Vandaag worden in theorie de presidentsverkiezingen van 2024 afgesloten, een van de meest bizarre in de Amerikaanse politieke geschiedenis. Van coups binnen de partij tot moordpogingen, Kamala’s Brat-zomertrend op sociale media tot Trump’s hofmakerij van komische podcasts, de campagnecyclus was verzadigd met het onconventionele. Natuurlijk was er ook het verwachte aandeel van oppervlakkige politieke retoriek en algemeen economisch analfabetisme, de hoekstenen van de moderne democratie.
De algemene oppervlakkige aard van het mainstream politieke discours mag ons echter niet afleiden van het herkennen van fundamentele waarheden over deze specifieke verkiezingsstrijd, Tho Bishop.
Kamala Harris is, zelfs naar de maatstaven van haar hedendaagse collega’s, geen serieus persoon. Het grootste deel van haar relatief korte campagne voor het presidentschap van 2024 heeft ze besteed aan het publiekelijk afstand nemen van en terugkomen op standpunten die ze lang, lang geleden in 2020 innam, op de zeldzame momenten dat haar naar de inhoud van het beleid werd gevraagd. De poging om haar te positioneren als een “kandidaat voor verandering” terwijl ze haar positie als genomineerde volledig te danken heeft aan het feit dat ze de afgelopen vier jaar vice-president is geweest, zou de retorische capaciteiten van zelfs de slimste politicus onder druk zetten. Ze behoort duidelijk niet tot die categorie.
Toch betreden we een algemene verkiezingsstrijd in wat wordt gezien als een extreem close race om een heel eenvoudige reden: zij is de kandidaat van het regime, en het regime speelt om te winnen.
Donald Trump is natuurlijk een kandidaat met zijn eigen waslijst aan gebreken, vooral voor iedereen die libertarische politieke waarden en respect voor gezonde economie aanhangt. Hij is ook de meest vervolgde belangrijke politieke figuur in decennia, met zijn politieke vijanden die de meest absurde juridische aanklachten fabriceren om hem als misdadiger te bestempelen en zijn vrijheid te bedreigen.
Hoewel hij door de gebruikelijke politieke pundits wordt afgeschilderd als een “radicaal” en een “extremist”, komt de meest gegronde kritiek op de heer Trump rechtstreeks voort uit de gebieden waar zijn eerste termijn als president een voortzetting van de status quo vertegenwoordigde: op hol geslagen uitgaven, gebruikelijke aanwervingen in Washington voor belangrijke functies bij agentschappen en de eerbied die tijdens de covid werd betoond aan NIH-directeur Anthony Fauci.
De grootste verdienste van Trump was altijd zijn vermogen om de hoon van alle juiste vijanden op te wekken. De aanvallen van voormalige militaire generaals, ambtenaren van de inlichtingendiensten, verfoeilijke neocons zoals Liz Cheney, en veel van de ongelukkige aanwervingen die hij maakte tijdens zijn eerste termijn zijn nog meer veren op zijn pet. Mitch McConnell heeft zo’n hekel aan hem dat hij zijn gebruikelijke zorgvuldig beheerde publieke façade heeft laten vallen om uit te halen naar de presidentskandidaat van zijn partij, slechts enkele weken verwijderd van de algemene verkiezingen.
Natuurlijk is de hardste vijand van Trump ook de groep waar Harris het meest aan te danken heeft voor het ombuigen van haar eerder zo slechte score: de bedrijfspers.
Afgelopen vrijdag was de schaamteloosheid van deze groep op volle sterkte te zien met hun opzettelijke misinformatiecampagne gewijd aan het verdraaien van wijs commentaar van Trump over de verachtelijke en meedogenloze aard van oorlogszuchtige politici die militairen naar de strijd sturen zonder zelf een rol in het spel te spelen, wat al snel werd omgedraaid als een oproep om Liz Cheney publiekelijk te executeren. De draai was zo slecht dat zelfs Jonah Golberg publiekelijk zijn schaamte uitte voor het meegaan in de list.
Deze episode benadrukt echter één reden waarom deze verkiezingen echt betekenisvol zijn: een overwinning van Donald Trump op Kamala Harris zou een krachtige demonstratie zijn van het Amerikaanse volk dat de propagandamachine van het regime – de as van mainstream pers en intellectuele rechtbank – echt kapot is. Gezien de noodzaak van een regime, vooral als het zo parasitair en verraderlijk is als dat van Washington, om narratieven op overtuigende wijze op te bouwen om zijn doelen te bereiken, zou dit een tastbare overwinning op de staat zijn.
Het oude gezegde in de politiek dat het een “gaffe” (Freudiaanse verspreking) is als een politicus de waarheid spreekt, is een relevante lens om de recente opmerkingen van president Joe Biden te bekijken, die Trump-aanhangers “garbage” (vuilnis) noemde. In de ogen van het regime verdient iedereen die hun edicten durft te negeren en overweegt om op een werkelijke politieke tegenstander te stemmen, minachting. Het feit dat Donald Trump, vaak ondanks zichzelf, het politieke uithangbord is geworden voor die Amerikanen die de onwettigheid van de macht van Washington erkennen, maakt een mogelijke overwinning tot een zaak die hun lang verzekerde greep op de macht bedreigt.
Het feit dat zijn succes waarschijnlijk te danken zou zijn aan een massale opkomst van niet-traditionele kiezers, precies het soort kiezers dat Barack Obama’s overwinningen in 2008 en 2012 voedde, zou zijn democratische succes des te onverdraaglijker maken voor progressieven, om redenen die Joe Salerno de afgelopen jaren heeft besproken.
Dit betekent natuurlijk niet dat een overwinning van Trump een grote hervorming van de federale overheid tot een welwillende kracht zal betekenen. Van het promoten van tarieven tot een waslijst aan nieuwe uitgavenvoorstellen, zullen fundamentele kwesties zoals de solvabiliteit van Amerika op lange termijn en de perverse economische schade door inflatie en belastingen vrijwel zeker blijven bestaan. Ideeën zoals een commissie voor het verminderen van overheidsafval klinken altijd goed op een campagnepad, maar hebben zelden enig effect in de praktijk.
Toch zou een Kamala Harris presidentschap laten zien hoe strak het traditionele politieke proces wordt gecontroleerd door tirannen uit Washington en de mate waarin institutionele indoctrinatie voor favoriete doelen – in het geval van dit jaar, een eis voor landelijke onbeperkte abortus – directe zorgen over “kitchen table” kwesties zoals inflatie en criminaliteit overtroeft.
Uiteindelijk zijn er geen serieuze systemische oplossingen voor de systemische problemen die de centralisatie van de macht in Washington heeft gecreëerd, maar de mate waarin het regime heeft laten zien dat het bereid is om de harde macht van de staat te gebruiken in de vorm van censuur, rechtszaken en geweld zou bijna zeker escaleren met een Harris overwinning.
Laten we daarom allemaal duimen voor haar nederlaag.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Gelukkig krijgen we in Amerika geen vrouw aan de macht met het verstand van een kameel..
https://www.foxnews.com/video/5614615980001
Wie is deze nieuwe Melania?
Afortunadamente perdió Kamala, fuera globalistas y tiranos.