Het nieuwe leger van de EU. De laatste nagel aan de doodskist van het project?

Voorheen was het heel gewoon voor mensen in de beleefde samenleving om te zeggen “stel je voor dat vrouwen de wereld zouden besturen… dan zouden we zeker minder oorlogen hebben, toch?” Fout. Vrouwen regeren de wereld, althans de EU-wereld. Drie vrouwen om precies te zijn. Ursula von der Leyen, de baas van de EU-commissie, Annalena Baerbock, de minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland en natuurlijk, last but not least, Kaja Kallas, de chef buitenlandse zaken van de EU zelf. En wat hebben deze drie vrouwen gemeen, behalve dat ze namen hebben die klinken als seksueel overdraagbare aandoeningen? Ze willen allemaal oorlog.

In lijn met de spectaculair slechte besluitvorming vanaf het begin van de oorlog in Oekraïne, met waarschijnlijk Russische sancties bovenaan de lijst van domme ideeën, heeft de EU maar één manier om verder te komen in Oekraïne. Koste wat het kost moet het er in ieder geval niet uitzien alsof het verloren heeft. Het EU-project heeft veel weg van een oude man op een fiets die heel langzaam over een Nederlands fietspad beweegt. De angst van de elites in de EU is dat als hij van de fiets valt, hij er nooit meer op komt. De voortdurende zorg van EU-topfiguren is dat als de EU haar momentum verliest door de aandacht van de pers en relevantie in het algemeen, dat een pauze – welke pauze dan ook – desastreus zou kunnen zijn. Het zal je misschien verbazen om te horen dat dit is wat EU-functionarissen mij zelf toevertrouwden toen ik in de Belgische hoofdstad was. Zo’n uitdrukking geeft je een idee van hoe weinig vertrouwen de EU in zichzelf heeft als een waardig, stabiel langetermijnproject, schrijft Martin Jay.

En zo escaleert de waanzin nu tot een punt waarop we eigenlijk kijken naar het aftappen van de portemonnee van onze eigen allerarmsten om het ultieme EU-seksspeeltje te financieren: een EU-leger.

Het idee van een EU-leger is niet nieuw. Het idee is zo oud als de heuvels, want de harde kern van federalisten in Brussel pleit er al minstens twintig jaar voor dat de EU een eigen leger krijgt, maar tot nu toe is dat niet gelukt. De belangrijkste reden waarom het idee niet van de grond kwam, is dat het te veel nieuwe, zorgwekkende politieke problemen voor de EU creëerde om mee te worstelen. In een notendop was er altijd het risico van een nieuwe politieke crisis die een EU-leger zou veroorzaken, omdat de lidstaten ruzie maken over welk land het moet leiden, welke nationaliteit aan het hoofd staat, waar het gestationeerd zou worden en hoe het politiek geleid zou worden, op basis van welke besluitvormingsstructuur? (bestaande EU-raad, EU-commissie, lidstaten zelf in een nieuwe opzet via ministeries van Defensie). De zorg was altijd dat Duitsland te veel macht zou krijgen en dat dit een oude wond zou openrijten over het land dat zich opnieuw zou bewapenen en de herinneringen aan 1939 weer zou doen oplaaien. En we weten allemaal waar dat toe heeft geleid.

Het idee van een EU-leger is eigenlijk ingewikkelder dan je zou denken. Een van de redenen waarom het nooit van de grond is gekomen, ondanks verschillende serieuze pogingen, is dat zowel de EU als de lidstaten verward zijn en weinig vertrouwen hebben in zo’n gedurfd plan. Ze zijn letterlijk bang dat het idee in hun gezicht zou kunnen ontploffen. Het is wat Amerikanen ‘blowback’ noemen. Nee, dat heeft niets te maken met de Duitse minister van Buitenlandse Zaken of zelfs maar met insinuaties. Het is een militaire term voor wanneer de energie van een geweer in je gezicht wordt teruggekaatst wanneer het ontlaadt en degene verwondt die het wapen vasthoudt.

Lange tijd wilde de EU zelf dat het leger in grote mate door Brussel zou worden gecontroleerd, maar ze wist dat de big guns dat niet zouden dragen. En dus ging het er voor hen, net als voor degenen in de Europese Commissie, om macht weg te geven aan een nieuw orgaan, een nieuwe EU-machtslaag, alsof er in Brussel al niet genoeg instellingen zijn die de macht van de lidstaten wegnemen. De houding was enigszins zelfvernietigend. “Als wij (de commissie) deze entiteit niet oprichten, dan doet Duitsland het misschien toch maar zelf en dan verliezen wij de macht,” is de mentaliteit in Brussel. Sterker nog, Duitsland speelt al minstens tien jaar met het idee van een eigen EU-leger, wat Brussel echt hoofdpijn bezorgt omdat het cruciale macht geeft aan één lidstaat die volgens velen al genoeg macht heeft. Het Duitse parlement lekte een paar jaar geleden een document uit waarin een nieuw internationaal leger werd voorgesteld dat door Duitsland zou worden geleid en dat naar brandhaarden over de hele wereld zou worden gestuurd. Het probleem hiermee is tweeledig. Ten eerste zou een groot aantal Duitsers hier erg ongelukkig mee zijn en vinden dat Duitsland nooit zou mogen terugkeren naar zijn vroegere militaire macht van de jaren dertig. Ten tweede zou de EU in zo’n situatie aanzienlijk lijden, omdat het de schijnwerpers zou richten op haar eigen zwakte en zou onderstrepen hoe ineffectief Brussel is, gezien het feit dat het geen militaire macht heeft en dat één lidstaat is doorgeslagen met een geo-militair beleid. En zo dienen zich twee scenario’s aan: Duitsland als hoofdrolspeler in een EU-leger dat vanuit Brussel is opgericht en wordt geleid – althans in schijn – of Berlijn dat zijn eigen EU-leger leidt dat geen EU-leger wordt genoemd maar door de rest van de wereld wel als zodanig wordt beschouwd. Geen van beide scenario’s is echt gunstig voor de EU.

Maar het lijkt erop dat dit is waar deze drie dames hun oog op hebben laten vallen. Daarom hebben ze er zoveel nadruk op gelegd dat 800 miljard euro moet worden gevonden onder de bijdragen van de EU-lidstaten, zodat het een EU-embleem krijgt en Brussel het centrum van de macht wordt. Frankrijk, Duitsland, Italië, Polen en het Verenigd Koninkrijk zouden deel uitmaken van zo’n nieuwe, glanzende EU-pijler van de NAVO. En toch is het de rol van Groot-Brittannië, die als cruciaal wordt beschouwd, die de droom van de EU, die volledig een Brussels natte droomproject is, zal doen verwateren. In veel opzichten volgt de reactie van deze drie vrouwen op de vorig jaar door Macron opgezette conferentie om een coalitie van EU-lidstaten plus het VK te vormen voor grote ideeën over buitenlands beleid die parallel zouden lopen aan het buitenlandse dingetje van de EU in Brussel. Defensie-uitgaven en het sturen van een EU-leger – waaronder het VK en Turkije – naar plaatsen waar de EU vond dat ze met vertrouwen haar spierballen kon laten zien, maakten deel uit van het hele plan.

Dat deze drie boze heksen zo’n Macbethiaans plan tevoorschijn toveren om Macron en zijn grote idee om zeep te helpen, is op zijn zachtst gezegd zorgwekkend op Shakespeariaans niveau. Het is op het moment van schrijven moeilijk te zeggen of het een echt plan is, want het is al geblokkeerd door Nederland, of dat het een plan op papier is, bedoeld om indruk te maken op Trump op een kritiek moment van de onderhandelingen. Denkt de EU dat deze besprekingen nog maanden, misschien zelfs een jaar of langer kunnen duren en dat het sturen van een paar honderd tanks naar Kiev daarom zowel de geloofwaardigheid van Zelenksy als die van de EU als spelers alleen maar zou versterken, terwijl geen van beide daadwerkelijk op de reservebank zit? Mogelijk. Zijn de tanks al gebouwd? Nee.

Een geestige pundit voor RT, een voormalig presentator, gaf een amusant oordeel over de rol van het Verenigd Koninkrijk, door te suggereren dat het vermogen van Londen om een wereldwijde militaire speler te zijn niet strookt met de realiteit.

“De Britse minister van Defensie beweert dat de behoefte om wapens te kopen eigenlijk voortkomt uit een diepe, innerlijke hippie,” schreef Rachel Marsden. “De Oekraïners willen vrede. We willen allemaal vrede. En als ministers van Defensie hebben we het erover gehad en werken we eraan om het streven naar vrede te versterken,” zei John Healey, “die waarschijnlijk stond te popelen om terug naar huis te gaan om in een broek met wijde pijpen te kruipen en op de bongo-trom te slaan.”

Het deed me denken aan de satire poppenshow ‘Spitting Images’ uit de jaren tachtig in het Verenigd Koninkrijk, waarin Ronald Reagan wreed werd afgebeeld terwijl hij mompelde: “We willen vrede… een stukje Nicaragua, een stukje El Salvador.”

En wat is er mis met broeken met wijde pijpen?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Te midden van vredesbesprekingen lijkt het vale paard van de Openbaring klaar om zijn bloedige rit door Europa en de wereld te maken

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: