Europa is een kruitvat

Amerikanen die geen tijd in Europa doorbrengen, beseffen misschien niet volledig wat voor een kruitvat de Oude Wereld is geworden. Hoe slecht de sociale verhoudingen in de Verenigde Staten op dit moment ook zijn, aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zijn ze minstens een orde van grootte erger. De Europese zelfhaat doet traditionele culturele banden verdwijnen. Massale immigratie versterkt eeuwenoude rivaliteiten. Europa staat op het punt om te ontploffen.

Europa is een eeuwigdurend slagveld. Veel van onze voorouders hebben immers het oude land verlaten om te ontsnappen aan religieuze, economische en culturele conflicten die eeuwenlang hadden geduurd. Die historische grieven – die in tijden van vrede altijd sluimeren voordat ze uitbarsten in openlijk geweld – worden van generatie op generatie doorgegeven. De moderne Europese naties zijn het resultaat van tweeduizend jaar verschuivende grenzen en allianties, en autochtone Europeanen kunnen hun familielijnen terugvoeren tot regionale stammen waarvan de oude territoria niet precies passen binnen de politiek getekende kaarten van vandaag, schrijft J.B. Shurk.

Als u denkt dat geografische accenten in Amerika het voor iemand uit Mississippi of Minnesota lastig maken om effectief te communiceren met een Engelssprekende uit de Bronx, bedenk dan dat Europa bijna driehonderd inheemse talen telt. Zwitserland heeft vier nationale talen, waaronder het Reto-Romaans, dat is afgeleid van het gesproken Latijn van het Romeinse Rijk. Door de overvloed aan inheemse talen, dialecten, woordenschat en accenten kunnen inwoners van kleine stadjes ‘buitenstaanders’ onmiddellijk herkennen. Nog indrukwekkender is dat ze meestal alleen al door te luisteren kunnen zeggen uit welke stad de grootouders van een vreemdeling ooit afkomstig waren.

Twee wereldoorlogen – beide ontstonden in Europa en waren verantwoordelijk voor enorme verwoestingen in Europa – waren de aanleiding voor een politieke beweging in het midden van de twintigste eeuw die opriep tot het afschaffen van nationale grenzen. De Europese intelligentsia, die de grondleggers werden van de prille transnationale bureaucratie van het continent, gaven nationale trots de schuld van het bloedbad in Europa en maakten van ‘nationalisme’ in feite een vies woord.

Vreemd genoeg was dit ook een tijd waarin afbrokkelende imperiums, zoals Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, op zijn minst lauw de nationale onafhankelijkheid van voormalige koloniën steunden. Tegelijkertijd was het het begin van een halve eeuw durende campagne onder leiding van de VS om nationale revoluties aan te moedigen in Europese landen die achter het IJzeren Gordijn van de Sovjet-Unie vastzaten. De westerse machthebbers beschouwden nationalisme dus als een soort onverdraaglijke ethos, vergelijkbaar met het fascisme van Mussolini en het nationaalsocialisme van Hitler, terwijl ze voormalige naties of proto-naties in Midden-Europa, Afrika en Azië aanmoedigden om zich los te maken van de respectieve imperiums die hen controleerden. Terwijl westerse leiders aandrongen op de integratie van verschillende Europese naties in één “Unie”, bevorderden ze ook nationale onafhankelijkheidsbewegingen onder het motto dat alle mensen een natuurlijk recht op zelfbeschikking hebben.

In de tachtig jaar sinds het project voor Europese integratie serieus van start ging, hebben die latente tegenstellingen Europa veranderd in een kruitvat met een nog groter potentieel voor zelfvernietiging dan vóór de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Terwijl de bureaucratische heersende klasse de historische identiteit van autochtone Europeanen actief heeft onderdrukt, heeft zij het continent overspoeld met buitenlanders die worden aangemoedigd om hun eigen culturele identiteit te behouden. Op deze manier wordt een Hongaar, Pool of Deen die het unieke erfgoed van zijn land viert, bestempeld als een “extreemrechtse nationalist”, terwijl een Fransman die erop aandringt dat Afrikaanse en Midden-Oosterse immigranten zich aanpassen aan de Europese levenswijze, wordt bestempeld als een ‘racist’ en “fanaticus”.

Deze anti-Europese gruwel is opzettelijk gecreëerd. De gelijktijdige onderdrukking van de nationale identiteit van Europeanen en de bescherming van buitenlanders creëren een soort “multiculturalisme-dynamo” die Europeanen in iets vreemds verandert. Ontdaan van hun eigen religie, cultuur en historische gewoonten en gedwongen om buitenlandse religies, culturen en gewoonten te prijzen die voet aan de grond krijgen in de beschavingsleegte van het Westen, worden Europeanen in feite geassimileerd in hun eigen land. Europeanen wordt geleerd hun eigen beschaving te verachten en te buigen voor degenen die een buitenlandse beschaving in Europa willen repliceren. De bureaucratische heersende klasse van Europa gebruikt buitenlanders om het Europese karakter uit Europeanen te verdrijven.

Misschien omdat een kritische massa van Europeanen zich eindelijk realiseert wat de niet-gekozen bureaucraten van Europa hebben gedaan, verspreidt zich een “Grote Ontwaking” over het continent. Na decennia van onderwerping aan culturele uitwissing, begint een patriottische ijver opnieuw wortel te schieten. Zoals velen het nu zien, is de Europese vrede de prijs niet waard als de oorlog van het globalisme tegen het nationalisme betekent dat alleen landen buiten Europa zullen overleven.

Veel Amerikanen zullen deze heropleving van het Europese nationalisme afdoen als “te weinig, te laat”, maar ik zou een optimistischer toon aanslaan. Soms moeten we eerst naar de rand van de afgrond worden geduwd voordat we onze voet aan de grond krijgen en krachtig terugvechten. Wanneer overgave betekent dat we in zee vallen en overleven alleen mogelijk is door in de tegenovergestelde richting te gaan, is de juiste keuze ook de enige keuze.

In het Verenigd Koninkrijk heeft een grassrootsbeweging van gewone Britten “Operatie: Raise the Colors” opgezet. De strategie is eenvoudig: Britse burgers worden aangemoedigd om de vlaggen met het kruis van St. George en de Union Jack prominent te tonen en te zwaaien.

Wat zou er beledigend of gevaarlijk kunnen zijn aan het hijsen van de vlaggen van Engeland en het Verenigd Koninkrijk? Niets. Toch raakt het globalistische establishment collectief in paniek. Linkse activisten staan erop dat de vlaggen worden vervangen door iets dat meer “multicultureel” is en dat alleen “extreemrechtse racisten” zo laag zouden zinken om patriottisch de vlaggen van het land te hijsen. Politici die voor open grenzen zijn, noemen het zwaaien met vlaggen “extremistisch”, ‘haatdragend’ en “blanke suprematie”. Met andere woorden, het Britse volk heeft de Britse “elite” gedwongen te erkennen dat zij geen loyaliteit koestert voor het Verenigd Koninkrijk, maar alleen antipathie.

Deze vrij onschuldige vorm van politieke uitingen blijkt opmerkelijk effectief te zijn in het blootleggen van de zelfmoordneigingen van het globalisme. In Londen is het volkomen normaal om zogenaamde “gay pride”-vlaggen, ‘Palestijnse’ vlaggen, Pakistaanse vlaggen, Iraanse vlaggen en de vlaggen van bijna alle derdewereldlanden die nu hun burgers naar de kusten van het Verenigd Koninkrijk sturen. Als een Britse burger zijn verontwaardiging zou uiten over het feit dat er in de hoofdstad schaamteloos een hele reeks buitenlandse vlaggen worden gehesen, zouden politieagenten de uitgesproken ‘overtreder’ tot zwijgen brengen door hem te dreigen met vervolging wegens denkbeeldige ‘haatzaaiende taal’. Het is echter veelzeggend dat deze zelfde kleine tirannen woede-uitbarstingen krijgen wanneer autochtone Britten het aandurven om de historische vlaggen van hun eigen land te hijsen.

Soortgelijke bewegingen komen in een stroomversnelling. Tien jaar geleden was het gebruikelijker om dergelijke patriottische uitingen te zien in de straten van Balkanlanden of tijdens onafhankelijkheidsparades in Baskenland of andere delen van Europa die nationale erkenning nastreven. Tegenwoordig kom je bij het overschrijden van grenzen gemakkelijk terecht in een zee van Nederlandse, Deense, Duitse, Italiaanse, Zweedse, Noorse, Finse, Hongaarse, Poolse, Tsjechische of Griekse vlaggen. Tachtig jaar nadat de Europese Unie begon met de opbouw van haar continentale imperium, lijken de ‘kolonies’ erop gebrand hun recht op zelfbeschikking terug te eisen.

Ik denk dat het eerlijk is om te zeggen dat gewone Europeanen niet langer bereid zijn om te zwijgen terwijl de bureaucratische heersende klasse de restanten van Europa om zeep helpt en het karkas aan buitenlandse veroveraars overhandigt. Als Amerikaan met absolute trouw aan de millennia-lange beloften van de westerse beschaving, vind ik deze patriottische heropleving een tijdige weerlegging van een globalistisch establishment dat onze ondergang verkiest.

Ik kan u niet zeggen hoe vaak ik de woorden van de Welshe dichter Dylan Thomas ben tegengekomen, vertaald in een van de vele inheemse talen van Europa. “Ga niet zachtjes die goede nacht in” en “Woede, woede tegen het sterven van het licht” verschijnen op prikborden als zwakke hartslagen op een ECG-apparaat. Velen in Europa willen niet sterven. Om te leven, zullen ze moeten vechten.

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Saria-wetgeving nu legaal in Oostenrijk – Wat nu voor Europa?

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: