Het Syrië-verhaal, zo lijkt het, is niet zo eenvoudig als “president Assad kwam ten val” en de “technocratische salafisten” kwamen aan de macht.
Op één niveau was de ineenstorting voorspelbaar. Het was bekend dat Assad al enkele jaren onder invloed stond van Egypte en de VAE. Ze drongen er bij hem op aan om te breken met Iran en Rusland en zich meer op het Westen te richten. Al zo’n 3-4 jaar was hij bezig met het geleidelijk signaleren en uitvoeren van zo’n stap. Iran werd vooral geconfronteerd met toenemende obstakels over operationele zaken waarbij ze samenwerkten met Syrische troepen. Zijn overstap was bedoeld als een boodschap aan Iran, schrijft Alastair Crooke.
De financiële situatie van Syrië – na jaren van Amerikaanse Caesar-sancties, plus het verlies van alle landbouw- en energie-inkomsten die door de VS in beslag waren genomen in het bezette noordoosten van Syrië – was catastrofaal. Syrië had gewoon geen economie.
Ongetwijfeld werd de toenadering tot Israël en Washington aan Assad voorgesteld als de enige praktische uitweg uit zijn dilemma. Normalisatie’ zou kunnen leiden tot het opheffen van sancties, drongen ze bij hem aan. En Assad was er volgens degenen die contact met hem hadden (zelfs te elfder ure voor de HTS ‘invasie’) van overtuigd dat Arabische staten die dicht bij Washington staan liever voor zijn blijvende leiderschap zouden kiezen dan Syrië ten prooi te zien vallen aan salafistische fanatici.
Voor alle duidelijkheid: Moskou en Teheran hadden Assad gewaarschuwd dat zijn leger (als geheel) te fragiel, te onderbetaald en te veel doordrongen van en omgekocht door buitenlandse inlichtingendiensten was om de staat effectief te kunnen verdedigen. Assad werd ook herhaaldelijk gewaarschuwd voor de dreiging van Idlib jihadisten die Aleppo wilden innemen, maar de president negeerde niet alleen de waarschuwingen – hij weersprak ze.
Hij kreeg niet één, maar twee keer een zeer grote externe troepenmacht aangeboden, zelfs in ‘de laatste dagen’, toen Jolani’s milities oprukten. Assad weigerde. “We zijn sterk,” zei hij de eerste keer tegen een gesprekspartner; maar kort daarna, bij een tweede gelegenheid, gaf hij toe: “Mijn leger loopt weg.”
Assad werd niet in de steek gelaten door zijn bondgenoten. Toen was het al te laat. Hij had al te vaak gedraaid. Twee van de hoofdrolspelers (Rusland en Iran) waren gefrustreerd en niet meer in staat om te helpen – zonder de toestemming van Assad.
Een Syriër die de familie Assad kende en die vlak voor de invasie in Aleppo lang met de president had gesproken, vond hem verrassend optimistisch en onverstoorbaar – hij verzekerde zijn vriend dat er genoeg strijdkrachten (2500) in Aleppo waren om Jolani’s bedreigingen het hoofd te bieden en liet doorschemeren dat president Sissi misschien bereid was om Syrië te helpen. (Egypte was natuurlijk bang dat islamisten van de Moslim Broederschap de macht zouden grijpen in een voormalige seculiere Ba’athistische staat).
Ibrahim Al-Amine, redacteur van Al-Akhbar, merkte een soortgelijke perceptie van Assad op:
“Assad leek er meer vertrouwen in te hebben gekregen dat Abu Dhabi in staat was om zijn probleem met de Amerikanen en sommige Europeanen op te lossen, en hij hoorde veel over economische verleidingen als hij zou instemmen met de strategie om uit de alliantie met de verzetsgroepen te stappen. Een van Assad’s medewerkers, die bij hem bleef tot de laatste uren voordat hij Damascus verliet, zegt dat de man nog steeds hoopte dat er iets groots zou gebeuren om de aanval van de gewapende groeperingen te stoppen. Hij geloofde dat “de Arabische en internationale gemeenschap” liever zouden zien dat hij aan de macht bleef dan dat islamisten het bestuur van Syrië zouden overnemen.”
Maar zelfs toen de troepen van Jolani zich op de snelweg M5 naar Damascus bevonden, deden de Assad-familie in het algemeen en belangrijke functionarissen geen moeite om zich voor te bereiden op een vertrek, of om goede vrienden te waarschuwen aan dergelijke eventualiteiten te denken, zei de gesprekspartner. Zelfs toen Assad op weg was naar Hmeimin op weg naar Moskou, werd er geen advies om ‘weg te gaan’ naar vrienden gestuurd.
Die laatste zeiden dat ze na het stille vertrek van Assad naar Moskou niet wisten wie precies, of wanneer, het Syrische leger had bevolen zich terug te trekken en zich voor te bereiden op de overgang.
Assad bezocht Moskou kort op 28 november – een dag na de aanvallen van de HTS in de provincie Aleppo en hun snelle opmars naar het zuiden (en een dag na het staakt-het-vuren in Libanon). De Russische autoriteiten hebben niets gezegd over de inhoud van de ontmoetingen van de president in Moskou en de familie Assad zei dat de president ook met gesloten lippenuit Rusland was teruggekeerd.
Vervolgens vertrok Assad uiteindelijk naar Moskou (ofwel op 7 december, nadat hij met een privévliegtuig meerdere vluchten naar Dubai had gemaakt, ofwel op 8 december) – waarbij hij opnieuw vrijwel niemand in zijn naaste en familiekring vertelde dat hij voorgoed vertrok.
Wat was de oorzaak van deze mentaliteit? Niemand weet het, maar familieleden speculeerden dat Bashar Al-Assad emotioneel ernstig gedesoriënteerd was door de ernstige ziekte van zijn vrouw Asma, aan wie hij zo gehecht is.
Eerlijk gezegd konden de drie hoofdrolspelers duidelijk zien welke kant de gebeurtenissen opgingen (de kwetsbaarheid van de staat was geen verrassing), maar de ontkenningsmentaliteit van Assad en de daaruit voortvloeiende snelheid van de militaire ontknoping was de verrassing. Dat was de echte ‘black swan’.
Wat was de aanleiding? Erdogan eist al jaren dat Assad ten eerste onderhandelt met de ‘legitieme Syrische oppositie’, ten tweede de grondwet herformuleert en ten derde een persoonlijke ontmoeting heeft met president Erdogan (iets wat Assad consequent heeft geweigerd). Alle drie de machten drongen er bij Assad op aan om te onderhandelen met de ‘oppositie’, maar dat wilde hij niet en hij wilde ook Erdogan niet ontmoeten. (Beiden verafschuwen elkaar). De frustratie hierover was groot.
Erdogan is nu onbetwistbaar ‘eigenaar’ van ‘voormalig Syrië‘. Ottomaans irredentistisch sentiment is extatisch en vraagt om meer Turks revanchisme. Anderen – de meer seculiere stadsbewoners van Turkije – zijn echter minder enthousiast over het vertoon van Turks religieus nationalisme.
Erdogan zou wel eens (of binnenkort) last kunnen krijgen van koperswroeging: Ja, Turkije staat als nieuwe huisbaas van Syrië, maar hij is nu ‘de verantwoordelijke’ voor wat er verder gebeurt. (HTS is duidelijk ontmaskerd als een Turkse proxy). Minderheden worden vermoord; brute sektarische executies gaan steeds sneller; sektarisme wordt steeds extremer. Er is nog steeds geen Syrische economie in zicht; geen inkomsten en geen brandstof voor de benzineraffinaderij (voorheen geleverd door Iran).
Erdogans pleidooi voor een vernieuwd en verwesterd Al Qaida dreigde altijd al flinterdun te blijken (zoals de sektarische moorden op wrede wijze aantonen). Zal Jolani erin slagen om zijn al-Qaeda-in-een-pak make-over op te leggen aan zijn heterodoxe volgelingen? Abu Ali al-Anbari, destijds (2012-2013) de hoogste adjudant van al-Baghdadi, gaf deze vernietigende beoordeling van Jolani:
“Hij is een sluw persoon; twee gezichten; aanbidt zichzelf; geeft niet om zijn soldaten; is bereid hun bloed op te offeren om naam te maken in de media – gloeit als hij zijn naam hoort noemen op satellietzenders.”
Hoe dan ook, één duidelijk resultaat is dat Erdogans list het voorheen (en meestal) verstilde soennitische sektarisme en Ottomaanse imperialisme weer heeft aangewakkerd. De gevolgen zullen talrijk zijn en zich over de hele regio verspreiden. Egypte is al ongerust – net als koning Abdullah in Jordanië.
Veel Israëli’s zien zichzelf als de ‘winnaars’ van het Syrische eindpunt – aangezien de aanvoerlijn van de As van Verzet in het midden is doorgesneden. De Israëlische veiligheidschef Ronan Bar werd waarschijnlijk ingelicht door Ibrahim Kalin, het Turkse hoofd van de inlichtingendienst, toen ze elkaar op 19 november in Istanboel ontmoetten over de verwachte invasie in Idlib – op tijd voor Israël om het staakt-het-vuren in Libanon in te stellen en de doorgang van Hezbollah-troepen naar Syrië te belemmeren (Israël bombardeerde onmiddellijk alle grensovergangen tussen Libanon en Syrië).
Toch zouden de Israëli’s wel eens kunnen ontdekken dat een opnieuw aangewakkerde salafistische ijver niet hun vriend is – en uiteindelijk ook niet in hun voordeel.
Iran zal op 17 januari 2025 het langverwachte defensieakkoord met Rusland ondertekenen.
Rusland zal zich concentreren op de oorlog in Oekraïne en zich afzijdig houden van het Midden-Oosten moeras – om zich te concentreren op de langzame wereldwijde herstructurering die aan de gang is, en op de Big Picture poging om Trump te zijner tijd de Aziatische ‘Hartland’ en BRICS veiligheidsbelangen te laten erkennen, en om het eens te worden over een grens aan de Rimland (Atlantische) veiligheidssfeer, zodat er overeenstemming kan worden bereikt over samenwerking op het gebied van wereldwijde strategische stabiliteit en Europese veiligheid.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
En de UN heb je nergens over gehoord…. hoezo souterrain land….. de wef UN ” leider” was ook op de laatste BRICS vergadering aanwezig …… dat zou voor iedereen alle alarmbellen af moeten laten gaan over de BRICS .
En de Amerikaanse “Caesar-sancties” – iemand?
https://www.justsecurity.org/71189/the-new-u-s-caesar-sanctions-on-syria-are-illegal/
En weer zien we hoe de Zio-Anglo kolonie zijn neus overal in moet steken. Mss is het midden-oosten wel bestemd om zijn eigen ding te doen. Laat de heethoofden met rust ipv er misbruik van te maken voor profijt door wapenhandel. Zeer waarschijnlijk is het waar dat er zware mishandelingen waren in de gevangenissen in Syria, maar waar zijn al die “vrijgelaten gevangenen” nu? Hebben we dat al gezien in de MSM?
Ik denk dat die zogenaamde martelgevangenen hoax uit de koker van de CIA en MI6 komen. Kijk ook maar naar het hoax verhaal van CNN over de laatste martelgevangene uit die staatsgevangenis. Het huidige bewind van ex terroristen komt ook uit hun koker..
De USA heeft ooit een Amerikaanse organisatie opdracht gegeven om oorlogsmisdaden in Syrië te noteren nog voor de misdaden gepleegd waren ,dus nog voor de door CIA opgezette opstand tegen Assad , Dus dat zegt wel veel over de bedoelingen van de US, Eerst Assad ten val brengen en dan de publieke opinie te manipuleren om hun gelijk te krijgen door misdaden bloot te leggen zonder erbij te zeggen dat zij (de US ) de aanstokers waren van deze misdaden.
Ik heb links en de moslims nog niet gehoord over de genocide op Christenen en diverse moslimstromingen die er nu aan de gang is.
Slechts krekels…
En ondertussen heeft Gaza… nooit bestaan
Alexander de grote (356 – 323 vChr) is toen hij met zijn strijdmacht op weg was naar Egypte door Gaza getrokken.
Dit verhaal gaat al terug tot de Ba Kochba opstand toen het volk Juda statenloos werd nadat Judea werd veranderd naar Palestina.