Het leven door de ogen van de vaccingewonden

Ik ga sommigen van u zich ongemakkelijk laten voelen. Omdat ik de afgelopen veertien maanden als een door vaccinatie aangetast persoon geleefd heb, ben ik eraan gewend om de meeste mensen zich erg ongemakkelijk te laten voelen, schrijft Caroline Pover.

Ik maak mensen ongemakkelijk omdat ik praat over wat mij overkomen is – ik ben heel open over de veertig en nog wat symptomen die precies negen uur na een enkele dosis AstraZeneca begonnen.

Meestal hoef ik de mensen niet eens te vertellen wat er precies gebeurd is. Alleen de woorden, “Ik heb een bijwerking van een Covid-vaccin gekregen,” zijn al genoeg om allerlei onverwachte reacties te krijgen.

Dit zijn mijn favorieten …

“Je hond is net gestorven … dat moet smart zijn. Neemt je nog een nieuwe?”

“Het is waarschijnlijk de menopauze. Heb je HRT geprobeerd?”

“Klinkt als Seasonal Affective Disorder. Wacht maar tot de zon tevoorschijn komt.”

En als antwoord op meerdere tekenen van nierfalen, kreeg ik te horen: “Stop met naar het nieuws te kijken. Boek een massage.”

Dat laatste advies kwam van een ziekenhuis van NHS 111.

Ik heb geen massage geboekt. Ik maakte een afspraak met mijn dierenarts. Om mijn urine te testen. Die bevestigde inderdaad tekenen van nierfalen.

Maar het waren niet die antwoorden die mij verbijsterd hebben – elk van die mensen zocht op zijn eigen manier naar redenen en probeerde oplossingen aan te dragen.

De reacties die mij verbijsteren – en die ik nog steeds krijg – zijn die van: “O, ik ben drie keer geprikt en ik mankeer niets.”

Wij reageren niet op die manier op een andere gezondheidstoestand, of een ander trauma. Als iemand ons toevertrouwt dat hij een miskraam gehad heeft, zeggen wij niet: “O, ik heb drie gezonde kinderen,” of als iemand ons vertelt over het huiselijk geweld waarmee hij te maken heeft, zeggen wij niet: “O, mijn partner is geweldig. Zo aardig en zachtaardig.”

Geen fatsoenlijk mens vindt het gepast om op de pijn van een ander te reageren door hem over zijn eigen vreugde te vertellen. Maar het schijnt wel oké te zijn als u praat met iemand met een vaccinletsel.

Vaccingewonden vinden geen medeleven als wij voor de eerste keer met mensen over onze pijn proberen te praten.

Dus leren wij te zwijgen, denkend dat niemand het begrijpt of er genoeg om geeft om het zelfs maar te proberen, totdat wij een andere gemeenschap van mensen ontdekken. Of zij ontdekken ons. Mensen die onze verhalen willen horen.

Zij willen onze verhalen zo graag horen dat zij platforms wijden aan het delen ervan. Die platforms zijn meeslepend om te lezen of te bekijken. Het ene verhaal na het andere wordt verzameld door mensen die zeggen dat ze ons een stem willen geven, maar er niet bij stilstaan hoe zachtjes we moeten worden vastgehouden als we spreken.

Wij praten en wij praten en wij praten omdat wij niet kunnen geloven dat er eindelijk iemand luistert. Wij delen details over onze kwetsbaarste momenten – over de onophoudelijke lichamelijke pijn, over het onvermogen om te functioneren, over de intense suïcidale gedachten die onze geest overnemen op een angstaanjagende manier die eerder chemisch dan emotioneel aanvoelt.

En als wij klaar zijn, en het platform zijn verhaal heeft gedaan, blijven wij weer alleen achter, met alleen die gedachten als gezelschap. Alleen voelen die gedachten nu op de een of andere manier nog luider. Ik ken geen andere soorten trauma’s waarbij dit massaal oogsten van de verhalen van echte mensen acceptabel is.

Op de een of andere manier zijn wij, in onze wanhopige behoefte aan hulp, onderworpen geraakt aan een groeiend voyeurisme rond de door vaccinatie verwonde mensen, dat even ongepast is als de manier waarop wij behandeld worden door degenen die weigeren te erkennen dat wij bestaan. Wij vinden geen medelijden in deze uitbuiting.

Wij vinden de moed om ons uit te spreken en dan ontdekken wij verhalen over onszelf op het internet, vergezeld van verheugende commentaren over hoe wij alles wat ons overkomen is, verdiend hebben omdat wij zo dom waren.

Onze steungroepen worden geïnfiltreerd door mensen die daar zijn om ons te vertellen dat we allemaal dood gaan, en ik vraag me af … gaat er iemand in steungroepen voor kanker om iedereen te vertellen dat ze dood gaan?

Wij krijgen berichten van mensen die zeggen dat zij willen helpen en die dan veel moeite doen om ons alles te vertellen over het vergif in ons lichaam. Over de blijvende schade die wij onszelf hebben toegebracht. Maar raad eens – het zal allemaal weggaan als u deze speciale thee drinkt. Of u aanmeldt voor heel veel tests, maar nee … er is geen behandeling. Alleen maar heel veel dure tests. Men zegt ons dat wij God in ons leven moeten toelaten, want alleen Hij kan ons nu helpen.

Mededogen vinden wij nergens.

Een groot deel van mijn leven is gewijd aan het streven naar mededogen. Het gebrek aan mededogen dat ik de afgelopen veertien maanden heb gezien, nu ik de wereld bekijk door de lens van een door vaccinatie aangetast persoon, heeft mij zeer verontrust. Wat is er met ons mededogen gebeurd?

Ik kom tot de conclusie dat wij ons mededogen verloren hebben, omdat onze wereld zich niet prettig voelt bij pijn.

Onze wereld moedigt ons aan om onze pijn te verbergen in alcohol, medicijnen, voedsel, werk, seks, lichaamsbeweging, tv, sociale media, of welke andere afleiding dan ook waarmee iemand wat geld kan verdienen. Pijn wordt geuit door woede, oordeel en beschuldigingen, of welke andere methode dan ook die iemand het gevoel geeft de controle te hebben. Of men verwerkt het door zich af te sluiten en de pijn helemaal niet te uiten.

En nu heeft de Covid-wereld mensen in kampen geduwd die geen ruimte laten voor iemand die pijn heeft. ZE gunt u zelfs uw eigen pijn niet.

De Covid-wereld koestert niet alleen woorden als antivax en samenzweringstheorie, maar ook woorden als sheeple en face-nappy. Al deze woorden ontmenselijken. Al deze woorden verhinderen verder begrip voor een ander mens. Al deze woorden weerhouden ons ervan de tijd te nemen om de pijn van een ander te begrijpen. Deze woorden weerhouden ons ervan onze eigen pijn te erkennen.

De vaccingewonden passen niet in de nieuwe Covid-wereld. Wij hebben geen toegang tot de afleidingen die ons vroeger misschien wel ter beschikking stonden.

Lichaamsbeweging kan onze toestand verergeren, velen van ons kunnen niet werken, nieuwe voedselintoleranties maken elke maaltijd tot een uitdaging, en de meesten van ons durven niet in de buurt van alcohol te komen.

Onze pijn gaat verder dan wat er met ons lichaam gebeurt – onze pijn bestaat elke keer als wij zien dat een vriend zijn profielfoto verandert om zijn vaccinatiestatus aan te kondigen, ze bestaat in het AA-bord dat naar het vaccinatiecentrum aan het eind van de weg wijst, ze bestaat in de rij mensen die wij er voor zien staan.

Onze pijn bestaat elke keer als wij een foto zien van iemand die zijn mouw oprolt. Onze pijn bestaat in de weken en maanden die voorbijgaan sinds wij van onze beste vrienden gehoord hebben. Onze pijn bestaat in de stilte aan de telefoon, nadat een dokter ons heeft gezegd dat wij zijn tijd niet langer mogen verspillen en de hoorn ophangt. Onze pijn bestaat in de wetenschap dat wij dit onszelf hebben aangedaan.

Wij hebben maandenlang onze eigen lichamelijke en emotionele pijn geleefd, gevoeld en geademd. Wij hebben geen andere keus gehad dan te leren ons op ons gemak te voelen met pijn. Wij behoren tot de meest barmhartige mensen die u ooit zult ontmoeten.

Een paar weken geleden liep ik op een drukke markt een vriendin tegen het lijf. Wij hadden elkaar in maanden niet gezien. Zij vroeg hoe het met mij was, en ik vertelde haar dat mijn hoofd en ogen al dagen weer kloppend waren. Daar op straat ging zij voor mij staan, en legde haar koele handen zachtjes aan weerszijden van mijn hoofd. Op dat ogenblik van vriendelijkheid begonnen de tranen over mijn gezicht te stromen.

Mijn huilen bracht haar niet van haar stuk. Zij liet mij huilen. Zij hoefde mij niet tegen te houden. Ze hoefde me niet te helpen. Zij hoefde niets voor zichzelf te doen. Zij stond daar maar terwijl ik snikte, met haar handen nog steeds op mijn slapen, en het kon haar niets schelen dat wij op straat stonden, omringd door verkeer en mensen. Op dat moment deed haar mening over vaccins of Covid of vaccinatieverwondingen of wat dan ook er niet toe.

Zij voelde zich op haar gemak met mijn pijn. Bent u dat ook?

Caroline Pover is de auteur van The Covid Vaccine Adverse Reaction Survival Guide (verkrijgbaar bij Amazon en www.carolinepover.com). Het boek is ook verkrijgbaar via www.ukcvfamily.org, een steungroep voor mensen met vaccinatieschade in het Verenigd Koninkrijk (verkoop via UKCVFamily genereert inkomsten om de steungroep draaiende te houden). De bovenstaande tekst komt uit een toespraak die Caroline hield op de Better Way Conference in Bath op 21 mei 2022.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

VACCINBESCHADIGDEN DOSSIER

Top viroloog voorspelt dodelijke COVID varianten voor de gevaccineerden in “de komende twee maanden”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: