Wanneer ‘psychopathisch’ niet overdreven is

Wat zou jij vinden van iemand die vrolijk – nou ja, dat is maar bij wijze van spreken; ik weet niet of deze persoon in staat is om vrolijk te zijn – de ontwikkeling van ‘vaccins’ sponsort die geen echte vaccins blijken te zijn, en wanneer ‘onvoldoende’ mensen gehoor geven aan de oproep om ‘gevaccineerd’ te worden, andere manieren vindt om hun destructieve lading in mensen te krijgen? Zoals deze serums bijvoorbeeld in voedsel laten inbrengen? schrijft Bert Olivier.

Of, die verklaart dat de mensen die zich zouden durven verzetten tegen de vloedgolf van mRNA-prikken die op komst is, ‘uitgesloten zouden worden van de maatschappij‘ (veel hangt natuurlijk af van de betekenis van ‘uitsluiting’ hier; hij bedoelt waarschijnlijk, plubliekelijk tenminste, dat ze ’tijdelijk’ uitgesloten zouden worden en niet zo ‘permanent’ als degenen die de prikken accepteren). Hetzelfde individu gelooft blijkbaar ook dat ‘miljarden zullen sterven‘ in de volgende ‘pandemie’ (van de zogenaamde Ziekte X), die naar verluidt gepland staat voor 2024.

Bovendien verwaardigen dit individu – die ik niet zal eren met de term ‘persoon’ – en zijn collega’s van het World Economic Forum zich niet eens om hun verwerpelijke, schofterige bedoelingen te verbergen met betrekking tot de rest van de wereldbevolking – degenen die niet behoren tot de miljardairsklasse van technocraten die blijkbaar werken aan een één-wereld, totalitaire neofeodale staat.

Zou jij vertrouwen hebben in een stelletje would-be opperheren die zich nauwelijks bekommeren om de rest van de mensheid? Zoals wanneer het individu in kwestie begint aan een project dat zogenaamd tot doel heeft fruit langer houdbaar te maken door het te bedekken met een laag ‘onschuldig plastic’? Zou je erop wedden dat deze laag veilig en eerlijk is? Ik in ieder geval niet. Of het aanbieden van ‘hulp’ aan arme Afrikanen met een ‘groot taalmodel-regeling‘ (die onbeperkte datasurveillance mogelijk maakt)?

Dankzij onderzoeksjournalisten zoals die van The People’s Voice en Redacted – om maar twee van zulke teams te noemen – weten we wie deze persoon is. Zijn naam is Bill Gates en hij is ‘bekend’ over de hele wereld – als je begrijpt wat ik bedoel…nudge nudge, wink wink… In India is er om verschillende redenen woede ontstaan over de betrokkenheid van de Gates Foundation bij het land. In 2021 berichtte The Diplomat het volgende:

Dr. Vernon Coleman, een Britse arts en een van degenen die zich moedig en consequent heeft uitgesproken tegen degenen die meedogenloos streven naar de onderwerping van de wereldbevolking, herinnert in een artikel in de onmisbare Britse online onderzoekskrant The Exposé aan Gates’ controle over de Wereldgezondheidsorganisatie:

De lezers zullen inmiddels wel begrepen hebben dat Gates lid is van die groep (beruchte) individuen die over de hele wereld verspreid zijn – en dan heb ik het niet over zijn lidmaatschap van de ‘Davos elites’ – wat ik in gedachten heb is de groep die zich onderscheidt door hun psychopathische neigingen. Voordat we dieper ingaan op de betekenis van ‘psychopaat’ (en het nauw verwante begrip ‘sociopaat’), wil ik eerst de veelzeggende vraag van Ray Williams in een fascinerend artikel in overweging nemen; namelijk waarom er meer psychopaten in de bestuurskamers van bedrijven zitten dan in andere omgevingen.

Williams herinnert ons eraan dat het eerste waar we aan denken als we aan psychopaten denken de fictieve Hannibal Lecter of de echte Jeffrey Dahmer is, zonder te dromen dat echte ‘bedrijfspsychopaten’ destructieve effecten hebben op het leven van mensen en soms hele landen door hun beslissingen in de directiekamer. Sterker nog, hij wijst erop dat terwijl het percentage psychopaten in de algemene bevolking ongeveer 1% bedraagt, studies hebben aangetoond dat dit drie- en zelfs viermaal zo hoog is onder leidinggevenden en leiders in het bedrijfsleven.

Hij rapporteert verder dat een Deens onderzoek, dat studenten testte op basis van hun hoofdvakken, op alarmerende wijze ontdekte dat – wanneer ze werden beoordeeld op basis van de criteria van machiavellisme (meedogenloos afrekenen met rivalen), narcisme (buitensporige eigenliefde en egocentrisme) en psychopathie (gewetenloze, meedogenloze beslissingen met betrekking tot anderen) – studenten die economie en bedrijfskunde studeerden significant hogere niveaus van deze ‘duistere’ persoonlijkheidskwaliteiten vertoonden. Degenen die zich specialiseerden in rechten zaten in het midden, terwijl studenten die voornamelijk geïnteresseerd waren in psychologie – misschien voorspelbaar – de minste neiging tot psychopathie vertoonden.

De onderzoekers suggereerden dat dit te maken kan hebben met een behoefte aan status, geld en macht, die geassocieerd wordt met het bedrijfsleven, waar individuen met deze dubieuze eigenschappen van kunnen profiteren. Anders gezegd: beslissingen die zowel het eigen bedrijf als het bedrijf ten goede komen, vaak ten koste van rivaliserende bedrijven (en soms van het publiek, zoals Joel Bakan uitvoerig heeft aangetoond), zijn gemakkelijk te nemen door individuen die begiftigd zijn met de ‘duistere drie-eenheid’ van persoonlijke eigenschappen.

Resoneert dit misschien met iets dat ik hierboven heb geschreven over Bill Gates (voor wie ik gemakkelijk Klaus Schwab of Anthony Fauci in de plaats had kunnen stellen)? Als dat zo is, wees dan niet verbaasd. Maar om je geheugen op te frissen, terugdenkend aan de eerder genoemde ‘Ziekte X’, volgt hier een stukje berichtgeving van The Exposé:

Rekening houdend met de (ondertussen) goed gedocumenteerde schadelijke effecten, inclusief de dood, van de Covid ‘vaccins’ op ontvangers wereldwijd, is men nauwelijks geneigd om uit te kijken naar deze aangeprezen ‘vaccins’ (naaldloos of niet) tegen een nog onbekende ziekte. Ze zouden waarschijnlijk als het ware de laatste nagel aan de doodskist zijn.

Ik heb al verschillende keren verwezen naar psychopathie, maar wat houdt deze psychologische aandoening precies in? The Oxford Dictionary of Psychology (p. 593) beschrijft het grondig:

Sociopathie, die nauw verwant is aan, maar niet identiek aan psychopathie, wordt als volgt gekarakteriseerd (Oxford Dictionary of Psychology, p. 69):

Merk op dat, wanneer we deze kenmerken van respectievelijk psychopaten en sociopaten onder de loep nemen, het niet moeilijk is om in Gates een synthese van de twee te herkennen. Wat naar voren komt uit de rapporten over Gates, hierboven opgesomd per hyperlink, is dat hij de ‘oppervlakkige charme [zeer oppervlakkig; BO], pathologisch liegen, egocentrisme, gebrek aan wroeging en hardvochtigheid’ van de psychopaat vertoont.

Maar tegelijkertijd bespeur je in zijn daden en woorden (eraan herinnerend dat de spraakhandelingstheorie ons vertelt dat spreken ook een manier van handelen is) ook tekenen van sociopathie – ‘een alomtegenwoordig patroon van minachting voor en schending van de rechten van anderen’ en ‘het zich niet conformeren aan sociale normen, wat zich uit in herhaaldelijk onwettig gedrag; bedrieglijkheid, zoals blijkt uit herhaaldelijk liegen of oplichten voor plezier of persoonlijk gewin.’

De sociopathische eigenschappen van ‘impulsiviteit of onvermogen om vooruit te plannen; prikkelbaarheid en agressiviteit die frequente aanvallen of gevechten met zich meebrengen; roekeloze minachting voor de veiligheid van zichzelf of anderen; consequente onverantwoordelijkheid die leidt tot het niet behouden van een baan of het niet nakomen van financiële verplichtingen…’ lijken misschien niet van toepassing op hem, maar als je ‘of anderen; consequente onverantwoordelijkheid die leidt tot het niet behouden van banen of het niet nakomen van financiële verplichtingen’ beschouwt… wat zijn psychopathische intelligentie (vreemd genoeg niet benadrukt door de Oxford Dictionary entry, hierboven) hem in staat stelt om te doen – dan is dat aantoonbaar wel het geval.

Kortom, voor zover ik het kan beoordelen, is Bill Gates (en hetzelfde kan gezegd worden van Fauci en Schwab, om maar twee andere kandidaten voor deze twijfelachtige eer te noemen) een schoolvoorbeeld van een psychopaat, zoals blijkt uit de vele verslagen van zijn uitspraken en daden.

Een fictief voorbeeld van een psychopaat die alle hierboven paradigmatisch opgesomde eigenschappen vertoont, vinden we in de nihilistische roman American Psycho van Bret Easton Ellis (die ook is verfilmd, met Christian Bale in de hoofdrol). Patrick Bateman (waarschijnlijk een verbastering van ‘Batman’) belichaamt een psychopaat zo volledig dat het boek en de film je achterlaten met een hol gevoel dat deels walging en deels wanhoop is. De roman is, naar mijn mening, een geniaal werk dat een model construeert aan de hand waarvan je degenen die de vaak verheerlijkte positie van investeringsbankier bekleden, of een ander verwant beroep in de zakenwereld, zou kunnen beoordelen.

Misschien niet letterlijk, gezien Batemans ambivalente rol als bankier overdag en seriemoordenaar ’s nachts (een soort hedendaagse Dr. Jekyll en Mr. Hyde), maar in ieder geval metaforisch, voor zover dergelijke zakenmannen (of -vrouwen) in de echte wereld routinematig hun verlangen moeten uitleven om zich in financieel opzicht meedogenloos, zo niet sadistisch, van de concurrentie te ontdoen, soms met desastreuze materiële gevolgen voor laatstgenoemden.

Wat Patrick Bateman zo’n geschikt en overtuigend sjabloon maakt voor individuen als Gates en Schwab is wat ik zijn ‘ambivalente’ rol noemde. Wat ik bedoel is dat Ellis de roman op zo’n ontologisch-literaire manier heeft vormgegeven dat je nooit zeker weet of Bateman, in de intrafictionele zakenwereld van Manhattan, een bankier is met een overactieve sadistische verbeelding die een reeks bloederige moorden, soms gecombineerd met gewelddadige seksuele ontmoetingen, oproept die hij zelf heeft gepleegd, of dat hij werkelijk dit dubbelleven leidt. En misschien is het laatste geniale punt wel dat Ellis het boek afsluit met de woorden ‘THIS IS NOT AN EXIT,’ vermoedelijk wanneer Bateman op zoek is naar een uitgang om een bepaalde locatie genaamd ‘Harry’s’ te verlaten.

De implicatie? De lezer moet zichzelf niet wijsmaken dat hij of zij de fictieve wereld van de roman achter zich kan laten. Het is een voorbeeldig poststructuralistisch (soms metafictioneel genoemd) literair apparaat van het ‘en-en’ type. De roman is en is geen fictie; het eerste omdat men de intra-novelistische werkelijkheid ‘bedoelt’ als denkbeeldig, en het tweede voor zover die afsluitende literaire coup de aandachtige lezer schokt in het besef dat de wereld die in de roman wordt afgebeeld een griezelige, verontrustende gelijkenis vertoont met de echte wereld waarin we leven – vandaag de dag (en zelfs toen de roman werd gepubliceerd, in 1991) de wereld van Bill Gates.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Bill Gates’ in laboratoria gekweekt vlees onthuld: “Echt gruwelijk”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: