Rusland maakt zich op voor een moedige nieuwe wereld

De aankondiging vrijdag van de Russische president Vladimir Poetin dat hij zich herkiesbaar stelt voor een vijfde ambtstermijn kwam niet als een verrassing. Dat hij de aankondiging deed tijdens een ceremonie in het Kremlin waarbij de Held van Rusland-medailles werden uitgereikt aan militairen die hadden deelgenomen aan de militaire operatie van Rusland tegen Oekraïne, is wel opvallend, schrijft M.K. Bhadrakumar.

Poetin bleek te reageren op een aansporing van de Held van de Volksrepubliek Donetsk Artjom Zjoga, commandant van het beroemde Sparta Bataljon (die zijn zoon Vladimir opvolgde, die in 2022 op 28-jarige leeftijd stierf en postuum de titel “Held van Rusland” kreeg) dat de hele Donbass hem graag zou zien deelnemen aan de verkiezingen. Het lijdt geen twijfel dat kolonel Zjoga een collectieve wens van het Russische volk heeft verwoord.

De oorlog in Oekraïne is een bepalende gebeurtenis gebleken in het politieke leven van Poetin. Toen de speciale militaire operatie eind februari 2022 begon, werd aanvankelijk gedacht dat deze van korte duur zou zijn en dat president Vladimir Zelensky zou ingaan op het Russische aanbod om te onderhandelen. Maar waar Moskou gruwelijk de mist in ging, was dat de VS zich niet met zo’n geestdrift in een proxyoorlog met hen zou mengen en Zelensky zou manipuleren om geen vrede te zoeken. (Zie een uitstekend Engelstalig verslag van de sabotage van het Akkoord van Istanbul door de VS, getiteld Peace for Ukraine, geschreven door een vooraanstaande Duitse trojka van een diplomaat, een historicus en een generaal).

Poetin stuurde de speciale militaire operatie uiteindelijk het bos uit door een tactische terugtrekking van troepen in de noordelijke sectoren, door een grote mobilisatie van troepen toe te staan om een uitputtingsoorlog te voeren en door opdracht te geven tot een effectieve versterking van de frontlinie op meerdere niveaus. Achteraf gezien keerden zijn militaire beslissingen het tij van de oorlog en overtrof de Russische bewapening en militaire technologie wat de VS en de NAVO aan Kiev leverden.

Op dit moment rukken de Russische troepen op over de 900 km lange frontlijn en het momentum zou hen zelfs ver over de Dnjepr kunnen brengen. De Krim en de Zwarte Zee lopen geen ernstig gevaar; de vier nieuwe gebieden zijn rijk aan grondstoffen en Rusland controleert alle havens in de strategische Zee van Azov, die een belangrijke toegangsroute is voor Centraal-Azië vanuit de Kaspische Zee via het Wolga-Don-kanaal.

Hoewel de VS er niet in is geslaagd een militaire overwinning te behalen in Oekraïne, zal de regering Biden proberen het conflict zo lang mogelijk tot in 2024 te rekken in de hoop Rusland te laten bloeden in een slopende strijd zoals in Afghanistan in de jaren tachtig. Maar het is ijdele hoop.

Sergey Naryshkin, hoofd van de Russische buitenlandse inlichtingendienst, schreef vorige week in het tijdschrift Razvedchik (The Intelligence Operative) dat “het zeer waarschijnlijk is dat verdere steun voor de junta in Kiev, vooral gezien de toenemende ‘giftigheid’ van het Oekraïense thema voor de trans-Atlantische eenheid en de Westerse samenleving als geheel, het verval van het internationale gezag van het Westen zal versnellen.

“Oekraïne zelf zal veranderen in een ‘zwart gat’ dat materiële en menselijke hulpbronnen absorbeert naarmate het verder gaat,” vervolgt hij. “Uiteindelijk lopen de VS het risico om nog een Vietnam’ te creëren, waar elke nieuwe Amerikaanse regering mee te maken krijgt totdat een verstandig iemand met de moed en vastberadenheid om deze vicieuze cirkel te doorbreken het roer overneemt in Washington.”

Oekraïne blijft een prioriteitskwestie voor Rusland en dat is een van de belangrijkste redenen waarom de Russische elite en het hele land willen dat Poetin tot 2030 aan de macht blijft. De kern van de zaak is dat Poetin ook op briljante wijze het economische en sociale beleid heeft aangepast om het leven van de gewone Russen te vrijwaren van de gebruikelijke ontberingen die kenmerkend zijn voor een ‘oorlogseconomie’. Het leven gaat verder en de ‘nieuwe normaliteit’ werkt goed.

Poetin heeft het doel van de VS geëlimineerd om Rusland te verstrikken in een schijnbaar moeras – waardoor de Russische economie in een neerwaartse spiraal zou terechtkomen, de sociale onvrede zou worden aangewakkerd en de voorwaarden zouden worden gecreëerd voor een opstand tegen het regime – om Rusland te verzwakken en het van het wereldtoneel te verwijderen als een steeds effectiever tegenwicht tegen de westerse hegemonie door het aanwakkeren van splijtende tendensen die de eenheid en integriteit van de Russische Federatie bedreigen.

In werkelijkheid zijn de prestaties van Poetin een werk in uitvoering en blijft zijn aanblijven aan de macht een voorwaarde voor de wederopstanding van Rusland als een ‘supermacht’ die in sommige opzichten zelfs die van de Sovjet-Unie overtreft in omstandigheden die zowel een uitdaging vormen als kansen bieden die creatief moeten worden aangegrepen in een volatiele wereldomgeving in een historische overgang.

Poetin heeft het water getest en Rusland als het ware aan de goede kant van de geschiedenis gezet, hetgeen in contrast staat met de wanorde en het gebrek aan overtuiging en leiderschap in de VS en het trans-Atlantische systeem als geheel.

Als het bovengenoemde essay van Naryshkin (getiteld 2024Is the Year Of the Geopolitical Awakening) als maatstaf wordt genomen, kan worden verwacht dat de wereld in transitie een traject zal volgen dat er als volgt uitziet:

• Een fundamenteel conflict tussen de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ wereld, dat zich gedurende de drie decennia sinds het einde van de koude oorlog onder de oppervlakte heeft gerijpt, is “in een open fase gekomen” met het begin van de speciale militaire operatie van Rusland en heeft in het afgelopen jaar “een geografisch alomvattend karakter gekregen.”
• Een toenemend aantal landen die “de ideeën van multipolariteit delen en een traditioneel wereldbeeld aanhangen” zetten zich af tegen de globalistische en anti-humanistische agenda van het Westen.
• Als gevolg daarvan nemen de risico’s op instabiliteit toe, wat leidt tot “een toename in de chaotische aard van de processen die plaatsvinden in de arena van het buitenlands beleid”.
• De opkomende situatie vereist “opmerkelijke terughoudendheid en vooruitziendheid” van wereldleiders.
• Samengevat doet de huidige situatie “steeds meer denken aan een klassenrevolutionaire situatie, waarin de ‘hogere klassen’ in het aangezicht van de verzwakkende Verenigde Staten niet langer hun eigen leiderschap kunnen bieden, en de ‘lagere klassen’, zoals de Angelsaksische elite naar alle andere landen verwijst, niet langer willen gehoorzamen aan Westerse dictaten.”
• Om hun mondiale hegemonie te behouden, zal de Euro-Atlantische elite het platgetreden pad volgen van het creëren van gecontroleerde chaos – het destabiliseren van de situatie in belangrijke regio’s door sommige ‘recalcitrante’ staten tegen andere op te zetten en “daaromheen een subsysteem te vormen als operationele en tactische coalities die door het Westen worden gecontroleerd.”
• Echter, “verantwoordelijke wereldspelers, vooral Rusland, China en India en enkele anderen, tonen hun bereidheid om resoluut weerstand te bieden aan externe bedreigingen en onafhankelijk crisismanagement te implementeren.” Zelfs de naaste bondgenoten van de VS streven ernaar hun externe relaties te diversifiëren omdat ze te weinig vertrouwen hebben in Amerika als leverancier van veiligheid. De uitbarsting van het Israëlisch-Palestijns conflict is “een ontnuchterend voorbeeld” voor veel Westerse politici.
• Tegen een dergelijke achtergrond “zal het wereldtoneel gekenmerkt worden door een verdere intensivering van de confrontatie tussen de twee geopolitieke principes – namelijk het Angelsaksische, of eiland, ‘verdeel-en-heers’ en het continentale ‘verenig-en-leid’ dat hier lijnrecht tegenover staat. Manifestaties van deze felle confrontatie in het komende jaar zullen worden waargenomen in zelfs de meest afgelegen gebieden van de wereld.”

Interessant is dat in Naryshkins prognose niet de Indo-Pacific maar de “Arabische wereld” in 2024 “de belangrijkste arena van de strijd voor een nieuwe wereldorde” zal blijven. Het essay verscheen overigens aan de vooravond van Poetins dagenlange reis naar de VAE en Saoedi-Arabië op woensdag, waar hij een heldenontvangst kreeg. In een buitengewone hoffelijkheid van de gastlanden werd Poetins presidentiële jet geflankeerd door vier bewapende Su-35 multi-role straaljagers van de 4e ++ generatie die bekend staan om hun grote gevechtskracht, hoge snelheid en ongeëvenaard vliegbereik.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Van Imperiale mislukkingen naar Imperiale excuses

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: