Ik ben in Koersk en wil verslag doen van mijn eerste indrukken hier, want de oorlog in Koersk is heel anders dan wat ik ken van de Donbass.
Ik ben momenteel in Koersk om een idee te krijgen van de situatie ter plaatse en wil hier mijn eerste indrukken delen. Het eerste wat me opviel in Koersk waren de luchtalarmsirenes. Het voelt alsof er elk uur luchtaanvallen zijn in Koersk en soms kun je de luchtverdediging horen vuren. Dat is een groot verschil met bijvoorbeeld Donetsk, waar ik nooit een luchtalarmsirene hoorde, maar wel steeds explosies, schrijft Thomas Röper.
De stad Koersk zelf lijkt vredig en het leven gaat gewoon door. Zonder de voortdurende sirenes zou je je als vreemdeling niet eens realiseren dat er oorlog is in de directe omgeving. Restaurants gaan nu echter eerder dicht omdat er minder klanten zijn en veel mensen blijven op dit moment liever thuis.
De compleet andere oorlog
Het is anders als je de stad uitrijdt. Ik reisde met een groep vrijwilligers die humanitaire hulp brengen naar mensen op het platteland en naar soldaten. Er wordt veel gedoneerd aan de soldaten in Rusland en vrijwilligers brengen het praktisch direct naar de frontlinie. We hadden vooral drinkwater en drones bij ons.
Ik heb al eerder gehoord hoe erg de oorlog veranderd is. Een jaar geleden was ik nog aan het front in Donbass, wat natuurlijk eng was omdat je constant explosies en het fluiten van artilleriegranaten boven je hoofd hoorde. Maar in principe had je een zeker gevoel van veiligheid in de loopgraven omdat het vrij onwaarschijnlijk is dat een granaat direct “op je hoofd” valt, zoals ze hier zeggen.
Drones hebben dat veranderd. Je kunt kamikaze-drones nauwelijks zien, en als je ze ziet, is het meestal al te laat. En ze worden gericht op soldaten in loopgraven of zelfs rijdende auto’s. Dat is het eerste dat anders was dan in de Donbass: in Koersk deden we onze beschermende vesten en helmen op omdat het risico bestaat dat je op een landweggetje plotseling en gericht door een drone wordt aangevallen.
We hadden een stoorzender en een apparaat om drones te lokaliseren in onze auto. Het apparaat gaf verschillende keren alarm en we moesten de stoorzender aanzetten zodat de piloot van de drone het contact met de drone verloor en ons niet kon aanvallen. Dit geeft een bedrieglijk gevoel van veiligheid, want de trackingapparaten zijn allesbehalve honderd procent betrouwbaar. Een van de drones die we traceerden was overigens van Amerikaanse makelij. Tijdens de reis zagen we ook herhaaldelijk uitgaande luchtverdedigingsraketten.
Wat de situatie in Koersk nog onheilspellender maakt, is het feit dat er in Koersk, in tegenstelling tot in Donbass, geen duidelijke frontlinie is. De Oekraïners zijn na het binnentrekken van de Koersk-regio zo goed als uitgezwermd en je weet eigenlijk nooit of er misschien een Oekraïense stoottroep in het volgende bosje zit. Dit maakt oorlogvoering in Koersk ook erg moeilijk, omdat de situatie de facto volledig onduidelijk is.
In tegenstelling tot de Donbass heb je altijd een zinkend gevoel in je maag als je vanuit Koersk in westelijke richting vertrekt. Bovendien hebben de drones een steeds groter bereik en daarom begint het gevaar van gericht vuur 30 kilometer voor de “grijze zone” waar de gevechten plaatsvinden.
Ik was niet direct in de frontlinie (of wat ze hier de frontlinie noemen). Maar toen we ’s avonds de humanitaire hulp afleverden, was het al donker en zagen we gigantische lichtflitsen aan de horizon die de halve horizon verlichtten. Vermoedelijk werden daar “Fabs” gebruikt, dat zijn Russische vliegtuigbommen met een gewicht tot drie ton. Een andere journalist, die uit Donetsk komt, zei dat hij deze lichteffecten vaak zag aan het einde van de strijd om Avdeyevka, toen het Russische leger de Oekraïense vestingwerken bestreed met “Fabs”.
De ontheemden
Wat me het meest interesseert aan deze reis is hoe de mensen hier met de situatie omgaan. Ik heb een vluchtelingencentrum bezocht en met veel mensen gesproken. Er wordt overigens goed voor de vluchtelingen gezorgd, ze waren erg blij met de accommodatie en het eten, maar veel van hen klaagden over de autoriteiten omdat er geen georganiseerde evacuatie was. Blijkbaar waren de autoriteiten volledig overrompeld door de Oekraïense verrassingsaanval op 6 augustus; in ieder geval vertelden mensen ons hoe ze op eigen houtje moesten vluchten met een paar bezittingen omdat er niets was georganiseerd door de autoriteiten. Ik weet niet of dat overal het geval was, maar er werd me verteld over een paar specifieke plaatsen.
Velen waren zo verrast door de aanval dat het voor hen al te laat was om te vluchten. Het Russische ministerie van Burgerbescherming heeft een hotline waar mensen vrienden en familieleden kunnen bellen die zijn achtergelaten. Samen met het leger probeert het ministerie deze mensen dan te evacueren in reguliere speciale operaties als ze in omstreden gebieden wonen. In de regel kan er echter niets worden gedaan voor mensen die in gebieden wonen die door Oekraïne worden gecontroleerd.
Hier heeft een stichting naam gemaakt, die in 2022 werd opgericht door de jonge vrouw Jana Chaikina en oorspronkelijk alleen humanitaire hulp verleende. Na de aanval op Koersk stelde ze echter ook evacuatieteams samen van vrijwilligers die hun leven riskeerden door met mijnen bezaaide bossen en velden te sluipen om mensen te evacueren uit betwist of zelfs door Oekraïne bezet gebied. Ik sprak met Jana en haar vrijwilligers, van wie de verhalen echt de rillingen over de rug lopen. Ik zal de interviews vertalen en publiceren.
De evacués vertelden me dat de eerste soldaten die aankwamen Polen waren. Ze gedroegen zich “beestachtig” en pas toen de Oekraïense soldaten arriveerden, werd alles min of meer draaglijk, zeggen de vluchtelingen. De Oekraïeners, op voorwaarde dat het reguliere soldaten waren en geen eenheden van de nationalistische organisaties, gedroegen zich netjes tegenover de burgers, volgens wat ik hoorde. De Polen daarentegen schoten naar verluidt lukraak op burgers, mikten op hun benen en lieten hen vervolgens achter om op straat te sterven. Tot mijn verbazing hoorde ik ook over Israëlische huurlingen.
De kerncentrale
Een van de helpers met wie ik op reis was, werkt in de kerncentrale van Koersk. Overigens kon ik de kerncentrale al van verre zien liggen toen we in westelijke richting reden.
De man vertelde me dat de situatie in de kerncentrale ernstiger is dan zelfs de Russische media melden. Volgens hem wordt de kerncentrale meerdere keren per dag aangevallen door drones, wat in de kerncentrale van Koersk veel gevaarlijker is dan in de kerncentrale van Zaporozhye. De reden hiervoor is dat de kerncentrale van Koersk een kerncentrale van het Tsjernobyl-type is, wat betekent dat er geen beschermende betonnen behuizing rond de reactor zit. De kerncentrale van Koersk is daarom veel kwetsbaarder voor aanvallen dan de kerncentrale van Zaporozjye.
Met bijtende ironie sprak de man over het recente bezoek van Rafael Grossi, het hoofd van het Internationaal Atoomagentschap, aan de kerncentrale. Volgens hem was dat de enige dag waarop er geen luchtalarm was in de kerncentrale. De Oekraïners gedroegen zich die dag “op hun best”, maar hervatten de beschietingen de volgende dag.
Tot zover mijn eerste indrukken van mijn bezoek aan Koersk, ik zal later meer melden en ook foto’s en video’s publiceren.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
De tweede slag om Koersk – De dodenmars van het Oekraïense leger
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Dit klinkt niet al te best, laat ik het maar eufemistisch zeggen.
Een goed stuk Frontnieuws.
Goede journalistiek van Thomas Röper
Vind ik ook Tigron, ik ben benieuwd naar het vervolg.
Mijn vader, oud marinier en OVWer op Java, zou gezegd hebben: “Alles wat Poolse kloten heeft naar de verdommenis.”
Ben er een paar geweest maar kan het ook geen sympathiek land vinden. Ik heb ook wel eens gezegd dat de aarde zich beter kan openen en Polen opslokken. Maar daar staan weer anderen tegenover.
Polen haten iedereen, omdat ze Niets bewerkstelligen in hun wereld én daarbuiten..hun arbeiders hier zijn ook maar goed voor drugs en nog wat andere bhulshit…🤏
Zuipen en roekeloos rijden bedoel je. Maar laats is er bij een klant van mij, een boer… eentje op de horens genomen en met de ambulance weggevoerd. Wat is er gebeurd, in de Betuwe heeft de boer daar een stier staan op de uiterwaarden van de Rijn. Die Pool wilde in de Rijn gaan vissen en klom over het hek. Dat ging niet goed. Eigen schuld zei de politie. Kon er wel om lachen.
Het wordt trouwens nog gekker, het kan altijd gekker. De week daarvoor was al een pool tot aan zijn middel de Rijn in gevlucht toen die stier hem achterna zat. Hahahaha. Maar ja, zonder Polen wordt er geen fruit geoogst in de Betuwe. Marokkanen, die we zat hebben verdommen het. laat staan de rest uit de Sahel, waar we ook al een overschot aan hebben als ik het mag geloven. Zo is het dan ook wel weer.
Gerasimov en shoigu zeggen dat alles onder controlle is, dan is dat ook zo.
Helaas kan Prighozin niet zien dat hij het allemaal mis… oh wacht…
Mooie Patek Phillipe aanschaffen is belangrijker voor de top dan het land
Rare Polen. Ik weet van iemand die naar Polen verhuisd is dat ze heel veel asielers opnemen.
De Polen zelf zwermen uit over Europa voor werk dat er in Polen zelf niet is. Rara waar leven de nieuwkomers van?
Iets van van EU.
Waar leeft Polen van, laad me raden, EU SUBSIDIE???? Op die asielzoekers? Onder andere!
Vast een raar een ideetje van me.
Inderdaad
Volhynia (film) – Wikipedia
Volhynia or Hatred (Polish: Wołyń) is a 2016 Polish war drama directed by Wojciech Smarzowski. The film is set in the 1939–1943 time frame and its central …
Meest brutale ww2 film tot nog toe die ik gezien heb