Waarom de EU absoluut een vijand als Rusland nodig heeft

De Poolse premier Tusk heeft in een interview openlijk gezegd dat de eenheid van de EU een “gemeenschappelijke, duidelijk omschreven vijand” vereist. Dat was buitengewoon eerlijk, maar waarom is dat eigenlijk zo?

Maandag heb ik in een kort bericht verslag gedaan van een interview dat de Poolse premier Tusk aan Gazeta Wyborcza heeft gegeven. Daarin uitte hij zijn vrees dat het Westen verdeeld zou kunnen raken. En hij zei dat de eenheid van de EU een “gemeenschappelijke, duidelijk omschreven vijand” vereist. Hij voegde daaraan toe:

“Ik weet dat dit een impopulaire benadering is, maar ik zal mijn mening niet veranderen en er alles aan doen om deze uitzonderlijke situatie zo lang mogelijk te laten voortduren.”

Met andere woorden, Tusk zei dat hij er alles aan zal doen om ervoor te zorgen dat de vijandigheid van de EU en haar lidstaten tegenover Rusland zo lang mogelijk blijft bestaan, schrijft Thomas Röper.

Tusk heeft daarmee alleen maar de waarheid gesproken die Europese politici anders altijd verzwijgen, namelijk dat het Westen de oorlog in Oekraïne bewust heeft uitgelokt omdat het Westen, in dit geval de EU, een vijand nodig heeft om te overleven.

Bij de NAVO is dat bijvoorbeeld duidelijk, want wat heeft een duur militair bondgenootschap voor zin als er geen vijand is? De NAVO heeft een vijand nodig om haar bestaan te rechtvaardigen.

Maar waarom is dat bij de EU zo? Waarom heeft zij per se een vijand nodig?

Wie de verklaringen uit Brussel van niet alleen de afgelopen jaren, maar van de afgelopen twee decennia heeft gevolgd, heeft altijd gehoord dat de EU steeds meer moet “samen groeien” en dat de lidstaten van de EU steeds meer bevoegdheden aan Brussel moeten overdragen. Dat betekent in klare taal dat het doel is om de EU om te vormen tot een soort federale quasi-staat. Dat zou op zijn beurt betekenen dat de nationale, gekozen parlementen van de lidstaten steeds minder te zeggen hebben, omdat alles in Brussel wordt beslist.

Maar het idee om de nationale parlementen te ontmantelen ten gunste van Brussel is uiterst impopulair in de EU-lidstaten. Als de EU toch steeds meer rechten naar zich toe wil trekken, heeft ze daarom een externe dreiging nodig om deze verschuiving van bevoegdheden te rechtvaardigen.

Dat hebben we gezien bij Covid, toen de EU zich het recht toe-eigende om de mRNA-vaccins centraal te bestellen en de lidstaten tot figuranten maakte. En de EU heeft daarbij ook de gegevensbescherming ondermijnd door zich de bevoegdheden voor het EU-vaccinatiepaspoort toe te eigenen, dat nu snel verandert in een verzameling van allerlei gegevens over elke individuele EU-burger.

De oorlog in Oekraïne heeft de EU nieuwe mogelijkheden gecreëerd die zij zonder de oorlog niet zou hebben. De EU grijpt momenteel de controle over de wapenbestellingen in de EU naar zich toe, waarvoor in de Europese Commissie speciaal een commissaris voor defensie is aangesteld. En de EU probeert momenteel met diverse trucs eindelijk eigen belastingen te kunnen heffen om financieel machtiger te worden.

Dat de EU bovendien fel strijdt voor de afschaffing van het vetorecht in de EU, is ook een stap in deze richting.

Kortom, de EU moet worden omgevormd tot een federale quasi-staat, waarin de lidstaten in het beste geval nog maar beperkte rechten hebben, zoals de deelstaten in Duitsland. En daarvoor heeft de EU een “gemeenschappelijke, duidelijk omschreven vijand” nodig als voorwendsel.

Amper een week voor de eerlijke uitspraak van de Poolse premier Tusk verklaarde een analist in een artikel hetzelfde, namelijk dat het de EU helemaal niet te doen is om Rusland te verslaan, maar dat het doel is om de oorlogstijd te gebruiken om een fait accompli te creëren en de EU de facto tot een federale staat te maken, waarin de lidstaten de facto onmachtig zijn en de macht in alle belangrijke kwesties naar Brussel is verschoven. Ik heb het artikel ter informatie vertaald.

Begin van de vertaling:

Wat is de echte reden waarom The Economist wil dat Europa nog eens 400 miljard dollar aan Oekraïne uitgeeft?

De federalisering van de EU – niet de politieke fantasie om Rusland te verslaan – is het werkelijke doel, dat nog eens vier jaar proxy-oorlog en minstens 400 miljard dollar vereist om te worden verwezenlijkt.

Door Andrew Korybko

Het tijdschrift The Economist pleitte ervoor dat de EU en het Verenigd Koninkrijk de geschatte financieringsbehoefte van Oekraïne van 390 miljard dollar in de komende vier jaar zouden dekken. Letterlijk staat er: “Nog een half decennium [van de zogenaamd verslechterende economische en financiële situatie van Rusland] zou waarschijnlijk een economische en bankencrisis in Rusland veroorzaken”, terwijl “elke langetermijnfinancieringsoplossing voor Oekraïne Europa zou helpen de financiële en industriële spierkracht op te bouwen die het nodig heeft om zichzelf te verdedigen”. Dit kost slechts 0,4 procent van het bbp per NAVO-lid (met uitzondering van de VS).

Tegelijkertijd wordt angst gezaaid: “Het alternatief zou zijn dat Oekraïne de oorlog verliest en een verbitterd, half mislukt land wordt, waarvan het leger en de defensie-industrie door de heer Poetin kunnen worden misbruikt als onderdeel van een nieuwe, versterkte Russische dreiging.” Hoewel het onwaarschijnlijk is dat Oekraïne ooit met Rusland zou samenwerken om een NAVO-land te bedreigen, zouden de mensen in Oekraïne Polen verantwoordelijk kunnen houden voor hun nederlaag en – zo luidt de waarschuwing – zou hun ultranationalistische diaspora een terroristische separatistische campagne in Polen kunnen steunen.

Ongeacht hoe men dit scenario beoordeelt, gebruikt The Economist klassieke “wortel-en-stok”-retoriek om het Europese publiek ervan te overtuigen dat het minder zal kosten om de rekening van 390 miljard dollar over de komende vier jaar te betalen dan om dat niet te doen. De directe context is de verscherpte Amerikaanse uitputtingsoorlog tegen Rusland, onderdeel van Trumps nieuwe drietrapsstrategie die erop gericht is het Kremlin economisch te ruïneren en binnenlandse onrust in Rusland te veroorzaken.

Deze strategie wordt hier niet bepleit, maar hier wordt alleen uitgelegd waarom The Economist denkt dat zijn lezerspubliek momenteel ontvankelijk zou kunnen zijn voor deze oproep. Toch zal het moeilijk worden om de mensen in het Westen te overtuigen om Oekraïne op deze schaal te subsidiëren, vooral omdat dat hogere belastingen en bezuinigingen op de sociale uitgaven zou betekenen.

De 100 tot 110 miljard dollar die dit jaar al is uitgegeven – het hoogste bedrag tot nu toe – heeft Rusland immers niet teruggedrongen. Hetzelfde bedrag in de komende vier jaar zal waarschijnlijk evenmin effect hebben.

De oorlogskas van Rusland is groot genoeg om het conflict langer dan deze periode te financieren, zodat het voorstel van The Economist alleen maar de status quo in stand zou houden in plaats van deze in het voordeel van het Westen te veranderen. De dynamiek zou zelfs verder kunnen verschuiven in het voordeel van Rusland als – zoals het tijdschrift eerlijk toegeeft – “Rusland een beroep kan doen op China als geldbron”. In dat geval zou de EU haar eigen bevolking financieel moeten “aanboren” om een vergelijkbaar bedrag bijeen te brengen, wat de economische druk op haar burgers verder zou verzwaren, zonder dat er een einde in zicht is.

The Economist schrijft: “Als de EU gezamenlijk obligaties zou uitgeven, zou dat leiden tot een grotere pool van gezamenlijke schulden, die de uniforme kapitaalmarkt van Europa zou verdiepen en de rol van de euro als reservevaluta zou versterken. Een meerjarenhorizon voor de aanschaf van wapens zou Europa helpen bij het plannen van de opbouw van zijn defensie-industrie.”

Dit komt overeen met mijn beoordeling van juli 2024, waarin ik stelde dat “de geplande transformatie van de EU tot een militaire unie een federalistisch machtsspel is”. De federalisering van de EU, en niet de overwinning op Rusland, is dus het werkelijke doel.

Dit inzicht verklaart waarom de EU-elites – met name in de leidende EU-natie Duitsland – het sanctiebeleid van de VS tegen Rusland hebben gesteund, ondanks de eigen economische kosten. In ruil voor de neutralisering van de euro als mogelijke concurrent van de Amerikaanse dollar, mochten de EU-elites het federaliseringsproces versnellen en zo hun eigen macht versterken.

De VS stemden hiermee in, nadat ze de nu ondergeschikte EU niet langer als een potentiële bedreiging beschouwden. Nu zijn er nog eens vier jaar van proxy-oorlog en minstens 400 miljard dollar nodig om dit proces te voltooien.

Einde van de vertaling

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het gevaar van historisch geheugenverlies en de herbewapening van Duitsland

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: