Een jaar te laat: de Guardian staat ons eindelijk toe de term ‘genocide’ te gebruiken

Op een typisch leugenachtige manier heeft de Guardian een van zijn columnisten een opiniestuk laten schrijven waarin wordt afgewogen of het gepast is om de term “genocide” te gebruiken om te beschrijven wat er de afgelopen 13 maanden in Gaza is gebeurd. Je zult ongetwijfeld opgelucht zijn om te horen dat de krant denkt dat het eindelijk acceptabel is om het g-woord te gebruiken in verband met de voortdurende wegvaging van de enclave en haar bevolking.

The Guardian voert dit debat 10 maanden nadat de rechters van het Internationaal Gerechtshof – het hoogste gerechtelijke orgaan ter wereld en niet bekend om zijn radicalisme – toegaven dat de advocaten van Zuid-Afrika een “plausibel” argument hadden gemaakt dat de acties van Israël in Gaza voldeden aan de strikte definitie in het internationaal recht van genocide. De omstandigheden in de enclave zijn sinds die uitspraak in januari onmetelijk verslechterd, schrijft Jonathan Cook.

Zoals ik onlangs opmerkte, heeft de Guardian – net als de rest van de westerse media – een effectief verbod op het gebruik van de term genocide, behalve in juridische debatten met betrekking tot de ICJ-zaak. Klokkenluiders vertelden Novara Media dat ze onder “verstikkende controle” stonden van senior redacteuren en dat deze druk bestond “alleen als je iets kritisch over Israël publiceert.”

Waarom is de krant dan plotseling van toon veranderd – ervan uitgaande dat dit niet gewoon een zoethoudertje is om de groeiende ontgoocheling onder een deel van de lezers aan te pakken?

Eén antwoord kan zijn dat het artikel van Novara Media de krant ernstig in verlegenheid heeft gebracht. Medewerkers van de Guardian onthulden ook aan Novara dat de krant een opiniestuk van de vooraanstaande Palestijnse schrijfster Susan Abulhawa van de pagina’s had gehaald, nadat ze aandrong op de term “holocaust” om te beschrijven wat ze had gezien in Gaza.

De redacteur, Kath Viner, bood Abulhawa een “compromis” aan – een compromis dat Viner waarschijnlijk meer dan genereus vond – door Abulhawa bij wijze van uitzondering de term “genocide” te laten gebruiken. Door nee te zeggen, verraste Abulhawa de Guardian.

Het voorval vestigde de aandacht op het feit dat de Guardian het taalgebruik over Gaza op een manier heeft gecontroleerd die – door elke typering van de slachting daar als een genocide als buitengewoon controversieel te beschouwen – Israël heeft geholpen die genocide voort te zetten.

Er is waarschijnlijk nog een andere reden voor deze verandering.

The Guardian staat dit debat erg laat toe – op het moment dat, zoals de kop van het artikel aangeeft, de genocide zijn “laatste fase” heeft bereikt.

De auteur van het opiniestuk van de Guardian, Arwa Mahdawi, citeert verschillende cijfers van experts die het werkelijke dodental op honderdduizenden schatten, in plaats van tienduizenden – iets dat vele, vele maanden geleden al duidelijk was voor waarnemers die niet toegeven aan de gevoeligheden van Israël en zijn apologeten.

Het is vrijwel onmogelijk om het feit te negeren dat het zogeheten Generaalsplan voor Noord-Gaza – Israël’s geïntensiveerde bombardement en verdrijving van 400.000 Palestijnen uit bijna de helft van hun kleine grondgebied en de uitroeiing van iedereen die overblijft als een “terrorist” – een genocide uit het schoolboek is.

Nu Gaza verwoest is, een groot deel van de bevolking dood is of zwaar gewond en actief uitgehongerd en beroofd van zelfs de meest rudimentaire medische voorzieningen, is de kans om de genocide tot het bittere einde te stoppen misschien al voorbij.

The Guardian bereidt haar alibi voor voordat het stof is neergedaald en de ware tol zelfs Israëls aanhangers schokt. De krant moet dringend haar vele lange maanden van verduistering en uitstel rationaliseren en haar excuses aanbieden voordat Donald Trump naar het Witte Huis gaat. Dit opiniestuk is het vehikel van de Guardian om dat allemaal te doen.

Toch zorgt de krant ervoor dat de lange maanden van falen – waarin zij en de rest van de gevestigde media Israël een vrijbrief hebben gegeven om een genocide uit te voeren in Gaza door het valselijk voor te stellen als een “oorlog met Hamas” – een deugd wordt.

Het obscene uitstel van The Guardian om de slachting van Palestijnse kinderen als een genocide te benoemen is blijkbaar gerechtvaardigd omdat haar vaste Holocaustgeleerde – een Israëliër natuurlijk – zegt dat het pas onlangs duidelijk is geworden dat wat Israël doet als genocide telt.

Omer Bartov bewijst de Guardian een nuttige dienst omdat hij vindt dat Israëls critici de afgelopen 13 maanden de term genocide “te lichtvaardig” hebben gebruikt en daarmee de betekenis ervan hebben “afgezwakt.” Of zoals hij het zegt: “Het [het woord ‘genocide’] is zo vaak gebruikt als een soort anti-Israëlische frase dat het veel van zijn waarde heeft verloren.”

Dus blijkbaar zijn het volgens Bartov en de Guardian de Palestijnen en hun bondgenoten die de Palestijnse zaak hebben beschadigd door de genocide te vroeg te roepen. We hadden allemaal onze mond moeten houden totdat Bartov en de Guardian ons toestemming gaven om te spreken.

Denken Bartov en de Guardian ook dat de vele experts in internationaal recht die zitting hebben in het Internationaal Gerechtshof en die al in januari vermoedden dat er een genocide aan de gang was, ook “te lichtvaardig” met de term hebben gegooid?

De rol van Bartov hier is om de Guardian te laten lijken dat zij de verstandige partij is – de volwassene in de kamer – omdat ze een jaar lang heeft geweigerd om Israëls genocide te identificeren.

Er zijn een aantal overduidelijke problemen met het vertrouwen van de Guardian in Bartov als excuus voor het eindeloze uitstel van de gedachte dat Israël een “genocide” uitvoert in Gaza.

Het is niet alleen dat de Israëlische leiders hun genocidale intentie – en het vermogen om die dreiging uit te voeren – duidelijk hebben gemaakt vanaf het begin van hun aanval op Gaza in oktober 2023.

Of dat Palestijnen en mensenrechtenorganisaties al tientallen jaren waarschuwen dat Israëls ambitie – en die van het zionisme – de geleidelijke uitroeiing van de Palestijnen als volk was. Dit is wat de Palestijnen bedoelen als ze het hebben over een “voortdurende Nakba” – een verwijzing naar de vernietiging van het grootste deel van hun thuisland door Israël in 1948 om op de ruïnes ervan een uitsluitend “Joodse staat” te stichten.

In 2003 waarschuwde de gerespecteerde Israëlische geleerde Baruch Kimmerling in zijn boek met diezelfde naam al voor het uiteindelijke doel van Israël en noemde het “politicide” om de voorspelbare bezwaren tegen het gebruik van de term “genocide” te omzeilen. Ik publiceerde mijn eigen boek over het onderwerp, “Verdwijnend Palestina”, in 2008.

Dat alles terzijde, was het overduidelijk dat Israël niet probeerde Hamas te elimineren, maar de hele bevolking van Gaza, zodra het een hulpblokkade en hongerdieet oplegde aan de 2,3 miljoen inwoners van de enclave, en zodra het duidelijk werd dat de ziekenhuizen van Gaza niet werden getroffen als bijkomende schade, maar systematisch werden vernietigd.

Je kunt de acties van Israël in Gaza niet begrijpen buiten het kader van genocide. Kinderen, vrouwen, zieken en ouderen zijn altijd de eerste slachtoffers van een dergelijk beleid, niet Hamas-strijders.

Bartov en de Guardian zijn zo traag geweest om te begrijpen wat hen in het gezicht staart, alleen omdat ze Israël al tientallen jaren in volledig ahistorische termen bekijken. Israël is een koloniale staat, en als zodanig is het zijn eigenlijke drijfveer om de autochtone bevolking te elimineren en te vervangen door middel van de drie strategieën die dergelijke staten tot hun beschikking hebben: etnische zuivering, apartheid en genocide.

Tientallen jaren lang heeft Israël de Palestijnen opgesloten in zijn eigen versie van de Zuid-Afrikaanse Bantustans van de apartheid, waarvan Gaza de meest flagrante is. 17 jaar lang heeft het geprobeerd om Palestijnen te stimuleren om Gaza te ontvluchten door een beleg op te leggen dat de bevolking op een “streng dieet” zette en hen van alle waardigheid beroofde, terwijl het de enclave met tussenpozen in puin bombardeerde – of wat Israël “het gras maaien” noemde.

Aanvankelijk hoopte Israël met zijn huidige slachting dat, door de vernietiging van de infrastructuur van Gaza te intensiveren en door een hongersnoodprogramma – dat wil zeggen, door een genocide te beginnen – Egypte zou toegeven en eindelijk de grensovergang bij Rafah zou openen, zodat de resterende Palestijnse bevolking de Sinaï zou binnenstromen.

Toen Caïro duidelijk maakte dat het dat niet zou doen, had Israël nog maar één koloniale strategie over: het voltooien van de genocide.

Hoewel de Guardian zijn best doet om zijn bekentenis te begraven, geeft Bartov schoorvoetend toe dat degenen die erop wezen dat dit vanaf het begin een genocide was, gelijk hadden. Onbeschaamd merkt hij op:

Er was een gezamenlijke en opzettelijke inspanning [door Israël] om universiteiten, scholen, ziekenhuizen, moskeeën, musea, openbare gebouwen en huisvesting en infrastructuur te vernietigen. Als je terugkijkt, zou je kunnen zeggen dat dit al vanaf het begin gebeurde.

Dus misschien, heel misschien, was het probleem niet dat Zuid-Afrika en het grootste deel van de niet-westerse wereld, het Internationaal Gerechtshof, mensenrechtenorganisaties, Palestijnen en onafhankelijke waarnemers de term “genocide” “te lichtvaardig” rondgooiden. Misschien is het probleem dat Bartov en de Guardian veel, veel te laat tot hetzelfde besef zijn gekomen – op het moment dat Israël de laatste hand legt aan zijn genocide.

Er is nog een probleem voor de Guardian als ze Bartov aanhalen als hun autoriteit voor het bepalen van het moment waarop we de term “genocide” mogen gebruiken. De Holocaustgeleerde zelf wijst erop dat hij uiteindelijk in mei concludeerde dat Israël een genocide uitvoerde, toen Israël Rafah verwoestte, een gebied dat het tot veilige zone had verklaard.

Met andere woorden, zelfs Bartov denkt dat de Israëlische genocide zes maanden geleden officieel is begonnen. Dat is een ongelooflijk lange tijd voor de Guardian om toe te geven dat het heeft getreuzeld met het identificeren van de genocide in Gaza als een genocide.

Mahdawi schrijft dat Bartov “gelooft dat het tijd is voor de media, die terugschrikken voor het gebruik van het g-woord, om ‘de feiten onder ogen te zien.’ Wat zich in Gaza afspeelt is genocide.”

Door een opiniestuk te publiceren dat suggereert dat het nu acceptabel is om de term genocide over Gaza te gebruiken, heeft de Guardian toegegeven dat het – zelfs volgens haar eigen genocide-expert – al een half jaar medeplichtig is aan het verdoezelen van die genocide.

Onthoud dat als redacteur Kath Viner weer eens met de pet in de hand, zoals deze week, komt bedelen om geld van lezers voor haar merk van zogenaamd “onbevreesde, onafhankelijke journalistiek.”

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

‘Pogrom’ tegen hooligans beschuldigingen volgen een zionistisch propagandaschema

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: