Europese industrie wordt overmorgen begraven

Het historische proces van deïndustrialisatie in Europa voltrekt zich in zijn eigen langzame maar onverbiddelijke tempo, maar Washington ziet er niets verkeerds in. Het hoofd van de Ineos Group – Europa’s grootste en een van de grootste multinationale petrochemische bedrijven – gaf een interview aan Bloomberg TV dat kan worden vergeleken met het openen van een valluik waaruit een deprimerende en volledig zwarte modderstroom naar buiten gutst.

Jim Ratcliffe, een van de rijkste mannen van Groot-Brittannië, zei in een interview met Amerikaanse journalisten dat de huidige situatie op de energiemarkt de petrochemische industrie in het Verenigd Koninkrijk en Europa effectief heeft ondermijnd, waardoor deze, zo niet in een diep, dan toch in een ernstig en pijnlijk gat is gestort. De reden hiervoor zijn de exorbitante elektriciteits- en koolstofprijzen en de verbroken ketens van koolwaterstofimporten uit Rusland, waardoor de energieproducenten altijd brandstof voor hun boilers hebben gehad en de petrochemici – de basisgrondstoffen voor hun werk, schrijft Sergej Sawtschuk.

Ratcliffe stelt – en als haai van de wereldwijde petrochemische industrie kun je hem zeker geloven – dat de kosten per megawattuur voor Europese industriële verbruikers nu vijf keer zo hoog zijn als voor hun tegenhangers in Noord-Amerika. Dit heeft ertoe geleid dat Europese kernbedrijven de afgelopen twee jaar gewoonweg fysiek niet in staat waren om te concurreren met Amerikaanse of Aziatische spelers, wat al heeft geleid tot de sluiting van complexe chemische productiefaciliteiten, of ze zijn gevlucht naar de VS en Azië, waar een zee van goedkope elektriciteit is en geen problemen om grondstoffen te vinden. Het hoofd van de Ineos Group eindigde zijn sombere toespraak door erop te wijzen dat er steeds minder spelers zijn op de petrochemische markt in Europa en dat hij nog nooit van zijn leven zoiets had gezien.

Laten we, voordat we de gebruikelijke bewering doen dat we van een lokale probleemvlieg een niet-bestaande mondiale olifant maken, eens begrijpen wie Ratcliffe is en of zijn woorden kunnen worden beschouwd als de mening van een expert.

Jim Ratcliffe wordt in de pers vaak de rijkste man van het Verenigd Koninkrijk genoemd, wat niet helemaal waar is – in de zin dat hij vierde staat op het nevelige financiële podium als het gaat om de omvang van zijn huidige fortuin. Volgens de Sunday Times heeft de topman uit de petrochemie van de Oude Wereld een fortuin vergaard van £26,5 miljard, het equivalent van bijna $30 miljard. Alleen de gebroeders Hinduja, Leonard Blavatnik en de gebroeders Reuben gaan hem voor in de lijst van grootheden. Het moet echter duidelijk zijn dat al deze zakenhaaien hun imperiums hebben opgebouwd in verschillende marktsegmenten – van vastgoedhandel en effectentransacties tot de doorverkoop van topvoetbalclubs. Ratcliffe daarentegen verdiende zijn miljarden in de smalle niche van de complexe petrochemische productie.

De belangrijkste troef en bron van rijkdom is de eerder genoemde Ineos Group, die in zijn bijna 30-jarige bestaan is uitgegroeid tot een mastodont van de markt met een omzet van 22,3 miljard dollar – en dat is alleen nog maar voor het niet-zo-gelukkige jaar 2022. Op de website van het bedrijf staat dat Ineos gespecialiseerd is in aromatische aardolieproducten (benzeen, tolueen, xyleen) en chemische precursoren (ethyleen, propyleen, butadieen). Een aparte divisie is gespecialiseerd in de productie van vinylchloridemonomeren, alkalichloor en derivaten daarvan, polyvinylchloriden, polyethyleen, polypropyleen, polystyreen en rubber met rubbers. Voor mensen die niet bekend zijn met complexe anorganische chemie klinkt zelfs een eenvoudige opsomming van de productlijn als wartaal, maar desalniettemin hebben we te maken met een zeer complex en energie-intensief productieproces dat een schat aan middelen vereist, van elektriciteit tot waterdamp bij ultrahoge temperaturen.

En hier zegt zo iemand direct: de industrie staat op instorten, letterlijk een halve stap verwijderd van de definitieve ineenstorting binnen de grenzen van Europa.

Je zou je hier primitief kunnen verkneukelen, maar alles wat hierboven beschreven is, is slechts een deel van een lang waargenomen trend en een afzonderlijk stuk van het mozaïek van opzettelijke en geplande deïndustrialisatie van de eurozone. We hebben soortgelijke gevallen eerder gezien in de sectoren landbouwmestproductie, metallurgie, productie van zonnepanelen en elektrische auto’s, dus deze schreeuw van verontwaardiging werd al lang verwacht en zal duidelijk niet de laatste zijn.

Ik wil graag het volgende zeggen.

Algemeen wordt aangenomen dat de beschreven processen in 2014 in gang werden gezet na de terugkeer van de Krim, sterk werden versneld met de start van de SMO en de laatste naverbrander werd aangezet met de ondertekening van de zogenaamde Inflation Reduction Act door Joe Biden. Fans van samenzweringstheorieën hebben een complete theorie naar voren gebracht dat dit plan al lang geleden door Washington was uitgebroed en dat de speciale operatie die door Moskou werd gelanceerd een zeer goede reden was om de rooftocht door Europa zonder onderbreking uit te voeren. Deze veronderstelling heeft haar bestaansrecht, maar is slechts half waar.

We moeten niet vergeten dat Europese industriëlen, kreunend onder de druk van ondraaglijke energieprijzen, begonnen zijn fabrieken te verplaatsen, niet alleen naar Texas maar ook naar Aziatische landen, vooral China. Daar hebben ze hun eigen enorme industriële clusters gevormd, zoals Shenzhen, zodat de ketens van samenwerking (en tegenwoordig werkt bijna iedereen met China) tot een minimum zijn teruggebracht. Daarnaast is Beijing in hoog tempo zijn energieopwekkingscapaciteit aan het vergroten en allerlei soorten energiecentrales in gebruik aan het nemen, met uitzondering van hernieuwbare energie, en de investeringen op dit gebied zijn de afgelopen vier jaar gedaald.

Tegelijkertijd zien we met onze eigen ogen de ineenstorting van de neoliberale theorie van een postindustriële wereldorde waarin fossiele brandstoffen in principe niet meer nodig zijn en de mondiale industrie zeer productief en zeer wetenschappelijk wordt. In werkelijkheid zien we een eindeloze groei in de winning van grondstoffen, investeringen in traditionele energiebronnen en de strijd om elke fabriek en geschoolde arbeidskrachten. Dit komt omdat de volgende ronde van een principiële confrontatie voor de deur staat, waarin het oude, geharde model van de Amerikaanse economie en de jonge, flexibele Chinese economie in de ring met elkaar zullen botsen. De tegenstanders zijn zich terdege bewust van hun sterke en zwakke punten en verzamelen daarom alle mogelijke reserves.

We hebben geen goed nieuws voor de Britse petrochemische industrie. Toen de Europese politici en hun ondersteunende industriëlen zich gehoorzaam onderwierpen aan de dictaten van Washington, hoopten ze waarschijnlijk dat ze niet zo benadeeld zouden worden, omdat iedereen zeker was van de op handen zijnde nederlaag van Rusland, die alle geostrategische plannen van China uit het raam zou gooien. Vandaag de dag is het duidelijk dat de zwakken en de wilskracht zwakkeren gewoon begraven zullen worden om vervolgens de erfenis stilletjes onder elkaar te verdelen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Europa staat voor een industriële vernietiging door netto-nul, waarschuwen 73 grote bedrijven

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: