Van 1991 tot 2014 konden de Verenigde Staten vrijwel hun gang gaan in de wereld. Maar nu is de kracht van het imperium ernstig uitgeput en dodelijk overbelast, terwijl de militaire en industriële capaciteit van de steeds meer geallieerde tegenstanders toeneemt, en in totaal die van het imperium en zijn volgzame vazallen ver overtreft.
Misschien wel het belangrijkst is dat het vermogen van de VS om landen die “de op regels gebaseerde internationale orde” tarten ernstige economische en financiële schade toe te brengen, effectief machteloos is geworden door de gezamenlijke tegenmaatregelen die Rusland, China, Iran, India, Brazilië hebben ontwikkeld en resoluut toepassen… de lijst gaat maar door en wordt steeds langer, schrijft William Schryver.
En zelfs nu de sanctiemogelijkheden van de VS drastisch zijn afgenomen, is het vermogen van de VS om een krachtige militaire aanwezigheid te handhaven in tientallen strategische “hot spots” over de hele wereld een illusie geworden. Ja, het Amerikaanse leger onderhoudt ostentatief vele honderden bases verspreid over de planeet, maar dat onderstreept alleen maar de extreme mate waarin de militaire macht van de VS is verwaterd.
Het vermeende vermogen van het Amerikaanse leger om “in een oogwenk overal ter wereld macht te projecteren” is een betekenisloze fantasie in de context van iets meer dan het lanceren van enkele tientallen kruisraketten op een doelwit in een land dat niet in staat is om terug te schieten.
Dit is de onbetwistbare wiskundige realiteit: om een strijdmacht samen te stellen die voldoende is om oorlog te voeren tegen Rusland, China of Iran, zouden de VS elke belangrijke militaire basis op de planeet moeten opgeven.
Als ze gigantische gevechtskrachten zouden mogen concentreren zonder tegenwerking (dat zouden ze natuurlijk niet mogen), dan zou het minstens een heel jaar duren om zo’n troepenmacht in het inzetgebied te krijgen.
Een “gecombineerde strijdmacht” die voldoende is om oorlog te voeren tegen Rusland, China of Iran zou noodzakelijkerwijs de grootste concentratie van Amerikaanse militaire macht sinds de Tweede Wereldoorlog vormen, met de langste en meest kwetsbare aanvoerlijnen die ooit in de geschiedenis van de oorlogsvoering zijn gezien – choke-points die krachtig zouden worden aangevochten door wat vrijwel zeker de gecombineerde marine- en langeafstandsraketten van Rusland, China en Iran zouden zijn.
Maar laten we ons, omwille van het argument, eens voorstellen dat een volledig uitgeruste Amerikaanse gecombineerde strijdkracht op miraculeuze wijze in Oost-Europa, de Zuid-Chinese Zee of de Perzische Golf zou kunnen worden gematerialiseerd.
Zoals vele oplettende en scherpzinnige militaire officieren en analisten over de hele wereld nu zijn gaan inzien: de VS kunnen hoog-intensieve oorlogsvoering op industriële schaal hooguit 6 tot 8 weken volhouden, totdat ze door zware verliezen, uitputting van munitie en breedschalige logistieke storingen hun operaties moeten staken.
Deze realiteit werd vóór februari 2022 weinig erkend en slecht begrepen. Maar de oorlog in Oekraïne heeft belangrijke militaire tekortkomingen en kwetsbaarheden van de VS blootgelegd en de schokkende logistieke en industriële zwakte onthuld van wat velen over de hele wereld nog steeds dachten dat “het grootste leger in de geschiedenis van de mensheid” was en de ongeëvenaarde industriële productiekracht van het legendarische “Arsenaal van de Democratie”.
Door hun ongegronde reputatie en “op papier”, zoals ze zeggen, lijken de Verenigde Staten het machtigste leger ter wereld te bezitten. Maar er is een enorm verschil tussen vermeende macht en het daadwerkelijke vermogen om macht te projecteren en macht te behouden tegen de tegenstanders die het Amerikaanse leger nu onder ogen moet zien en moet verslaan om het einde van de Amerikaanse wereldhegemonie te voorkomen of zelfs maar zinvol uit te stellen.
Het Amerikaanse leger is een papieren tijger in veel opzichten. Het is ook topzwaar; tijdens WO2 hadden ze bijna 10 miljoen man onder de wapenen, die uiteindelijk werden geleid door 7 ‘4-sterren generaals’ (met uiteraard een wat groter contingent generaals met minder sterren).
Het huidge Amerikaanse leger is misschien 1,5 miljoen man. Met 40+ ‘4-sterren generaals’ en een hele vracht aan generaals met minder sterren.
Daarnaast hebben de meeste generaals helemaal geen daadwerkelijke oorlogservaring, ja, sommigen zijn betrokken geweest in Irak en Afghanistan, maar dan hebben we het over landen zonder serieus leger en al helemaal zonder luchtmacht die werden platgebombardeerd. En zelfs die ‘oorlogen’ werden verloren; nota bene tegen tegenstanders die nauwelijks over zware wapens beschikten.
Het Amerikaanse materiaal is ook helemaal niet ontworpen voor werkelijke oorlog; duurzaam, betrouwbaar, eenvoudig. Het Amerikaanse materiaal is ontworpen om snel te verslijten en eenmalig gebruik zodat er nieuw materiaal moet worden aangeschaft, om zo de winsten van de wapenindustrie te vergroten. Daarom zitten er ook zoveel gadgets, toeters en bellen aan; het maakt het duur, meer zaken die stuk kunnen gaan en meer tijd voor speciale cursussen voor gebruik door de leverancier.
de papieren tijger van China is nu doorgegeven aan Amerika en zijn nest Navo landen m.a.w. de eu..
Ze zijn op papier ook democratisch, en op papier de free world, op papier zijn ze in alles de beste.
In de praktijk is het gewoon een bende