De geest van ‘Israeli First’-dominantie is uit de fles

“Gaza staat in brand; de Joodse staat zal niet toegeven,” verkondigt de Israëlische minister van Defensie Katz opgewonden: “Het IDF slaat met ijzeren vuist toe tegen de terroristische infrastructuur.” In feite heeft Israël de afgelopen weken naast Gaza ook ‘infrastructuur’ in de Westelijke Jordaanoever, Iran, Syrië, Libanon, Jemen en Tunesië aangevallen.

Het zogenaamde ‘Op regels gebaseerde orde’-plan (als dat ooit echt heeft bestaan buiten het narratief) is verscheurd ten gunste van gewelddadig zionisme: genocide, verrassingsaanvallen onder het mom van lopende vredesonderhandelingen, moorden en het vermoorden van politieke leiders. Het is oorlog zonder grenzen, zonder regels, zonder wetten en met volledige minachting voor het VN-Handvest. Ethische grenzen worden meer in het bijzonder afgedaan als louter ‘moreel relativisme’, schrijft Alastair Crooke.

Iets ingrijpends hervormt het Israëlische buitenlandse beleid. De transformatie moet worden begrepen als een U-bocht in het hart van het zionistische denken (een reis van Ben-Gurion naar Kahane), zoals Yossi Klein heeft geschreven.

De strategie van Israël van de afgelopen decennia blijft gebaseerd op de hoop op een letterlijke, chimere transformatieve ‘deradicalisering’ van zowel de Palestijnen als de regio in het algemeen – een deradicalisering die ‘Israël veilig’ zal maken. Dit is sinds de oprichting van Israël het ‘heilige graal’-doel van de zionisten geweest.

De Israëlische minister van Strategische Zaken, Ron Dermer, beweert dat een dergelijke radicale bewustzijnsverandering alleen kan worden bereikt door tegenstanders met bombardementen tot volledige onderwerping te dwingen. (De les die hij uit de Tweede Wereldoorlog trekt). Eén aspect – het buitenlands beleid van Israël – is dan ook duidelijk: het is de ‘Oorlog van de Jungle’.

Maar er is nog een ander aspect, dat misschien nog verontrustender is: deze normen en ethische principes die Israël openlijk tracht te vernietigen, zijn uiteindelijk door Amerika gepropageerde normen en waarden. Opvallend is dat de VS zijn traditionele ethos heeft losgelaten als het om Israël gaat. En in plaats van kritiek te leveren op of beperkingen op te leggen aan het gebruik van dergelijke normoverschrijdende militaire acties door Israël, volgt de regering-Trump dit voorbeeld – verrassingsaanvallen onder het mom van vredesbesprekingen, pogingen tot onthoofding en raketaanvallen op onbekende schepen voor de kust van Venezuela, waarbij de bemanning wordt verdampt.

De VS doet dit openlijk – en lapt, net als Israël, het internationaal recht en internationale verdragen aan haar laars.

Het lijkt erop dat belangrijke componenten van het Amerikaanse establishment steeds meer de voorkeur geven aan de militaire strategieën van Israël en zelfs verschuiven van het morele ethos van een ‘rechtvaardige oorlog’, laten we zeggen, naar een ethos dat dichter bij het Hebreeuwse ethos van ‘Amalek’ ligt. Het komt neer op het updaten van de westerse morele ‘software’ met de alternatieve ‘rechtvaardigheid’ van absolute oorlog.

Heeft de staat Israël een toekomst? Israël voert nu een tweede Nakba uit in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, terwijl de joodse samenleving gevangen blijft in onderdrukking en ontkenning – net als in 1948. De Israëlische historicus Ilan Pappe schreef in 2006 in zijn baanbrekende werk over de Nakba van 1948 over het fundamentele belang van “het terughalen [van de gebeurtenissen van 1948] uit de vergetelheid”:

Toen het besluit eenmaal was genomen [op 10 maart 1948], duurde het zes maanden om de missie te voltooien. Toen het voorbij was, was meer dan de helft van de inheemse bevolking van Palestina, bijna 800.000 mensen, ontworteld, waren 531 dorpen … verwoest en waren elf stadswijken ontdaan van hun inwoners. Het plan … en vooral de systematische uitvoering ervan in de maanden daarna, was een duidelijk geval van etnische zuivering, wat volgens het internationaal recht vandaag de dag als een misdaad tegen de mensheid wordt beschouwd …

Het verhaal van 1948 is niet ingewikkeld … Het is het eenvoudige maar gruwelijke verhaal van de etnische zuivering van Palestina, een misdaad tegen de mens die Israël heeft willen ontkennen en de wereld heeft willen doen vergeten. Het is onze plicht om dit uit de vergetelheid te halen, niet alleen als een langverwachte historiografische reconstructie of professionele plicht, maar ook als een morele beslissing, de allereerste stap die we moeten zetten als we ooit verzoening mogelijk willen maken.

Ik schreef onlangs hoe de controversiële documentaire van de Israëlische filmmaker Neta Shoshani over de Nakba van 1948 aantoonde dat de ethische en juridische grenzen van Israël waren weggevaagd in een golf van bloedvergieten en verkrachtingen. Het absolute verlies van ethos (er was geen verantwoording of gerechtigheid), zegt Shoshani, bracht de toenmalige legitimiteit van het staatsoprichtingsproject in gevaar. Als dit zich voor de tweede keer herhaalt – de huidige oorlog – waarschuwt ze, “zou dit wel eens het einde van Israël kunnen betekenen”.

Shoshani’s opmerkingen verwijzen naar het trauma dat seculiere liberale joden voelen wanneer ze zien hoe de normen en levensstijl van hun grotendeels seculiere liberale samenleving op hun kop worden gezet door de verschuiving naar de militaristische en eschatologische doelstellingen van rechts Israël. Minister van Financiën Smotrich verklaarde onlangs dat het joodse volk “het proces van verlossing en de terugkeer van de goddelijke aanwezigheid naar Zion” doormaakt, “terwijl het zich bezighoudt met de ‘verovering van het land’.”

Veel Europese joden kwamen inderdaad naar de nieuwe Israëlische staat om veiligheid en bescherming te zoeken, maar ze kwamen ook om deel te nemen aan het zionistische project in Palestina.

Voorlopig verklaart Netanyahu dat hij de “100%” steun van Trump heeft en “onbeperkt krediet” voor de storm die over de regio is losgebarsten. Zoals Ben Caspit schrijft, onder verwijzing naar een hoge Israëlische diplomaat:

“Het feit dat Rubio hier slechts enkele dagen na de aanslag [in Doha] landde en vrijwel geen kritiek uitte – integendeel zelfs – geeft een duwtje in de rug aan de Israëlische operatie in Gaza … Israël heeft nog nooit zo’n genereuze en langdurige kredietlijn gekregen van een Amerikaanse regering.”

En Trump lijkt afstand te nemen van de bijnaam ‘wereldvredebrenger’ om zich meer te concentreren op het demonstreren van de ‘uitzonderlijke grootsheid’ van Amerika – door middel van importheffingen, sancties of militaire operaties – en zo een dominant, zo niet groot Amerika te laten zien.

Toch zijn de problemen maar al te duidelijk: in voorgaande jaren was Israël grotendeels naar de zijlijn gedrongen op de U.S. National Conservatism Conference. Deze keer konden de joodse staat en zijn oorlogen niet worden vermeden. De laatste Conservatism Conference ontaardde in een ‘burgeroorlog’ tussen de neoconservatieve ‘realisten’ die Israël steunen en degenen die vragen: “Waarom zijn dit onze oorlogen? Waarom zijn de eindeloze problemen van Israël de verantwoordelijkheid van Amerika? Waarom zouden we [Israël als onderdeel van] ‘America First’ accepteren?”, zoals de redacteur van The American Conservative uitbarstte: “Dat moeten we f***ing niet doen!”

De spanning binnen de Republikeinse Partij is duidelijk: MAGA-aanhangers willen Trump steunen, maar de grote joodse donateurs en commentatoren, zoals de pro-Israëlische havik Max Abrahms, bespotten de Tucker Carlson-liefhebbende “MAGA-isolationisten” op de conferentie, die “gek” waren geworden in hun streven om zich terug te trekken uit het Midden-Oosten.

Trump waarschuwde Netanyahu dat de genocide in Gaza ervoor zorgt dat Israël steun verliest onder Republikeinen, met name onder jongeren. Desondanks heeft Trump zijn onwrikbare steun voor Israël (om welke reden dan ook) niet gewijzigd, maar hij heeft wel kennis genomen van de ‘stemming’ onder zijn achterban.

Als Trump de verandering inderdaad heeft opgemerkt, kan dat Netanyahu niets schelen. Zoals Amir Tibon in Haaretz schrijft:

“Als Trump denkt dat zijn opmerkingen over het verlies van ‘controle over het Congres’ door Israël een wake-upcall voor Netanyahu zullen zijn, heeft hij het mis. Israëli’s hadden Trump niet nodig om te weten dat hun land de strijd om de wereldwijde publieke opinie aan het verliezen is.”

“Netanyahu en Ron Dermer … hebben vrede met het verlies van internationale steun voor Israël, het toegenomen isolement, de dreiging van sancties en arrestatiebevelen voor zijn leiders (waaronder Netanyahu zelf). De twee lijken zich daar niets van aan te trekken, en de reden daarvoor is, ironisch genoeg, juist de man die alarm slaat: Donald Trump.”

“Vanuit het oogpunt van Netanyahu maakt het allemaal niets uit, zolang hij de steun van Trump heeft.”

Welnu, de oorlogen van Israël hebben een generatie jonge Amerikaanse conservatieven gekost – en die komen niet meer terug. Wat de omstandigheden rond de moord op Charlie Kirk ook mogen zijn, zijn dood heeft de geest van de ‘Israeli First’-dominantie in de Republikeinse politiek uit de fles laten ontsnappen.

Als Netanyahu naar buiten kijkt, zal hij zien dat Israël Amerika (en ook de rest van de wereld) heeft verloren.

Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Amerika heeft zijn reputatie en zijn toekomst voor Israël vernietigd

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: