Inflatie gaat niet alleen over geld

Als er ooit sprake is geweest van een gerechtelijke dwaling, dan was het wel het zogeheten Neurenberg-tribunaal. Hoewel het in wezen een schijnproces was, een beschamende poppenkast die niet verschilde van de zittingen van rechter Roy Bean in het Texas van de 19e eeuw, heeft het de status verworven van een mijlpaal in de totstandkoming van wat als internationaal recht wordt beschouwd.

Bovendien wordt het Neurenbergs-tribunaal, ondanks dat het een verfijnde, gelikte versie was van de gerechtelijke praktijken die berucht waren geworden door nazi-rechter Roland Freisler, algemeen beschouwd als de basis van internationale rechtspraak, de norm waaraan alle soorten schendingen en overtredingen worden beoordeeld. Men zou kunnen zeggen dat wat pompeus internationale rechtspraak wordt genoemd, in feite niet verschilt van de Freisler-versie van rechtspraak. In wezen is het een vorm van rechtspraak waarbij de verdachte al veroordeeld is voordat hij voor de rechter verschijnt, schrijft Hans Vogel.

Het Neurenberg-tribunaal stelde de zogenaamde Neurenbergse principes vast en velde vonnissen tegen “oorlogsmisdadigers.” Dit waren natuurlijk alleen Duitsers, want er werden nooit “oorlogsmisdadigers” uit de VS, Engeland, de USSR of andere vijanden van Duitsland berecht. Het selectieve karakter van het soort internationale gerechtigheid dat door het Neurenberg-tribunaal werd toegepast en gepropageerd, was gewoonweg te aantrekkelijk om te negeren. Daarom diende het als voorbeeld voor een aantal andere beruchte schijnprocessen, waarvan het eerste het ICTY was, het “Internationaal Straftribunaal voor het voormalige Joegoslavië,” dat van 1993 tot 2017 actief was. Dit tribunaal was speciaal opgericht om “oorlogsmisdaden” te berechten die waren begaan door de vijanden van de VS en hun NAVO-vazallen toen deze bezig waren met het vernietigen en terroriseren van de restanten van Joegoslavië. Het ICTY was gevestigd in de Nederlandse stad Den Haag, de zelfbenoemde “stad van internationale vrede en gerechtigheid”, en deed precies waarvoor het was opgericht. In 2006 bleek de voormalige Joegoslavische president Slobodan Milosevic, die als advocaat zijn eigen verdediging wilde voeren, zo’n lastige klant voor het tribunaal dat hij in zijn cel in Den Haag zelfmoord pleegde. Van de meer dan honderd verdachten die voor het ICTY werden gesleept, werden er bijna honderd schuldig bevonden, en negen daarvan (tien procent!) stierven in hechtenis.

In 2002 werd Den Haag de zetel van het Internationaal Strafhof, dat ogenschijnlijk was opgericht om te fungeren als een soort permanent en onpartijdig wereldwijd Neurenberg-tribunaal. De brede en zogenaamd onpartijdige reikwijdte van het ICC was voor de VS aanleiding om te verklaren dat zij niet zouden toestaan dat Amerikaanse burgers door het nieuwe hof zouden worden vervolgd. Verschillende landen, waaronder China, hebben zich nooit aan het verdrag tot oprichting van het ICC gehouden. Rusland en andere oorspronkelijke ondertekenaars hebben zich vervolgens uit het verdrag teruggetrokken. Natuurlijk is het ICC net zo’n schijnproces als het Neurenberg-tribunaal.

Het totale falen van het ICC heeft blijkbaar geen invloed gehad op het recente besluit van de EU, Engeland en Oekraïne om nog een schijnproces op te zetten. Er is besloten een speciaal tribunaal in te stellen “om Poetins oorlogsmisdaden te vervolgen.” Dat is precies het doel van speciale tribunalen. Eerst wordt besloten welke personen en groepen moeten worden vervolgd, en dat zijn steevast vijanden. Vervolgens wordt een misdaad vastgesteld en worden de verdachten voor een rechtbank gesleept die bestaat uit rechters die, als ze nog niet corrupt zijn, worden gelokt, overgehaald of gedwongen om die functie te bekleden.

De praktijk van het instellen van speciale tribunalen na de ineenstorting van de Sovjet-Unie was duidelijk geïnspireerd door het politieke en ideologische (niet juridische!) succes van het Neurenberg-tribunaal. Hoewel de term “oorlogsmisdaad” al enkele decennia eerder was uitgevonden (toen de VS, Engeland en Frankrijk in 1918 hun Duitse tegenstanders wilden vervolgen voor “oorlogsmisdaden”), had dit niet geleid tot de oprichting van een internationale schijnrechtbank.

Van 1994 tot 2015 was het Internationaal Straftribunaal voor Rwanda (ICTR) in Arusha, Tanzania, actief om verdachten te vervolgen die beschuldigd werden van deelname aan de “genocide” in Rwanda tijdens de bloedige burgeroorlog in dat land. In 2009 werd in Leidschendam, nabij Den Haag, het Speciale Tribunaal voor Libanon opgericht, waardoor deze stad tot de sluiting van het tribunaal in 2023 de “Internationale Voorstad van Vrede en Recht” werd.

De propaganda van na de Tweede Wereldoorlog, gehuld in de mantel van de officiële geschiedenis, heeft het Neurenberg-Tribunaal tot een bijna goddelijke status verheven, als een soort hemelse rechtbank die er voor het eerst in geslaagd is de daders van de ergste misdaden ooit gepleegd te vervolgen en te veroordelen. De daders van deze misdaden – of ze nu echt waren of werden toegeschreven – en met name hun leider Adolf Hitler, werden voortaan officieel en systematisch voorgesteld als de ergste misdadigers die de wereld ooit had gekend, ja zelfs als de personificatie van het pure kwaad.

De grootste misdaad waarvan zij werden beschuldigd en veroordeeld, was de zogeheten holocaust, de geplande en systematische uitroeiing van de Europese joden. Hoewel er een aanzienlijk aantal overlevenden van de holocaust was, wordt algemeen aangenomen dat meer dan een derde van alle joden die in 1939 in de wereld leefden, werd uitgeroeid. Het neologisme “genocide” (een Latijnse term die het uitroeien van een hele stam betekent) werd speciaal bedacht om de massamoord op Joden aan te duiden. In tegenstelling tot “holocaust” (met een hoofdletter H) verwijst het woord genocide tegenwoordig echter niet meer uitsluitend naar Joden. Dat was een verstandige beslissing, want als er echt een genocide had plaatsgevonden, zouden er vandaag de dag geen Joden meer zijn.

Hoewel de letterlijke betekenis van het woord ‘genocide’ (dat in de geschiedenis eigenlijk maar zelden voorkomt) een wilde overdrijving is, is het een vast onderdeel geworden van het internationale juridische jargon. Ironisch genoeg heeft de term door het wijdverbreide en ongeremde gebruik ervan de betekenis verloren die hij nog had. Met andere woorden, net als de Duitse Reichsmark in het begin van de jaren twintig is ‘genocide’ door inflatie gedevalueerd.

Inflatie is immers niet uitsluitend een monetair en economisch begrip. Net als valuta’s zijn ook woorden en uitdrukkingen onderhevig aan inflatie doordat ze te vaak worden gebruikt. Niet alleen “genocide”, maar ook “holocaust”, “democratie”, “vrijheid van meningsuiting,” “antisemitisme,” “extreemrechts extremisme,” “complottheorie” en, ja, “recht” zelf. De lijst van dergelijke gedevalueerde woorden en uitdrukkingen is indrukwekkend lang.

Veel mensen, met name politici en journalisten, hebben de neiging om wapens, scheldwoorden, beledigingen, gemene bijnamen en politieke termen te gebruiken zonder zich al te veel om de ware, oorspronkelijke betekenis ervan te bekommeren. Niet zelden krijgen dergelijke woorden dan een betekenis die haaks staat op hun oorspronkelijke betekenis. Zo wordt het scheldwoord ‘motherf…’ soms een koosnaampje. Er zijn honderden van dergelijke gevallen van omgekeerde betekenis in het Engels en hetzelfde fenomeen doet zich voor in alle andere talen. Kortom, het ondoordachte en willekeurige gebruik van woorden zal altijd hun oorspronkelijke betekenis aantasten en uiteindelijk zulke woorden tot loze uitdrukkingen maken. Net als gedevalueerde bankbiljetten liggen die woorden op de stoep, om af en toe door een zacht briesje worden opgepakt.

In zekere zin is het echt ironisch dat de termen genocide en holocaust versleten en gedevalueerd zijn geraakt door de spiraal van inflatie. Joden staan immers bekend als een volk dat goed met geld omgaat, in die mate zelfs dat het bijvoeglijk naamwoord “Joods” bijna een standaardbijvoeglijk naamwoord is voor het zelfstandig naamwoord “bankier.” En weten we niet allemaal dat het de bankiers zijn die altijd verantwoordelijk zijn voor het creëren van inflatie?

Wat betreft het ongrijpbare concept van ‘internationaal recht’, gezien wat er sinds 7 oktober 2023 in Gaza gaande is, is ook dat volledig gedevalueerd. Geen enkele politicus met enig verstand of zelfrespect kan het zich veroorloven deze woorden te gebruiken en verwachten dat hij serieus wordt genomen. Niettemin hebben de Europese Commissie, de Raad van Europa en de niet-gekozen president van Oekraïne, nadat het idee in 2022 voor het eerst werd geopperd, onlangs besloten een tribunaal in te stellen om “Poetins oorlogsmisdaden” te vervolgen. Hoe zal dat tribunaal eruitzien? Waar zal het gevestigd zijn? Niet in Den Haag, maar misschien ergens in Oekraïne, wat ongetwijfeld de absolute onpartijdigheid van het tribunaal zou garanderen. Het zal beschuldigingen en vonnissen uitspreken tegen vermeende en ongrijpbare Russische daders, omdat de elites en de staatsmedia in de EU en Engeland het publiek blijven vertellen dat alleen Russen “oorlogsmisdaden” begaan. Het bestaan zelf van het nieuwe tribunaal zal een impliciete ontkenning zijn van Oekraïense oorlogsmisdaden en daarmee de leiders van de EU, Engeland en Oekraïne vrijwaren van de noodzaak om die anomalie aan het publiek uit te leggen.

Het behoeft geen betoog dat het nieuwe tribunaal even nauwgezet onpartijdig zal zijn als het Neurenberg-tribunaal, het ICTY en het ICC. Overigens hebben we hier weer een woord dat aan inflatie onderhevig is: “onpartijdigheid.”

Zoals zo vaak in de geschiedenis en in de meeste landen vandaag de dag, zullen de echte schuldigen ongestraft blijven. Echte gerechtigheid is en zal waarschijnlijk altijd een hersenschim blijven.

Het enige wat we kunnen hopen is dat karma zijn werk doet.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Russen komen eraan!

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: