekraïners. Met de hulp van de NAVO was Kiev in staat om zijn uitgeputte leger weer op te bouwen en de tegenaanval in te zetten, waardoor de Russische troepen in de buurt van Charkov en Cherson werden teruggedrongen.

Dit militaire succes bleek de ondergang van Oekraïne en zijn westerse bondgenoten. De indrukwekkende territoriale winst die werd geboekt tijdens de offensieven in Charkov en Kherson, die plaatsvonden tussen eind augustus en midden november 2022, bleek een verdovend middel te zijn. Terwijl Rusland zich aanpaste aan de nieuwe realiteit van een uitgebreid conflict door honderdduizenden troepen te mobiliseren, een sterke verdediging op te bouwen en zijn defensie-industrie op oorlogssterkte te brengen, gingen de Oekraïners en hun NAVO-adviseurs ervan uit dat ze de successen van de zomer van 2022 gewoon zouden kunnen herhalen met een groots zomertegenoffensief in 2023.

Deze hoop bleek ijdel.

Op dat moment begonnen de Russen de principes van de uitputtingsslag in een meer omvattende vorm toe te passen. Terwijl Oekraïne en zijn NAVO-bondgenoten een enorme offensieve aanvalscapaciteit samenstelden die de laatste getrainde mankrachtreserves van Oekraïne combineerde met miljarden dollars aan westerse uitrusting en training, ging Rusland door met zogenaamde “gehaktmolen”-operaties in en rond de stad Artjomovsk (in Oekraïne bekend als Bakhmut). Deze gevechten leverden aan beide kanten enorme verliezen op. Rusland was echter niet alleen in staat om deze verliezen te absorberen, maar ook om strategische reserves te blijven opbouwen. Oekraïne, aan de andere kant, verspilde tienduizenden troepen en miljarden dollars aan moeilijk vervangbaar militair materieel dat was bestemd voor het tegenoffensief in de zomer van 2023. Toen de Oekraïners begin juni 2023 dan eindelijk met hun tegenoffensief begonnen, deden ze dat met strijdkrachten die ontoereikend waren voor hun taak. In de loop van de volgende maanden, tot in de herfst, liep het Oekraïense leger vast tegenover de Russische verdediging, die geoptimaliseerd was om de aanvallers te verslaan.

Tegen de tijd dat het tegenoffensief tot stilstand kwam, in december 2023, was Oekraïne militair gezien op. De strijdkrachten hadden hun reserves aan mankracht opgebruikt. De NAVO had haar voorraden beschikbaar militair materieel uitgeput. En het Westen was politiek uitgeput geraakt bij het vooruitzicht van een conflict zonder einde dat leek uit te monden in een eindeloze cyclus van goed geld naar kwaad geld gooien, terwijl het strategische doel om Rusland te verslaan niet werd bereikt.

Moskou daarentegen kwam in een goede positie uit het Oekraïense tegenoffensief van 2023. Vanuit militair oogpunt hadden de Russen de uitputtingsslag met Oekraïne en het collectieve Westen gewonnen – volgens militaire wiskunde verbruikte Oekraïne veel meer mankracht en materiële middelen dan het kon aanvullen, waardoor Kiev elke dag dat het conflict voortduurde fysiek zwakker werd, terwijl de Russen veel meer mankracht en materiële middelen verzamelden dan Oekraïne kon vernietigen, waardoor Rusland elke dag dat het conflict voortduurde sterker werd.

Economisch gezien waren Oekraïne en zijn westerse steunpilaren uitgeput. De terugslag van de agressieve anti-Russische sancties die het Westen had opgelegd, had de industriële capaciteit van de Europese leden van het NAVO-bondgenootschap om de reikwijdte en omvang van de militaire steun aan Oekraïne vol te houden ernstig beperkt, terwijl de binnenlandse politieke realiteit in de VS, versterkt door het feit dat het land verwikkeld was in een felbevochten verkiezingscyclus, het Amerikaanse vermogen om Oekraïne financieel te steunen verlamde. De militaire en economische uitputting van Oekraïne en het collectieve Westen had een grote invloed op het vermogen van deze coalitie om politieke steun te verlenen aan een oorlog die geen duidelijk vooruitzicht had op een goede afloop.

Hoewel het conflict voor Rusland zeker niet zonder kosten is geweest, betekende de aanpak van het leiderschap, het creëren van omstandigheden op het slagveld om de vijandelijke verliezen te maximaliseren en de eigen verliezen te minimaliseren, dat Moskou 2024 inging in een veel sterkere positie op militair, economisch en – misschien wel het belangrijkst – politiek gebied. Er wordt wel gezegd dat oorlog een verlengstuk is van politiek met andere middelen, en dit is geen uitzondering op het aloude adagium. De laatste verkiezingsoverwinning van de Russische president Vladimir Poetin heeft het leiderschap in Moskou een politiek mandaat gegeven dat Rusland aanzienlijk sterker maakt, vooral in contrast met de verzwakte houding van Oekraïne.

Het is in een dergelijke context dat het Russische offensief ten noorden van Charkov moet worden geëvalueerd. Vanuit militair-politiek oogpunt heeft de operatie een specifiek doel – de Oekraïense strijdkrachten terugdringen van de grens met Rusland, zodat Oekraïense artillerie- en raketsystemen niet langer Russisch grondgebied kunnen bestoken. Maar dit offensief heeft een groter doel – het Oekraïense leger verder decimeren, om de grotere taak van “demilitarisering”, die het Kremlin heeft gesteld, te voltooien.

Rusland slaagt hierin. Eerst en vooral heeft Moskou, door ten noorden van Charkov aan te vallen, Kiev gedwongen om niet alleen de laatste van zijn mobiele strategische reserves in te zetten als antwoord, maar ook, omdat deze strijdkrachten onvoldoende sterk zijn, Oekraïne te dwingen om eenheden op de oostelijke contactlijn, in Cherson, Zaporozhye en Donbass, weg te strepen en om te leiden naar de richting van Charkov. Het uitputten van de reserves is een essentieel onderdeel van de algemene Russische uitputtingsstrategie. Bovendien worden deze troepen, terwijl ze zich verplaatsen naar de regio Charkov, onderschept door Russische lucht-, raket- en drone-aanvallen, waardoor hun gevechtskracht verder afneemt. Het resultaat is dat Oekraïne nu een langere verdedigingslinie verdedigt met nog minder strijdkrachten dan waarmee het begon.

We hoeven niet te verwachten dat de Russische inspanningen in de richting van Charkov zullen stoppen. Rapporten geven aan dat Moskou aanzienlijke troepen aan het verzamelen is tegenover de Oekraïense stad Sumy. Als Rusland daar een nieuwe aanvalsrichting zou openen, zou Oekraïne moeite hebben om voldoende troepen te vinden voor een levensvatbare verdediging. En op een gegeven moment moeten we verwachten dat extra reserves hun opwachting maken op andere delen van het slagveld, misschien in Zaporozhye, of Donetsk, of Lugansk, waar de Oekraïense strijdkrachten tot het uiterste zijn uitgerekt.

Het doel van een uitputtingsslag is om je vijand zo ver uit te putten dat verdere weerstand onmogelijk is. Dit is sinds april 2022 het doel van Moskou. En het is nog steeds het doel. Het Kharkov-offensief is gewoon de huidige manifestatie van de voortzetting van deze strategie en de duidelijkste aanwijzing tot nu toe dat het Russische eindspel in Oekraïne nadert.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het “onverklaarbare” vermogen van Rusland om westerse agressie te weerstaan

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: