F-16’s naar Oekraïne

President Joe Biden zei vrijdag tegen de G7-leiders dat de VS zich zouden aansluiten bij de inspanningen om Oekraïense piloten op te leiden voor gevechtsvliegtuigen van de vierde generatie, waaronder de F-16’s, vertelde een hoge regeringsfunctionaris vrijdag aan CNN.

Dit is duidelijk een proxy-oorlog geworden tussen Rusland en de NAVO, waarbij de politieke overwegingen die inherent zijn aan elke oorlog worden opgevoerd. Het doel van Oekraïne is zoveel mogelijk militaire steun los te krijgen van de NAVO, met name van de Verenigde Staten. Het doel van de Verenigde Staten is complexer: genoeg hulp geven om Rusland terug te dringen, maar niet zoveel dat de proxy-oorlog met Rusland escaleert in een echte oorlog.

Deze dynamiek heeft geleid tot een Hunger Games-scenario waarin Oekraïne voortdurend voor de camera’s speelt om extra giften los te krijgen van de rijke sponsors die elke beweging via internet in real time volgen. Ik had besloten deze analogie niet te gebruiken totdat ik zag hoe de Oekraïners hem zelf gebruikten. Het heeft iets grotesks en ontnuchterend om je in deze positie te bevinden en erover te schrijven. Maar het is wat het is.

Het hoofd buitenlands beleid van de Europese Unie zei dinsdag dat het groene licht van de VS om Oekraïense piloten te laten trainen in het vliegen met F-16’s een onverbiddelijk momentum heeft gecreëerd dat de straaljagers onvermijdelijk naar het Oekraïense slagveld zal brengen.
…
Borrell voegde eraan toe dat de opleiding voor Oekraïense piloten al is begonnen in Polen en enkele andere landen, hoewel de autoriteiten in Warschau het nieuws niet onmiddellijk konden bevestigen. Onder meer Nederland en Denemarken maken ook plannen voor een dergelijke training.

Er is nog geen besluit genomen over de daadwerkelijke levering van gevechtsvliegtuigen van de vierde generatie, maar door nu al piloten op te leiden – een proces dat enkele maanden in beslag neemt – kan de gevechtsgereedheid worden versneld zodra een formeel besluit is genomen.

De Oekraïense luchtmacht heeft, bij mijn weten, guerrillavliegveldtactieken moeten gebruiken om de Russen in het ongewisse te laten over waar ze vandaan opereren. Dit is om te voorkomen dat Moskou het vliegtuig/impromptu-vliegveld als doelwit kiest voor drone-aanvallen en luchtaanvallen, waarbij stilstaande vliegtuigen worden vernietigd of de “landingsbaan” onbruikbaar wordt gemaakt. Vliegtuigen van Sovjetmakelij zijn hiervoor subliem geschikt.

Bijvoorbeeld, de MiG-29 “Fulcrum” gebruikt automatische FOD-deksels (Foreign Object Debris) die sluiten bij de eerste start (video). Ondertussen gaan de lamellen aan de bovenkant van de vleugelwortel open om de straalmotoren van alternatieve lucht te voorzien. Bij het opstijgen, zodra de gewicht op wielen (WoW)-schakelaar in het neuswiel detecteert dat het vliegtuig van de grond is, worden de louvres gesloten en de FOD-deksels op de primaire inlaat ingetrokken, waardoor de luchtstroom naar de motoren maximaal is zodra het gevaar van schade door FOD is geweken. Dankzij dit ingenieuze ontwerp kan de Fulcrum niet alleen werken vanaf onbebouwde landingsbanen of zelfs snelwegen, maar zelfs vanaf grasvelden. De vleugel zelf en de afstand tot de grond voorkomen dat kleine steentjes en brokstukken in de kwetsbare motoren worden gezogen.

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe gevaarlijk en slopend FOD is voor vliegtuigen. Een enkele steen, bout, moer of klein wegpuin kan een catastrofaal effect hebben op een moderne krachtige straalmotor. Dat hoeft niet eens onmiddellijk te gebeuren, de schade kan ontstaan bij het opstijgen en vervolgens tijdens de vlucht steeds erger worden naarmate de bladen, die nu mogelijk verbogen of uit balans zijn, de interne onderdelen van de motor beginnen te vernietigen. Zelfs als een MiG-29 een motor uitschiet door een onzorgvuldige plaatsing van een bout of gereedschap door een monteur of door het binnendringen van een vogel tijdens de vlucht of het opstijgen, heeft de MiG TWEE MOTOREN die zijn geïsoleerd in afzonderlijke baaien, zodat de vernietiging van de ene motor niet kan leiden tot de vernietiging van de tweede.

De F-16 daarentegen is absoluut niet geschikt voor dit type vliegveld. De onderkant van de inlaatklep bevindt zich ongeveer 30″ (76 cm) van de grond, zonder voorziening voor een alternatieve inlaat. Bovendien komt de aanzuigstroom van die lucht allemaal van de zijkanten, de voorkant en de grond, aangezien er geen lucht kan worden ingezogen van boven de motor (daar zit de romp). Zonder voorzieningen voor FOD-bescherming of alternatieve, hooggeplaatste inlaten gedurende de hele tijd op de grond, vereist dit rigide en inflexibele FOD-controlemaatregelen vanaf de plaats waar de motor wordt gestart tot aan de taxiroutes naar de startbaan.

In de USAF betekende dit dat honderden onderhoudsmonteurs twee tot drie keer per dag op armlengte afstand van elkaar liepen met hun ogen op de grond, op zoek naar elk stukje brokstukken dat kon worden opgenomen door de miljoenen kostende stofzuiger met slechts EEN motor die wij moesten onderhouden. Bovendien reed een bijna constante stoet straatvegers op en neer over de vlieglijn, taxibanen en startbaan. Alles moest brandschoon zijn om de vliegtuigen of, erger nog, de piloten niet in gevaar te brengen.

Stel je de voorbereiding voor die nodig is om dit proces te voltooien op een 3.000 meter lange rechte snelweg, in het donker, terwijl je probeert zo onopvallend mogelijk te zijn om geen aandacht te trekken van collaborateurs of Russische spionnen. Je zou niet van snelweg naar snelweg kunnen springen of kunnen vliegen vanaf onverbeterde vliegvelden zoals de Oekraïense luchtmacht kan doen met MiG-29’s, je zou geboeid zijn of op zijn minst minder mobiel. Stel je een in onbruik geraakt Sovjetvliegveld voor waar plotseling al het onkruid uit de scheuren in het beton is geplukt, het beton is opgelapt en de landingsbaan brandschoon is. Welk signaal geeft dat? “F-16’s kunnen, of zullen van hieruit opereren.”

De MiG-29 vraagt gemiddeld 11 uur onderhoud voor elke EEN uur vliegen. De F-16? Een kolossale toename tot 18,5 onderhoudsuren voor elk uur vliegtijd. Dit is per vliegtuig met een ervaren bemanning. Deze cijfers gaan ook uit van behoorlijke casco-uren aan het vliegtuig.

Genoeg monteurs in Europa en de VS verlenen graag hun diensten aan de UAF als leden van het “Internationale Legioen” of de moderne iteratie van de “Flying Tigers”. Ikzelf ook.