Nu de tweede verjaardag van de bomaanslag op de Nord Stream pijpleiding nadert, lijkt niets zeker over een van de belangrijkste daden van industriële sabotage in de geschiedenis.
Bijna twee jaar lang heeft een stroom van voortdurend verschuivende narratieven, die nooit volledig zijn uitgewerkt of met elkaar in overeenstemming zijn gebracht, de hele zaak het gevoel gegeven van een toverlantaarnshow verlicht door flikkerend fakkellicht, schrijft Henry Johnston.
Eerder deze maand waagde de Wall Street Journal zich echter aan een lang artikel waarin werd beweerd dat het voor het eerst de “contouren van het echte verhaal” zou vertellen over wat er is gebeurd met de voormalige doorvoer van 35% van het Russische gas dat door Europa wordt verbruikt.
Wat duidelijk een poging was tot een definitieve semi-officiële versie van het onopgeloste mysterie zal nauwelijks meer nodig hebben dan een nieuwe dossiernaam voordat het als script naar Hollywood wordt gestuurd. We maken kennis met een quixotische groep Oekraïense militaire officieren en zakenlieden die, “gestimuleerd door alcohol en patriottische vurigheid”, een plan bedenken om de pijpleiding te vernietigen met een minimaal budget. Er wordt een klein jacht gehuurd en een zeskoppige bemanning samengesteld, waaronder een vrouw, wiens aanwezigheid de indruk moest wekken dat de groep slechts een verzameling vrienden was.
Naar verluidt keurde Vladimir Zelensky de operatie in eerste instantie goed voordat hij het probeerde te stoppen op advies van de CIA, die er lucht van had gekregen. Maar helaas, het team was al incommunicado en het gewaagde plan was niet te stoppen.
De mix van filmische details, citeerbare zinnen en zorgvuldige narratieve bewerking geeft het artikel het gevoel van wat een ‘limited hangout’ wordt genoemd – een mening die ik niet als eerste verkondig. Dit spionagejargon verwijst naar een strategie waarbij een op zichzelf staand en sensationeel, maar relatief onschuldig verhaal, waarvan elementen waar kunnen zijn, wordt aangeboden om iets schadelijkers te verbergen. Zo’n techniek wordt meestal gebruikt als het niet langer mogelijk is om een volledig nepverhaal vol te houden.
Desondanks is het stuk meestal met een sisser afgelopen. De Zweedse ingenieur Erik Andersson, die het eerste en enige onafhankelijke forensisch onderzoek leidde op de plaatsen van de ontploffingen, gaf onlangs een interview aan de Italiaanse journalist Roberto Vivaldelli waarin hij zei: “Dit artikel van de WSJ, net als alle eerdere soortgelijke verhaalstukken van grote Amerikaanse kranten over dit onderwerp, heeft een duidelijke missie om de VS en andere westerse landen wit te wassen.”
Hij vervolgt: “Hoe meer ik me hierin verdiep, hoe meer ik het gevoel krijg dat de aanval op Nord Stream slechts een onderdeel is van een groter plan om Rusland af te snijden van Europa,” eraan toevoegend dat “het grote aantal instellingen dat heeft deelgenomen aan dit plan het ‘dronken Oekraïners’ verhaal beschamend doet lijken.”
Het lijkt duidelijk genoeg dat wanneer de waarheid uiteindelijk naar buiten komt, deze waarschijnlijk even smerig als alledaags zal zijn, volledig ongeschikt voor Hollywood, zeer beschamend voor het Westen en verstoken van alcohol. En het is heel moeilijk voor te stellen dat de weg naar de uiteindelijke schuld niet eindigt in Washington. We zouden wel eens niet ver af kunnen komen van waar veteraan-journalist Seymour Hersch ons wees met zijn rapport waarin hij beweerde dat de sabotage een CIA-operatie was die werd uitgevoerd door duikers van de Amerikaanse marine.
Maar er is nog een andere invalshoek die we kunnen onderzoeken. Interessanter dan ‘wie heeft het gedaan’ is de vraag ‘hoe wisten ze dat ze het konden’? Met andere woorden, als er een brutale misdaad wordt gepleegd en de dader er ongestraft vanaf komt, is de vraag niet noodzakelijk ‘hoe is hij ermee weggekomen’, maar ‘hoe wist hij dat hij ermee weg zou komen’? Een misdaad is één ding, maar het schijnbare vertrouwen vooraf dat het geen gevolgen zal hebben is een zaak van een veel grotere omvang. Dit laatste wijst op diepere krachten die werkzaam zijn binnen een samenleving of zelfs een beschaving.
Om te onderstrepen hoe schaamteloos deze daad was, moet je dit eens overwegen. De pijpleiding was deels eigendom van Europa en eindigt in Duitsland, en de aanval vond plaats in Deense territoriale wateren. Daarom komt wat we hier hebben in feite neer op agressie tegen twee NAVO-landen en, volgens artikel 5 van het verdrag van het blok, een oorlogsdaad tegen de NAVO als geheel. Een Duitse functionaris gaf dit zelfs toe en vertelde de WSJ dat “een aanval van deze omvang voldoende reden is om de collectieve defensieclausule van de NAVO in werking te stellen.”
En bedenk dit eens in het licht van hoe gevoelig de NAVO is voor de minste agressie op haar grondgebied – echt of ingebeeld. Toen een verdwaalde Oekraïense luchtverdedigingsraket in november 2022 in een Pools dorp landde, werd het incident met de grootst mogelijke ernst behandeld. Polen verzocht de volgende dag om een NAVO-bijeenkomst op basis van artikel 4 – de overlegclausule van het blok die voorafgaat aan het geroemde artikel 5. Dus iedereen die iets uitvoert wat onder internationaal recht ondubbelzinnig wordt geclassificeerd als een oorlogsdaad tegen de NAVO, doet dat zeker op zijn eigen zeer aanzienlijke risico.
Maar in dit geval lijkt er geen enkel risico te zijn geweest en de daders lijken dat te hebben geweten. Dit gevoel van straffeloosheid is veelzeggender dan de daad zelf. Het betekent dat men in de wandelgangen van de echte Westerse macht – niet de met bier doordrenkte barkrukken van Oekraïne – heel goed begreep dat er een hoge mate van discipline binnen het trans-Atlantische blok kon worden gehandhaafd en dat de betrokken Europese landen precies zouden doen wat ze hebben gedaan – tot het uiterste gaan om hun machtige bondgenoot niet in diskrediet te brengen.
Als gevolg daarvan moet het vermogen om verhalen in de media te beheersen als bijna absoluut zijn beschouwd, niet alleen in de VS maar in heel Europa. De daders moeten erop hebben vertrouwd dat geen enkel groot mainstreamkanaal los zou komen met een niet door de staat goedgekeurd onderzoek. En dat is ook niet gebeurd. Dit is het beste bewijs dat de westerse mainstream media, alle pretentieuze beweringen over het tegendeel ten spijt, een rol zijn gaan spelen die lijkt op een afdeling public relations voor hun verschillende regeringen.
Dit lijkt allemaal vanzelfsprekend en de saboteurs hebben zeker goed ingeschat dat ze konden rekenen op het soort discipline dat hierboven is beschreven. Maar dit roept een diepere vraag op – wat ligt er precies ten grondslag aan deze capitulatie voor het door de Amerikanen geleverde verhaal in de talloze Europese regeringen, instellingen, denktanks en media? Washington kan misschien rekenen op een zekere mate van binnenlandse loyaliteit, maar waarom Europa? Dit is een fenomeen dat niet voldoende kan worden verklaard door de standaard beroepen op Amerikaanse militaire macht of economische macht – of wat voor dreigementen of chantage Washington ook kan opbrengen. Dit is met name het geval omdat Europa zijn economische belangen grotendeels heeft geschaad door de confrontatie met Rusland aan te gaan.
Bij het beschouwen van het onvermogen van Europa om kritisch na te denken over zijn eigen beleid of zijn eigen weg uit te stippelen los van de VS, heeft de uitstekende Zweedse analist Malcom Kyeyune een fenomeen geïdentificeerd dat hij “Europa’s mentale deïndustrialisatie” noemt .
Terwijl de fysieke deïndustrialisatie – het sluiten van fabrieken, het ontslaan van werknemers en het verval van productiecapaciteit – nog steeds aan de gang is, ziet Kyeyune deze mentale deïndustrialisatie als een voldongen feit. Het resultaat is “een groeiende intellectuele en culturele afhankelijkheid van een supermacht die zelf in een staat van decadentie verkeert.”
Hij gaat verder met te bespreken hoe de Amerikaanse en Europese politieke culturen zo goed als inwisselbaar zijn geworden. Hij geeft voorbeelden van hoe in 2016 velen in de Zweedse media spraken over de dreiging van Donald Trump alsof Zweden de 51e staat was; toen George Floyd werd vermoord en rellen zich over de VS verspreidden, begonnen ook Duitsers en Britten te protesteren. Europees links, zo merkt hij op, is begonnen met het napraten van Amerikaanse progressieve retoriek over “koloniaal kolonialisme” en “het ontmantelen van geïnternaliseerde witheid”, terwijl rechts op dezelfde manier de alarmbel is gaan luiden over cultureel marxisme en wokeness op campussen.
Het is niet altijd zo geweest, legt Kyeyune uit. Hij stelt dat ondanks het bestaan van een Westers geopolitiek blok, de politieke cultuur van Europa fundamenteel onafhankelijk was tot de val van de Sovjet-Unie. Maar in de afgelopen decennia, zegt hij, “zijn de instellingen die ooit bestonden om het binnenlands denken te stimuleren allemaal verschrompeld en aan hun lot overgelaten”. Dit heeft Europa “intellectueel, cultureel en politiek ondergeschikt gemaakt aan een supermacht die steeds minder in staat is om de rol te spelen die het op zich heeft genomen in de geopolitieke orde na de Koude Oorlog.
Europa, concludeert hij, zit daarom “vast aan het herhalen van oude narratieven over vrijheid, beschaving en het Westen, zich vastklampend aan aannames die achterhaald zijn gebleken door de gebeurtenissen in Oekraïne en het Midden-Oosten.” Ik zou daaraan willen toevoegen dat deze begrippen zelf grotendeels van hun oorspronkelijke betekenis zijn ontdaan en nu vooral door de westerse politieke klasse worden gebruikt om hun eigen heerschappij te rechtvaardigen en hun tegenstanders de grond in te boren. Als Kyeyune gelijk heeft, heeft het ziekelijke Europa simpelweg niet meer de antilichamen om weerstand te bieden aan de luidruchtig versterkte politieke cultuur van de overkant van de Atlantische Oceaan.
Bijna precies een eeuw geleden vroeg William Butler Yeats zich af “welke onenigheid Europa zal drijven tot die kunstmatige eenheid – alleen droge of uitdrogende stokken kunnen in een bundel worden gebonden – die de decadentie van elke beschaving is?”. Ver stroomafwaarts hiervan ligt de mentale deïndustrialisatie waarover Kyeyune spreekt. En natuurlijk zou alleen in zo’n uitgedroogde staat een natie of een groep naties een daad als de Nord Stream sabotage bijna onopgemerkt voorbij laten gaan.
En toch is het verhaal misschien niet helemaal verteld. Het is niet ongebruikelijk dat gebeurtenissen een krachtiger betekenis krijgen lang nadat ze hebben plaatsgevonden, en men voelt dat een dergelijk lot de Nord Stream sabotage kan wachten, vooral in het licht van wat zich aftekent als een harde afrekening in het Westen in de komende jaren.
De economische weerklank van het verlies van Russisch gas is niet gestopt. Enkele maanden geleden voorspelde de CEO van de Duitse duurzame energiegroep RWE dat Duitsland waarschijnlijk nooit volledig zou herstellen van de energiecrisis van 2022 en dat het een “significante structurele vernietiging van de vraag in de energie-intensieve industrieën” zou zien. Een rapport van de Duitse Kamer van Koophandel en Industrie dat gebaseerd is op enquêtes die afgelopen juni zijn gehouden, laat een duidelijke trend zien in de richting van bedrijven die Duitsland verlaten als vestigingsplaats, met name in de industriële sector.
Een industrieel manager zei: “De deïndustrialisatie van Duitsland is begonnen en het voelt alsof niemand er iets aan doet. Het economische model van Duitsland is misschien niet meer te repareren.
Ondertussen lijkt het enige doel om Rusland via Oekraïne een nederlaag toe te brengen af te stevenen op een gênante en schokkende ontknoping, en dat terwijl het Westen heeft laten zien dat het helemaal niet opgewassen is tegen de industriële eisen van een echt conflict.
Dergelijke onheilspellende ontwikkelingen zouden de gemoederen wel eens kunnen ontnuchteren. Economische ontbering en militaire vernedering zitten niet lekker. Misschien kunnen de Europeanen dan hun mentale vermogens ‘herstellen’ en de Nord Stream sabotage zien voor wat het werkelijk was – een wanhopige zet om het laatste volledig loyale bastion van het Amerikaanse imperium met geweld aan zich te binden.
Carl Jung zei ooit dat er bepaalde gebeurtenissen zijn “die blijven … onder de drempel van het bewustzijn. Ze zijn gebeurd, maar ze zijn subliminaal geabsorbeerd.”
Misschien is de Nord Stream sabotage precies zo’n soort gebeurtenis. Er is geen publieke afrekening geweest, geen echte beoordeling van de betekenis ervan – alleen een voortdurend verschuivend narratief en eindeloos bedrog en dubbelzinnigheid. Het is weggewuifd, gebagatelliseerd en verzwegen. De begunstigers werd verteld om “excuses aan te bieden en stil te zijn”.
De ware contouren van de explosies van Nord Stream zullen waarschijnlijk niet snel openbaar worden gemaakt, maar diep van binnen, onder de drempel van ons collectieve bewustzijn, hebben we een goed gevoel van waar deze hele smerige affaire echt over gaat. Het zal niet voor altijd op de figuurlijke zeebodem blijven liggen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
WANNEER gaat Rusland ns dergelijke sabotage plegen op westerse infrastructuur? internetkabels , Noorse energie installaties, satellieten die Hoerkraiense aanvallen vergemakkelijken etc…..Ik heb sterk de indruk dat men bepaalde ‘gentlemen’s akkoorden naleeft ….ondertussen wordt Rusland, volgens MSM althans, flink geterroriseerd…..De WAARHEID , het eerste slachtchtoffer in tijden van oorlog ….langs beide kanten…
Hoeven ze niet te doen. Het stoort vanzelf in elkaar.
Door een computerstoring is er complete chaos. Nu weer brand op een marineschip.
Dat wordt wat als er werkelijk oorlog komt op Nederlands grondgebied.
Beste Patrick,
Het is een typische manier van denken dat de enigste manier, met een botte bijl is.
Rusland heeft een moraal die in het westen niet begrepen wordt.
Om te denazificeren kun je een land plat gooien en daarmee veel burgers doden die net als wij geen oorlog willen.
Je kunt ook als een chirurg met een ‘ scalpel de kanker wegsnijden ‘.
Putin heeft meermaals verklaard dat hij de burgers zoveel mogelijk wil ontzien en dat de burgers in het westen niet de vijanden zijn van Rusland.
De russen zijn geduldig.
In het westen hebben ze dat geduld niet en denken dat de ‘ botte bijl’ manier de beste manier is.(kijk naar de resultaten in o.a.Vietnam,Joegoslavië, Libanon, 2x Irak, Libië en bijna Syrië.)
Het westen creëert geen vrede maar slechts meer vijanden.
Waarom zou de BRICS+ zo goed groeien?
Goed geanalyseerd!
Deze “energie-crisis” is door de gebruikelijke landverradende massamoordenaars, die zich doorgaans “volksvertegenwoordigers” durven noemen, zelf georganiseerd.
Eind 2019, nog lang voordat er sprake was van de Russische militaire operatie in Oekrainazio, hebben de Duitse en andere EU politici, onder druk van de VS, al gezegd dat ze geen energie meer van Rusland wilden afnemen. Net toen Poetin had aangekondigd dat de NordStream klaar was voor gasleveranties hebben de EU-fascisten hun middelvinger naar hem opgestoken en geweigerd nog verder aan het project deel te nemen. Een project dat met miljarden belastinggeld is gefinancieerd en daarna vakkundig, met opzet en voorbedachte rade, is opgeblazen… door de gebruikelijke verdachten, de globalistische sataneonaziofascisten.
Gewoon, omdat ze het dreigement van economisch terrorisme door de USA toch wel belangrijker vonden dan de gegarandeerde energievoorziening/veiligheid van en door Rusland voor de EU inwoners! En om te laten zien wie de baas wil/kan spelen over de mensheid en hun belangen te culmineren.
Het wordt tijd dat dit laffe rattennest op de schop gaat.
USA heeft ooit gezegd : Als u durft de Northstream II in gebruik nemen zullen we die bombarderen “
Nog maar een keer. Onthoudt de uitspraak van de denktank Statfor onder Obama: een alliantie tussen Duitsland en Rusland moet ten allen tijde voorkomen worden.
Dan zou Europa in totaliteit een heel sterk continent worden en dat mocht nooit van de yankees. Dat zou hun concurrentiepositie sterk verlagen. Dus plof met de pijp en je ziet dat de deindustralisatie in Duitsland al is begonnen. Dag industrie en niet alleen daar, maar de deindustralisatie gaat vanzelf door naar de andere westeuropese landen.
Zeg maar daaag EU/Europa, dag pleuro. Met “ dank”, heel veel “ dank” aan de “ vrienden” in usa. Het ergste is dat de usa marionetten in Brussel en in de westeuropese regeringen hier dapper aan meedoen. Alleen al de 14 krankzinnige sancties van Brussel tegen Rusland. Waanzin, complete waanzin. Dat zijn geen leiders, maar schoothondjes van nucleaire Sam. De eigen bevolking in west Europa interesseert hun NIKS, totaal NIKS. Opzouten die zooi. Dat is het enige dat moet gebeuren en een nieuwe lichting met lieden die niks met usa te maken willen hebben en VOOR Europa staan ipv Europa naar de donder helpen.
en ondertussen is er een alliantie gekomen tussen Rusland en China en dit is een heel sterke alliantie .
Zolang Europa de eigen broek niet kan ophouden hebben ze geen bestaansrecht meer. En dan nota bene de VS als voorbeeld nemen, hoe diep kun je zinken.
Zoals ik het zie zijn de oorlogen gevoerd door de Navo en in Palestina en last but not least de Bilderberg/WEF agenda 2030 hoofdzakelijk georganiseerd door de zionistische elite in de VS en Israel. Zij willen hun wereldwijde macht vergroten en het overgrote deel vd wereldbevolking opruimen en degenen die dan overblijven mogen dan hun voeten likken. Echter, dit gaat niet lukken, omdat een steeds groter deel vd wereld niet (meer) meedoet en dan heb ik het vooral over de onder leiding van Rusland uitdijende BRICS.
De publieke afrekening is er wel en zal nog decennia nagalmen.
Een groot deel van de westerse bevolking heeft echt wel door dat de rotte westerse politiek in samenwerking met de superrijke influencers deze oorlog begonnen is en tot de dag van vandaag blijft voeden.
Ze hebben echt wel door wat de hoofdoorzaak is om deze oorlog te onderhouden.
Onafhankelijk van winst of verlies verdienen een groot aantal rijke influencers toch kapitalen aan dit idiote conflict. (Banken, wallstreet e.a.)
Follow the money.
Voeg dat samen met de politieke redenen om deze oorlog te voeren. : de de creatie van een neoliberale wereld (globale supermarkt waarin rijk rijker wordt en arm onder de duim gehouden wordt) met een zogenaamde vrije markt.
Een regering, een munt, een belastingsysteem, een milieubeleid.
Allemaal ten koste van culturen en natiestaten.
Dit werd door de talloze clubjes als WEF, WHO, EU (is in feite niks anders als een opgedrongen groep neoliberalisten met een politiek sausje, waarin voor de buhne, het parlement mag ruzieen over het wel en wee van de burgers) Bilderbergers, Trilateral commission, council of foreign relations en welke er al niet meer zijn.
De symbiose van sluwe superrijken (bedrijf) en onnozele supermachtigen (politici) heeft deze wereld aan de rand van de afgrond gebracht. Eens waren dit twee partijen maar door de jaren heen door het kiezen van zakenlieden als staatslieden zijn de rollen tussen superrijken en supermachtigen in elkaar overgevloeid.
Het volk had niks in de gaten en heeft zich in slaap laten sussen.
Maar het wordt langzaam wakker ongeacht de europese pogingen tot censuur via de digital sevice act.
Er zijn nog schapen die het niet willen zien, maar ook zij zullen wakker worden want in het land van de wolven is er geen plaats voor schapen. En vroeg of laat komen zij daar ook achter.
De politiek en hun rijke influencers hebben eindelijk laten zien wie ze zijn, waarvoor ze staan en waartoe ze in staat zijn.
Miljoenen doden door oorlogen en miljoenen werkelozen door vermijdbare en/of gecreeerde financiele debacels.
Het westerse systeem is door en door rot.
Dat wordt steeds meer burgers duidelijk.