Eén ding is duidelijk. We moeten Trump’s hoogstaande komedie waarderen. Die faalt bijna nooit. Na afloop van de VN-Algemene Vergadering plaatste de Amerikaanse president Donald Trump een bericht op zijn ‘Truth Social’-account en verbaasde hij de onoplettende, onnadenkende delen van de wereld met zijn schijnbare ommezwaai van 180 graden ten aanzien van Rusland en Oekraïne. Dit gebeurde na een zogenaamd ‘belangrijke’ ontmoeting tussen hemzelf en de worstelende Oekraïense president Zelensky.
Maar Trump en Zelensky hebben elkaar amper zeven minuten ontmoet, wat aantoont dat er niet veel te bespreken viel. De hilarische Truth-post van Trump daarna dient verschillende doelen die, kort gezegd, het tegenovergestelde bewerkstelligen van wat er tekstueel uit kan worden afgeleid. Hij is onder andere bezorgd om het beeld te blijven creëren dat hij niet gebonden is aan Moskou, loyaal is aan de agenda van de Russische president Poetin, of dat de twee mannen niet synergetisch handelen, schrijft Joaquin Flores.
Trump heeft zijn oplettende en nadenkende achterban (wat niet de meesten van hen zijn – een soort menselijke conditie) al duidelijk gemaakt dat een goede relatie tussen de VS en Rusland goed is voor beide landen, en ook voor de wereld. Dit is niet gebaseerd op gevoelens of idealisme, maar op de werkelijke geo-economische realiteit en op een nieuwe geopolitieke architectuur die gebaseerd is op multipolariteit, en vergelijkbaar is met – maar ook sterk verschilt van – oudere ideeën over invloedssferen. De auteur stelt in andere publicaties dat dit het best kan worden omschreven als neorealisme.
In beide gevallen valt Oekraïne terecht binnen de invloedssfeer van Moskou, of, zo u wilt, Moskou is de relevante pool van menselijke, kapitaal- en politieke zwaartekracht waar Kiev in een stabiele wereld van nature naar toe wordt getrokken. Het Oekraïense volk begreep dit feit immers op zijn eigen manier, zoals blijkt uit vele verkiezingen. Er waren twee, ja twee, kleurenrevoluties nodig in de afgelopen decennia om Oekraïne van zijn natuurlijke koers als broederland van Rusland af te brengen. Nu gebruikt Rusland wat het heeft, wanneer het kan, op een manier die werkt, om de puinhoop die door de Atlantici is gecreëerd, ongedaan te maken. Deze Atlantici zijn ideologisch gezien geen vrienden van Trump. Ze één voor één losweken uit het groepsdenken, hen treffen met specifieke tarieven, of een beroep doen op hun eigen kiezers of nationale belangen, schept daarentegen wel degelijk reële mogelijkheden en heeft misschien zelfs al tastbare resultaten opgeleverd.
Maar nogmaals, er zijn een paar redenen voor de omgekeerde realiteit die we hier bij Trump zien. Ten eerste zijn er anti-Russische tendensen die veel voorkomen onder neoconservatieve Republikeinse kiezers in de VS. Trump heeft Graham en wat er nog over is van de McCain-factie niet nodig om deze ‘never Trump’-invalshoek te promoten, die schadelijk kan zijn voor binnenlandse aangelegenheden, het aannemen van wetgeving en de komende tussentijdse verkiezingen volgend jaar. Dit botst met Israël-first-experts zoals Ben Shapiro, die ook proberen te vinden waar ze kunnen zeggen dat Trump soft is tegenover Rusland of soft tegenover China.
Het is onwaarschijnlijk dat de Russische SMO in Oekraïne tegen de tijd van de tussentijdse verkiezingen zal zijn afgerond, en Trump kan niet worden gezien als een effectief onderdeel van de SMO. Dit heeft weinig te maken met een daadwerkelijke grondige analyse. Iedereen die op het niveau van Trump, Zelensky, Yermak, Graham en McCain’s nakomelingen et al. opereert, ziet het onheil naderen. Ze worstelen met de moeilijke realiteit dat mondiale veiligheid en vrede tussen kernmachten beter zijn voor het bedrijfsleven dan oorlogszuchtige praktijken die al te lang de westerse politiek hebben bepaald, waarvan Zelensky het bastaardkind is. Dit druist ook in tegen de typische westerse linkse analyse. Het klinkt misschien aannemelijk in de context van de monopolaire hegemonie van de VS na de Koude Oorlog. Maar die wereld is voorbij. Dat betekent niet dat mensen een massale sterfte moeten meemaken door een verzonnen pandemie of een gekunstelde wereldoorlog. Nee, we moeten gewoon de win-win-spelteorie in praktijk brengen, zoals besproken in mijn recente verslag Are Trump and Maduro secretly friends?, dat een Nash-Axelrod-type (ook gerelateerd aan het Schelling-punt) non-zero sum game laat zien dat samenwerking aanmoedigt.
Het theatrale gedrag van Trump is bedoeld voor de media-echokamers en kiezers die oppervlakkig naar de gebeurtenissen kijken, en maakt hem over het algemeen immuun voor kritiek van meer verfijnde tegenstanders die tegen Trump proberen te werken en die de media-talking points zouden gebruiken om zijn kiezersbasis te ondermijnen, en, net zo belangrijk, andere Amerikaanse en westerse machtselites en hun verticale structuren. Het zijn deze elites die Trump voorwaardelijk steunen, op voorwaarde dat zijn koers de meeste garanties lijkt te bieden.
“En dan zijn er, onlosmakelijk hiermee verbonden, de Europeanen—of beter: de EU en de Europese poot van de NAVO. Dezelfde aanpak werkt ook daar, met hetzelfde doel. Zo voorkomt Trump dat hij in Europa of de VS wordt weggezet als iemand die Europa—en, via een merkwaardige maar wel gevoelde uitbreiding, ook Oekraïne—laat vallen of zelfs verraadt. In de VS kan de kritische pers de klachten van Atlantici in Europa bovendien moeilijk overnemen als die klachten niet overtuigend onder woorden zijn te brengen.
Verbazingwekkend, of misschien niet zo verbazingwekkend gezien het huidige patroon, maar nadat deze auteur een kort artikel op Telegram had geplaatst waarin hij oppervlakkig het meeste van wat hierin staat samenvat, schreef The Telegraph UK een opiniestuk waarin ongeveer hetzelfde werd gezegd: Zelensky leed eigenlijk een enorme nederlaag tijdens de bijeenkomst met Trump in de marge van de Algemene Vergadering van de VN.
Het lijkt erop dat sommige van deze atlanticistische schrijvers de echte logica beginnen te begrijpen. Maar terug naar de Truth-post, en afgezien van de lachwekkende briljantheid van Trumps post, schetst de werkelijkheid een heel ander beeld: Poetin en Trump hebben de koers van de oorlog in Oekraïne, de economische gevolgen ervan en de nasleep ervan goed in kaart gebracht. Natuurlijk zullen er moeilijke momenten en meningsverschillen zijn, maar het belangrijkste punt hier is samenwerking in plaats van confrontatie. Wat we nu zien, is volledig ondergeschikt aan die vrij duidelijke realiteit.
Trump laat iedereen doorgaan met hun gedoemde agenda voor Oekraïne, terwijl hij zelf boven de strijd blijft staan, manieren zoekt om negatieve berichtgeving af te wenden, de perceptie van de realiteit om te keren en zijn eigen doelen na te streven, namelijk toenadering tussen Rusland en de VS. Hij weet dat Oekraïne in ernstige problemen verkeert en onder geen enkele voorwaarde kan winnen, maar zijn zorg is dat hij de globalistische lijn wil vermijden dat hij de schuldige zal zijn als, of liever gezegd wanneer, Kiev instort. Hij zet het zo op dat hij kan zeggen dat hij heeft gedaan wat hij kon, en dat het falen bij Biden en de Europeanen ligt.
Trump is de allerbeste komiek. Boven is beneden. Links is rechts. Zwart is wit. De waarheid? Het zijn de Britten die Zelensky weg willen hebben, verkiezingen willen houden en het hele project een nieuwe naam willen geven. Als Zelensky niet kan dienen als woordvoerder en mascotte voor een eindeloze oorlog tegen Rusland, dan moet het iemand anders zijn. Of in ieder geval eindeloze retoriek tot het moment dat het Russische leger Kiev opnieuw omsingelt.
Maar dit keer komt er geen terugtrekking als een gebaar van goede wil tegenover wéér een Atlantische verraad. Het zal het einde van het regime zijn, en de neutralisering van Kiev; denazificatie en demilitarisering. Pas dan, wanneer het Russische karakter, sentiment, de formele culturele instituties en de Russische taal van een groot deel van Oekraïne grondwettelijk zijn hersteld, kunnen we vrije en open verkiezingen zien. Het is duidelijk dat Oekraïners, zodra ze de kans krijgen om te stemmen, iemand zouden kiezen die qua houding tegenover Moskou en het Russische volk in het algemeen ergens tussen een Vučić en een Loekasjenko (met ‘Oekraïense kenmerken’) in ligt.
Trump wil niets te maken hebben met iemand die de VS terug kan slepen in de dialectiek van Biden met Kiev. Dit doet hij niet door openlijk te zeggen ‘niet deze weg’, maar door te zeggen ‘dit is de weg die we bewandelen, en niemand heeft ooit eerder deze weg bewandeld zoals wij’. Dit is de magie van Trump, zijn truc. Experts blijven dit niet begrijpen, of blijven salarissen ontvangen om dit niet te begrijpen. Kies maar.
Zelensky kreeg van Trump tijdens die pijnlijke ontmoeting van zeven minuten te horen dat het spel voorbij is. Er zal geen heen-en-weer geloop meer zijn tussen Europeanen en Amerikanen, en geen kinderachtige en doorzichtige triangulatiespelletjes meer waar types als Jermak, ‘slim voor een Neanderthaler’, om bekendstaan. Ze waren gewend door westerse machten vertroeteld te worden, gingen in de Biden-periode veel te ver, overschatten zichzelf en begonnen zelfs te geloven in de mythe van hun eigen genialiteit – net als Israël.
Zoals we eerder overtuigend hebben aangetoond in The revassalization of Europe: The real U.S. war aims in Ukraine, speelde Biden hard in op de her-vasallisering van Europa en op een beleid dat erop neerkwam het aantal toekomstige Russen – in de gedaante van de huidige Oekraïners – te verminderen. Biden mikte erop dat Rusland Oekraïne zó zou verwoesten dat, wanneer Rusland het land onvermijdelijk toch zou ‘verwerven’, het een beschadigd bezit zou zijn dat zoveel investeringen zou vergen om te herstellen dat de Russische winst de klok met tien tot twintig jaar zou terugzetten. Zelensky heeft van Trump in die zeven pijnlijke minuten durende ontmoeting te horen gekregen dat het spel voorbij is. Er zal geen sprake meer zijn van heen en weer rennen tussen Europeanen en Amerikanen, en kinderachtige en doorzichtige driehoeksverhoudingen waar ‘slim voor een Neanderthaler’-types als Yermak bekend om staan. Ze zijn gewend om door de westerse mogendheden in de watten te worden gelegd, zijn tijdens de Biden-periode veel te ver vooruitgelopen, hebben zichzelf verkeerd ingeschat en zijn zelfs gaan geloven in de mythe van hun eigen genialiteit, net als Israël.
En Zelensky, zo zien we nu, is waarschijnlijk al geknakt. Trump kan nu achteroverleunen, afleiden en afwachten terwijl Rusland de SMO afrondt.
De boodschap is zo omgekeerd dat het bijna een parodie is, en weinigen durven iets anders te zeggen. Trump heeft dit op zijn kop gezet. Zelensky heeft nog maar kort de tijd om zijn fantasie van een ommekeer te bewijzen, om te laten zien dat de Russische troepen echt gedemoraliseerd zijn en dat de AFU op de een of andere manier de overwinning kan behalen. Om de onmogelijke droom te dromen: Cervantes raakt nooit uit de mode.
Trump zegt het duidelijk wanneer hij zegt dat de EU de last moet dragen, terwijl de VS wapenhandelaar speelt. Wapens verkopen, ja, maar hiermee is de grens getrokken. Europa krijgt een klap in het gezicht en wordt verteld gewoon door te gaan met kopen, hoewel niemand weet met welk geld en uit welke voorraad. 15% invoerheffingen op de meeste producten en 50% op staal en aluminium vormen de achtergrond, evenals het niet-concurrerende karakter van de EU-economie als gevolg van hun eigen sancties tegen Rusland.
In werkelijkheid heeft Zelensky een laatste kans gekregen voordat hij weer naar de onderhandelingstafel wordt gedwongen, maar wat kunnen die gesprekken opleveren? We hebben deze hilarische opvatting van Trump al eerder uitgelegd. Dit is niet de eerste keer, zelfs niet wat Oekraïne betreft. De truc is om het niet te vergeten.
Het gaat als volgt: aangezien Rusland zo gemakkelijk te verslaan is, kan Amerika zich terugtrekken en kunnen Oekraïne en de EU het zelf afhandelen. Maar de waarheid is eenvoudiger, want Trump heeft zich al teruggetrokken en laat Europa achter met de economische implosie en de zinloze oorlog in Oekraïne, terwijl Washington wapens verkoopt die het zelf niet in voldoende hoeveelheden kan produceren aan een koper die ook belachelijk weinig geld heeft.
Gratis entertainment, dat is de meest voorzichtige kijk op dit gemeenschapstheater van de Amerikaanse president. En geen goede dag voor Zaluzhny, waarschijnlijk de favoriete vervanger van Londen. Onthoud wat al zo duidelijk is en zo vaak is bewezen: zowel de VS als Rusland willen dat Zelensky aanblijft tot het einde van dit hele hoofdstuk in de geschiedenis. Om verschillende redenen in sommige details, ja, maar niet om redenen die niet op één lijn liggen.
Waarom zou Kiev, onder toezicht van de EU, een kans moeten krijgen om zich te herpositioneren? Dat zou alleen maar resulteren in een nieuwe Zelensky, in beide betekenissen. Iemand die zegt dat we vrede willen en dat we de spanningen met Rusland willen verminderen, maar dat doet om steun te verwerven voor een lopende campagne. Er zijn pogingen gedaan om aan te tonen dat Zelensky geen legitimiteit heeft omdat hij zijn constitutionele ambtstermijn heeft overschreden. Rusland heeft zich op dat punt geconcentreerd. Als Oekraïne nu ‘verkiezingen’ houdt terwijl de SMO voortduurt en Oekraïne nog steeds gevangen wordt gehouden, dan krijgen we een andere Zelensky in een andere vorm. De ene valt, de andere staat op.
Maar het echte probleem is dat Zelensky het product is van een ongrondwettelijke post-coup regering, gecontroleerd door de Atlanticisten, die teruggaat tot Porosjenko in 2015. Of zelfs Joesjtsjenko in 2005. Als die structuren vandaag de dag aan de macht zijn in Kiev, en dat zijn ze, dan levert het organiseren van nieuwe verkiezingen dezelfde Zelensky-achtige resultaten op. En voor westerlingen verandert dit het argument. Militair gezien verandert het niets aan de situatie van Rusland of aan zijn zeer positieve vooruitzichten in de SMO. In termen van wereldwijde media en indrukken wordt het een onnodig knelpunt. Een zeer groot knelpunt zelfs.
Maar hoewel de Britse druk om Zelensky af te zetten vooral te maken heeft met een rebranding waarvan ze daarna zouden kunnen profiteren, is het grootste deel ervan bedoeld om Zelensky kort te houden. Nooit compromissen sluiten, nooit praten over territoriale uitwisselingen en nooit, onder geen enkele voorwaarde, aangeven dat hij de Krim of de Donbas voor altijd zal ‘opgeven’.
Wanneer de Britse pers, vaak in de Telegraph UK (die de posts van deze auteur misschien leest), zegt dat de ‘bevolking’ zich zou verzetten tegen Zelensky die vrede nastreeft op basis van territoriale concessies, spreken ze op zijn best slechts een halve waarheid. Ja, de bevolking – de bevolking van officieren en inlichtingenfunctionarissen die zijn opgeleid door het Britse leger en in de watten worden gelegd door de MI6. Maar de massa wil gewoon dat de oorlog vandaag, gisteren, eindigt, met welke territoriale concessies dan ook; laat het gewoon ophouden.
Nu Trump Zelensky in zijn greep heeft, althans in dit hoofdstuk van het verhaal, heeft 47 inderdaad dit Britse mechanisme dat op Zelensky werkt, doorbroken. Maar er is een compromis voor Zelensky. Geen spelletjes meer, niet meer vragen aan mama, als mama nee zegt, vraag het dan aan papa, als papa nee zegt, ga dan terug naar mama en lieg dat papa ja heeft gezegd. Trump is papa, en mama is aan de drugs, je kunt mama niet meer vragen, we zijn klaar met het spelletje.
In ruil daarvoor is Zelensky verlost van deze Britse druk om altijd maar door te gaan. En als hij goed blijft met Trump en geen spelletjes meer speelt, kan hij misschien met pensioen gaan in zijn eigen villa in Florida zodra er echte verkiezingen plaatsvinden in een echt bevrijd Kiev, na SMO.
Met andere woorden, de hele poppenkast die hier gaande is, getuigt van strategische communicatie in topvorm, terwijl de westerse liberale kritiek, die erop uit is Trump af te schilderen als mentaal achterlijk, niet kan verwoorden of zelfs maar begrijpen wat er werkelijk aan de hand is. Het doet denken aan het oude gezegde dat je je tegenstander niet moet onderschatten. Maar de liberale ideologie is gebaseerd op hoogmoed, niet op nederigheid, en daarin ligt de kiem van haar eigen ondergang.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Wie is nu de ‘papieren tijger’? De EU zal bezwijken onder de last van Oekraïne
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Een farce majeur.
Ze doen maar
Een bult windbuilen,en verder?
Laat ze
Geen energie in steken.
Dit was al teveel
what?
JA, misschien is het allemaal inderdaad theater… Zolang er geen lange afstandsraketten, op Rusland in t algemeen en Moskou in t bijzonder, terechtkomen, ben ik bereid dit te geloven……