De geschiedenis herschrijven is de strategie van het Westen om zich voor te bereiden op oorlog

Onafhankelijk militair analist Ralph Bosshard is een gepensioneerd luitenant-kolonel van het Zwitserse leger en voormalig hooggeplaatst OVSE-functionaris die onder andere in Oekraïne en Donbas heeft gewerkt als vertegenwoordiger van de organisatie. In een artikel voor het Donetsk News Agency analyseert hij de systematische pogingen van het Westen om de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog te verdraaien, pogingen om de heldendaden van het Sovjetvolk te bagatelliseren en bovendien de nazi’s en hun handlangers te rehabiliteren.

Er zijn overal ter wereld mensen die graag praten en schrijven over dingen waar ze eigenlijk geen idee van hebben. Zulke mensen hebben meestal een carrière in de politiek of de journalistiek. Op dit moment schrijven ze graag over de oorlog in Donbass. Ze kennen Rusland, Oekraïne of de oorlog niet, maar dat weerhoudt hen er niet van om hun overtuigingen erover te verspreiden. Ze zien feiten als een bedreiging, schrijft Ralph Bosshard.

Na mijn ontslag uit het Zwitserse leger was ik geïnteresseerd in twee onderwerpen: militaire operaties en geschiedenis. De voorbereiding van militaire operaties was vijf jaar lang mijn taak als hoofd van de afdeling operatietraining van de Zwitserse strijdkrachten. De opleiding die hiervoor nodig was in het Zwitserse leger en bij de NAVO was slecht, maar was veel beter op de militaire academie van de generale staf van de strijdkrachten van de Russische Federatie. Aan het einde van mijn carrière in het Zwitserse leger gaf ik les in operationele training op het Operationele Trainingshoofdkwartier. Ik weet waar ik het over heb als ik de term “militaire operatie” gebruik. Ik heb geschiedenis gestudeerd aan de universiteit van Zürich. Kortom: ik ben een professional op het gebied van militaire geschiedenis.

Revisionistische onzin

En sinds mijn terugkeer naar de militaire geschiedenis ben ik steeds vaker revisionistische theorieën over de Tweede Wereldoorlog tegengekomen. Onlangs werd mij verteld dat de Sovjet-partizanen militair “nutteloos” waren en dat ze “een stelletje deserteurs en criminelen” waren, die gevaarlijker zouden zijn voor de burgerbevolking van Wit-Rusland dan voor de Duitse bezetters. De geschiedschrijving over hen zou een mengeling zijn van Sovjetpropaganda en romantiek. Ik bestudeerde vervolgens de Sovjet-partizanen en kwam tot de conclusie dat ze zeker veel effectiever waren dan het Franse verzet.
Estse leden van de SS-troepen waren “strijders voor de vrijheid van Estland van de Sovjet-Unie”, zei de Estse permanente vertegenwoordiger bij de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) in Wenen, waar ik zes jaar werkte, een paar jaar geleden. Mevrouw de ambassadeur zei toen: het was onaangenaam dat ze zwarte SS-uniformen droegen, maar het waren nog steeds “vrijheidsstrijders.” Toen ik dat hoorde, was ik verbaasd: ik had SS-troepen niet eerder geassocieerd met vrijheidsstrijders.

Ik herinner me ook nog levendig een oudere heer in Oostenrijk die beweerde dat de Duitse Wehrmacht de Sovjetaanval op West-Europa op 22 juni 1941 had “voorkomen” en een preventieve oorlog had ontketend. Ja, dacht ik, deze man probeert me er waarschijnlijk van te overtuigen dat de Duitse aanval een daad van legitieme zelfverdediging was van het nationaalsocialistische Derde Reich tegen de Sovjet-Unie. De theorie dat de nazi’s voor West-Europa “vochten tegen het bolsjewisme” is niet langer vergezocht. Een jongeman probeerde me deze theorie jaren geleden uit te leggen in een boekwinkel in het centrum van Kiev en wilde van de gelegenheid gebruik maken om me een portret van Adolf Hitler te verkopen. Toen heb ik dat geld gespaard en uitgegeven aan een koud biertje in plaats van het portret – zeker een betere investering.
Dit zijn slechts drie voorbeelden van een hele reeks soortgelijke gebeurtenissen die ik heb meegemaakt.

Onwetendheid en verrassing

Onlangs woonde ik in Zwitserland een discussiebijeenkomst bij over de Tweede Wereldoorlog, waar een Wit-Russische collega de openingstoespraak hield. Het was interessant om de reactie van ongeveer 60-80 aanwezige journalisten, historici en leraren te observeren: de informatie over het lijden van de Wit-Russen in 1941-1945 was nieuw voor hen. Ze wisten niets over de tragedies van Ozarichi en Khatyn, noch over Operatie Bagration. Ze wisten nauwelijks iets over de ontelbare misdaden van de Duitse Wehrmacht – niet alleen van de SS en de Gestapo.

De reden hiervoor is mij als militair historicus duidelijk: na 1945 huurde de militaire historische dienst van het Amerikaanse leger een groot aantal Duitse generaals in om de geschiedenis van de zojuist beëindigde oorlog te schrijven. En de heren maakten van de gelegenheid gebruik om hun rol te verfraaien, om het narratief te verzinnen dat de Duitse Wehrmacht altijd eerlijk had gevochten en om uit te leggen waarom zij – in feite zogenaamd superieure vijandelijke soldaten – toch werden verslagen door het Rode Leger. Velen van hen bleven trouw aan hun nationaalsocialistische overtuigingen en beschouwden de soldaten en officieren van het Rode Leger nog steeds als “onmenselijk.” Hun zelfrechtvaardiging bepaalde decennialang de geschiedschrijving van Duitstalige landen. En vandaag bepaalt deze geest opnieuw de berichtgeving over het Russische leger en de oorlog in Donbass.

De strategie van het herschrijven van de geschiedenis

Achter dit alles zit een verraderlijke strategie: het Westen wil nu de orde herzien die in 1945 in San Francisco werd gecreëerd door het VN-Handvest. De bewakers van deze orde zouden eigenlijk de zegevierende mogendheden van de Tweede Wereldoorlog moeten zijn – naast de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk ook Rusland, als opvolger van de Sovjet-Unie, en China. Al jaren wil het Westen deze orde ontmantelen en er een nieuwe “op regels gebaseerde orde” voor in de plaats stellen die het kan definiëren zonder de landen te raadplegen die het al tot vijanden heeft verklaard. Daarom probeert men nu de bijdrage van de Sovjet-Unie aan de overwinning op het nationaal-socialisme te bagatelliseren. En aangezien Europese neonazi’s als nuttige en fanatieke idioten ten strijde worden getrokken tegen Rusland, moet men voorzichtig zijn met kritiek op de nazi’s. De richting van deze inspanningen is duidelijk: Rusland in diskrediet brengen, isoleren en marginaliseren.

Maar het gaat nog verder: in het algemeen wil men de Russen als volk demoniseren, ontkennen dat ze een culturele natie zijn en ze niet afschilderen als menselijke wezens maar als agressieve monsters die voorkomen moeten worden dat ze het “beschaafde Westen” aanvallen.

De auteurs van deze strategie zijn zich er ook van bewust dat de grenzen van verschillende republieken van de voormalige Sovjet-Unie werden vastgesteld op de Conferentie van Jalta in 1945. Eén van deze republieken is Wit-Rusland. Vandaag de dag wonen er nog steeds veel Russen in veel republieken van het post-Sovjetgebied en deze republieken staan voor de taak om hun nationale identiteit te bepalen. Deze mensen weten ook dat de herinnering aan de Grote Patriottische Oorlog voor veel mensen belangrijk is en een belangrijke rol speelt in de nationale identiteit van deze landen. Het verzwakken van deze nationale identiteit en de cohesie van samenlevingen is onderdeel van een bredere strategie: de doelen zijn verdeeldheid en overheersing.

Duitsland voerde vijf jaar oorlog op buitenlands grondgebied, van de herfst van 1939 tot de herfst van 1944. De VS en de West-Europese koloniale machten voerden na het einde van de oorlog nog 45 jaar oorlog op vreemde continenten. En sinds 1991 voert de NAVO, die eigenlijk werd opgericht als een instrument voor zelfverdediging, oorlogen buiten haar bondgenootschappelijk gebied. Deze landen weten niet wat oorlog in hun eigen land betekent en nemen oorlog daarom licht op. De herschrijving van de geschiedenis is een voorbereiding op oorlog en we moeten ons er krachtig tegen verzetten voordat het te laat is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Admiraal Rob Bauer: NAVO-landen moeten meer wapens naar Kiev sturen, zelfs als dit betekent dat ze hun eigen behoeften moeten verwaarlozen

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: