De realiteit confronteert de euro-heersers – “Door de scheur in de fantasiebubbel zien ze hun eigen ondergang”

Ze (de Euro-elites) hebben geen schijn van kans: “Als Trump dit tarief [25%] oplegt, zal de VS in een ernstig handelsconflict met de EU terechtkomen,” dreigt de Noorse premier. En wat als Brussel terugslaat?

“Ze kunnen het proberen, maar ze kunnen het niet,” reageerde Trump. Von der Leyen heeft echter al beloofd dat ze zal terugslaan. Desalniettemin is het nog steeds onwaarschijnlijk dat de gecombineerde suite van de Anglo bestuurlijke krachten Trump zal dwingen om Amerikaanse militaire troepen op de grond te zetten in Oekraïne om de Europese belangen (en investeringen!) te beschermen, schrijft Alastair Crooke.

De realiteit is dat elk Europees NAVO-lid – in verschillende mate van zelfbeschaamdheid – nu publiekelijk toegeeft dat geen van hen wil deelnemen aan de beveiliging van Oekraïne zonder dat Amerikaanse militaire troepen een ‘backstop’ vormen voor die Europese troepen. Dit is een overduidelijk plan om Trump over te halen om door te gaan met de oorlog in Oekraïne – net als het feit dat Macron en Starmer de mineraalafspraken hebben laten bungelen om Trump over te halen om zich opnieuw in te zetten voor de oorlog in Oekraïne. Trump doorziet deze listen duidelijk.

De vlieg in de zalf is echter dat Zelensky blijkbaar meer bang is voor een staakt-het-vuren dan voor het verliezen van nog meer terrein op het slagveld. Ook hij lijkt het nodig te hebben dat de oorlog doorgaat (mogelijk om aan de macht te blijven).

Trump die de verloren oorlog in Oekraïne afblaast, heeft er blijkbaar voor gezorgd dat de Europese elites in een soort cognitieve dissonantie terecht zijn gekomen. Het is natuurlijk al enige tijd duidelijk dat Oekraïne zijn grenzen van 1991 niet zou terugnemen, noch Rusland in een onderhandelingspositie zou dwingen die zwak genoeg was voor het Westen om zijn eigen voorwaarden voor een staakt-het-vuren te kunnen dicteren.

Zoals Adam Collingwood schrijft:

“Trump heeft een enorme scheur geslagen in de deklaag van de fantasiebubbel... de regerende elite [in het kielzog van Trumps ommezwaai] ziet niet alleen een electorale tegenslag, maar eerder een letterlijke catastrofe. Een oorlogsnederlaag, waarbij [Europa] grotendeels weerloos achterblijft; een de-industrialiserende economie; afbrokkelende openbare diensten en infrastructuur; grote fiscale tekorten; een stagnerende levensstandaard; sociale en etnische disharmonie – en een krachtige populistische opstand onder leiding van vijanden die net zo ernstig zijn als Trump en Poetin in de manicheïstische strijd tegen overblijfselen van de liberale tijden – en strategisch ingeklemd tussen twee leiders die hen zowel verachten als minachten …”

“Met andere woorden, door de scheur in de fantasiebubbel zien de elites van Europa hun eigen ondergang …”

“Iedereen die de realiteit kon zien, wist dat het vanaf de herfst van 2023 alleen maar erger zou worden aan het oorlogsfront, maar vanuit hun fantasiebubbel konden onze elites dat niet zien. Vladimir Poetin was, net als de ‘Deplorables’ en ‘Gammons’ thuis, een atavistische demon die onvermijdelijk gedood zou worden op de onverbiddelijke mars naar het liberale progressieve utopia.”

Het is duidelijk dat velen in de Euro-regering woedend zijn. Maar wat kunnen Groot-Brittannië of Duitsland eigenlijk doen? Het is snel duidelijk geworden dat de Europese landen niet de militaire capaciteit hebben om op een gecoördineerde manier in Oekraïne in te grijpen. Maar zoals Conor Gallagher opmerkt, is het vooral de Europese economie die in het slop zit – grotendeels als gevolg van de oorlog tegen Rusland – die de realiteit naar de voorgrond haalt.

De nieuwe Duitse kanselier, Friedrich Merz, heeft zich de meest onverbiddelijke Europese leider getoond die zowel militaire expansie als dienstplicht voor jongeren bepleit – in wat neerkomt op een Europees verzetsmodel dat is opgezet om het hoofd te bieden aan Trumps ommezwaai naar Rusland.

Toch behaalde de winnende CDU/CSU van Merz slechts 28% van de uitgebrachte stemmen, terwijl hij een aanzienlijk deel van de kiezers verloor. Nauwelijks een uitstekend mandaat om zowel de confrontatie met Rusland – als met Amerika – samen aan te gaan!

“Ik communiceer nauw met veel premiers en staatshoofden van de EU en voor mij is het een absolute prioriteit om Europa zo snel mogelijk te versterken, zodat we stap voor stap onafhankelijk worden van de VS,” zei Friedrich Merz.

De tweede plaats bij de Duitse verkiezingen werd ingenomen door de Alternative für Deutschland (AfD) met 20% van de nationale stemmen. De partij kreeg de meeste stemmen in de bevolkingsgroep tussen 25 en 45 jaar. De partij is voorstander van goede betrekkingen met Rusland, een einde aan de oorlog in Oekraïne en wil ook samenwerken met Team Trump.

Toch is AfD absurd genoeg verstoten onder de ‘brandmuur-regels’. Als ‘populistische’ partij met een sterke jongerenstem wordt ze automatisch gedegradeerd naar de ‘verkeerde kant’ van de EU-brandmuur. Merz heeft al geweigerd om de macht met hen te delen, waardoor de CDU als het varken-in-het midden achterblijft, ingeklemd tussen de falende SPD, die het meeste kiezersaandeel heeft verloren, en de AfD en Der Linke, een andere brandmuurverschoppeling, die net als de AfD kiezersaandeel heeft gewonnen, vooral onder jongeren onder de 45 jaar.

De wrijving hier – en die is groot – is dat de AfD en de linkse partij Der Linke (8,8%), die de meeste stemmen kreeg in de bevolkingsgroep 18-24 jaar, allebei anti-oorlog zijn. Samen hebben deze twee meer dan een derde van de stemmen in het parlement – een blokkerende minderheid voor veel belangrijke stemmingen, vooral voor grondwetswijzigingen.

Dit zal Merz veel hoofdbrekens bezorgen, zoals Wolfgang Münchau uitlegt:

“Ten eerste had de nieuwe bondskanselier naar de NAVO-top in juni willen reizen, met een sterk engagement voor hogere defensie-uitgaven. En hoewel de Linkse Partij en de AfD elkaar in alle andere opzichten haten, zijn ze het erover eens dat ze Merz geen geld zullen geven om de Bundeswehr te versterken. Belangrijker is echter dat ze een hervorming van de grondwettelijke begrotingsregels (de schuldenrem) waar Merz en de SPD zo naar snakken, niet zullen steunen.”

De regels zijn ingewikkeld, maar in grote lijnen komt het erop neer dat als Duitsland meer geld wil uitgeven aan defensie en hulp aan Oekraïne, dit geld elders in de begroting bespaard moet worden (waarschijnlijk op sociale uitgaven). Maar politiek gezien heeft het besparen op sociale uitgaven om te betalen voor Oekraïne niet goed uitgepakt bij de Duitse kiezers. De vorige coalitie faalde precies op dit punt.

Zelfs met de Groenen zal Merz nog steeds niet de twee derde meerderheid hebben die nodig is om grondwetswijzigingen door te voeren en het ‘Centrum’ heeft gewoon niet de fiscale ruimte om Rusland uit te dagen zonder Amerikaanse financiering. Von der Leyen zal proberen geld voor defensie ergens vandaan te ’toveren’, “maar de Duitse jeugd stemt tegen de gevestigde partijen die gehaat worden. Ze kunnen een paar Leopards bouwen als ze dat willen. Ze zullen geen rekruten krijgen.”

Terwijl de EU en Groot-Brittannië voorstellen om miljarden in te zamelen om zich te bewapenen tegen een denkbeeldige Russische invasie, gebeurt dit tegen de achtergrond van Trump die expliciet heeft gezegd – over de dreiging van een Russische invasie in de NAVO – “Dat geloof ik niet; ik geloof het niet, geen klein beetje.”

Nog een Euro-sjibbolet dat door Trump is verscheurd.

Hoe zal het Europese publiek, dat grotendeels verzuurd is door de oorlog in Oekraïne, reageren op hogere energiekosten en meer belastingen en bezuinigingen op sociale voorzieningen om een onwinbare oorlog in Oekraïne te kunnen voeren? Starmer is al gewaarschuwd dat de (staatsschuld) ‘obligatiewaakhonden‘ slecht zullen reageren op nog meer Britse staatsschuld nu de begrotingssituatie wankelt.

Er zijn geen voor de hand liggende oplossingen voor Europa’s huidige hachelijke situatie: aan de ene kant is het een existentieel dilemma voor Merz. Aan de andere kant is het hetzelfde probleem dat de EU als geheel bezighoudt: om iets gedaan te krijgen, is een parlementaire meerderheid een basisvereiste.

De ‘brandmuur’ was in eerste instantie bedoeld om de ‘Centristen’ in Brussel te beschermen tegen rechtse ‘populisten’, maar werd vervolgens in Brussel opgestuwd doordat Biden een besluit over buitenlands beleid uitvaardigde voor alle ‘actoren’ op het gebied van buitenlands beleid van de VS, waarin hij stelde dat populisme een ‘bedreiging voor de democratie’ was en bestreden moest worden.

Het praktische resultaat was echter dat er in de hele EU blokkerende coalities werden gevormd van vreemde (minderheidspartijen) bedgenoten die overeenkwamen om de Centristen aan de macht te houden, maar wat eerder heeft geleid tot eindeloze stagnatie en een steeds toenemende onthechting van ‘wij, het volk’.

Angela Merkel regeerde op deze manier en schopte het blik van de hervormingen jarenlang voor zich uit – totdat de situatie uiteindelijk onoplosbaar werd (en nog steeds is).

“Kan een andere coalitie van kortzichtige centristen de neergang van de economie stoppen, het falen van leiderschap oplossen en de natie bevrijden uit haar verderfelijke politieke val? Ik denk dat we het antwoord wel weten,” schrijft Wolfgang Münchau.

Er ligt echter een groter probleem: zoals Vance zeer expliciet waarschuwde op het recente Munich Security Forum, ligt de vijand van Europa niet bij Rusland; hij ligt binnenin. Het vloeit voort, zo impliceerde Vance, uit het feit dat we een permanente bureaucratie hebben, die zichzelf het exclusieve voorrecht van autonome bestuurlijke macht toe-eigent, maar toch steeds verder van haar eigen basis af komt te staan.

Breek de brandmuren af, bepleitte Vance, om terug te keren naar de (verlaten) principes van die vroegere democratie die oorspronkelijk gedeeld werd tussen de VS en Europa. Impliciet richt Vance zich op de Brusselse Administratieve (Deep) Staat.

De Eurocraten zien in dit nieuwe front een door Amerika gesteunde aanval op hun Administratieve Staat – en zien daarin hun eigen ondergang.

In de VS wordt erkend dat er een “institutioneel verzet tegen Trump” is in Defensie, DOJ en de FBI. Het bewijst, stelt Margot Cleveland, dat degenen die de noodzaak van “institutioneel verzet” en de veronderstelde onafhankelijkheid van de uitvoerende macht aanprijzen, de tegenstanders van de democratie zijn – en van Trump.

Gezien de nauwe verwevenheid tussen de VS, de Britse en Europese Deep States, rijst de vraag waarom er parallel zo’n sterk verzet tegen Trump is onder Europese leiders.

Het is duidelijk dat het niet in het belang van Europa is om zich gezamenlijk te verzetten tegen de Amerikaanse president vanwege een mislukte oorlog. Wordt de Europese razernij dan gevoed door een breder (Amerikaans) Deep State verlangen om de ‘Trump Revolutie’ te onderdrukken, naast de binnenlandse oppositie in de VS, dat Trump de Europese bondgenoten van de VS in de problemen brengt? Wordt Europa verder dit pad op geduwd dan ze anders zouden hebben gewaagd?

Voor een koerswijziging in Duitsland – hoewel ondenkbaar voor Merz – is slechts een minimale hoeveelheid verbeeldingskracht nodig om Duitsland weer verbonden te zien met Eurazië. De AfD behaalde 20% van de stemmen op precies zo’n platform. Echt, er is waarschijnlijk geen andere optie.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Gebakken lucht: Europeanen beweren solidariteit op noodtop over Oekraïne in Londen, maar geven weinig antwoorden

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: