Positioneert Trump zich voor een “no-deal” met Rusland – of niet?

Trumps retoriek over Rusland dat 1 miljoen mannen heeft verloren in het Oekraïense conflict is niet alleen onzin (het echte aantal komt niet eens in de buurt van 100.000), maar het gebruik dat hij ervan maakt, onderstreept dat de gebruikelijke meme dat Trump gewoon vreselijk verkeerd geïnformeerd is, steeds minder plausibel lijkt.

Na de 1 miljoen Russische doden te hebben aangehaald, suggereert Trump vervolgens dat Poetin Rusland vernietigt door geen deal te sluiten. Hij voegt er (schijnbaar terzijde) aan toe dat Poetin misschien al heeft besloten ‘geen deal te sluiten’.

In plaats daarvan, op een merkwaardig ongeïnteresseerde manier, merkt Trump op dat onderhandelingen volledig zouden afhangen van de vraag of Poetin geïnteresseerd is of niet. Hij beweert verder dat de economie van Rusland in puin ligt en zegt met name dat hij zou overwegen om Rusland sancties of invoerrechten op te leggen als Poetin geen deal sluit. In een latere post op Truth Social schrijft Trump: “Ik ga Rusland, waarvan de economie faalt, en president Poetin een heel groot PLEZIER doen.”

Dit – duidelijk gezegd – is een narratief van een heel andere orde: het is niet langer zijn gezant Kellogg of een ander teamlid die het zegt; het zijn Trumps eigen woorden als president. Trump antwoordt op de vraag van een journalist “Zou hij Rusland sancties opleggen” als Poetin niet naar de onderhandelingstafel zou komen? Waarop hij antwoordt, “dat klinkt waarschijnlijk.”

Wat, kunnen we ons afvragen, is de strategie van Trump? Het lijkt er meer op dat Trump zich voorbereidt op een ‘no deal’. Hij moet zich ervan bewust zijn dat Poetin herhaaldelijk duidelijk heeft gemaakt dat hij geïnteresseerd is in en openstaat voor gesprekken met Trump. Daar bestaat geen twijfel over.

Toch spreekt Trump vervolgens het ‘verliezersdiscours’ tegen in weer een schijnbare nabeschouwing: “Ik bedoel... het is een grote machine, dus uiteindelijk zullen er dingen gebeuren...”

Hier lijkt hij te zeggen dat de Russische ‘grote machine’ uiteindelijk zal winnen. Rusland zal een winnaar zijn – en geen verliezer.

Misschien denkt Trump er gewoon aan om de dynamiek van de militaire ‘krachtmeting’ te laten uitspelen. (Als hij dat denkt, kan hij een dergelijk sentiment niet hardop uitspreken – expliciet – omdat de Euro-élites dan nog verder in een pathologische neerwaartse spiraal zouden wegzakken).

Maar als Trump serieus op zoek is naar productieve onderhandelingen met Poetin, is het zeker geen goede manier om te beginnen met een diep gebrek aan respect voor het Russische volk – door hen en president Poetin af te schilderen als ‘verliezers’ die wanhopig een deal nodig hebben; terwijl de realiteit was dat het Trump was die eerder had geroepen dat hij binnen 24 uur een deal zou krijgen. Zijn gebrek aan respect zal wringen – niet alleen bij Poetin – maar bij de meeste Russen.

Het ‘verliezersverhaal’ zal de Russische weerstand tegen een Oekraïnecompromis alleen maar doen toenemen.

De achtergrond is dat Rusland hoe dan ook collectief afwijzend staat tegenover een compromis dat “neerkomt op het bevriezen van het conflict langs de inzetlijn: dat geeft tijd om de restanten van het Oekraïense leger te herbewapenen en dan een nieuwe ronde van vijandelijkheden te beginnen. Zodat we opnieuw moeten vechten, maar dit keer vanuit minder voordelige politieke posities,” zoals professor Sergei Karaganov heeft opgemerkt.

Bovendien“heeft de regering-Trump geen reden om met ons te onderhandelen op de voorwaarden die wij [Rusland] hebben gesteld. De oorlog is economisch gunstig voor de VS... en [mogelijk] ook voor het verwijderen van Rusland als de krachtige strategische steun van Amerika’s belangrijkste concurrent ? China.”

Professor Dmitri Trenin voorspelt op dezelfde manier dat,

“Trump’s poging om een staakt-het-vuren langs de Oekraïense gevechtslinies te bewerkstelligen zal mislukken. Het Amerikaanse plan negeert de veiligheidszorgen van Rusland en gaat voorbij aan de diepere oorzaken van het conflict. Ondertussen zullen de voorwaarden van Moskou onaanvaardbaar blijven voor Washington, omdat ze in feite de capitulatie van Kiev en de strategische nederlaag van het Westen zouden betekenen. In reactie hierop zal Trump extra sancties opleggen aan Moskou. Ondanks de sterke anti-Russische retoriek zal de Amerikaanse hulp aan Oekraïne afnemen, waardoor een groot deel van de last op de schouders van West-Europese landen komt te liggen.”

Dus waarom Rusland als verachtelijke ‘verliezers’ bestempelen, tenzij dit de strategie van Trump is om weg te lopen van de Oekraïne kwestie? Als een duidelijk Amerikaans ‘overwinningsverhaal’ buiten bereik lijkt, waarom draaien we het narratief dan niet om? Missie volbracht’ wordt alleen belemmerd door Ruslands ‘verliezersstreven’.

Dit leidt onvermijdelijk tot de vraag wat precies de betekenis is van de terugkeer van Amerika’s “beroemdste criminele beklaagde naar het Witte Huis” en zijn belofte van een “revolutie van het gezond verstand”?

“Er bestaat geen twijfel over dat het revolutionair is”, betoogt Matt Taibbi:

Ja, merkt Taibbi op,

Maar voor veel Russen is de indruk die het ‘verliezersverhaal’ van Trump achterlaat dat er ‘niets verandert’ – het idee om Rusland ‘strategische nederlagen’ toe te brengen is al zo lang een hoeksteen van het Amerikaanse beleid dat het de partijlijnen overstijgt en wordt uitgevoerd ongeacht welke regering het Witte Huis bezet. En vandaag is er een nieuwe impuls zichtbaar – zoals Nikolai Patrushev waarschuwt, verwacht Moskou dat Washington kunstmatig wrijvingen tussen Rusland en China aanwakkert.

Steve Bannon verklaart echter in zijn gebruikelijke bloemrijke taal het raadsel van een revolutionaire Trump en zijn teleurstellende ‘verliezersdiscours’.

Bannon waarschuwt dat Oekraïne ‘Trump’s Vietnam’ dreigt te worden als Trump er niet in slaagt een ‘clean break’ te maken en zich dieper in de Oekraïne-oorlog laat meezuigen. “Dat is wat er gebeurde met Richard Nixon. Hij werd uiteindelijk eigenaar van de oorlog en het werd zijn oorlog – niet die van Lyndon Johnson”, merkte Bannon op.

Bannon “pleit voor het beëindigen van de zo belangrijke militaire hulp van Amerika aan Kiev, maar vreest dat zijn oude baas in de val zal lopen van een onwaarschijnlijke alliantie van de Amerikaanse defensie-industrie, de Europeanen en zelfs enkele van Bannon’s eigen vrienden, die volgens hem nu misleid zijn.”

Bannons onderliggende premisse werd duidelijk tijdens zijn Zoom-gesprek met Alex Krainer. Hij bevestigde dat Trump en zijn team vanaf de eerste dag in functie in het offensief zullen gaan: “De dagen van onweer beginnen op maandag.” Bannon had het echter niet over Trump die in het offensief gaat tegen de Chinezen, Iraniërs of de Russen. Trump en zijn team bereiden zich voor om het op te nemen tegen de ‘zij’.”

‘Zij‘, in de woorden van Bannon, “zijn de mensen die het machtigste imperium ter wereld controleren en, verkiezingen of geen verkiezingen, democratie of geen democratie, ze zullen niet vrijwillig afstand doen van hun privileges en de controle: er zal een gevecht komen.”

Ja, de ‘echte oorlog’ is de binnenlandse oorlog – niet die tegen Rusland, China of Iran, die afleidingen kunnen worden van de hoofdstrijd.

Voor vergelijkingsdoeleinden, als Trumps doel echt zou zijn om via onderhandelingen tot een ‘compromis’ over Oekraïne te komen, moeten we zijn retorische schaamteloze ‘verliezer’-grap afzetten tegen de poging van John F. Kennedy, 59 jaar geleden, om de cyclus van wederzijdse antipathie te doorbreken die de betrekkingen tussen Oost en West sinds 1945 had bevroren. Gestoken door de Cubaanse Raketcrisis in 1962 wilde Kennedy een vastgeroest paradigma doorbreken. Kennedy wilde – net als Trump – ‘oorlogen beëindigen’; de geschiedenis ingaan als een ‘vredestichter’.

In een toespraak aan de Amerikaanse Universiteit in Washington op 10 juni 1963 prees JFK de Russen. Hij sprak over hun prestaties op het gebied van wetenschap, kunst en industrie; hij prees hun offers in de Tweede Wereldoorlog, waarin ze 25 miljoen mensen, een derde van hun grondgebied en twee derde van hun economie verloren.

Het was geen oefening in holle retoriek. Kennedy stelde het Limited Nuclear Test Ban Treaty voor – de eerste van de wapenbeheersingsovereenkomsten van de jaren 1960 en 1970.

Welnu, er kunnen tekenen zijn van een door Bannon geïnspireerde voorzichtige ‘schone breuk’ die begint – zoals Larry Johnson opmerkt:

“Het Pentagon heeft naar verluidt al het personeel dat direct verantwoordelijk is voor het beheer van de militaire hulp aan Oekraïne ontslagen of geschorst. Ze zullen allemaal worden geconfronteerd met een onderzoek naar het gebruik van geld uit de Amerikaanse begroting.

De VS heeft naar verluidt alle aanvragen ingetrokken bij aannemers voor logistiek via Rzeszow, Constanta en Varna. Op NAVO-bases in Europa zijn alle zendingen naar Oekraïne opgeschort en gesloten. Dit valt onder de Executive Order van Trump die de wereldwijde Amerikaanse hulp voor 90 dagen stopzet – in afwachting van een onderzoek en een kosten-batenanalyse.

Ondertussen bereiden Moskou en China zich voor op het vooruitzicht van een nieuwe diplomatieke relatie met de huidige president Trump. Xi en Poetin hielden een videogesprek van 95 minuten enkele uren na de geïmproviseerde nieuwsconferentie van Trump in het Oval Office – Xi gaf Poetin de details van zijn gesprek met Trump (dat niet samenviel met de inauguratie van Trump, maar gepland was in december).

Beide leiders lijken Trump een gemeenschappelijke boodschap te sturen, namelijk dat de alliantie tussen China en Rusland niet kortstondig is. Ze zijn verenigd in een gemeenschappelijke zaak om samen te werken aan de verdediging van hun respectieve nationale belangen. Ze zijn bereid om met Trump te praten en serieuze onderhandelingen aan te gaan. Maar ze weigeren zich te laten intimideren of bedreigen.

Nikolai Patrushev, adviseur van Poetin en lid van de Russische Veiligheidsraad, gaf de Russische context van dit videogesprek tussen de twee leiders:

“Voor de regering Biden was Oekraïne een onvoorwaardelijke prioriteit. Het is duidelijk, [zegt Patrushev], dat de relatie tussen Trump en Biden antagonistisch is. Daarom zal Oekraïne niet tot de prioriteiten van Trump behoren. Hij geeft meer om China.”

Scherp, waarschuwde Patrushev:

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Scott Ritter: De Holodomor mythe

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: