De dag dat de Ieren knapten

De transnationale heersende klasse heeft besloten dat mensen moeten worden behandeld als een vervangbare grondstof, die op dezelfde manier kan worden verplaatst als olie, mobiele telefoons of vloeibaar kapitaal. Natuurlijk geldt dit nog niet voor elk land. China, India en Japan zijn bijvoorbeeld vrijgesteld van de eis om hun grenzen open te stellen voor een laminaire mensenstroom vanuit elk deel van de wereld. In de praktijk zijn het alleen de blanke landen die hun grenzen moeten behandelen als sluisdeuren van een beerput, schrijft John Carter.

Misschien zijn de beweegredenen puur economisch. Geboortecijfers blijven hardnekkig laag in de hele ontwikkelde wereld, hoewel het bijvoeglijk naamwoord ‘hardnekkig’ veronderstelt dat er ook maar iets is geprobeerd om de totale vruchtbaarheid te verhogen; in de praktijk is overheidsbeleid systematisch gekalibreerd op het onderdrukken van de vruchtbaarheid van autochtone bevolkingen, wat immers helpt om vrouwen aan het werk te houden en dus de lonen laag. Omdat we allemaal weten dat mensen volledig inwisselbaar zijn en er geen verschil is tussen een Mongool, een Maya en een Maleis, zijn lage geboortecijfers geen probleem. We kunnen gewoon mensen importeren om het verschil te compenseren.

De massamigratiestrategie die in de hele Westerse wereld wordt toegepast heeft inderdaad economische voordelen gehad, in ieder geval voor de globalistische stam die de touwtjes in handen heeft. Door mensen uit de derde wereld in hun landen te stoppen, hebben ze met succes het BBP verhoogd. De grote lijnen gaan omhoog, wat geweldig is voor de financiële bezittende klasse. Voor alle anderen was het verschrikkelijk, want het blijkt dat het verhogen van het BBP via immigratie niet veel effect heeft op het BBP per hoofd van de bevolking, maar wel op de vastgoedprijzen (omhoog), de kosten van levensonderhoud (omhoog) en de lonen (omlaag), wat geweldig is als je tot de heersende klasse behoort en anders helemaal niet geweldig.

Zoals wordt gesuggereerd door het falen van immigratie om het BBP per hoofd van de bevolking te verhogen, valt het economische verhaal – dat we migranten nodig hebben om de pensioenen van boomers te betalen – bij vluchtig onderzoek in duigen. Ze zijn veel meer afhankelijk van sociale huisvesting en andere uitkeringsregelingen en ze plegen vaker misdaden, met als gevolg dat hun levenslange bijdragen aan de staatskas meestal negatief zijn. Zelfs in landen die trots zijn op hun verdienstelijke, op punten gebaseerde immigratiesystemen – Canada is daar een goed voorbeeld van – betekent kettingmigratie voor elke full-stack software engineer die uit Mumbai aankomt, dat hij zijn ouders, ooms, neven, enz. meebrengt, die geen van allen in de technologiesector werken en die, als ze al werken, meestal dingen doen als vrachtwagenchauffeur, kruidenier uitbaten of hamburgers omdraaien, die de autochtonen gemakkelijk zelf zouden kunnen doen (maar nu niet meer doen, omdat immigratie de lonen heeft gedrukt).

Dus als het geen economie is, wat dan wel? Een andere mogelijkheid is dat de managersklasse, die vond dat de inheemse blanke bevolking problematisch creatief, onafhankelijk en moeilijk te controleren was, ervoor heeft gekozen om de satire in werkelijkheid om te zetten en het volk op te heffen en een ander volk te kiezen. Zoals BAP heeft betoogd, worden geïmporteerde bevolkingsgroepen cliëntgroepen die zich schikken naar linkse politieke partijen en hen zo helpen aan de macht te blijven, op ongeveer dezelfde manier als het functionele doel van welzijnsprogramma’s is om een deel van de autochtone bevolking te veranderen in een lompenproletariaat wiens enige taak het is om te stemmen op de partijen die de steun in stand houden. Zoals een van de adviseurs van aartsschurk Tony Blair opmerkte, was het openstellen van Groot-Brittannië voor massamigratie een doelbewust programma om het land radicaal te veranderen om “rechts de diversiteit in te wrijven“. Dezelfde persoon merkte ook op dat de economische argumenten voor massamigratie een cynische zet waren om de vijandigheid van de arbeidersklasse te omzeilen.

In tegenstelling tot de officiële ideologie van het tabula rasa liberalisme zijn mensen zeer territoriale dieren. We zijn standaard tribaal en xenofoob en hebben daarom de neiging om ons te verzetten tegen invallen van vreemde stammen in ons land. Meestal met dodelijk geweld. In wat neerkomt op een feitelijke erkenning dat mensen in feite geen blanco lei zijn – en dat de praktijk van het behandelen van mensen als uitwisselbare vleesrobots fundamenteel onjuist is – heeft de managersklasse een ideologische oplossing geperfectioneerd: zo veel mogelijk mensen ervan overtuigen dat hun tribale instincten ‘racistisch’ en daarom slecht zijn.

Ethno-masochistische indoctrinatie vereist een narratief kader, bij voorkeur één dat de autochtone bevolking afschildert als moreel schuldig voor een misdaad tegen de menselijkheid in het verleden. Dit wordt voor elk land op maat gemaakt. In de Verenigde Staten zijn de grote misdaden natuurlijk de Afrikaanse slavernij en de verovering van het continent op de Rode Man: zowel de zwarten als de indianen zijn er nog steeds om ons dagelijks te herinneren aan de zonden van onze voorvaderen, dus dit heeft uitstekend gewerkt. In Duitsland is het de Holocaust. In Engeland is het het Britse Rijk; in Frankrijk het Franse Rijk; in Nederland het Nederlandse Rijk; in Spanje het Spaanse Rijk. In alle gevallen gaat het verhaal over de slavernij, onteigening of moord op een ander ras door de voorouders van de autochtone bevolking, waarbij van de autochtone bevolking wordt verwacht dat ze voor deze erfzonde boeten door de nakomelingen van de benadeelden (samen met alle anderen) toe te staan zich in hun land te vestigen, terwijl ze hun parasitisme van de verzorgingsstaat, criminaliteit en af en toe willekeurig terroristisch geweld moeten verdragen.

Dit sjabloon werkt niet in elk land even goed. Hoe groter de culturele afstand tot de gespleten imperiale centra van het Anglo-Amerikaanse rijk in Londen en New York, hoe absurder de verhalen worden en hoe minder effectief. Mijn persoonlijke favoriet is Zweden, wiens rijk zich nooit buiten Europa uitstrekte (en zelfs niet echt buiten Scandinavië) en wiens plunderingen zich volledig beperkten tot andere Europeanen. Om te proberen de Zweden een schuldgevoel aan te praten door oneindig veel Afrikanen te accepteren, is het verhaal dat ijzer uit Zweedse mijnen gebruikt zou kunnen zijn (lees: niemand weet het eigenlijk) voor kettingen en boeien in de Atlantische slavenhandel. In de praktijk betwijfel ik of dat verhaal erg goed werkt: de populariteit van massa-immigratie onder een groot deel van de linkse Zweedse bevolking is veel eenvoudiger te verklaren door hun verlangen om te voldoen aan de morele normen die door Harvard en Hollywood worden gesteld.

Ten oosten van de Hajnal-lijn valt de verhaallijn volledig uit elkaar. Probeer Slaven te vertellen dat ze zich slecht moeten voelen voor de slavernij van zwarte mensen of de onderdrukking van moslims en ze lachen je in je gezicht uit, omdat ze maar al te goed weten waar het woord ‘slaaf’ in de eerste plaats vandaan komt (en dat het grotendeels de moslims waren die hen tot slaaf maakten). Het raciale communisme dat in West-Europa en de Anglosfeer met zo’n verwoestend effect is ingezet, heeft in Midden- en Oost-Europa helemaal geen ingang gevonden.

Ierland is een bijzonder interessant voorbeeld. Verhalen over historische schuld zijn een absolute non-starter op het Emerald Isle. Ze hebben het grootste deel van de afgelopen duizend jaar wanhopig gevochten om de controle over hun eiland terug te krijgen van buitenlandse indringers, eerst de Noormannen – het waren de Vikingen die Dublin stichtten in de 9e eeuw, niet minder als slavenmarkt – en daarna de lange schemerstrijd tegen de gehate Engelsen, die de Ieren gebruikten als wegwerparbeiders in de plantages in de Nieuwe Wereld1, hen effectief genocideerden in de Potato Famine, het land permanent verdeelden met de Ulster Plantation en de inheemse taal zo grondig onderdrukten dat Engels nog steeds de meest gesproken taal is.

Ierland heeft nooit een imperium gehad; het was het werktuig en slachtoffer van het imperium. De enige connectie van het Ierse volk met de slavenhandel is als bron van slaven.

Ierland is pas sinds iets meer dan een eeuw onafhankelijk van Groot-Brittannië – sinds 6 december 1922 – een prestatie die met rivieren van bloed is bekocht.

En toch moet ook Ierland, net als elk ander blank land, Oneindige Afrikanen accepteren.

Aangezien er zelfs geen oppervlakkige gronden zijn voor historische schuld tegenover niet-blanken, speelt het verhaal dat in Ierland wordt gebruikt in op het Ierse gevoel van solidariteit met andere vermeende slachtoffers van het imperium. De Igbo werden ook uitgebuit door het imperium; daarom moeten de Ieren achter hen staan. Door zoveel mogelijk mensen uit te nodigen om aan hun kusten te komen wonen.

Dit lijkt heel goed te werken bij een fractie van de Ierse bevolking die groot genoeg is om hun homoseksuele half-Indiase Ieren-hatende taoiseach Leo Varadkar aan de macht te houden2.

Er zijn ongetwijfeld nog andere factoren. Door van zichzelf een offshore belastingparadijs te maken, heeft Ierland massa’s buitenlandse investeringen aangetrokken; een land dat eeuwenlang bekend stond om zijn onwetendheid, bijgeloof en armoede, is in een historisch oogwenk kosmopolitisch, goed opgeleid en welvarend geworden. Dat is een krachtig argument voor multicultureel liberalisme.

Toch is de prijs die de Ieren betalen voor hun nieuwe welvaart hoog. Ze kampen nu al met een tekort aan huisvesting voor henzelf, terwijl migranten gratis onderdak krijgen, samen met toegenomen criminaliteit en raciale spanningen tussen rancuneuze, opstandige autochtonen en arrogante indringers die heel goed weten dat ze beschermd worden door de schijnheilige, politiek correcte staat. Dit is natuurlijk niet uniek. Het is overal in het Westen hetzelfde verhaal.

Op de lange termijn kan het ze alles kosten. Hun land is nog steeds 91% blank, waarvan 82% inheems Iers is, maar de totale bevolking van het land is slechts 5 miljoen. Met slechts 4,1 miljoen inheemse Ieren die in Ierland wonen, zijn er minder Ieren in de wereld dan Joden. De Ieren maken 0,05% uit van de wereldbevolking. Daarentegen wonen er ongeveer 400 miljoen mensen in het Midden-Oosten, 1,2 miljard Afrikanen en 1,4 miljard Indiërs. De rest van de wereld zou Ierland kunnen overspoelen zonder het te merken. Vorig jaar liet Ierland 141.600 migranten toe, bijna 3% van de bevolking van het land. In dat tempo zullen de Ieren over minder dan 30 jaar een minderheid zijn in hun eigen land.

Als iets niet door kan gaan, dan gaat het niet door.

Gisteren ging een Algerijnse man op steekpartij uit, met kleine kinderen onder zijn slachtoffers.

De Ieren leken geknakt.

Immigratiecentra werden in brand gestoken, bussen werden in brand gestoken en de gardai werden aangevallen.

Wat zeggen ze? Rellen zijn de stem van het ongehoorde? Laat me zien hoe democratie eruitziet, is dit hoe democratie eruitziet? Onderdrukte jongeren die lijden onder de systemische nadelen van discriminatie en onverdraagzaamheid moeten de ruimte krijgen om te vernietigen?

Laat dat allemaal maar zitten. Zoals de Ierse media ons de dag erna herinnerden, mogen alleen niet-blanken hun verontwaardiging uiten via vurige maar meestal vreedzame protesten. Als blanken het doen, is het ultrarechtse xenofobe nationalistische barbaarse haat.

Hoezeer je ook een hekel hebt aan journalisten van het regime, je hebt niet genoeg een hekel aan ze, hoewel je het slechter zou kunnen doen dan deze bodemvreters net zo te haten als de Ieren dat leren.

Het rancuneuze kleine knaagdier Varadkar verspilde geen tijd met het geven van een volkomen toondove persconferentie:

Dat is een indrukwekkend niveau van chutzpah van een van de maffiosi die zijn carrière heeft gewijd aan het leiden van Ierland in de duisternis en het ontketenen van horror in zijn straten.

‘Laf’ is zeker een interessante belediging om naar hen te slingeren, gezien het feit dat elk van de relschoppers een lange gevangenisstraf riskeert, om nog maar te zwijgen van zware sociale sancties omdat ze een kwaadaardige racist zijn. Let ook op het beroep op de tere gevoeligheden van het vrouwvolk. Denk eraan, jongens: in het Longhouse verdedigen jullie je land niet tegen indringers. Jullie staan aan de kant en kijken zwijgend toe hoe jullie geboorterecht wordt afgenomen en jullie vrouwen worden verkracht. Als je er ophef over maakt, kunnen er gevoelens gekwetst worden. Misschien moet je zelfs applaudisseren, zodat de indringers weten hoezeer ze gewaardeerd worden.

Afgezien van de retoriek reageert Varadkar op de opstand van de gekoloniseerde bevolking die hij voorzit precies zoals je zou verwachten:

Het probleem is niet dat Ierland wordt overspoeld met onassimileerbare, roofzuchtige vreemdelingen. Het probleem is niet dat een klein meisje is neergestoken door een van hen. Nee, het probleem is dat de Ieren er een probleem mee hebben. Dus zal hij wetten voor “haatzaaien” erdoor rammen – die de meest draconische ter wereld beloofd te worden, zodat je alleen al veroordeeld kunt worden omdat je de verkeerde memes op je harde schijf hebt staan, als ik het me goed herinner – om hen te verbieden er zelfs maar over te praten. Als niemand over het probleem kan praten, is er geen probleem. Makkelijk, niet?

Terwijl de filiaalmanager voor wereldwijd kapitaal zijn bona fides oppoetst voor zijn regionale managers en benadrukt dat het antwoord van de staat op de problemen die door zijn beleid worden gecreëerd, is om dat beleid nog harder uit te voeren, verschijnt er een uitdager.

MMA-kampioen en aspirant-kampioen van zijn volk Conor McGregor heeft niet meer liefde voor de slappe polsen en giftige tongen van de mediaklasse dan de man op straat:

En hij heeft een aantal scherpe woorden voor de verraderlijke taoiseach, zijn bezettingsregering en de parasieten die ze in het land hebben uitgenodigd:

Hij heeft snel afstand genomen van het geweld:

Wat strategisch gezien precies de juiste houding is. Rellen zijn meestal niet erg nuttig op zichzelf. Het heeft de neiging om te dienen als stoomafsluiter waardoor mensen in de gevangenis belanden en de rest van de bevolking van zich vervreemdt. In combinatie met een geweldloze politieke vleugel kunnen rellen echter heel nuttig zijn. De relschoppers zijn de onredelijken die je niet op stang wilt jagen; hun woordvoerder is de redelijke man met wie je liever zaken doet en aan wie je dus concessies wilt doen. Dit was de strategie van Sinn Fein en de IRA; het was ook de strategie van Martin Luther King Jr. Er is geen reden om het nu niet te gebruiken. De tijd van conventionele verkiezingspolitiek is al lang voorbij.

McGregor lijkt het te begrijpen. Hij weet hoe laat het is.

Het is niet te zeggen wat zijn plan is – of het nu is om zich kandidaat te stellen of om het regime op verschillende manieren te destabiliseren. McGregor is een MMA-vechter, geen advocaat, dus hij denkt waarschijnlijk niet op dezelfde manier over politieke conflicten als de meeste politici (mijn favoriete strategie, die opvallend populair is gebleken op Xitter, is dat McGregor het parlement binnenloopt en Varadkar in een eenpersoonsgevecht verslaat). Uit zijn opmerkingen blijkt echter dat hij de kracht van retoriek kent, in goede en slechte tijden3.

Hij heeft niets dan liefde en steun gekregen door zich op te werpen als de kampioen van Eire. McGregors plotselinge verschijning op het politieke toneel zou op de lange termijn wel eens veel meer impact kunnen hebben dan een enkele flitsende rel.

De mensen snakken naar een koning.

Ze hebben een leider nodig om zich rond te kristalliseren. Dat weten ze instinctief. Zonder een leider zijn ze niet meer dan een stoffige wolk van geatomiseerde individuen. Met een leider als magnetische focus worden ze een samenhangend, krachtig organisme dat de sclerotische parasiettoestand die hen langzaam verstikt, kan verbrijzelen.

Sta daarom op, McGregor, eerste van zijn naam, gekozen door het lot, en eis je kroon op, achtergelaten in de goot, om verdediger van het rijk te worden, Hoge Koning van de stammen van Ierland, opvolger van de Tuatha de Danaan, bevoorrechte zoon van de Sidhe. Neem de speer van Cú Chulainn in de ene hand, koning Conor van Ierland, en de scepter van Saint Patrick in de andere, en verdrijf de slangen opnieuw uit Ierland.

Bedankt voor het lezen. Zoals altijd een bijzonder groot dankjewel aan mijn betaalde donateurs, die het mogelijk maken dat ik dit kan blijven doen in plaats van een echte baan te nemen.

1 En veel slechter behandeld dan de waardevollere Afrikaanse boerderijuitrusting.

2 Varadkar is de leider van de Fine Gael-partij, waarvan de naam ‘Familie van de Ieren’ betekent. De ironie.

3 Hij staat erom bekend veel onzin uit te kramen en zich er niet echt aan te houden. Zo verloor hij van Floyd Mayweather in het ‘grootste gevecht in de vechtsportgeschiedenis’. Eerlijk is eerlijk, het was een bokswedstrijd, waardoor McGregor behoorlijk in het nadeel was omdat hij gewend is om te kunnen schoppen en worstelen en niet alleen te slaan. Ik betwijfel of hij veel last heeft van zijn verlies, aangezien hij er honderd miljoen aan heeft verdiend.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OMVOLKING DOSSIER

Hevige protesten in Ierland over massa-immigratie na massa-steekpartij bij school

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: