Chihuahuas, geen Dobermans

Ik ben nooit zo’n liefhebber geweest van schadenfreude: het is altijd beter om je bezig te houden met belangrijkere zaken.

Maar ik geef toe aan de verleiding nu Volodymyr Zelensky, de omhooggevallen clown die de afgelopen zes jaar flamboyant over het wereldtoneel paradeerde als een held, publiekelijk een hak wordt gezet terwijl president Donald Trump zich bezighoudt met het beëindigen van de proxyoorlog die Zelensky cynisch heeft verkocht aan de lompe liberalen van de Westerse wereld terwijl hij het monsterlijk corrupte, door nazi’s geteisterde regime in Kiev voorzat, schrijft Patrick Lawrence.

Laten we grijnzen, laten we gniffelen terwijl de lucht uit de ballon van Zelensky sist.

Deze stelende baviaan draagt de eerstelijns verantwoordelijkheid – samen met zijn meesters, natuurlijk – voor de dood van Oekraïense en Russische soldaten ergens in de zes cijfers en de ondergang van het land en de burgerij waarvoor hij beweert zich in te zetten.

De demarche van Donald Trump ten opzichte van Rusland en zijn vastberadenheid om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne, die hij deelt met president Vladimir Poetin, laten Zelensky achter op een eiland van verouderde propaganda.

En nu zien we dat de neoliberale elites van Europa, die zich met oorlogszucht in het Oekraïense moeras hebben gestort omdat het Biden-regime hen dat opdroeg, met hem op het strand ronddwalen.

Sinds het telefoongesprek van Trump met Poetin op 12 februari en de Veiligheidsconferentie van München, die van 14 tot 16 februari in de Beierse hoofdstad werd gehouden, hebben de leiders van het continent en hun afstotende mascotte een hele grote zak met zich meegekregen.

De val van Zelensky is veelzeggend, maar was een kwestie van tijd. Europanic, zoals ik het noem, is het grote nieuws van de week.

Dit lijkt leuker te worden dan een herhaling van een oude Terry Southern film, arrogante hypocrieten met hun broek naar beneden in elke scène.

Zelensky is de papier-maché creatie van anderen sinds hij uit een sit-com werd geplukt en opnieuw werd verkleed om Petro Porosjenko op te volgen, een chocolademagnaat – is er dan nergens in Oekraïne een serieuze politicus? – die zijn intrek nam in het presidentiële paleis na de door de VS gepleegde staatsgreep, deze maand 11 jaar geleden.

Hij, Zelensky, werd gefinancierd door een van de talloze Oekraïense megakrakers en gecoacht door Amerikaanse beeldmakers tijdens de lafhartige chicanes van zijn presidentiële campagne in 2019.

Zoals lezers zich misschien herinneren, liep de propaganda zo ver uit de hand nadat Rusland drie jaar geleden begon met zijn militaire interventie dat ideologen van het Biden-regime, met bedrijfsmedia die plichtsgetrouw de trope papegaaiden, de grote massa lieten geloven dat Zelensky “een Churchill van de 21e eeuw” was.

Zeg me, herinner ik me, dat iemand me alsjeblieft vertelt dat ze dit niet menen.

In zijn inmiddels beroemde afkeuring vorige week, bestempelde Trump hem als “een bescheiden succesvolle komiek.”. Soms heeft zelfs wat we zo schilderachtig de realiteit noemen zijn aantrekkingskracht.

Zoals Max Blumenthal onlangs scherpzinnig opmerkte in The Grayzone, had Trump het mis toen hij in zijn aanval op Zelensky beweerde dat de Oekraïense president de oorlog in Oekraïne was begonnen. Nee, hij heeft het uitgelokt.

Ik hou van het onderscheid. De bescheiden succesvolle komiek heeft effectief gediend – zeer effectief, inderdaad – als een soort agent-provocateur die degenen met geld en wapens in staat stelt om extravagante hoeveelheden van beide te sturen naar het zinkgat van corruptie waarover Zelensky de leiding heeft, zonder zich zorgen te hoeven maken over binnenlandse opstanden.

Pleiten en klagen

Met de regelmaat van een seizoensgebonden tv-serie blèrde Zelensky dat Oekraïne meer wapens nodig had, dat Oekraïne meer geld nodig had en dat Oekraïne het nu allemaal nodig had. Ik vond het vooral leuk als hij blafte dat Westerse leiders – president Joe Biden, de Europeanen – hun verantwoordelijkheden van zich afschoven. De brutale, scheldende toon: dat moest je wel kunnen waarderen.

Dat was niet bedoeld voor Biden of een van de trans-Atlantische klanten. Ik heb altijd al het vermoeden gehad dat het Witte Huis van Biden, dat dagelijks telefonisch contact met Zelensky erkende, hem regelmatig repeteerde over wat hij moest zeggen, wanneer hij het moest zeggen en hoe wanhopig hij het toegewezen punt moest maken.

Nee, Zelensky’s pleidooi en geklaag, soms zo grof dat de mensen van Biden hem zeiden dat hij gas terug moest nemen, waren bedoeld voor het Amerikaanse en Europese publiek – een perceptiemanagementoperatie om de blauw-gele vlaggen van miljoenen balkons en veranda’s te laten hangen.

Zelensky was een professionele showman en zijn werk was het werk van een showman. Zijn andere taak was om het neonazistische fanatisme van Oekraïne volledig in te zetten – in de politieke sfeer, in het leger – en het land tegelijkertijd zo aan te kleden dat het eruit zag als een representatieve democratie die alle miljarden belastinggeld waard was die er verkwistend aan zijn besteed.

En dus naar de vlaag van vroegtijdige schadenfreude.

Zelensky in München was niet veel meer dan een lastpost. Het was prachtig om naar te kijken: je zag op de videobeelden het gezicht van een onzekere man die wist dat zijn ster aan het vallen was, en zijn bezorgde gelaatstrekken herinnerden je eraan dat de groteske operatie die deze onbenul vreemd genoeg in stand hield, met hem aan het vallen was.

De Europese kanteling

Laten we het eens over een kanteling hebben – dat overwerkte woord dat de mainstream pers niet heeft kunnen weerstaan sinds Hillary Clintons gevierde-maar-zonder-betekenis “kanteling naar Azië,” lang geleden. Na München kantelde de plotseling wanhopige Zelensky – authentiek wanhopig deze keer – in een dubbeltje om naar de Europeanen.

De bescheiden succesvolle komiek was nog niet eens vertrokken uit die mooie stad van Biergärten en parken voordat hij opriep tot “een leger van Europa” – alsof hij wilde impliceren dat hij en zijn regime net zo Europees waren als de Fransen of de Portugezen.

En nu hebben we het spektakel van de Europese mogendheden, die het feit negeren dat Zelensky’s diadeem zojuist in aluminiumfolie is veranderd, en die opnieuw met hem en zijn regime in zee gaan – zonder er erg in te hebben dat de enige twee mogendheden die in staat zijn om over een einde van de oorlog te onderhandelen, op het punt staan om dat boven hun hoofden te doen (waar, inderdaad, de Amerikaans-Russische gesprekken zouden moeten plaatsvinden).

Ik was helemaal weg van de beoordeling van een naamloze Trump-administrateur van Zelensky’s nieuwe omstandigheden een paar dagen nadat de conferentie in München was afgelopen.

“Het is een broodje stront,” zei deze bron volgens Moon of Alabama (die een kort verslag van Axios aanhaalde). “Maar Oekraïne zal het moeten eten omdat hij [Trump] duidelijk heeft gemaakt dat dit niet langer ons probleem is.”

En nu is het besloten: de Europese mogendheden gaan met hem mee-eten.

We worden nu getrakteerd op een dagelijkse stoet van borstkloppende Europese leiders die hun vastberadenheid belijden om het alleen aan te pakken met het regime in Kiev. Europa moet “een tandje bijzetten,” zei Keir Starmer een dag na afloop van de bijeenkomst in München. “Het is tijd dat we verantwoordelijkheid nemen voor onze veiligheid, voor ons continent.”

Dat komt uit The Times of London. The Telegraph meldde vervolgens dat de Britse premier van plan is “om Trump te trotseren” met een “driedubbele dreun” – vulgariteit is tegenwoordig trans-Atlantisch – die militaire steun en nog meer sancties tegen Russische belangen zal omvatten.

Ik ben altijd in voor meer misleidende dwaasheid van Annalena Baerbock, de altijd misleidende en dwaze Duitse minister van Buitenlandse Zaken. En ze stelde vorige week niet teleur.

Zoals RT International meldde onder de kop “Duitsland waarschuwt VS,” citeerde het Baerbock die dit juweeltje aanbood op een campagnetreffen in Potsdam vlak voor de Duitse nationale verkiezingen van zondag:

“We voeren de druk op de Amerikanen op zodat ze weten dat ze veel te verliezen hebben als ze niet aan de kant van de liberale democratieën van Europa staan.”

Ik kan het niet beter doen dan Tom Harrington, emeritus aan het Trinity College in Hartford, en een energieke blogger met die gevatte humor waar we de Ieren allemaal om waarderen. Onder de kop “The perils of method acting” geeft hij ons dit:

“Als je een chihuahua bent en jarenlang op tv een Doberman speelt, kun je vergeten dat je eigenlijk een chihuahua bent. Dit kan tot veel waanideeën leiden als de regisseur de productie afblaast.”

Ik vond het heerlijk om die zinnen net te typen en zou willen dat ze van mij waren. Deze mensen blazen bubbels.

Groot-Brittannië noch Duitsland – noch enig ander lid van de Europese achterban van Oekraïne – heeft het geld, het leger of de binnenlandse consensus om namens Kiev consequent op te treden.

Ze zijn al te lang onderdanige klanten van de VS geweest. In de woorden van Tom Harrington zijn het jankende chihuahua’s.

De vallei des doods in

De euro’s en hun Canadese neven in de neoliberale zaak, in totaal een dozijn topambtenaren, verzamelden zich maandag in Kiev om hun geld – zo verspillend en onverstandig – te stoppen waar hun mond is.

Tegelijkertijd kwamen de Europese ministers van Buitenlandse Zaken bijeen in Brussel. En samen overwogen ze om Oekraïne direct 20 miljard euro extra te sturen – er komt nog meer aan, is de implicatie – en een breed scala aan extra sancties – op het gebied van energie, handel, financiële diensten enzovoort – tegen de Russen.

Dus: het moorden moet met de dag zinlozer doorgaan en de Europese burgerij moet blijven lijden, dito.

Waarom moet ik steeds denken aan de Charge of the Light Brigade en Lord Tennyson’s treurige herinnering aan die catastrofale misrekening – “Into the valley of death” en zo:

“Forward, the Light Brigade!

Charge for the guns!” he said….

“Forward, the Light Brigade!”

Was there a man dismayed?

Not though the soldier knew

   Someone had blundered.

   Theirs not to make reply,

   Theirs not to reason why,

   Theirs but to do and die…

Deze nieuwe ronde van dwaasheid onder de Europeanen is niet grappig. Dit is geen Terry Southern script. Onder de gegeven omstandigheden – een waarschijnlijke schikking ergens in het verschiet – is het een misdadig onzorgvuldig omgaan met mensenlevens en het welzijn van 450 miljoen Europese burgers.

Ik zie hier maar één verklaring voor. Het is de duivelse uitkomst van het liberale autoritarisme waar ik het in deze ruimte steeds over heb. De neoliberale orde moet zegevieren, koste wat het kost, hoe irrationeel deze verwerping van de rede ook blijkt te zijn.

Keir Starmer gaat deze week naar Washington voor zijn eerste ontmoeting met president Trump. We kunnen niet weten wat er zal gebeuren als ze elkaar ontmoeten in de Oval Office, maar deze twee kunnen onmogelijk meer tegengesteld zijn in hun politiek, hun temperament, hun bedoelingen.

Emmanuel Macron, die zijn bezoek aan het Witte Huis maandag afsloot, bleek voorspelbaar ineffectief. Hij leek tenminste te begrijpen – een bescheiden deugd – dat hij niet meer is dan een chihuahua.

Als we het falen van de Franse president om iets gedaan te krijgen als leidraad nemen, zie ik weinig voortkomen uit de kleine top van Starmer – misschien, als Trump de beruchte ruggengraatloze Brit de mond snoert, nog een gelegenheid voor een beetje schadenfreude.

Ik heb er tientallen jaren op gewacht – ik ga hier terug tot halverwege de Koude Oorlog – dat de Europeanen voor zichzelf zouden denken en handelen, dat ze een onafhankelijke kracht zouden zijn zoals de Gaulle en enkele anderen bepleitten, dat ze als brug zouden dienen tussen de Atlantische wereld waarvan ze deel uitmaken en het grote Oosten dat hun buurland is.

Ik stelde me voor hoe groots de morele wereldorde zou kunnen zijn die zij tot stand zouden kunnen brengen. Václav Havel deelde zo’n visie – of, ik kan beter zeggen uit respect, ik deelde de zijne.

Nu dwingen de omstandigheden de Europeanen eindelijk hun eigen weg te gaan. En ze slaan precies de verkeerde richting in – zich voor hun leven vastklampend aan de oude binaries waar generaties Amerikanen zich al zo lang aan hebben vastgeklampt, zelfs nu Amerika’s nieuwe leiderschap, ondanks talloze bezwaren daartegen, verder lijkt te gaan kijken dan dat alles.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De EU is een afbrokkelend imperium dat een langzame, pijnlijke dood sterft

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: