Genoeg van Benjamin Netanyahu?

Ik heb in het verleden gespeculeerd dat de dag zou komen waarop president Donald Trump, met zijn enorme ego, het beu zou worden om gemanipuleerd en gecontroleerd te worden door de Amerikaanse Israël-lobby en door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in het bijzonder. Ik dacht en hoopte dat hij zo geïrriteerd zou raken dat hij het heft in eigen handen zou nemen en een einde zou maken aan de zogenaamde ‘tail wags the dog‘-relatie  die Israël al zo lang in het zadel houdt. Hoewel ik niet te veel wil lezen in een aantal recente ontwikkelingen, is dit de eerste aanwijzing dat het niet goed gaat met de relatie van Washington met wat eufemistisch wordt aangeduid als “Amerika’s beste vriend en naaste bondgenoot.”

Veel waarnemers geven nu openlijk hun mening dat Israël en zijn almachtige lobby in de Verenigde Staten veel aspecten van de regering hebben gecorrumpeerd en nu controleren, te beginnen aan de top in Washington en vervolgens op staats- en lokaal niveau. Kijk maar naar de bijna-verering van Netanyahu door kruiperige congresleden tijdens recente bezoeken aan Capitol Hill als u een tastbaar voorbeeld wilt van een regering die geen enkel denkbaar nationaal belang dient. Of kijk naar de “antisemitisme”- en anti-boycotwetgeving die momenteel door het Congres wordt behandeld en die alle Amerikanen hun vrijheid van meningsuiting en vereniging zal ontnemen, waardoor zij alleen nog maar tegen hun eigen land of andere landen kunnen demonstreren of kritiek kunnen uiten, met als enige uitzondering de Joodse staat. Als u niet gelooft dat dit zal gebeuren, kijk dan eens naar het huidige verhaal uit San Marcos in Texas, dat afkomstig is van de fervent zionistische gouverneur Greg Abbott, schrijft Philip Giraldi.

Gezien het feit dat joden ongeveer 3% van de Amerikaanse bevolking uitmaken, is het instellen van een dergelijke controle door middel van omkoping en de steun van een volgzame media echt een opmerkelijke prestatie, maar men zou aannemelijk kunnen stellen dat dit het land als geheel ernstige schade heeft berokkend en niets heeft bijgedragen aan het welzijn van het Amerikaanse volk. Israël voert momenteel een genocide uit tegen de Palestijnen, die wordt gefinancierd, bewapend en politiek gedekt door de regering-Trump, in navolging van het model dat is opgezet door Genocide Joe Biden, en die met één telefoontje van het Witte Huis naar Netanyahu zou kunnen worden gestopt. Maar helaas heeft tot nu toe niemand de telefoon opgenomen.

Ik moet toegeven dat ik geschokt ben door sommige recente nieuwsberichten, voornamelijk afkomstig uit Israëlische en andere buitenlandse media, over de breuk tussen Trump en Netanyahu. De tekenen dat er onrust op komst was, dateren wellicht al van 11 januari, toen de speciale gezant van de Amerikaanse president, Steve Witkoff, een ontmoeting met Netanyahu in Tel Aviv eiste. Netanyahu antwoordde dat het zaterdag was, de sabbat, maar Witkoff, die handelde in opdracht van Trump, hield voet bij stuk en de ontmoeting vond plaats. Het bleek een gespannen gesprek te zijn, waarbij onder meer werd geëist dat een door het Witte Huis opgesteld staakt-het-vuren voor Gaza zou worden uitgevoerd, wat ook gebeurde, hoewel Netanyahu zich later terugtrok en de vijandelijkheden hervatte voordat de tweede fase op 1 maart inging. Trump eiste vervolgens dat Netanyahu hem begin april in Washington zou bezoeken en er waren berichten over meningsverschillen over het tariefplan van de regering en over de onderhandelingen van de VS met Hamas zonder inbreng van Israël. De besprekingen hadden ook betrekking op de gesprekken van de VS met Iran om een programma (JCPOA) te herstellen dat door Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn was geannuleerd, om toezicht te houden op het Iraanse nucleaire programma om te voorkomen dat het voor wapens zou worden gebruikt. Netanyahu eiste een “Libische oplossing”, die zou hebben geleid tot een oorlog met Amerikaanse troepen die in feite de defensiecapaciteiten van Iran zou hebben vernietigd, iets waarvan zelfs het Witte Huis, dat niet geneigd was de realiteit onder ogen te zien, besefte dat dit in Teheran nooit zou worden aanvaard. Netanyahu zou ook boos zijn geweest over de weerstand van de regering-Trump tegen zijn eigen plannen om de Palestijnen etnisch te zuiveren en tegelijkertijd oorlog te voeren met de Iraniërs.

Dus met het besluit van de VS om rechtstreeks met Hamas te onderhandelen en Israël buitenspel te zetten, begon de rebellie van Washington, gevolgd door de onderhandelingen met Iran, opnieuw zonder enige inbreng van Israël. En dan was er nog de kwestie van de onderhandelingen van de VS met Saoedi-Arabië, opnieuw zonder Israël, over het voornemen van het koninkrijk om een eigen civiel nucleair programma te ontwikkelen. En tot slot was er vorige week het besluit om na rechtstreekse onderhandelingen een staakt-het-vuren met de Houthi’s af te sluiten, door het Witte Huis komisch omschreven als een “capitulatie” van de Jemenieten. Sommige waarnemers accepteerden deze bewoordingen, maar vroegen zich af wie zich nu eigenlijk had overgegeven in een oorlog die meer dan 1 miljard dollar had gekost en niets had opgeleverd. Israël was niet betrokken bij de gesprekken of de overeenkomst, wt een gekrenkte Netanyahu ertoe bracht te beloven “onszelf alleen te verdedigen.”.

Maar deze week stuurde Trump de duidelijkste boodschap aan Netanyahu. Hij was van plan om volgende week in het Midden-Oosten een ontmoeting te hebben met de leiders van Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar, maar zal Netanyahu niet ontmoeten. Volgens twee Israëlische functionarissen heeft ook de Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegseth een geplande reis naar Israël geannuleerd, waarmee hij de boodschap van de president kracht bijzet. De directe aanleiding voor de breuk was dat Trump blijkbaar had gehoopt op een aanzienlijke de-escalatie en zelfs een staakt-het-vuren in Gaza als hoogtepunt van zijn reis, waarvoor hij de eer zou hebben opgeëist, maar Netanyahu riep in plaats daarvan het reservekorps op en gaf opdracht tot een aanzienlijke escalatie. De Times of Israel meldde dat “Trump teleurgesteld is in premier Benjamin Netanyahu,” onder verwijzing naar twee “hooggeplaatste bronnen dicht bij de president.” Zelfs opiniemaker Thomas Friedman, die normaal gesproken voorzichtig is in zijn berichtgeving over Israël, suggereert openlijk in een artikel in The New York Times getiteld “This Israeli Government is Not Our Ally” (Deze Israëlische regering is niet onze bondgenoot) dat de regering-Netanyahu zich niet langer gedraagt als een vriend van de VS vanwege de extremistische agenda van het regime.

Verschillende berichten, die zich baseren op wat beweren meerdere bronnen binnen de Israëlische regering te zijn, beweren nu dat Trump de facto de banden met Netanyahu heeft verbroken en geen direct contact meer zal hebben met de Israëlische premier. De Israëlische minister van Strategische Zaken Ron Dermer en voormalig ambassadeur in de VS was donderdag in Washington en werd verwelkomd en ontmoette Trump. Naar verluidt werd hem ronduit gezegd dat de VS “zullen doorgaan met regionale plannen zonder overleg met Netanyahu, die hij beschuldigt van manipulatie.” In een verslag over deze ontwikkeling werd benadrukt dat Trump het meest haat om te worden geminacht en gemanipuleerd: “Er is niets dat Trump meer haat dan te worden afgeschilderd als een dwaas of iemand die wordt bespeeld. Daarom heeft hij besloten het contact met Netanyahu te verbreken,” voegde een Amerikaanse functionaris die anoniem wilde blijven, eraan toe.

Wat niet in de media wordt besproken, maar wel wordt overwogen in inlichtingenkringen in Washington, is het mogelijke verband tussen de excommunicatie van Netanyahu en verschillende ontslagen en overplaatsingen van hoge ambtenaren in Washington, waaronder die van nationaal veiligheidsadviseur Mike Waltz, die werd gedegradeerd tot ambassadeur bij de VN. Er zijn sterke aanwijzingen dat Netanyahu Trump niet helemaal vertrouwde en hem en zijn besluitvorming bespioneerde via een aantal functionarissen in zijn kabinet. Dit verklaart tot op zekere hoogte de vreemde telefoontjes via Signal die journalist Jeffrey Goldberg toevallig afluisterde en andere incidenten die erop wijzen dat de Mossad of de Israëlische ambassade in Washington relaties heeft opgebouwd om de president te omzeilen, wat als spionage kan worden omschreven. Het zou ook een verklaring kunnen zijn voor de gemengde signalen die uit de regering komen, die suggereren dat sommige “rekruten” worden gecoacht over wat ze moeten zeggen om de agenda van Netanyahu te bevorderen.

Hoe dit alles zich zal ontwikkelen en waar het uiteindelijk zal eindigen, blijft nogal onduidelijk, aangezien de machtige Israëlische lobby vrijwel zeker haar inspanningen zal opvoeren om de dominantie van de Joodse staat in het buitenlands beleid van de VS in het Midden-Oosten te herstellen, wat Trump nu omschrijft als “manipulatie.” Zionistische haviken in het Congres waarschuwen het Witte Huis al dat elke overeenkomst over nucleaire ontwikkelingen met Iran door de wetgevende macht zal worden verworpen als deze geen “volledige ontmanteling” van alle nucleaire verrijking door Teheran omvat, iets wat waarschijnlijk niet aanvaardbaar is en wat betekent dat er geen overeenkomst mogelijk zal zijn. De senatoren Lindsey Graham, Tom Cotton en Ted Cruz, die volledig in dienst staan van Israël, leiden de aanval en beweren voldoende stemmen te hebben om een dergelijk voorstel te blokkeren, wat betekent dat het geen “wet” of verdrag zal worden en door elke nieuwe president kan worden “ingetrokken,” net zoals Trump dat deed met het oorspronkelijke JCPOA in 2017.

Er is dus enige beweging gekomen in de relatie tussen Israël en de Verenigde Staten. Aangezien Washington op weg is om weer enige onafhankelijkheid te krijgen in zijn Midden-Oostenbeleid, kan dat alleen maar een goede zaak zijn, want de onevenwichtige relatie met Israël heeft niets dan verdriet en leed gebracht. Het is te hopen dat deze positieve ontwikkeling zich voortzet, maar er zal sterke weerstand komen van het Congres en de media, aangestuurd door de machtige Israëlische lobby. Trump en zijn aanhangers zullen van alle kanten worden aangevallen, maar wij, gewone burgers die dit alles vanaf de zijlijn gadeslaan, kunnen alleen maar hopen en bidden op een goede afloop.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Israël geeft nu ‘immense hoeveelheid eigen vuur’ toe op 7 oktober

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: