Het Syrië-raadsel: hoe het kan uitdraaien op de Eerste BRICS-Oorlog

De tijdlijn vertelt het verhaal.

18 november: Ronen Bar, Israël’s Shin Bet chef, ontmoet de hoofden van het MIT en de Turkse inlichtingendienst.

25 november: NAVO-chef Mark Rutte ontmoet Turkse sultan Erdogan.

26 november: Salafi-jihadi’s verzameld door Hayat Tahrir al-Sham (HTS), voorheen Nusa Front, gesteund door Turkse intel, plus een flinke Rent-a-Jihadi coalitie, lanceren een bliksemsnelle aanval op Aleppo.

Het Rent-a-Jihad offensief vindt zijn oorsprong in Groot Idlibistan. Daar verschansten zich tienduizenden jihadi’s volgens de – nu bewezen mislukte – 2020-strategie tussen Damascus en Moskou, die Turkije met tegenzin moest accepteren. De Rent-a-Jihadi-bende bestaat uit talrijke huurlingen die zijn overgestoken vanuit – waar anders – Turkije: Oeigoeren, Oezbeken, Tadzjieken, Oekraïners, zelfs geïmporteerde ISIS-K, schrijft Pepe Escobar.

De Iraanse woordvoerder van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, Esmail Baghaei, bevestigde eerder deze week dat het Salafi-jihadi-offensief werd gecoördineerd door de VS/Israël.

Baghaei noemde Turkije niet, ook al benadrukte hij dat de terreuraanslag plaatsvond onmiddellijk nadat Israël een staakt-het-vuren met Hezbollah had geaccepteerd – dat door Tel Aviv al tientallen keren was verbroken – en nadat Netanyahu in het openbaar de Syrische president Bashar al-Assad beschuldigde van “spelen met vuur” door de doorvoer van moderne Iraanse raketten en militaire uitrusting via Syrië naar Hezbollah toe te staan.

Vlak voor het staakt-het-vuren vernietigde Tel Aviv vrijwel alle communicatieroutes tussen Syrië en Libanon. Netanyahu benadrukte vervolgens dat de focus nu ligt op “de Iraanse dreiging,” essentieel om de As van Verzet te vernietigen.

Volgens een bron van de Syrische speciale diensten, die sprak met RIA Novosti, speelden Oekraïense adviseurs de sleutelrol bij de verovering van Aleppo – door drones en Amerikaanse systemen voor satellietnavigatie en elektronische oorlogsvoering te leveren en door Syrische collaborateurs en medewerkers van de Islamitische Partij van Turkestan te leren hoe ze die moesten gebruiken.

De communicatie van het Syrische Arabische Leger (SAA) werd volledig verstoord door deze elektronische oorlogsvoeringssystemen: “De aanvalsgroepen en drones waren uitgerust met gecodeerde GPS-apparaten en uitgebreid gebruik van AI, zodat het gebruik en de navigatie van aanvals-UAV’s en kamikaze-drones op grote afstand plaatsvond.”

Het mechanisme werd maanden geleden al ingesteld. Kiev sloot een eenvoudige deal met Salafi-jihadi’s: drones in ruil voor partijen takfiri’s om te bewapenen tegen Rusland in de VS/NAVO proxyoorlog in Oekraïne.

Wat is Turkije echt van plan?

De praktische rol van Turkije in het salafi-jihadi-offensief in Groot-Idlibistan is zo duister als het maar zijn kan.

Het afgelopen weekend ontkende minister van Buitenlandse Zaken Hakan Fidan, duidelijk ook een voormalige chef van de inlichtingendienst, elke Turkse rol. Niemand – behalve de NAVO-sfeer – gelooft het. Geen enkele Salafi-jihadi in het noordwesten van Syrië kan ook maar een lucifer afsteken zonder groen licht van de Turkse inlichtingendienst – aangezien het Ankara-systeem hen financiert en bewapent.

De officiële lijn van Turkije is om de Syrische – Salafi-jihadi – “oppositie” als geheel te steunen, terwijl het het Grote Idlibistan offensief enigszins betreurt. Nogmaals, klassieke verhulling. Toch is de logische conclusie dat Ankara zojuist het Astana-proces ten grave heeft gedragen – door hun politieke partners Rusland en Iran te verraden.

Erdogan en Hakan Fidan zijn er tot nu toe niet in geslaagd om aan heel West-Azië – en ook aan het Mondiale Zuiden – uit te leggen hoe deze geraffineerde Rent-a-Jihadi-operatie door de VS/Israël kon zijn opgezet zonder dat Turkije er ook maar iets van wist.

En voor het geval dit een valstrik zou zijn geweest, heeft Ankara simpelweg geen soevereine macht om dit aan de kaak te stellen.

Wat de feiten wel duidelijk maken is dat er de facto een nieuw front is geopend tegen Iran; dat het VS/Israël Verdeel en Heers potentieel in zich draagt om het bondgenootschap Teheran-Ankara volledig in duigen te laten vallen; en dat belangrijke Russische – vooral lucht- en ruimtevaart – middelen zullen moeten worden onttrokken aan Oekraïne om Damascus te steunen.

Er is geen mysterie: Ankara wil Aleppo al jaren graag controleren – zelfs indirect, om het te “stabiliseren” voor het bedrijfsleven (ten voordele van Turkse bedrijven) en ook om de terugkeer mogelijk te maken van veel relatief rijke Aleppo-vluchtelingen die momenteel in Türkiye verblijven. Tegelijkertijd is de bezetting van Aleppo ook een Amerikaans project: in dit geval om de As van Verzet ernstig te ondermijnen ten voordele van Tel Aviv.

Wat nog meer nieuw is: Sultan Erdogan – nu een BRICS-partner – zit opnieuw in de hete stoel. Erger nog: ten opzichte van twee belangrijke BRICS-leden. Moskou en Teheran verwachten veel gedetailleerde uitleg. Niets verafschuwt Poetin meer dan regelrecht verraad.

Erdogan nam het initiatief en belde Poetin – met een twist: hij richtte zich op de economische betrekkingen tussen Rusland en Turkije. Na de tsunami van sancties tegen Rusland werd Turkije de belangrijkste, bevoorrechte brug tussen Moskou en het Westen. Bovendien zijn er aanzienlijke Russische investeringen in Turkije: gas, kernenergie, voedselimport. Beide spelers hebben de oorlog in Syrië altijd benaderd vanuit geo-economisch oogpunt.

Rent-a-Jihadi meutes op dreef

Ondertussen zijn de feiten opnieuw onverbiddelijk. HTS, het voormalige Al-Nusra Front, is misschien niet strikt ISIS; het is eerder een Turkse ISIS. Commandant Abu Mohammed al-Joulani, de feitelijke emir van de ultra-dodgy rebrand, heeft alle al-Qaeda-varianten plus ISIS gedumpt om HTS te vormen. Hij voert het bevel over een reeks Rent-a-Jihadi’s – voornamelijk uit het Heartland. En hij is een lieveling van het Turkse MIT. Ergo, een lieveling van Israël/NAVO.

CIA/Pentagon, elk met hun eigen netwerk, bewapenden 21 van de 28 Syrische milities, Salafi-jihadi en anderszins, georganiseerd door het Turkse MIT in een soort huurlingen “nationaal leger” in Groot Idlibistan, volgens de Turkse denktank SETA.

De Syrische analist Kevork Almassian heeft laten zien hoe de spreekwoordelijke “voormalige Israëlische functionarissen” toegaven dat ze de bende van Groot-Idlibistan voorzagen van geld, wapens, munitie en zelfs medische behandeling.

Voormalig Israëlisch legerkolonel Mordechai Kedar gaf openlijk toe “rebellen” te steunen om “de driehoek van Hezbollah, Iran en Assad te verwijderen,” De “rebellen,” zei hij, hebben zelfs hun verlangen geuit om “Israëlische ambassades te openen in Damascus en Beiroet.”

HTS is de nieuwste incarnatie van een van de favoriete speeltjes van het collectieve Westen: de “gematigde rebel” (herinner je je Obama/Hillary?) De loyaliteit ligt bijna 100% bij Ankara. Ze haten sjiieten en alawieten en hebben een uitgebreid gevangenisnetwerk.

Het zijn HTS Salafi-jihadi’s die de volledige overgave van Aleppo afdwongen – zonder slag of stoot – en zichzelf filmden voor de legendarische Citadel. Van 2012 tot 2016 slaagden slechts enkele tientallen SAA soldaten erin om de citadel met succes te verdedigen, zelfs toen ze volledig omsingeld waren.

Sinds het begin van de oorlog in 2011 heeft Damascus nog nooit zo’n verwoestende nederlaag geleden als bij de val van Aleppo. Irak beleefde iets tragisch vergelijkbaars met de val van Mosul in 2014. We kunnen stellen dat de absolute meerderheid van de Syriërs tegen de 2020 Rusland-Turkije-Iran deal is, die in feite de bevrijding van Idlib heeft voorkomen: een grote strategische blunder.

Het wordt nog erger – want het probleem begon eigenlijk in 2018, toen de Turken nog niet eens in Afrin waren en de bevrijding van Hama/Idlib werd onderbroken omwille van de bevrijding van de voorsteden van Damascus. Van daaruit werden tienduizenden jihadi’s overgebracht naar Idlib.

Toen we in 2020 aankwamen, was het al te laat: Idlib werd verdedigd door niemand minder dan het Turkse leger.

Wat Idlib betreft, bewees de SAA een ramp te zijn die aan het slapen was. Ze verbeterden hun verdediging niet, integreerden het gebruik van drones niet, bereidden geen tactische verdediging voor tegen FPV kamizake-drones en observatiedrones, schonken geen aandacht aan de tientallen buitenlandse spionnen. Geen wonder dat de Rent-a-Jihadi maffia geen weerstand vond om het grootste deel van Aleppo in 48 uur in te nemen.

Na de 2020 deal verlieten Iran en pro-Iraanse strijdkrachten Syrië, vooral in de provincies Aleppo en Idlib. Deze sectoren werden overgedragen aan de SAA. Russische bedrijven, die er al niet bepaald in geïnteresseerd waren om gesanctioneerd te worden door tegen de westerse blokkade tegen Damascus in te gaan, werden afgesnauwd door de lokale clans, stammen en families.

Deze keer was het al maanden duidelijk dat HTS een offensief aan het voorbereiden was. Er werden waarschuwingen naar Damascus gestuurd. Maar de Syriërs vertrouwden op de deal met Turkije en de herstelde relaties met Arabische landen. Grote fout.

Dit alles levert ten minste twee serieuze lessen op voor Rusland. Van nu af aan zal Moskou, wat er ook gebeurt, deze incestueuze – en corrupte – Syrische netwerken moeten beteugelen om de soevereiniteit van de natie daadwerkelijk te helpen verdedigen. En wat er in Idlib is gebeurd, laat zien dat de oorlog tegen de banderista’s in Kiev helemaal tot aan de Dnjestr zal moeten gaan, en niet zal moeten stoppen bij de grenzen van de Donetsk-republiek.

Oorlog op de weg – op een kruispunt van verbindingen

Tot nu toe maken de HTS en de Rent-a-Jihadi niet al te veel fouten. Ze proberen alle wegen die Aleppo voeden te bezetten om verdere gevechten zo ver mogelijk van de stad op te leggen, zodat ze tijd hebben voor een volledige overname.

Oorlog in West-Azië is een zaak van onderweg. Met paarden in de woestijn of met Toyota’s. Er wordt niet veel gedolven. Er wordt niet veel gedolven en er is geen modder zoals in Oekraïne. De Syrische oorlog is dus constant in beweging – en altijd onderweg. HTS maakt al gebruik van de M4 snelweg vanuit Idlib en rukt op naar sectoren van de cruciale M5 van Aleppo naar Damascus.

Ondertussen worden de lijnen van een tegenoffensief uitgezet. Vanuit Irak zijn tienduizenden Shi’itische, Yazidi en Christelijke milities van Kata’ib Hezbollah, de Fatemiyoun Brigade en Hashd al-Shaabi (de Popular Mobilization Units, PMU’s, zeer ervaren in de strijd tegen ISIS) Syrië binnengekomen in het noordoosten via de al-Bukamal grensovergang.

De 25e divisie/Tiger Forces van de gerespecteerde commandant Suhail Al-Hassan, in feite de beste Syrische strijdkrachten, zijn in beweging naast tribale milities.

Syrië is een cruciaal kruispunt van verbindingen, dat teruggrijpt op de zijderoutes uit de oudheid. Als de VS/Israël-combo hun eeuwige droom van een regimeverandering in Damascus verwezenlijkt, blokkeren ze de cruciale doorgang voor Iran naar de oostelijke Middellandse Zee.

Ze zouden ook Qatar in staat stellen/ dwingen om eindelijk een pijplijn te bouwen om Europa van aardgas te voorzien via Syrië, een van Brzezinski’s listen om Russisch aardgas te vervangen – en een dossier dat ik 12 jaar geleden al in detail onderzocht .

De tactiek van de Amerikaanse Deep State is niet echt nieuw; Rusland proberen af te leiden door zich op Syrië te richten, Moskou uit te rekken en de druk op Oekraïne te verlichten, vlak voor de ondertekening van het zeer serieuze Russisch-Iraanse alomvattende strategische partnerschap.

Maar er zijn complicerende factoren voor de VS. Saoedi-Arabië, dat aan het begin van de oorlog tegen Syrië een fervent voorstander van terreur was, veranderde zijn beleid nadat Rusland in 2015 betrokken raakte. En nu is Riyad ook een – nog steeds op het hek zittende – BRICS-partner. Saoedi-Arabië, Egypte en de VAE steunen Assad aanzienlijk tegen de HTS-knokploegen.

Syrië is absoluut cruciaal voor de algemene West-Azië-Afrikaanse strategie van Rusland. Damascus is een belangrijke Russische verbinding met Afrika – waar Moskou de facto zijn volledige mondiale macht inzet, zoals ik onlangs in Zuid-Afrika heb gezien, met enkele intrigerende toevoegingen in de vorm van de facto tegensancties tegen westerse oligarchen, wier posities in heel Afrika serieel worden ondermijnd.

BRICS-leden Rusland en Iran hebben geen andere keuze: ze moeten met alle nodige middelen de incompetentie van Damascus en de SAA verhelpen, zodat ze hun toegang tot het oostelijke Middellandse Zeegebied, Libanon, Irak en verder kunnen behouden. Dat impliceert een zeer serieuze zet: Rusland dat belangrijke middelen weghaalt uit de strijd in Novorossiya om een relatief soeverein Syrië te behouden.

Slaapwandelend naar de eerste BRICS-oorlog

Op dit moment lijkt de SAA een nog fragiele verdedigingslinie te hebben opgezet in de dorpen ten noorden van Hama. De befaamde Gen Javad Ghaffari, voormalig nummer twee van Generaal Soleimani, een specialist in alle oorlog tegen terreur vectoren, is aangekomen uit Iran om te helpen. In 2020 wilde hij trouwens helemaal naar Idlib gaan. Daarom eiste Assad dat hij zou vertrekken; Damascus koos ervoor om de oorlog te bevriezen. Nu is het een heel ander balspel.

De Rent-a-Jihadi/NAVO Groter Idlibistan bende heeft nul luchtafweer. Ze worden nu vrijwel non-stop aangevallen door Russische/Syrische straaljagers.

De situatie in Aleppo is dramatisch. De terreurbendes onder leiding van de HTS hebben de controle over vrijwel de hele Rode Zone en de zeldzame sectoren die nog niet zijn binnengevallen, worden belegerd. Ze rukken ook op aan het Aleppo-Raqqa front, maar dat doen de door de VS gesteunde Koerden ook: dat betekent een opmars van de NAVO. In de woestijn is alles akelig stil.

Het Russische leger had slechts 120 mensen in Aleppo. De overlevenden zijn vertrokken. Dus wat staat Rusland te wachten? Het best mogelijke scenario voor de middellange termijn zou zijn om zich te concentreren op Lattakia; de Syrische soldaten te leren hoe ze op Russische wijze moeten vechten; en ze te leren hoe ze hun eigen land op de juiste manier kunnen bevrijden.

De eerste stap is om te beseffen wat de nefaste gevolgen zijn van het bieden van een veilige haven voor tienduizenden terroristen in Groot-Idlibistan in 2020.

De volgende stap is volledig te begrijpen dat als Moskou met de NAVO onderhandelt over een soort Minsk-3 – wat in wezen is waar Trump op zou aandringen – Kiev Idlib 2.0 zal worden. En de banderista bendes zullen ervoor zorgen dat er een nieuw – gevallen – Aleppos komt binnen de Russische Federatie.

De Mondiale Meerderheid moet op zijn hoede zijn. De aanval op Groot-Idiblistan maakt deel uit van een complexe, onderling verbonden operatie – met chaos als voorkeursinstrument – die erop gericht is West-Azië op zijn kop te zetten en letterlijk in brand te steken. Dat zou wel eens kunnen uitgroeien tot de Eerste BRICS-Oorlog.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Ze logen over Gaza, en ze liegen over Syrië

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: