Eeuwenlang hebben Europeanen te maken gehad met censuur. Je zou censuur zelfs kunnen beschouwen als een van die geroemde “Europese waarden,” hoewel maar weinig moderne Europeanen, gehersenspoeld door globalistische propaganda, dat zullen geloven.
Al snel na de uitvinding van de drukpers legde de Rooms-Katholieke Kerk een rigide systeem van censuur op dat een groot deel van de christelijke wereld bestreek. Het was meestal onbuigzaam in gebieden waar de geletterdheid laag was, zoals Spanje en andere plaatsen in Zuid-Europa. In Nederland, dat in het midden van de 15e eeuw de wereld aanvoerde met een alfabetiseringsgraad van bijna 20%, oplopend tot 80% in het begin van de 18e eeuw, was de censuur te verwaarlozen in vergelijking met de meeste andere landen, schrijft Hans Vogel.
De controle van de kerk over wat mensen mochten lezen werd verzwakt door de Reformatie en de revoluties tussen 1789 en 1848. Daarna werd censuur in verschillende vormen een standaardkenmerk van veel seculiere regimes.
Nadat Duitsland aan het eind van de negentiende eeuw bijna 100% geletterdheid had bereikt, zijn een paar andere landen erin geslaagd hetzelfde te doen, maar vandaag de dag, met het massale gebruik van social media, neemt de geletterdheid snel af. In Duitsland is tot een derde van de afgestudeerden functioneel analfabeet. De situatie is niet wezenlijk anders in andere Europese landen, misschien iets beter in Zuid-Europa.
Tegelijkertijd worden in de EU nieuwe vormen van censuur ingevoerd. Vandaag de dag is het de Europese Commissie, de ongekozen regering van de EUSSR, die vastbesloten is om social media te censureren. Deze aanval is gericht op “haatzaaien,” wat een breed gedefinieerd begrip is. In wezen wordt het mensen onmogelijk gemaakt om hun woede, irritatie en ja, zelfs haat te uiten: allemaal volkomen normale en legitieme menselijke emoties. Eigenlijk is dit weer een poging van een stel ongekozen, middelmatige politici om kritiek op hun beleid te voorkomen. Velen vragen zich af hoe om te gaan met deze nieuwe draai aan de schroef door een totalitair regime.
Het zou echter niet al te moeilijk moeten zijn om de hernieuwde aanval van de EuSSR op “haatdragende taal” te weerstaan. Door “haatdragende taal” systematisch te vermijden, kan men nog steeds effectieve kritiek uitoefenen, bijvoorbeeld door hyperbool en sarcasme te gebruiken. Dit heeft als bijkomend voordeel dat het zeer moeilijk te identificeren is door nieuwe technologieën zoals AI. Het is daarom onzeker of de EU-Commissie erin zal slagen haar critici het zwijgen op te leggen.
In deze context kan het verhelderend zijn om te kijken hoe Argentijnse dissidenten omgingen met de plotselinge komst van meedogenloze censuur halverwege de jaren zestig. Eind juni 1966 installeerde een door de VS gesteunde staatsgreep een militaire dictatuur onder generaal Juan Carlos Onganía. De junta richtte zich op iedereen die als “links,” “socialistisch,” “communistisch” of “radicaal” (een politieke partij die radicaal antiklerikaal was) werd beschouwd en de censuur was dienovereenkomstig breed. Vreemd genoeg speelden de vrouwen van legerkolonels een centrale rol in het censuursysteem. Hun gebrek aan algemene kennis en opleiding zorgde af en toe voor een komische noot, zoals toen ze de import van boeken over kubisme verboden omdat ze dachten dat het met Cuba te maken had, waar Fidel Castro een paar jaar eerder aan de macht was gekomen. Voor iedereen die in het openbaar zijn mening wilde geven of commentaar wilde geven op zaken van algemeen belang, was er maar weinig ruimte om te manoeuvreren.
In mei 1967 verscheen het eerste nummer van een nieuw populair geschiedenistijdschrift: Todo es Historia (Alles is Geschiedenis). Op de omslag van dat eerste nummer stond een portret van Juan Manuel de Rosas, die van 1828 tot 1852 leider was van Argentinië en alom werd veracht door de liberalen die aan de macht waren sinds Rosas was afgezet. In het historische narratief dat de natie was gaan domineren, was Rosas verreweg de meest verachtelijke figuur.
Maar omdat Rosas er alles aan had gedaan om te voorkomen dat de Engelsen, en in mindere mate de Fransen, de lokale economie overnamen, werd hij door veel nationalisten ook beschouwd als de ware held van de natie. Er was immers nauwelijks een uitgesprokener nationalist te vinden onder de negentiende-eeuwse historische figuren.
De keuze voor Rosas om de cover van het nieuwe tijdschrift te sieren was daarom duidelijk relevant en tegelijkertijd een welsprekende kritiek op het militaire regime die universeel werd begrepen. Met andere woorden, het was een soort meme. Opgemerkt moet worden dat in die tijd kranten, tijdschriften en populaire boeken meestal werden verkocht (en uitgestald) via duizenden kiosken op de straathoeken van Buenos Aires en andere Argentijnse steden.
Op de cover van het tweede TeH-nummer (juni 1967) stond het portret van Hipólito de Yrigoyen (nog een meme!), de president van Argentinië die werd afgezet door de eerste militaire staatsgreep in 1930. Hij was erin geslaagd om de neutraliteit van Argentinië tijdens de Eerste Wereldoorlog te bewaren ondanks Engelse druk en werd beschouwd als een echte nationalist en waardige opvolger van Rosas. Op een dieper niveau geloofden bepaalde delen van het publiek de geruchten dat Yrigoyen eigenlijk ook een (buitenechtelijke) zoon van Rosas was.
Het belangrijkste was echter dat het tweede nummer van TeH een artikel bevatte over het lot van de Rosales, een kanonneerboot van de Argentijnse marine die in 1892 vertrok om deel te nemen aan de grote internationale marineshow in Spanje als onderdeel van de festiviteiten ter ere van de vierde honderdste verjaardag van de ontdekking van de Nieuwe Wereld door Columbus in 1492. Het schip haalde de Atlantische Oceaan echter nooit, omdat het tijdens een storm voor de kust van Uruguay zonk. Alleen de officieren wisten hun leven te redden en hun verhalen over de gebeurtenis werden gretig verslagen door de Argentijnse pers. Totdat een paar dagen later de scheepskok levend werd aangetroffen nadat hij was aangespoeld in Uruguay. Zijn verhaal was anders: toen het duidelijk was dat de Rosales op het punt stond te zinken, dwongen de officieren de bemanning benedendeks, sloten de luiken en redden zichzelf in de enige reddingsboot van het schip. De kok redde zijn leven door overboord te springen.
Het daaruit voortvloeiende schandaal schaadde aanzienlijk het prestige van de Argentijnse marine en militaire officieren in het algemeen. Door dit verhaal te publiceren, sloeg de oprichter en redacteur van TeH, Félix Luna, een serieuze en zeer effectieve slag tegen het Onganía-regime. Bovendien, omdat het allemaal waar was en goed gedocumenteerd, kon het regime er niets aan doen. Hoewel het opmerkelijk goed ging met de Argentijnse economie, werd de junta door iedereen veracht en gehaat, niet in de laatste plaats vanwege de idiote censuur. De opstand van arbeiders en studenten in 1969 en de eerste groepen stads- en plattelandsguerrilla’s verzwakten het regime zo ernstig dat het verkiezingen moest toestaan en het toneel moest verlaten (1973).
Hoewel TeH inmiddels een vaste plaats heeft verworven in het Argentijnse historiografische landschap, met artikelen van hoge kwaliteit, mag niet worden vergeten dat het begon als een soort heimelijk oppositieblad. Trouw aan zijn oorsprong schuwt het nog steeds de controverse niet.
Het Argentijnse voorbeeld bevat enkele waardevolle lessen voor burgers van EU-lidstaten die nu geconfronteerd worden met alomvattende censuur. De geschiedschrijving van de meeste EU-landen is vrij goed ontwikkeld en beschikt over een ware rijkdom aan goed gedocumenteerd gepubliceerd onderzoek, zowel in academische tijdschriften als in populaire magazines. Daarom is er zeker geen tekort aan verhalen met een verwoestend politiek potentieel dat extreem schadelijk zou zijn voor alle takken van het regime van de EuSSR.
Censuur kan enige tijd werken, maar zeker in moderne samenlevingen is het moeilijk en misleidend (en uiteindelijk zelfvernietigend) voor de machthebbers om een strikte censuur voor langere tijd te handhaven. Tot hun grote ontsteltenis kwamen negentiende-eeuwse Europese staatslieden, zoals Klemens von Metternich en François Guizot, daar al in 1848 achter.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
In Duitsland is tot een derde van de afgestudeerden functioneel analfabeet.
De politieke stellingname, een maatstaf voor inburgering, dat immigranten goed de taal moeten kennen, is een van de meest ergerlijke illusies, vooral als je het niveau kent van een gesprek waar vrouwen zo mee vereerd zijn dat het de nieuwe definitie werd van geslachtsrijp.
Het percentage functioneel analfabetisme stijgt ook in Nederland met de dag en heeft bijna alles te maken met al die slimmeriken die hier iedere dag binnenwandelen om achteroverleunend te wachten op het gevuld worden van hun geldbuidel en als dat niet verloopt volgens plan, een grote bek opentrekken en de omgeving molesteren. Het heeft te maken met te weinig ontwikkelde hersencellen ten gevolge van inteelt wat een gangbare situatie is in de meeste moslimlanden. Na vele generaties zie je het effect van deze devaluatie terug in het gedrag van deze mensen.
Sky , you got a good point.but that is what the elites are wanting. People with no brain..
The most practical way to fight censorship would be to take all the various puppets of the World Shadow Government, such as Keir Starmer, Mark Rutte, Kaja Kallas, Emmanuel Macron, Olaf Scholz, Joe Biden, Justin Trudeau, Bill Gates, Klaus Schwab, George Soros, douse them in gasoline, and burn them alive, just to teach a lesson and send a warning to potential future puppets!