De woede van de Europese boeren schokt de EU-technocraten

De woede van de boeren in de EU, die zich over het hele continent uitstrekt, baant een pad dat recht naar het hart van de technocratie leidt, namelijk naar de groene agenda, netto-nul en de oorlog tegen energie en voedsel. Wijlen Rosa Koire waarschuwde Europa tussen 2010-2015 voor “de blauwdruk, het uitgebreide actieplan voor de 21e eeuw om al het land, al het water, alle planten, alle mineralen, alle dieren, alle bouwwerken, alle productiemiddelen, alle energie, alle wetshandhaving, alle gezondheidszorg, al het voedsel, al het onderwijs, alle informatie en alle mensen in de wereld te inventariseren en te controleren.”

De boeren hebben het begrepen en vechten nu voor hun leven en levensonderhoud. Technocraten bedenken dit suïcidale beleid met hun orakel van pseudowetenschap als hun god. Het is echter geen god, maar eerder basaal sciëntisme, dat C.S. Lewis blootlegde in zijn Abolition of Man (1943).

Dit zijn degenen die de aarde willen vernietigen (Openb. 11:18). Zullen we hen stoppen voordat het te laat is? – TN redacteur

De boeren van Europa komen in opstand – en de elites zijn doodsbang. In Frankrijk organiseerden boeren onlangs een vierdaagse ‘belegering van Parijs’, waarbij ze belangrijke wegen rond de Franse hoofdstad blokkeerden. In januari daalden duizenden tractoren af naar Berlijn in Duitsland, waar ze de straten naar de Brandenburger Tor omzoomden. In Brussel kwamen boeren uit heel Europa bijeen om te demonstreren tegen de EU en het Europees Parlement met eieren te bekogelen. In Nederland hebben tractoren de langste file in de geschiedenis van het land veroorzaakt, als onderdeel van een jarenlange strijd tussen boeren en de overheid. Deze boerenopstand is nu echt in heel Europa. Van Portugal tot Polen, van Ierland tot Italië, bijna elk EU-land is opgeschrikt door protesten. Wat is de drijvende kracht achter deze populistische opstand? Wat willen de boeren? schrijft Fraser Myers.

Boeren in elk land hebben natuurlijk hun eigen specifieke grieven. Maar hun woede heeft een gemeenschappelijke wortel. Wat hen verbindt is de groene agenda van de Europese Unie, die van bovenaf aan de landbouw is opgelegd. Het heeft het leven van boeren zuur gemaakt door hun levensonderhoud op te offeren op het altaar van de klimaatalarmisten. Bureaucraten die geen idee hebben hoe boeren werken en leven, hebben in wezen boerderijen – waarvan vele al generaties lang door families worden gerund – veroordeeld tot de vergetelheid, allemaal met een pennenstreek van de regelgever. En boeren pikken het gewoon niet meer.

De eerste tekenen van opstand begonnen in 2019, in Nederland, met de zogenaamde stikstofcrisis. De Nederlandse Hoge Raad oordeelde dat de overheid er niet in slaagde om de stikstofvervuiling terug te dringen tot de door de EU goedgekeurde niveaus. In reactie daarop beloofde de Nederlandse regering ‘drastische maatregelen’ om de stikstofuitstoot te verminderen. Op zijn zachtst gezegd verklaarde ze de oorlog aan de boeren in haar land. Plotseling keerde de regering zich tegen een van haar belangrijkste en indrukwekkendste sectoren. Nederland is namelijk, ondanks zijn kleine omvang, de op één na grootste exporteur van voedsel ter wereld, dankzij de ongeëvenaarde efficiëntie van zijn boerderijen. En stikstof is inherent aan deze efficiëntie. Meststoffen zijn rijk aan stikstof en boeren hebben meststoffen nodig om hun gewasopbrengsten te maximaliseren. Stikstof is ook een onvermijdelijk bijproduct van de veehouderij. Vee stoot ammoniak, een verbinding van stikstof en waterstof, uit via hun uitwerpselen. Nederland heeft meer dan vier miljoen koeien, 13 miljoen varkens en 104 miljoen kippen. Dat is veel mest en veel stikstof. Het aanpakken van de stikstofuitstoot zou boeren altijd hard treffen. Toch gingen de voorstellen van de Nederlandse regering nog verder dan iemand zich had kunnen voorstellen. Ze zei dat ze duizenden van de meest vervuilende boerderijen zou uitkopen en ze gewoon zou sluiten. Andere boerderijen zouden een deel van hun dieren moeten ruimen. Dit zou betekenen dat ongeveer de helft van al het vee in Nederland moet worden afgemaakt. Alles bij elkaar betekende dit een ondenkbare daad van nationale economische zelfbeschadiging.

De boerenopstand was geboren. Enorme protesten braken uit in 2019. Na een korte onderbreking tijdens de Covid-pandemie, kwamen ze terug in 2021 en 2022. Nederlandse boeren blokkeerden wegen, spoorwegen en kanaalbruggen met tractoren en hooibalen. Ze trotseerden overheidsverboden om tractoren naar Den Haag te brengen. Tienduizenden mensen namen deel aan de demonstraties. Maar de Nederlandse regering gaf niet op. Ze bleef nieuwe doelen, nieuwe maatregelen en nieuwe beperkingen voor stikstof voorstellen. In 2022 bleek uit cijfers van de regering zelf dat ongeveer 30 procent van de boerderijen zou moeten sluiten om de doelstellingen te halen. En vorig jaar stelde ze een lijst op van de 3.000 boerderijen die ze de komende jaren gedwongen wil sluiten.

Dit is allemaal gedaan met de goedkeuring en aanmoediging van de EU. En er staat Nederland en daarbuiten nog veel meer te wachten. De absurde stikstofregels die de Nederlandse boerderijen bedreigen, komen uit een EU-milieurichtlijn die dateert uit de jaren 1990. Maar de eco-manie van de EU is sindsdien enorm toegenomen. Boeren hebben nu ook te maken met het streven naar netto-nul. Volgens Laurence Tubiana, directeur van de European Climate Foundation en de architect van de Parijse Klimaatakkoorden, vereist netto-nul ‘de grootste herziening van de landbouw sinds de Tweede Wereldoorlog’. En toch, nogmaals, zijn boeren hier niet over geraadpleegd. Doelen zijn simpelweg opgesteld door technocraten en goedgekeurd door nationale regeringen, zonder rekening te houden met de gevolgen voor boeren en hun vermogen om voedsel te produceren.

Volgens de zogenaamde Green Deal van de EU moet elke EU-lidstaat in 2050 koolstofuitstoot netto-nul hebben bereikt. En de emissieregels van de EU voor de landbouw zijn bijzonder, waanzinnig streng. En daar houdt het niet op. De Farm to Fork-strategie, die in 2020 werd aangekondigd, roept op om 10 procent van de landbouwgrond braak te leggen voor niet-agrarisch gebruik. Er staat dat minstens een kwart van de EU-boerderijen biologisch moet worden. Het gebruik van meststoffen moet met 20% dalen. Het gebruik van pesticiden moet met 50 procent omlaag. En dit alles moet gebeuren voor 2030. Elk van deze eisen zou genoeg zijn om duizenden boerderijen failliet te laten gaan. Samen vormen ze een existentiële bedreiging voor de Europese landbouw. En alsof de wetten van de EU nog niet erg genoeg zijn, zijn de lidstaten deze regels aan het vergulden. De EU eiste al het onmogelijke van boeren. Nu willen nationale elites in Berlijn, Parijs en Den Haag nog verder gaan.

Daarom gaan boeren in heel Europa de straat op. Daarom nemen ze het heft in eigen handen. Daarom vinden ze dat ze geen andere keuze hebben dan de wegen te blokkeren met hun tractoren, het leven tot stilstand te brengen en openbare gebouwen te bedelven onder de mest. Ze zijn vastbesloten om de machthebbers eraan te herinneren hoe essentieel ze zijn voor het functioneren van het moderne leven.

In eerste instantie probeerden de elites de protesten weg te wuiven. Ze namen hun toevlucht tot hun gebruikelijke draaiboek. Ze noemden de boeren fascisten, extreem-rechts en pionnen van online desinformatie. Maar deze propagandacampagne is mislukt. Niet alleen zijn deze lasterpraatjes er niet in geslaagd om de boeren te demoraliseren, ze zijn er ook niet in geslaagd om het publiek tegen de protesten op te zetten. In het ene land na het andere steunen de Europese burgers hun boeren, zelfs nu de protesten het dagelijks leven verstoren.

In Nederland, waar ons verhaal begon, is een boerenpartij er even in geslaagd om ook de verkiezingspolitiek te bestormen. De Boer-Burger Beweging – of BBB – werd in 2019 opgericht te midden van de demonstraties tegen de stikstofcrisis. Nog geen vier jaar later veegde de BBB de vloer aan bij de Nederlandse provinciale verkiezingen. De partij won de volksstemming in alle 12 provincies – de eerste keer in de Nederlandse geschiedenis dat een partij dit voor elkaar kreeg. Terwijl de boerenprotesten tienduizenden mensen de straat op brachten, wist de boerenpartij bijna 1,5 miljoen kiezers te mobiliseren.

De woede van de boeren is nu onmogelijk te negeren. De elites in heel Europa, die meestal een wegkijken, zijn gedwongen om te luisteren en te reageren. In Duitsland hebben de boeren hun regering zover gekregen dat ze de geplande bezuinigingen op de subsidies voor landbouwbrandstof hebben uitgesteld. En ze zijn erin geslaagd om hun belastingvoordelen op tractoren en landbouwvoertuigen, die ook bedreigd werden, te behouden. In Frankrijk hebben boeren miljoenen euro’s aan extra subsidies losgepeuterd. En ze hebben de plannen van de regering om de belastingen op brandstof te verhogen de kop ingedrukt. In Ierland is een gestoord regeringsvoorstel om 200.000 koeien te ruimen stilletjes op de lange baan geschoven. Zelfs op EU-niveau hebben boeren al een aantal belangrijke overwinningen geboekt. Herinner je je dat plan om het gebruik van pesticiden tegen 2030 te halveren? Dat is nu verscheurd.

Maar de protesten zullen niet snel ophouden. Hoe zou dat ook kunnen? Deze concessies zijn welkom, maar gaan lang niet ver genoeg. De groene agenda staat lijnrecht tegenover de belangen van de landbouw. Zolang Europese politici zich inzetten voor netto-nul, zullen de boeren altijd in het vizier blijven. Bovendien zal de zaak van de boeren weerklank blijven vinden bij gewone mensen, die ook slecht worden bediend door hun milieubewuste leiders, wier beleid de prijzen opdrijft en de voedsel- en energiezekerheid vernietigt. De boeren zijn slechts de kanaries in de kolenmijn. Zij waren de eerste groep mensen die onder druk werd gezet en zich als reactie daarop organiseerde.

De boeren zijn een waarschuwing voor de Europese machthebbers. De groene elites gingen ervan uit dat de boeren hun bittere medicijn wel zouden slikken. Ze hadden geen idee hoe verwoestend hun regelgeving zou zijn voor de manier van leven van de boeren. Ze zagen de mensen niet achter de uitstootcijfers op hun spreadsheets. En het bredere streven naar netto-nul zou wel eens veel meer weerstand kunnen oproepen, van een veel breder deel van de samenleving. Volgens de huidige plannen zullen onze energierekeningen immers de pan uit rijzen, omdat we betrouwbare fossiele brandstoffen vervangen door onbetrouwbare hernieuwbare energiebronnen. Onze vertrouwde gasketels kunnen binnenkort worden vervangen door dure en inefficiënte warmtepompen. Oudere, goedkopere auto’s worden verbannen of van de weg getild in het streven naar elektrische auto’s. Opnieuw lijkt het establishment te denken dat ze onze manier van leven kan veranderen en onze levensstandaard kan verlagen zonder verzet te creeeren. Dit zal ongetwijfeld een enorme tegenreactie uitlokken. En de boeren hebben ons de weg gewezen.

Moge de boerenopstand nog lang voortduren. En laten we hopen dat het nog veel meer mensen inspireert om een standpunt in te nemen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Brussel zwicht als eerste: Europese Unie schrapt belangrijke elementen van groene agenda in onenigheid met boeren

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: