De Verenigde Staten kwamen uit de Tweede Wereldoorlog als de grootste banaan. Omdat het land laat in de oorlog kwam, bevond het zich niet alleen in de benijdenswaardige positie dat het zich kon uitbreiden als productieland om de geallieerden van oorlogsmateriaal te voorzien, het stond er ook op dat het in goud werd betaald voor alles wat het verscheepte. (Mooie deal.)
Aan het einde van de oorlog hoefde het alleen maar over te schakelen van het bouwen van tanks en radioapparatuur naar het bouwen van auto’s en televisies voor de bevolking in vredestijd. De kers op de taart was dat het land niet was binnengevallen, dus in 1945 stond het op het punt om uit te groeien tot ’s werelds belangrijkste leverancier van goederen, schrijft Jeff Thomas.
Decennialang heerste de VS als de topbanaan en dat is in veel opzichten nog steeds zo, behalve dat de schil van de banaan snel bruin wordt.
De VS is de laatste tijd niet meer ’s werelds grootste crediteur, maar ’s werelds grootste debiteur. En als het restant van de lauweren uit het verleden er niet was geweest, zouden de VS waarschijnlijk al zijn bezweken onder hun ongekende schuldenlast.
Maar terwijl we de VS vergelijken met de gele vrucht, zijn er nog een paar andere parallellen die me te binnen schieten.
Bananenrepubliek
De term “bananenrepubliek” werd in 1904 bedacht om te verwijzen naar die economisch instabiele landen die afhankelijk zijn van slechts één product dat ze aan de rest van de wereld verkopen, zonder back-up plan als dat product zou mislukken. De bananenrepubliek blijft alleen functioneren dankzij het geld en de goederen die ernaartoe worden verscheept in ruil voor dat ene product.
Vroeg of laat gaat er iets mis met dat product en als gevolg daarvan stort de republiek in.
Ooit voorzagen de VS de wereld van hun geproduceerde goederen, maar Amerikaanse productiefaciliteiten zijn al lang geleden verhuisd naar landen waar de kosten veel lager zijn dan in de VS.
Tegenwoordig is schuld verreweg het belangrijkste exportproduct van de VS . Amerikaanse Treasuries zijn in handen van landen over de hele wereld en de huidige schuld staat op een recordhoogte. Als zelfs maar een deel van de Treasuries zou worden afgelost, zou de Amerikaanse economie snel instorten. En toch neemt de schuld elke dag met drie miljard dollar toe.
Het is belangrijk om te onthouden dat dit geen probleem is dat door de ene of de andere politieke partij is gecreëerd. Beide partijen zijn verantwoordelijk voor de schuldstijgingen. Dit is dus geen situatie die gecorrigeerd kan of zal worden “als onze kandidaat de volgende verkiezingen maar wint.”
En dus kunnen de VS in dit stadium van hun ontwikkeling zonder twijfel worden gecategoriseerd als een bananenrepubliek – een republiek zonder plan voor een oplossing voor haar situatie.
Going Bananas
Een ander aspect dat altijd lijkt op te duiken in bananenrepublieken is de neiging om basisvrijheden en de rechtsstaat steeds verder te beperken.
In de afgelopen decennia zijn grondwettelijk gewaarborgde vrijheden in de VS gestaag afgenomen, maar in het laatste decennium nog sneller.
Bovendien heeft de regering aan beide kanten, maar vooral aan de linkerkant, de rechtsstaat vernietigd. Alle takken van de regering spelen hoog spel met hun autoriteit. In het verleden heeft de wetgevende macht er alles aan gedaan om de president uit zijn functie te ontheffen, ongeacht of dit rechtmatig is. Het meest teleurstellend is dat de rechterlijke macht een verlengstuk is geworden van de wetgevende macht, die zijn beslissingen baseert op politieke vooroordelen in plaats van op de wet.
Dit gebeurt nu zelfs met betrekking tot het Hooggerechtshof. Het Hof wordt door beide politieke partijen gezien als een agentschap voor het handhaven van politieke overtuigingen, waarbij elke partij verwikkeld is in een strijd om dominantie te verkrijgen door de meerderheid van de rechters loyaal te laten zijn aan de ene of de andere partij en niet aan de wet.
Aangezien de wet en het principe in het post-constitutionele tijdperk aan de kant zijn geschoven, is het niet verrassend dat het Amerikaanse volk geen enkel moreel kompas meer heeft. Het beste waarop ze kunnen hopen is dat hun gekozen groep de andere op de een of andere manier zal verslaan.
En zo zien we een constant spel van in zijn eigen belang te handelen tussen zowel het Amerikaanse volk als de politieke partijen – een voortdurende poging om zoveel mogelijk van een eindeloze reeks “morele” gevechten te winnen, die elke avond op het nieuws worden uitgespeeld.
In zo’n omgeving worden degenen die proberen om de rede te injecteren niet gehoord. Alleen degenen die “go bananas” krijgen genoeg aandacht om mogelijk vooruit te komen in de strijd.
Uitglijden over een bananenschil
En dus vragen we ons af wat het resultaat van deze poppenkast waarschijnlijk zal zijn.
Nou, als we een bananenschil voor ons zien, kijken we hopelijk uit waar we heengaan en ontwijken we die. Maar wat we in Amerika zien, is een pad vol bananenschillen en een obsessieve bevolking die er alle schijn van heeft dat ze meer aandacht besteedt aan haar eigen agenda dan aan waar ze naartoe loopt.
Om zeker te zijn, dit raadsel is niets nieuws in de wereld. Door de millennia heen hebben dergelijke situaties zich ontelbare keren afgespeeld.
Het nettoresultaat is meestal hetzelfde. Er is een dramatische sociaal-economische-politieke ineenstorting, gevolgd door een periode waarin zowel rijkdom als orde verloren zijn gegaan.
Zodra ze zich realiseren dat er geen echte winnaars zijn in het debacle, schudt de bevolking haar collectieve hoofd en vraagt zich af: “Hoe hebben we het zo krankzinnig kunnen laten worden?”
Uiteindelijk beginnen ze zich af te vragen wat er gedaan kan worden om het systeem weer op te bouwen, maar historisch gezien gebeurt dit niet snel.
In de meeste van deze gevallen heeft een hardwerkende en succesvolle generatie een verwende generatie grootgebracht, die snelle antwoorden en onmiddellijke bevrediging wil. Zij voeden op hun beurt een apathische generatie op, die geen echt licht aan het eind van de tunnel ziet.
Helaas bevindt de VS zich in het laatste stadium. Zo’n generatie van apathische individuen is meestal niet in staat om voor herstel te zorgen. In bijna alle gevallen is het nodig dat de volgende generatie inziet dat hun ouders hen vrijwel niets hebben nagelaten en dat, als ze meer willen, ze ervoor zullen moeten werken.
En zo begint de cyclus opnieuw. Maar vergis je niet, het is geen snel proces. Het duurt vaak tientallen jaren.
Maar als de natie in verval naar de afgrond glijdt, komen anderen naar voren om zijn plaats in te nemen. Iedereen die wel eens bananen heeft gekweekt, weet dat wanneer een boom vrucht begint te dragen, er kleine “uitlopers” uit de grond komen. Tegen de tijd dat de boom volop vrucht draagt, zijn de uitlopers groot genoeg om stevig te wortelen.
Als de boom eenmaal vrucht heeft gedragen en onder zijn eigen gewicht is bezweken, voeden de uitlopers zich met vocht en mineralen om te groeien.
De positie van topbanaan is niet eeuwigdurend. Hij gaat van tijd tot tijd over van de een naar de ander. Maar dit is zeker niet het einde van de wereld. De truc is om de waarschuwingssignalen te herkennen en, wanneer we ze zien, te ontwortelen en over te stappen naar een gunstiger bosje.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Kamala Harris zegt dat zwarte Amerikanen Amerikaanse wetten mogen negeren
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Verrotting vd Republiek=Jodendom…
Zware tijden creëren sterke mannen.
Sterke mannen creëren goede tijden.
Goede tijden creëren zwakke mannen.
Zwakke mannen creëren zware tijden.
Maarrr… ze hebben ons enorm lang kunstmatig in goede tijden gehouden, waardoor de aankomende zware tijden onnatuurlijk zwaar worden en een generatie van weekdieren kan zich niet terugvechten.
Ze hebben in Afrika geëxperimenteerd hoe je mensen apathisch maakt en in China hoe je ze volgzaam maakt en dat rollen ze wereldwijd uit.
Maak ze dom, maak ze volgzaam, dwing ze zonder dwang… bestuur alle facetten van hun leven.
De wereld begon in liefde en energie en hij eindigt in angst en getallen. Als een maatschappij wiskunde omarmt als God, is waanzin en genocide de enige uitkomst van de som.
Wiskundigen die echt in de wiskunde verdwijnen worden gek of ze plegen zelfmoord en meestal allebei… de mensheid is nu op dat punt. Alles is verandert in data en dat is het punt dat de wiskundigen krankzinnig worden en zelfmoord plegen.
You are right Tema.
Mathematics, algorithms and computer science cannot build the future. Unless the aim is to achieve a dystopian future.
It is not strange that mathematicians go mad at some point in their ‘processing’. Because they want to deal with Infinity, using the wrong tools. Let’s just hope they go mad and commit suicide quickly… so we get them out of our hair once and for all!