De westerse paradox van inefficiëntie: hoe meer crises we financieren, hoe meer crises we krijgen

Het opleggen van protectionistisch beleid door de VS en, tot op zekere hoogte, door de EU, ogenschijnlijk gemotiveerd door legitieme geo-economische doelstellingen (zoals herindustrialisatie), is verantwoordelijk voor een paradox van inefficiënte investeringen. Deze paradox onthult eens te meer de ware aard van de westerse agenda’s: geld in de economie pompen en de beschikbare economische middelen doorsluizen naar een ongekende accumulatie van rijkdom in de menselijke geschiedenis, terwijl een steeds inefficiënter systeem wordt bevorderd. Verslaafd aan gemakkelijke winsten, kiest dit systeem consequent voor de duurste – en dus meest rampzalige – strategieën voor onze collectieve toekomst. Dit zijn niet mijn woorden, maar die van Goldman Sachs in hun rapport “Carbonomics: Tariffs, Deglobalization, and the Cost of Decarbonization”.

Dit gedrag, dat duidelijk werd in het begin van de 21e eeuw, versnelde met de Subprime-crisis. In plaats van de ware schuldigen van roekeloze speculatie ter verantwoording te roepen, kozen de machthebbers in Washington en hun dienaren in de EU, het IMF, de ECB en de Wereldbank ervoor om de schuld af te schuiven op de mensen in het Zuiden, vooral die in Zuid-Europa. Ze plantten het vooroordeel dat deze naties “boven hun stand hadden geleefd”, terwijl het schokbezuinigingsbeleid niet alleen nationale middelen plunderde (overheidsbedrijven en fiscale reserves) om de urgentie van de “schuldeisers” te sussen, maar ook de Westerse economieën overspoelde met biljoenen euro’s, waardoor het vraatzuchtige beest achter de gangsterachtige casino-economie werd gevoed, schrijft
Hugo Dionísio.

Het zal niemand verbazen dat dit alles geen problemen oploste. Integendeel! Het voedde het monster van inefficiëntie en roekeloosheid, met als enige doel de circulatie van kapitaal te versnellen in de richting van accumulatie. Latere crises -COVID-19, de oorlog in Oekraïne en meer recentelijk de “veiligheidscrisis”- laten zien dat dit middelenverslindende monster een expert is geworden in het uitvinden van “crises”. Elke nieuwe crisis wordt afgeschilderd als urgenter, ernstiger en nooit eerder voorgekomen dan de vorige en rechtvaardigt steevast de overheveling van middelen die eerst werden toegewezen aan onderwijs, huisvesting, gezondheidszorg of sociale zekerheid.

Zoals het Substack-kanaal Another Angry Voice in een van zijn artikelen opmerkte, hebben we de laatste fase van het kapitalisme bereikt. In de afgelopen 35 jaar (na-USSR) is de versnelling van het Westerse kapitalisme (de kern van deze productiewijze) overgegaan van sociaaldemocratie – die ondanks haar degeneratie in de jaren ’90 nog steeds een aanzienlijk deel van de middelen voor openbare diensten behield – naar neoliberalisme en meer recent naar een nog brutalere versie. Varoufakis noemde het “technofeudalisme”, maar het is niets meer dan monopolistisch kapitalisme – Sam Altman van OpenAI zei ooit dat hij bij degenen hoorde die voor monopolisme werkten, omdat “concurrentie voor verliezers is” – en nu gaan we de “gangsterfase” in. Het resultaat is simpel: niemand in het Westen kan overtuigend beweren dat het leven van arbeiders (de overgrote meerderheid van de bevolking) in enig essentieel aspect is verbeterd. Niet alleen zijn ze niet verbeterd, ze zijn in alle opzichten verslechterd!

De verklaring is eenvoudig. Van kwantitatieve versoepeling tot kwantitatieve vermindering is het voor de oligarchie absurd eenvoudig geworden om geld van staten te eisen en het in krankzinnige hoeveelheden in hun zakken te zien stromen. Dit verergert de schulden van westerse landen en leidt tot tekorten, die op hun beurt weer meer bezuinigingen rechtvaardigen, in een vicieuze cirkel van constant afpersen en overhevelen van middelen die bedoeld zijn voor openbare diensten – diensten voor iedereen. Neem het Duitse geval: een regering geleid door de CDU (Christendemocraten) keurde een onregelmatige grondwetswijziging goed om de regels voor tekorten te omzeilen, waardoor nog meer uitgaven aan oorlog mogelijk werden. Dezelfde CDU, onder Merkel en Schäuble, was de partij die de PIGS (Portugal, Ierland, Griekenland, Spanje) dwong tot brute bezuinigingen tijdens de Subprime-crisis, wat leidde tot ellende, honger en sterfgevallen op de spoedeisende hulp van ziekenhuizen omdat “er geen uitzonderingen konden worden gemaakt op de begrotingsdiscipline.” Sommigen noemen dit “democratie.”

Maar voordat we zelfs maar op adem konden komen van dit budgettaire traject, bereiden de EU-lidstaten en de EU zelf zich voor om nog eens biljoenen extra in “bedrijven” te pompen om de gevolgen van de importhheffingen van Trump te verzachten. De Portugese regering, nu geleid door een coalitie van liberaal rechts (PSD), reactionair rechts (CDS) en met steun van ultraliberaal rechts (IL), zal voor het eerst in meer dan acht jaar een begrotingstekort hebben. Het heeft ook 10 miljard euro extra uitgetrokken om het probleem aan te pakken. Met andere woorden, werknemers zullen hogere prijzen betalen voor alles, terwijl de elite van het bedrijfsleven de bedragen die via subsidies worden gegeven zal concentreren. Ondertussen leven en slapen steeds meer Portugese werknemers, ook afgestudeerden, op straat.

Deze realiteit toont aan dat elke kleine moeilijkheid, elke kleine onrust tot ongekende hoogten wordt opgedreven door een leger van “mediakanalen,” commentatoren, analisten, politieke wetenschappers en consultants. Hun scripts zijn zo goed ingestudeerd dat ze lijken op een Star Wars-achtig droneleger, belast met het genereren van onrust, drama, angst en verontwaardiging om de zoveelste uitzondering, het zoveelste overheidsfonds, te rechtvaardigen in een eindeloze cyclus van toe-eigening en concentratie.

De cijfers liegen er niet om. De EU alleen al gaf $1,17 biljoen dollar om de banksector te “redden” tijdens de financiële crisis van 2007-2008 (Crise financeira de 2007-2008 – Wikipédia, a enciclopédia livre), zonder enige sociale voorwaarden of eisen. Het geld werd gewoon in eigen zak gestoken en als dividend uitgekeerd aan de aandeelhouders. Tijdens de COVID-19 crisis kwam het expansieve monetaire beleid opnieuw ten goede aan banken, die tegen 0% rente leenden van de ECB en leningen verstrekten tegen commerciële tarieven van 10%, 20% of 30%. Miljarden euro’s werden overhandigd aan grote bedrijven (het herstel- en veerkrachtplan alleen al bedroeg 700 miljard euro, nog afgezien van wat de lidstaten al hadden uitgegeven tijdens de pandemie).

Met de “oorlog in Oekraïne,” bovenop de “hulp” aan het onfortuinlijke land dat gevangen zit in de greep van Uncle Sam, kende de EU enorme fondsen toe om de gascrisis aan te pakken, stijgende energiekosten (vooral voor “energie-intensieve sectoren”), goedgekeurde belastingvoordelen, subsidies voor het herstel van de toeleveringsketen en stimulansen voor de energietransitie van “afhankelijkheid van Rusland” naar “afhankelijkheid van de VS”. Dit alles ging gepaard met deregulering van de arbeidsmarkt, aanvallen op vakbonden en het monddood maken van afwijkende meningen. Wanneer Rui Tavares van de Livre Partij (een Portugese versie van de Duitse Baerbock, maar dan met een baard) Viktor Orbán beschuldigt van het ondermijnen van de rechtsstaat, sluit hij zich aan bij het koor van degenen die de grootste democratische schande in West-Europa sinds het fascisme goedkeurden: de annulering van de Roemeense verkiezingen, de diskwalificatie van kandidaten voor “opiniedelicten” en de administratieve selectie door de NAVO van alleen pro-Atlantische alliantie kandidaten – in Roemenië, een land zonder zelfs maar een kustlijn aan de Atlantische Oceaan!

Feit is dat de VS niet meer zo’n extreme rijkdomconcentratie heeft gekend sinds de jaren 1920 – het tijdperk van de maffiabaronnen (EUA têm maior concentração de riqueza desde os anos 20 – Instituto Humanitas Unisinos – IHU). In die periode vond ook de eerste Red Scare (communistische zuivering) plaats. Vandaag de dag bezit de top 0,1% 14% van de nationale rijkdom, een absoluut record. Volgens de Federal Reserve bezit de armste helft van de bevolking (werknemers met lage lonen, werklozen, ouderen, kinderen) slechts 2,5% van de nationale rijkdom, terwijl de rijkste helft (degenen die stemmen en het oligarchische systeem in stand houden) 97,5% bezit (Ricos cada vez mais ricos: nos EUA, o 0,1% no topo agora detém 14% da riqueza nacional, um recorde). Misschien tevreden met dit niveau van “democratie”, richten kandidaten van grote Portugese partijen (PS, PSD, IL, Chega) hun retoriek alleen op de “middenklasse”, zoals wanneer ze het hebben over “huizen bouwen voor de middenklasse” (zie debatten tussen Pedro Nuno Santos en Mariana Mortágua op 04/09/2025, en Montenegro en Paulo Raimundo op 04/08/2025). Sommigen noemen dit “vrijheid”.

Om hier nog iets aan toe te voegen, kunnen we objectief stellen dat, gezien het Westerse groene overgangs- en decarbonisatiebeleid – ervan uitgaande dat de “crisis” echt is – Westerse arbeiders niet alleen duur zullen betalen uit eigen zak, maar dat ze ook zullen betalen om de planeet ter dood te veroordelen. Dit is precies wat het eerder genoemde rapport van Goldman Sachs bewijst.

De gegevens en conclusies tonen aan dat tarieven en stimuleringsmaatregelen voor lokale productie van groene technologie de wereldwijde kosten voor het koolstofvrij maken met minstens 30% verhogen, wat rechtstreeks in tegenspraak is met de doelstellingen van het Akkoord van Parijs. Het Carbonomics 2025 rapport merkt ook op dat de spanning tussen “industriële soevereiniteit” en “ecologische duurzaamheid” de wereldwijde energietransitie ernstig in gevaar kan brengen. Met andere woorden, we hebben massaal geld gestoken in een groene overgang die nu dreigt in te storten – tenzij we er nog meer geld in stoppen. Ondertussen zullen we moeten betalen om industrieën nieuw leven in te blazen die we alleen zijn kwijtgeraakt door de neoliberale globalisering en de financialisering van de Westerse economieën. Herindustrialisatie zal de milieuovergang die we hebben gefinancierd alleen maar verergeren. De Europese belastingbetalers financieren de ziekte, de genezing, de behandeling en de euthanasie van de patiënt!

Deze conclusies worden sterk ondersteund door het rapport, dat onthult dat het EU/VS “groene protectionisme” – dat resulteert in invoerrechten op elektrische voertuigen, batterijen, zonnepanelen en windturbines – een verborgen en brute prijs heeft die zelden door regeringen wordt gekwantificeerd. Lokale productie van zonnepanelen en batterijen in Europa en de VS kost 58% tot 115% meer dan import uit China. Om dit verschil te compenseren zouden gemiddelde importtarieven van 115% op zonnepanelen en 55% op EV-batterijen nodig zijn – maatregelen die de totale wereldwijde kosten voor het koolstofarm maken van de economie met 30% zouden opdrijven. Zoveel geld uitgegeven voor een onmogelijk dilemma: decarboniseren of banen verliezen! Aanschouw de efficiëntie van het westerse beleid in al zijn pracht! Zoals altijd betalen we voor beide en bereiken we niets.

Aan de andere kant, nadat ze wat ze beschouwden als “volwassen technologieën” (zonne-energie, batterijen) naar het Oosten hadden verplaatst vanwege een gefragmenteerde, horizontale, gedelokaliseerde economische visie, is het een feit dat, volgens Goldman Sachs, Chinese innovaties in 2024 de kosten met minstens 30% hebben verlaagd. Met andere woorden, de Europese volkeren betaalden biljoenen om hun economisch systeem te financieren, alleen om een monster van inefficiëntie en verspilling te creëren, verslaafd aan gemakkelijk geld zonder doelen of verantwoording. Nu krijgen ze te horen dat ze het moeten herfinancieren – dit keer om diezelfde technologieën te “reshoren” (terug te brengen), ook al produceren anderen ze (dankzij hun betere bestuur) nu meer, beter en goedkoper dan wij.

Een concreet voorbeeld illustreert deze situatie perfect: een kleine PSD-geleide (liberale/neoliberale partij) gemeente in het noorden van Portugal, Monção, haalde de krantenkoppen met de aankoop van vijf elektrische bussen voor €2,1 miljoen – meer dan €400.000 per stuk. Dezelfde bussen kunnen in China worden gekocht voor minder dan €60.000 per stuk. Dus waarom meer betalen? Omdat ze “gemaakt zijn in de EU”? Dit argument zou alleen opgaan als het consequent werd toegepast, maar aangezien we in China en elders blijven kopen waar oligarchische belangen dat voorschrijven, is de enige voor de hand liggende conclusie dat dit opzettelijk is – een enorme jackpot voor de greenwashing gangsters die in het Westen opereren.

Het rapport van Goldman Sachs belicht ook een andere tegenstrijdigheid die dit bevestigt: de ontwikkeling van peperdure technologieën, gerechtvaardigd door enorme subsidies, die de rotatie van enorme kapitalen naar buitenlandse rekeningen van een nieuwe categorie bloedzuigers – de superrijken – vergemakkelijken. Hieronder vallen ook “opkomende technologieën” (groene waterstof, SAF), die stagneren of duurder worden door een gebrek aan wereldwijde schaal. De weigering van het Westen om met India, China, Rusland en de BRICS-landen te onderhandelen over mondiale programma’s, haar woedeaanval over het domineren van geavanceerde industrieën en het beheersen van toeleveringsketens, betekent dat ze investeert in hersenschimmen die alleen ontworpen zijn om meer geld van de belastingbetaler af te persen – wetende dat ze niet concurrerend of schaalbaar zijn. Immers, zogenaamd “friend-shoring” beleid concentreert investeringen in minder concurrerende technologieën terwijl het sectoren bestraft waar internationale samenwerking de efficiëntie zou kunnen verhogen. Nogmaals, dit zijn niet mijn woorden, maar die van Goldman Sachs.

Tot slot, om deze geopolitieke-klimaatparadox nog te verergeren, geven de EU en de VS jaarlijks 1,7 biljoen dollar uit aan groene subsidies, maar elke dollar die wordt geïnvesteerd in lokale zonneproductie heeft een 58% lagere klimaatefficiëntie in vergelijking met Aziatische import. Met andere woorden, deze theorie dat “we moeten doen wat anderen al beter doen,” simpelweg omdat we dachten dat we de groene technologie race zouden winnen en de hele jackpot zouden opstrijken, leidt ons naar een paradox van onhoudbaarheid: hoe meer geld we steken in het concurreren met Azië (lees: China) op het gebied van groene technologieën, hoe lager onze koolstof- en milieuefficiëntie wordt! Briljant bestuur! Het wonder van subtractie!

De waarheid is dat de groene transitie een nieuw evenwicht vereist tussen economische zekerheid en klimaatefficiëntie. Zoals Carbonomics 2025 laat zien, maakt de versnippering van groene toeleveringsketens decarbonisatie niet alleen duurder, maar vertraagt het ook het technologische omslagpunt dat nodig is voor moeilijk te stoppen sectoren (zoals fossiele brandstoffen). We geven niet alleen meer geld uit, maar we maken alles ook moeilijker en langzamer. Zoals Goldman Sachs zelf stelt, ligt de oplossing niet in isolatie, maar in het ontwerpen van nieuwe mondiale industriële pacten die nationale belangen in overeenstemming brengen met klimaat-, economische en sociale vereisten. Met andere woorden, in plaats van koude en hete oorlogen moeten we onszelf beschermen – ja, maar ook samenwerken. Iets wat het Westen vergeten is te doen met degenen die het niet mag. Als het dat al wist.

Het rapport van Goldman Sachs toont aan dat het protectionistische beleid van het Westen, dat zo “goed ontworpen” is (misschien door dezelfde geesten achter offshoring en privatisering), een vicieuze cirkel van hoge kosten en subsidieafhankelijkheid creëert via drie belangrijke mechanismen:

• Industriële subsidies als kunstmatige compensatie: Reshoring vereist enorme investeringen om strategische sectoren in eigen land levensvatbaar te maken. De EU geeft bijvoorbeeld 1,7 biljoen dollar per jaar uit aan subsidies voor groene technologie, maar is 58% minder klimaatefficiënt dan geïmporteerde Aziatische producten. De VS heft tarieven tot 54% op Chinese goederen, maar compenseert lokale bedrijven met belastingkredieten die 30% van de productiekosten dekken. Deze mechanismen creëren een “dubbele kosten” effect, waarbij niet-concurrerende industrieën worden beschermd terwijl de belastingbetaler wordt belast. Een fantastische deal – voor de oligarchie.
• Versnippering van de toeleveringsketen: protectionisme dwingt tot duplicatie van kritieke infrastructuur. Zonnepanelen kosten bijvoorbeeld 115% meer dan ingevoerde producten, waardoor de prijzen van residentiële systemen met 40% stijgen; batterijen voor elektrische voertuigen kosten 55% meer, waardoor de gemiddelde autokosten met $8.000 stijgen. Deze versnippering vraagt om voortdurende overheidsfinanciering om strategische sectoren in stand te houden, waardoor een chronische afhankelijkheid van overheidsgeld ontstaat. Toch geven Trumpisten, André Ventura, Orbán, Meloni en anderen de immigranten en Roma de schuld van het “wegsluizen van subsidies.”
• Geopolitiek domino-effect: westerse importheffingen leiden tot vergeldingsmaatregelen die de systemische kosten versterken, zoals blijkt uit de reacties van China, de EU, BRICS en anderen. Elke protectionistische maatregel leidt tot nieuwe marktverstoringen, waardoor staten gedwongen worden extra middelen in te zetten om onvoorziene gevolgen te verzachten.

Niet dat ik tegen alle vormen van protectionisme ben. Helemaal niet. Het probleem met het westerse protectionisme is dat het reactionair is en niet wordt gedaan om de stabiliteit en de levensomstandigheden van de lidstaten te beschermen, maar alleen om de rijkdom van de westerse elites te concentreren, zonder rekening te houden met de banen van de arbeiders en de levensomstandigheden van hun gezinnen.

Zelfs de paranoia rond generatieve AI is een andere zwendel die ons op een dag terug in de donkere eeuwen kan storten zodat een handjevol elites zichzelf virtueel kan verrijken. Zoals Goldman Sachs in zijn wekelijkse briefing opmerkt, zal AI de vraag naar elektriciteit tegen 2030 met 165% doen toenemen. Het probleem is dat dit met opzet is – een stortvloed van publiek geld in een zeer inefficiënte sector, zoals bewezen door DeepSeek, waar ik al eerder over heb geschreven.

Tot slot, als er nog twijfels waren dat dit systeem gedoemd is te mislukken, kijk dan hoe elke fase van de ontwikkeling ons alleen maar dieper heeft gebracht in afhankelijkheid, inefficiëntie en achterstand ten opzichte van de concurrenten waar onze oligarchie zo bang voor is. Hoe banger ze zijn voor China en Rusland, hoe dieper we wegzinken in de westerse inefficiëntieparadox: hoe meer belastinggeld er wordt geïnvesteerd, hoe verder we achterop raken en hoe banger we worden! Een destructieve spiraal zonder einde in zicht.

En alsof ze nog niet tevreden waren, alsof al hun strategieën niet al mislukt waren, alsof het neoliberalisme onze industriële capaciteit en knowhow niet had geoffshored, alsof het technologisch monopolisme niet miljoenen arbeiders tot armoede had gedreven en alsof het gangsterkapitalisme niet al het overheidsgeld sinds het begin van de jaren 2000 had gebruikt om een klein deel van de bevolking te verrijken – nu willen ze ons dwingen om nog eens 800 miljard euro te betalen omdat ze weer een nieuwe “crisis” hebben geïdentificeerd. Het resultaat zal eenvoudig zijn: hoe banger we worden voor Rusland, China, Iran of Noord-Korea, hoe meer geld we zullen uitgeven om er vervolgens achter te komen dat ze nog sterker zijn geworden.

De waarheid is dat onze enige “crisis” dit is: we hebben het monster van systemische inefficiëntie gevoed dat ons nu verstikt. Dit is de westerse paradox van inefficiëntie: hoe meer crises we financieren, hoe meer crises we tegenkomen. Totdat we helemaal ten onder gaan!

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

ONTMASKERD: EU plant privéspaargeld van burgers te stelen om eindeloze oorlogsmachine te financieren

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: