Europese Unie is de heerschappij van onsamenhangendheid

Macron kwam naar voren om Vladimir Poetin te waarschuwen dat HIJ “het staakt-het-vuren moet accepteren.” Ondertussen zegt von der Leyen dat ze blij is met de Oekraïense ontvankelijkheid voor het staakt-het-vuren, terwijl Scholz ook niet twijfelt om het voorstel te classificeren als onderdeel van het proces naar een meer solide overeenkomst. Ze hebben allemaal de uitspraak van Marc Rubio herhaald, toegeëigend, gekopieerd en doorgestuurd: “Rusland is aan zet.”

Alles zou in orde zijn, ware het niet dat deze zelfde leiders eerder het tegenovergestelde zeiden van wat ze nu herhalen. Er is geen tekort aan verklaringen van deze zelfde “leiders” die nog maar een paar maanden geleden zeiden dat het nog geen tijd was voor vredesonderhandelingen, met name dat het geen zin had om met Vladimir Poetin te onderhandelen, of dat alleen Zelensky namens Oekraïne kon onderhandelen, schrijft Hugo Dionísio.

De fundamentele conclusie is dat we deze mensen absoluut niet kunnen vertrouwen. Was de slogan vóór de overwinning van Trump “vrede door kracht” en “tot de laatste Oekraïner,” onmiddellijk na de overwinning van Trump was de opdracht dat het Zelensky moest zijn om met de Russen te onderhandelen. Nu is Macron de eerste om te zeggen dat het onderhandelde staakt-het-vuren, niet door Zelensky maar door de VS, effectief moet worden uitgevoerd. Het koor van volwassen kinderen die de topposities in de Europese politiek bezetten, liet snel van zich horen en herhaalde de cue tot uitputting. Als ze eerder het tegenovergestelde zeiden, hadden ze het niet serieus moeten nemen.

Het is dan ook geen wonder dat deze fervente verdedigers van het Euro-Atlanticisme en de Europese Unie zelf, door de kronkels in hun gedrag, in gevaar hebben gebracht wat ze beweerden zo lief te hebben: de NAVO en de EU. De politieke leiders van de EU en de meerderheid van haar lidstaten hebben heel weinig gedaan om het “Euro-Atlantische” karakter van het Oekraïense project te verdedigen en hebben niet geëist dat de VS haar verantwoordelijkheid in de zaak zou nemen.

Het was dus niet slechts als passieve toeschouwers – bijna net als de rest van ons – dat ze getuige waren van de hele strategie van de regering Trump om de VS, of in ieder geval Trump zelf, te distantiëren van het Oekraïense project. Ze gedroegen zich als goede leerlingen toen Trump aankondigde dat de VS geen geld meer in Oekraïne zou pompen en dat het voortaan aan de Europeanen zou zijn om de verantwoordelijkheden op zich te nemen. Niet één keer herinnerden ze zich wie Europa in deze confrontatie had meegesleurd, noch het vermeende belang van de militaire afhankelijkheid van de Europese Unie van de NAVO en haar bestaan. Ze verkochten ons herhaaldelijk het idee dat Europa zonder de VS zichzelf niet zou kunnen verdedigen, vandaar de NAVO-bases op Europese bodem.

Dus, als we de beweringen dat de Europese Unie een “vriend” aan de overkant van de Atlantische Oceaan nodig had om zichzelf te verdedigen als waar beschouwen, dan kunnen we allemaal zien dat de Europeanen zich erg weinig zorgen maakten over onze collectieve verdediging. Tegenstrijdig? Helemaal niet. Na de aankondiging van de terugtrekking van de VS uit het Oekraïense project en de vergadering in Brussel die werd bijgewoond door Peter Hegseth, die eiste dat Europa meer zou uitgeven aan defensie en zichzelf in staat zou achten zichzelf te verdedigen, even mechanisch als gedisciplineerd, kondigde Von Der Leyen onmiddellijk een “enorme verhoging” van de defensie-uitgaven aan.

Oppervlakkig gezien kan deze “enorme” verhoging veel huidige en toekomstige doelstellingen vervullen, maar het bevrijdt de EU en het VK niet van de discursieve tegenstrijdigheid waarin ze terecht zijn gekomen: als de Russische dreiging actueel, onmiddellijk en zelfs dreigend is, dan lossen de acties van Von der Leyen, António Costa, Kaja Kallas, Macron of Starmer dit probleem helemaal niet op. Niets van wat is aangekondigd lost iets op met betrekking tot de vermeende “imminente” Russische dreiging. Zelfs niet het gooien van 150 miljard euro in het vuur van de Oekraïense corruptie, want we hebben allemaal gezien dat twee keer dat bedrag de nederlaag van Kiev niet heeft voorkomen. Noch de extra 600 miljard euro die zich opstapelt bovenop de meer dan 400 miljard die in 2025 moet worden uitgegeven en de meer dan 600 miljard in 2026.

Dus, ofwel de Russische dreiging is niet zo “dreigend” of evident als ze ons probeerden wijs te maken, ofwel als het waar is wat ze ons wijsmaakten – dat Europa zich niet alleen kon verdedigen tegen de Russische Federatie en dat om die reden de NAVO belangrijker was dan ooit – dan zou de terugtrekking van de VS uit het Oekraïense project en de overdracht van de noodzakelijke inspanning om dit te compenseren naar de Europese landen, van de kant van de Europese “leiders” een houding moeten hebben uitgelokt die contrasteert met de onmiddellijke aanvaarding van de uitdaging van Peter Hegseth, Trump, Marc Rubio of JD Vance.

Men zou van de Europese leiders een houding verwachten die sterk afwijkt van de ingenomen houding, want ze hadden van Trump moeten eisen dat hij zijn verantwoordelijkheden als president van de VS op zich nam en hem verplichtte om de verbintenissen na te komen die met vorige regeringen waren aangegaan. En dat hadden ze moeten doen, niet alleen om redenen van discursieve coherentie, maar ook om redenen die verband houden met de bescherming van de Europese volkeren zelf, althans gezien alles wat ze ons in de loop der tijd herhaaldelijk en uitputtend hebben verteld. En het is een feit dat de Europese leiders de instrumenten tot hun beschikking hadden om dergelijk gedrag van Trump te eisen.

Als de Russische dreiging inderdaad reëel is, zijn we bovenal getuige van een niveau van brute onverantwoordelijkheid, aangezien de EU de Europese bevolking onbeschermd laat tegen een dergelijke dreiging. Immers, hoewel de EU de defensie-uitgaven in een zeer hoog tempo heeft verhoogd, stuit het voornemen om een heel Europees militair-industrieel complex op te bouwen en de wapens te produceren die nodig zijn voor een gezamenlijke defensiestrategie op fundamentele en onverbiddelijke obstakels: ten eerste strookt de tijd die nodig is om dit alles op te zetten niet met het discours van urgentie en onmiddellijkheid dat wordt verkocht, zowel wat betreft de noodzaak om het hele noodzakelijke apparaat te organiseren zowel wat betreft de noodzaak om het hele noodzakelijke apparaat te organiseren als in verband met de urgentie waarmee de VS de Oekraïne willen verlaten. De EU heeft niet alleen de tijd nodig die normaal gesproken nodig is om zo’n complex op te bouwen dat sterk genoeg is om het op te nemen tegen een van de twee beste legers ter wereld, ze heeft ook arbeiders nodig – iets waar ze steeds minder van heeft – en energie en grondstoffen in grote hoeveelheden en tegen lage kosten. Iets wat ze ook niet heeft.

Tijd en schaarste van grondstoffen, in combinatie met de hoge kosten ervan, zouden, als de hele strategie werkelijkheid zou worden, leiden tot onvoldoende output, gebaseerd op extreem dure wapens en in lage aantallen. Wat echter niet zou falen om een enorme militaire jackpot te vormen. En dat alles onder enorme sociale druk, die voelbaar zou zijn als de Russische Federatie als dominostenen EU-landen zou gaan annexeren. Iets dat, om te geloven, veel geloof vereist. Maar wiens druk zou passen in het verhaal dat de mainstream nieuwsmedia heeft overgenomen.

Naast de onverantwoordelijkheid om de veiligheidsbelangen van de Europese Unie niet te beschermen door een ander gedrag van Trump te eisen, hebben ze ook het Europese sociale model, de manier van leven en de omstandigheden van de mensen van de Europese gemeenschap niet gespaard. Ik ben me er terdege van bewust dat de Brusselse bureaucratie niet gekozen is, maar eisen dat de VS zijn verantwoordelijkheden neemt, zou de houding zijn die de meeste samenhang zou tonen met betrekking tot het hele herhaalde discours.

Zoals ik al eerder zei en in tegenstelling tot wat wordt gedacht, zou de EU alle instrumenten tot haar beschikking hebben. Ten eerste had ze de VS moeten voorstellen om hun militaire bases van het Europese continent terug te trekken of te verminderen, omdat het onderhoud ervan niet langer nodig wordt geacht, gezien het feit dat de regering-Trump van plan is om de verantwoordelijkheden voor haar verdediging over te dragen aan Europa; ten tweede, als het bestaan van de NAVO zelf gebaseerd is op de veronderstelling dat Europa zichzelf niet alleen kan verdedigen, aangezien het doel is om deze kloof te overbruggen, dan moeten we ons afvragen waar de NAVO voor dient; ten derde had de EU druk moeten uitoefenen, door de intentie uit te oefenen om geen wapens van de VS te kopen, voorkomen dat de VS van Trump zou profiteren van de herbewapening van de EU, wat een enorme klap zou zijn voor de veronderstelde strategie van herstel van de Noord-Amerikaanse industrie.

Maar naast deze eisen, die op zichzelf al geen kleinigheid zouden zijn en Trump en zijn medestanders de hele strategie zouden doen heroverwegen, zou de EU, geconfronteerd met de mogelijkheid om een periode tegemoet te gaan waarin de Europese bevolking, zogenaamd en uitgaande van het discours van de Europese “leiders” – die nooit zouden liegen, toch? – onbeschermd zou moeten blijven tegen de Russische dreiging, wat zou er nog meer van de vertegenwoordigers van de Europese Unie worden verlangd, als ze het welzijn van de Europese volkeren voor ogen hadden en een ruggengraat bezaten? Het zou moeten zijn dat ze dreigen met een toenadering – ook al is die tactisch en tijdelijk – tot de Russische Federatie, als een manier om dat gevaar af te zwakken, en dat ze, als ze dat waar achten, het initiatief nemen tot onderhandelingen over een vredesakkoord in Europa en een nieuw veiligheidsregime op dit continent.

Met een dergelijke houding zouden de Europese “leiders” niet alleen van Trump eisen dat hij naar de onderhandelingstafel komt en zijn kaarten laat zien – om Trumpistische terminologie te gebruiken – maar ze zouden hem ook dwingen om te onthullen in hoeverre hij daadwerkelijk voor vrede in Europa is, of dat hij in plaats daarvan alleen voorstander is van een mogelijke normalisering van de betrekkingen tussen de VS en de Russische Federatie, maar de EU weghoudt van deze oplossing. Dat wil zeggen, de VS zouden gedwongen worden om te onthullen dat wat ze willen een soort twee-in-één is: genormaliseerde relaties met de Russische Federatie en gespannen relaties tussen de EU en het Kremlin, waardoor de aankoop van gas, olie en wapens in een nog hoger tempo doorgaat.

Als dit alles nog niet genoeg is en de VS onverzettelijk blijft, speelt de EU haar laatste kaart: ze dreigt zich aan te sluiten bij het Belt and Road Initiative (Nieuwe Zijderoute) van de Volksrepubliek China en belooft de betrekkingen tussen de twee blokken te verdiepen om zo alle gewenste doelen te bereiken: herindustrialisatie; vermindering van de Russische dreiging gezien de band tussen de Russische Federatie en China; economisch herstel; het creëren van effectieve voorwaarden voor een duurzamer, effectiever en efficiënter gezamenlijk defensiebeleid. En het zou dit alles doen terwijl het beschermt wat het belangrijkst zou moeten zijn in een zogenaamde democratie: de levensomstandigheden van de bevolking. Een dergelijke stap zou Washington en de Trump-regering onthutst achterlaten.

Maar waarom verdedigden de Europese “leiders” niet het veiligheidsmodel dat 80 jaar lang in de meeste landen vrede garandeerde en de status quo van het Europese sociale model?

Als het discours van de Europese “leiders” en de bedoelingen van Trump waar zijn, zou de Europese Unie nooit een dergelijke distantiëring van de VS en het creëren van een tijdelijk veiligheidsvacuüm kunnen toestaan, waarin de EU-lidstaten naar verluidt kwetsbaar zouden zijn voor hun belangrijkste bedreiging. Als het waar is dat Vladimir Poetin van plan is de EU binnen te vallen, wat weerhoudt hem er dan van om, in deze fase waarin het Russische leger over Oekraïne rolt en zich laat gelden als een machtige oorlogsmachine, zijn opmars voort te zetten tot ten minste de Donau?

Als de VS afstand neemt van de verdediging van Europa, dan doet ze dat om een voor de hand liggende reden: de noodzaak om een steeds machtiger en prominenter China op alle gebieden het hoofd te bieden. Gezien de immensiteit van de taak heeft Trump een tactische beslissing genomen om de verdediging tegen de Russische Federatie over te dragen aan de Europese Unie, zonder zich hiervoor te bekommeren om het veroorzaken van operationele verstoringen in de Oekraïense verdediging. Om de VS naar de Stille Oceaan te kunnen sturen en Taiwan te kunnen “verdedigen,” is Trump bereid Oekraïne te laten vallen en de last over te dragen aan de Europeanen.

Deze situatie is extreem moeilijk voor de Europeanen, want als Trump in een positie verkeert om Oekraïne in de steek te laten zonder grote schade voor de VS, dan geldt dat niet voor de Europese Unie. Hoe kun je, na drie jaar van russofobie, censuur van de Russische pers, vervolging van Russische burgers, verkiezingen cancelen en vele sancties, plotseling terugkrabbelen? In tegenstelling tot de EU heeft Trump immers altijd gezegd dat er met hem geen oorlog zou komen in Oekraïne. Een uitzonderlijke tactische beslissing, waardoor de VS nu weer een spoor van vernieling kunnen achterlaten, zonder minimaal ter verantwoording te worden geroepen en zelfs hun schatkist kunnen spekken met de buit die aan Blackrock, Monsanto en anderen is verstrekt.

De waarheid is dat dit standpunt van de EU blijkbaar voordelig is voor de VS: 1. Het geeft de VS een elegante exit uit het gat waar ze in terecht zijn gekomen, waardoor de Europese Unie in hun plaats komt als de treiteraar van de Russische Federatie; 2. Het garandeert de versnelling van de stijging van de militaire uitgaven, zoals Trump had geëist; 3. Het houdt de EU met de rug naar de Russische Federatie gekeerd, tot het punt dat zelfs Duitsland de terugkeer van gas via Nord Stream wil voorkomen; 4. Voorlopig heeft geen enkele Europese “leider” de NAVO in twijfel getrokken, waardoor de VS haar strategische suprematie op het Europese continent kan behouden.

Bovendien, aangezien de EU/VS-strategie nu inhoudt dat Amerikaanse strijdkrachten worden vrijgemaakt voor de Stille Oceaan, brengt deze realiteit de Europese Unie in een zeer precaire situatie. Terwijl ze investeringen, onderdelen en goedkope eindproducten nodig heeft, tenminste om een bepaald niveau van economische vaardigheid te behouden, kunnen dergelijke investeringen en materialen alleen uit China komen, een land dat al meer druk voelt van de VS, een strategie waar de EU ook deel van uitmaakt. Het is alsof de Europese Unie vruchten plukt van een boom en tegelijkertijd de wortels ervan afsnijdt, waardoor de boom binnenkort zal verhongeren. Wat ze in feite heeft geprobeerd met de Russische Federatie.

Daarom is het niet genoeg om het Europese discours voortdurend te zien veranderen, volgens de gesprekspartner in het Witte Huis, want we zijn getuige van een totaal onvermogen van de vermeende politici die we hebben gekozen om te verdedigen wat de Europese manier van leven wordt genoemd.

Als ze zo gemakkelijk hun overtuigingen en doelstellingen opgeven en geen gebruik maken van de politieke instrumenten die ze tot hun beschikking hebben, hoe kunnen we dan rustig slapen in de wetenschap dat we worden geregeerd door mensen zonder principes? Zal er ooit een tijd komen dat Europa voor zichzelf gaat denken? Of zal het daartoe niet in staat zijn?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EU-leiders stonden in de rij om Zelensky te kussen en te omhelzen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: