Op 1 november werd de Amerikaanse luchtmacht gedwongen om de testvlucht van een Minuteman III intercontinentale ballistische raket (ICBM) op explosieve wijze te beëindigen. Dit betekende dat de raket in de lucht werd opgeblazen nadat hij tijdens de vlucht niet nader gespecificeerde anomalieën vertoonde voor technici die de voortgang in de gaten hielden.
De testlancering, uitgevoerd door het Global Strike Command van de Amerikaanse luchtmacht, is volgens de luchtmacht “onderdeel van routinematige en periodieke activiteiten die bedoeld zijn om aan te tonen dat het nucleaire afschrikmiddel van de Verenigde Staten veilig, betrouwbaar en effectief is om bedreigingen van de 21e eeuw af te schrikken en onze bondgenoten gerust te stellen,” schrijft Scott Ritter.
De Amerikaanse luchtmacht onderhoudt zo’n 400 Minuteman III, opgeslagen in silo’s en ogenschijnlijk 24 uur per dag paraat om te reageren op elke potentiële strategische dreiging die gericht is tegen de Verenigde Staten en/of haar bondgenoten. De Minuteman III is de landcomponent van de ‘nucleaire triade’ van de Amerikaanse strategische afschrikking (de andere twee zijn de zeecomponent van Trident-raketten aan boord van Ohio-klasse onderzeeërs en de luchtcomponent van speciaal aangewezen B-52 en B-2 bemande bommenwerpers).
De Minuteman III werd ontwikkeld in 1968, een verbetering van het oorspronkelijke Minuteman I raketontwerp uit 1958. Hij werd operationeel in 1970. Oorspronkelijk was de Minuteman III ontworpen om drie onafhankelijk gerichte kernkoppen te dragen, maar hij werd uitgerust met één enkele kernkop als onderdeel van het nu ter ziele gegane START II-verdrag, dat zowel door de VS als Rusland werd geratificeerd, maar nooit in werking trad.
Hoewel het New START-verdrag dat nog steeds van kracht is het aantal kernkoppen dat de Minuteman III kan dragen niet beperkt, betekenen de kernkopbeperkingen van het vorige verdrag dat de Minuteman III nog steeds wordt uitgerust met één enkele kernkop, hoewel de Amerikaanse luchtmacht routinematig testvluchten uitvoert met Minuteman III-raketten die zijn uitgerust met drie kernkoppen.
Het is de bedoeling dat de Minuteman III vanaf 2029 wordt vervangen door een nieuwe generatie Amerikaanse ICBM’s op land, de Sentinel. Sommige Minuteman III raketten zullen in dienst blijven totdat de Sentinel volledig is ingezet ergens midden tot eind 2030.
Ergens vorig jaar kreeg een Britse Vanguard onderzeeër, die 16 nucleair bewapende Trident II raketten aan boord had, tijdens duikoperaties een mechanisch defect dat, als het niet verholpen was, had kunnen leiden tot een catastrofe voor de 140 bemanningsleden die op dat moment aan boord waren.
De Vanguard-klasse onderzeeërs (er werden er vier gebouwd) kwamen in 1993 in dienst en zullen volgens de huidige planning ergens in 2030 worden vervangen door de nieuwe Dreadnaught-klasse raketonderzeeër. De Vanguard vertegenwoordigt het geheel van de Britse nucleaire afschrikkingsmacht. In 2017 voerde een Vanguard-klasse onderzeeër een mislukte testlancering uit van een Trident II raket die geheim werd gehouden voor het Britse parlement tijdens verhitte debatten over de toekomst van de Britse onafhankelijke nucleaire afschrikking.
De mislukkingen van de verouderende Amerikaanse en en Britse strategische nucleaire afschrikkingsmacht staat in schril contrast met een reeks succesvolle tests die zijn uitgevoerd door de Russische tegenhangers, waaronder de recente lanceringen van een moderne Bulava raket vanaf een nieuwe Borei-klasse onderzeeër, een Yars ICBM uitgerust met een geavanceerde Avangard hypersonische kernkop, en de succesvolle testlancering van een nieuwe nucleair aangedreven Burevestnik kruisraket (de Russen zijn ook niet immuun voor testfiasco’s, zoals bleek uit het falen van een Sarmat zware ICBM eerder dit jaar).
Het op de markt brengen van een nieuwe generatie Russische strategische kernraketten zet zowel de VS als het VK onder druk om dure moderniseringsprogramma’s door te zetten op een moment dat de concurrentie om financiering voor binnenlandse politieke uitdagingen heeft gezorgd in beide naties.
Ontbrekend wapenbeheersingskader
Wat de zaken nog ingewikkelder maakt, is het ontbreken van een uitvoerbaar kader voor wapenbeheersing om te voorkomen dat de haast om nieuwe strategische systemen in te zetten door alle drie de naties ontploft in een wapenwedloop die het strategische machtsevenwicht dat al tientallen jaren bestaat, zou kunnen destabiliseren. Op grond van de onverenigbaarheid van strategische wapenbeheersing met de VS op een moment dat het officiële beleid van Washington is om Rusland strategisch te verslaan, heeft Moskou zijn deelname aan het New START-verdrag opgeschort.
Het New START-verdrag loopt af in februari 2026. Hoewel zowel Rusland als de VS hebben aangegeven geïnteresseerd te zijn in een vervolgverdrag dat het strategische evenwicht zou handhaven dat bestond onder New START, maakt het gebrek aan voortdurend contact tussen wapenbeheersingsonderhandelaars van de VS en Rusland het hoogst onwaarschijnlijk dat er op tijd een nieuw verdragsinstrument klaar is om New START te vervangen.
Maar het is een feit dat Rusland een dergelijke optie waarschijnlijk niet zal nastreven, zelfs als het mogelijk zou zijn. Gebaseerd op een reeks gesprekken met hooggeplaatste Russische functionarissen die goed op de hoogte zijn van strategisch nucleair beleid, zijn Russische functionarissen niet langer geïnteresseerd in het proberen op te lappen van een wapenbeheersingsrelatie met de VS die gebaseerd is op de erfenis van de Koude Oorlog. De heersende stemming in Rusland is dat de VS door de jaren heen te kwader trouw heeft onderhandeld en wapenbeheersing heeft willen gebruiken als een middel om de strategische dominantie van de VS in stand te houden in plaats van nucleaire pariteit en stabiliteit.
Als er verdragen worden onderhandeld die een minimum aan wederzijds voordeel opleveren, zoals het anti-ballistische raketverdrag en het INF-verdrag (Intermediate Nuclear Forces), trekken de VS zich terug zodra het verdrag onverenigbaar wordt geacht met de strategische doelstellingen van de VS, zoals raketverdediging of het reageren op ontwikkelingen buiten het kader van het verdrag (zoals Chinese raketsystemen die niet onder het INF-verdrag vallen).
De Russen geloven dat de strategische wapenverminderingsverdragen, individueel en collectief, nooit ontworpen zijn om nucleaire pariteit te bereiken, maar eerder om de nucleaire superioriteit van de VS in stand te houden. Het New START-verdrag is aangewezen als een voorbeeld van dubbelhartigheid van de VS, waar de regering-Obama kwesties met betrekking tot raketreductie apart hield van raketverdediging, beloofde om beide apart aan te pakken, om vervolgens weg te lopen van raketverdediging zodra het raketreductieverdrag (New START) was geratificeerd.
Als New START in 2026 afloopt, positioneert Rusland zichzelf om zijn huidige nucleaire moderniseringsprogramma’s voort te zetten zonder enige beperkingen van het verdrag. Dit zal de nucleaire moderniseringsinspanningen van zowel de VS als het VK bemoeilijken, omdat hun vervolgcapaciteiten, die tegen honderden miljarden dollars worden ontwikkeld, inferieur zullen zijn aan de systemen die Rusland aan het ontwikkelen is.
Rusland zal geen enkel onderhandelingsproces accepteren dat zijn strategische voordeel teniet wil doen, vooral niet zolang de VS en zijn westerse bondgenoten een beleid omarmen dat Rusland afschildert als een strategische vijand en streeft naar de strategische nederlaag van Rusland.
Als er enige hoop is op een heropleving van de nucleaire wapenbeheersing tussen de VS en Rusland, dan zal dat niet gebeuren via een middel dat de erfenis van de Koude Oorlog in stand houdt.
In plaats daarvan zal er een nieuwe strategische relatie moeten ontstaan die gebaseerd is op moderne realiteiten, waarbij de VS ofwel enorme hoeveelheden geld moet uitgeven om nucleaire pariteit met Rusland te bereiken of moet onderhandelen vanuit een positie van strategische inferioriteit.
De tijd van onbetwiste Amerikaanse nucleaire superioriteit is voorbij.
Of Amerikaanse beleidsmakers zich kunnen aanpassen aan deze nieuwe omstandigheden valt nog te bezien. Maar als ze dat niet doen, zal dat alleen maar leiden tot een onvermijdelijke wapenwedloop die de VS niet kan winnen en waarvan de gevolgen fataal kunnen zijn voor de hele wereld.
de USA kan niets zonder zijn vazallen lees verraders dat blijkt maar weer ze winnen het niet van de russen maar beter is geen oorlog natuurlijk want dat gaat teNkosten van de EU VK USA EN HUN VAZALLEN
Klopt volledig, in Europa (buiten Orban) zit het vol met verraders en hielelikkers en dan verschieten ze dat extreem rechts aan de macht komt.
Oké ik lach mij een ongeluk om de Noord-Koreaanse leider Rocketman die nu over ICBM’s beschikt die half Amerika in as kan veranderen.
Inderdaad, kostelijk!
Lachen moeten we niet: de VS en hun Joodse touwtrekkers bezitten nog een enorm potentieel om de wereld in een diepe ellende te storten bij hun Untergang.
Heel nuchter en onderbouwd artikel, van Scott Ritter.